Ώσπου κοιτάζεις γύρω σου, μετράς τους ζωντανούς, «πάνω απ’ όλα υγεία» πας να ευχηθείς, και σταματάς το ημερολόγιο στη μαύρη ημερομηνία που αμαυρώνει όλες τις λευκές και τις πολύχρωμες και τις απλώς γκρίζες.
5 Δεκεμβρίου.
Ο θάνατος του Στέβαν Γέλοβατς ρίχνει την πένθιμη σκιά του σε όλα όσα ζήσαμε μέσα στο 2021.
Νέος άνθρωπος, υγιής, αρτιμελής, ικανότατος, ο 32χρονος Σέρβος μπασκετμπολίστας αποφάσισε να ζήσει στην Ελλάδα ένα από τα τελευταία γόνιμα χρόνια της καριέρας του.
«Θα σας δω τα Χριστούγεννα», είπε στους δικούς του ανθρώπους. Αλλά τα Χριστούγεννα δεν ήρθαν ποτέ. Όταν τον ξαναείδαν, τέλη Νοέμβρη, ο όμορφος Στέβαν ήταν μισοπεθαμένος, στην εντατική κάποιου αθηναϊκού νοσοκομείου, στα χέρια γιατρών που πάσχιζαν να αντέξουν την άλλη τη συμφορά.
Πρόφτασαν μόνο να τον πάρουν στην πατρίδα, για να αφήσει την τελευταία του πνοή δίπλα σε φίλους, που προσεύχονταν μάταια σε γνώριμη γλώσσα.
Μέσα στα αμέτρητα θύματα του 2021, πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες μόνο στην Ελλάδα, ο Στέβαν Γέλοβατς ήταν το πιο τραγικό.
Διότι δεν νικήθηκε από Covid-19 ούτε από κάποια εμμονή ενάντια στον εμβολιασμό. Έπαθε εγκεφαλικό στα καλά καθούμενα.
Σε ξένο τόπο. Μόνος κι έρημος. Στα 32 του χρόνια. Έκλεισε τα μάτια για μια στιγμή και δεν τα ξανάνοιξε ποτέ.
Στις 16 Σεπτεμβρίου, η κοινότητα του μπάσκετ αποχαιρέτησε συγκινημένη τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, που αποδήμησε στα 78 του, για να πετάξει ελεύθερος μαζί με τα περιστέρια του στους ουρανούς.
Ο χαμός του «Ντούντα» πυροδότησε θανατικό στον κόσμο της πορτοκαλί μπάλας. Σαν να ήθελαν όλοι να ακολουθήσουν το δάσκαλο.
Η Βάσω Μπεσκάκη, μία κοπελάρα δύο μέτρων, εκλεκτή μπασκετμπολίστρια και ανήσυχο πνεύμα, ψυχή των γραφείων της ΕΟΚ μέχρι τα τελευταία της, νικήθηκε από τον καρκίνο στα 46 της.
Ο μπαρμπα Γιάννης Κωσταλάς, ο «άγιος Ιωάννης του Μανχάταν, καλός Σαμαρείτης για όποιον Έλληνα μπασκετάνθρωπο περνούσε από τη σκιά των Δίδυμων Πύργων, έζησε δέκα ζωές σε μια και αποχαιρέτησε στα 85 του.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, τον ακολούθησε στο εξόδιο ο 66χρονος ανιψιός του Στράτος Κωσταλάς, εκλεκτός παράγοντας πολλών συλλόγων, πολυτεχνίτης, πιστός εραστής του μπάσκετ και αγαπημένος φίλος.
Ο Δημήτρης Καρβέλας, «ψυχή» των μικρών εθνικών ομάδων και κοσμαγάπητο homo basketikus της δυτικής όχθης, έχασε τη μάχη με την καταραμένη αρρώστια στα 64 του, μετά από σκληρό και γενναίο αγώνα.
Ο άνθρωπος που με τις γραφειοκρατικές ντρίμπλες του έντυσε το Νίκο Γκάλη στα μπλε της Εθνικής ομάδας, παλαίμαχος παράγοντας της ΕΟΚ και πολυπράγμων πολιτευτής Άγης Κυνηγόπουλος, απεβίωσε στα 89, πλήρης ημερών τουλάχιστον αυτός.
Ο θεόρατος μπασκετμπολίστας Θωμάς Κατσαούνης ήταν μόλις 20 ετών, όταν παραδόθηκε στον αδυσώπητο καρκίνο. Είκοσι, γαμώτο! Ένα σαραντάπηχο κορμί λαμπάδα, με μπόι σχεδόν 2,20 μ.
Ο προπονητής Νίκος Παύλου, από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ σε αυτό το μετερίζι, έφυγε το καλοκαίρι, στα 70 του.
Ο Τάκης Ξουρίδας, από τους άοκνους εργάτες του αθλήματος στον μπασκετοπατέρα βορρά, ξεκίνησε τον μαύρο χορό στις αρχές του έτους, στα 64 του.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα έσβησε ξαφνικά ο 58χρονος Γκόραν Σόμπιν, από τα εκλεκτά «ζούτκο» παιδιά της Γιουγκοπλάστικα, παίκτης και του Άρη στις αρχές της δεκαετίας του ’90, επί ημερών Λάζαρου Λέτσιτς.
Και επειδή το μπάσκετ δεν εξαντλείται στις τέσσερις γραμμές, ο κορονοϊός μας πήρε στην τελική ευθεία της χρονιάς, ο κορονοϊός μας πήρε τον ευφυέστατο συνταξιδιώτη Αντώνη Πανταζή, επίλεκτο μέλος των «Πελαργών», μόλις 47 χρονών.
Και, επί του πιεστηρίου, τον αγνό «Χρηστάρα τον μπασκετικό» του Παναθηναϊκού, που όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα πουθενά το επώνυμό του. Ήταν το θύμα υπ’ αριθμόν 13. Θα του άρεσε αυτό.
Αυτή τη στήλη κλίνει το γόνυ στους διακόνους του μπάσκετ που δεν πρόλαβαν να ζήσουν το νέο έτος. Πέρυσι τέτοιες μέρες, ήταν όλοι τους ζωντανοί και αισιόδοξοι.
Ανυποψίαστοι, οι περισσότεροι, για το κακό που ερχόταν και για τη βάρκα που πλησίαζε, να τους πάρει προς το σκοτάδι. Ελπίζω να μη ξέχασα κάποιον, αν και το φοβάμαι πολύ.
Ας τους σκεπάσει ελαφρύ χώμα και ας κοιμηθούν γαλήνιοι, με νανούρισμα τον ήχο της πορτοκαλί μπάλας, που πότε πότε μοιάζει με τον χτύπο της καρδιάς.
Στα link που θα βρείτε διάσπαρτα μέσα στο κείμενο αποδώσαμε τα πρεπά, με το βλέμμα χαμηλωμένο. Ένα επιγραμματικό σημείωμα όπως αυτό παραείναι φτωχό για να χωρέσει τα συναισθήματα και τα δάκρυα.
Η τελευταία πρόποση του σκοτεινού 2021, μια γουλιά κρασί στο χώμα όπως απαιτεί η παράδοση στα μέρη μου, θα αφιερωθεί στη μνήμη τους, ως ελάχιστο κατευόδιο.
Οι φανέλες τους έμειναν κενές και οι σημαίες έπεσαν στο χώμα, αλλά το μπάσκετ δεν πρόκειται να τους ξεχάσει.
Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση. Σπεύδω να ανεβάσω το κείμενο, πριν χτυπήσει ξανά το ρημάδι το τηλέφωνο.
Πηγή: Gazzetta
