Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η παλιννόστηση του Κώστα Μανωλά, ευθύς εξαρχής ήταν μια ξεκάθαρη ιστορία του “πότε”. Οχι του “εάν”. Πότε θα επέστρεφε στον Ολυμπιακό, όχι εάν θα επέστρεφε. Συνέβη τώρα, και δεν ξέρω πολλούς να αιφνιδιάστηκαν με αυτό.
Η όποια συζήτηση περί τη δυνητική συνεισφορά του Μανωλά στον Ολυμπιακό δε, θα ήταν άτοπη έως αστεία. Για δύο προφανείς λόγους. Ενας, είναι η ποδοσφαιρική αξία του Μανωλά. Και δεύτερος, το αυστηρά δομημένο περιβάλλον του κλαμπ-Ολυμπιακός. Σε τέτοιο περιβάλλον, καθένας έχει μονάχα μία επιλογή για να λειτουργήσει. Μέσα στην ομάδα, υπό την ομάδα. Πάνω από την ομάδα, η αδυναμία του αφεντικού να είσαι, πάλι κανείς δεν έχει τύχη. Καμία τύχη.
Στο μεταξύ, όσο αναμενόμενη ήταν η μετακίνηση του Μανωλά στον Ολυμπιακό, άλλο τόσο αναμενόμενο ήταν ότι η μετακίνηση του Μανωλά στον Ολυμπιακό θα (ξαν)άνοιγε, και δριμύτερη, τη συζήτηση περί τη δυνητική συνεισφορά του Μανωλά πάλι, στο εξής, στην Εθνική. Κοντά στον Μανωλά, και του Παπασταθόπουλου. Συνέβη από τη day one, και επίσης δεν ξέρω πολλούς να αιφνιδιάστηκαν με αυτό.
Ο Ολυμπιακός τη σκρίναρε αυτή τη συζήτηση, για λόγους πολιτικής, ακόμη από τότε που ούτε ο Παπασταθόπουλος ούτε ο Μανωλάς ήταν δικοί του παίκτες. Ενα παραπάνω σήμερα, ότι είναι δικοί του. Αντί σκριν, πλέον ο Ολυμπιακός βάζει όλη την ογκώδη επικοινωνιακή πλάτη σε αυτό. Αλλά πρόκειται, αν μιλάμε στο εδώ και στο τώρα, για μία συζήτηση “αέρα μπανά”. Μετά συγχωρήσεως.
Προκύπτει πρεμούρα να δημιουργηθεί κλίμα ενόσω δεν έχουμε ιδέα, καν ποιος θα είναι ο προπονητής της Εθνικής. Πολύ περισσότερο, δεν έχουμε ιδέα για τις αρχές του επόμενου προπονητή, για τους κανόνες, για το όλο πλαίσιο λειτουργίας, για την “κατεύθυνση ποδοσφαίρου” που η ομάδα, με τον επόμενο προπονητή, θα πάρει. Και εμείς φτάσαμε ήδη…στη στελέχωσή της με ποδοσφαιριστές. Οποιος υποψήφιος προπονητής έχει κάποιον τρόπο να αντιληφθεί ένα τέτοιο κλίμα, θα έτρεχε μακρυά μια ώρα αρχύτερα.
Ο Σωκράτης μίλησε για την ηλικία του, όμως αυτό στο ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα. Εάν έχει αληθινή επιθυμία να επανενταχθεί στο γκρουπ και να περάσει τα τριακοστά τέταρτα γενέθλιά του παίζοντας τον Ιούνιο τέσσερα ματς Nations League σε έντεκα ημέρες, εάν έχει αληθινή επιθυμία να περάσει τα τριακοστά πέμπτα γενέθλιά του παίζοντας προκριματικά Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, εάν έχει αληθινή επιθυμία να περάσει τα τριακοστά έκτα γενέθλιά του παίζοντας στο EURO 2024, αυτό θα είναι κάτι το θαυμάσιο.
Διότι, με τον όποιον προπονητή έλθει, το μόνο σίγουρο είναι πως η Εθνική είχε, έχει, θα έχει ανάγκη τον καθένα πολύ καλό Ελληνα ποδοσφαιριστή…για ποδοσφαιριστή. Και για τίποτα άλλο, από ποδοσφαιριστή. Ποδοσφαιριστή μέσα στην ομάδα, υπό την ομάδα. Για να μη παίζουμε με τις λέξεις και κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλά μας, Μανωλάς και Παπασταθόπουλος βγήκαν εκτός γκρουπ επειδή αντιλήφθηκαν τους εαυτούς τους σαν κάτι υψηλότερο, πιο σημαντικό, από την ομάδα.
Δεν είναι πρωτοφανές, έτσι πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ πως το έκανε και ο δυσεύρετης ποιότητας Γεωργάτος κάποτε. Κι ανυποψίαστος, νομίζοντας πως έτσι είναι το φυσιολογικό για να λειτουργεί και να συμπεριφέρεται κανείς, έπεσε επάνω στον τοίχο-Οτο. Είκοσι χρόνια μετά, ο Γρηγόρης είναι μία υπέροχη επιρροή στις μικρές Εθνικές Ομάδες και πασχίζει να περνά στα παιδιά τη νοοτροπία για το εγώ και το εμείς. Οτι το κεφάλι μπαίνει υπό, δεν εξέχει υπέρ.
Ο Μανωλάς ως ένα σημείο, έχει τη δικαιολογία ότι έζησε μόλις ένα, κι αυτόν σκάρτο, χρόνο σε δομημένη Εθνική για να ξέρει τι είναι και πώς είναι. Μετά τη Βραζιλία “ήρθαν οι μέλισσες” κι ο Μανωλάς, μεγαλώνοντας σ’ εκείνα τα χρόνια, καταλάβαινε για φυσιολογικό το να κάνει ο καθένας όπως του πει η κούτρα του. Ο Παπασταθόπουλος όμως, που βρήκε το τραπέζι στρωμένο από τους legends και έζησε έξι γεμάτα χρόνια σε δομημένη Εθνική, έχει λιγότερες δικαιολογίες.
Η Εθνική χρειάζεται τον πολύ καλό ποδοσφαιριστή Μανωλά και τον πολύ καλό ποδοσφαιριστή Παπασταθόπουλο, end of story. Πέραν αυτού, πρέπει να είναι κανείς πιο τρελάρας κι από τον ίδιο τον Μανωλά για να πιστέψει πως ο Μανωλάς μπορεί να είναι λίντερ οπουδήποτε και σε ο,τιδήποτε. Εδώ δεν μπόρεσε, αποδεδειγμένα, να είναι λίντερ ο Παπασταθόπουλος που τον έχουμε και για πιο τετράγωνο, αν θέλετε πιο στέρεα συγκροτημένο.
Leadership είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Δεν πάει απαραιτήτως, με τα αθλητικά προσόντα. Ο Γιούρκας ας πούμε, ένας από τους πιο σπάνιους Ελληνες ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, δεν το είχε και δεν υπήρξε λίντερ ποτέ και πουθενά. Ενώ ο Ζαγοράκης που είναι (αυτό που λένε οι Ισπανοί) “δέκα σε τίποτα, επτά σε όλα”, όχι ακριβώς ένα θαύμα της φύσης, όμως εκείνος το είχε. Πάντοτε και παντού. Από μικρός, στις Ελπίδες. Οπου έπαιξε, διόλου τυχαία, αρχήγευσε. Του αντιστοιχούσε το γαλόνι by example.
Η επικοινωνιακή πλάτη, καλή είναι. Η live έκθεση στο δημόσιο βήμα ωστόσο, θέλει συναίσθηση. Ο Παπασταθόπουλος και ο Μανωλάς, να μη πω και ο Σιόβας, πραγματικό κέρδος αποκομίζουν…όταν αποφεύγουν να μιλάνε. Οποτε μιλήσουν περί την Εθνική, βάζουν αυτογκόλ. Πράγμα που δεν είναι τόσο ανησυχητικό. Οσο είναι ανησυχητικό, το να βάζουν αυτογκόλ και να νομίζουν ότι σκόραραν. Είναι, στο περίπου, όπως όταν βγαίνει στη δημοσιότητα και ο κύριος που προεδρεύει αυτή την εποχή στην ομοσπονδία.
Ο Ολυμπιακός, άπαιχτος (και) στα politics, έχει χτίσει τη δική του παράδοση από τις περιόδους που στο στόχαστρο ήταν ο Οτο επειδή δεν καλούσε τον Στολτίδη ή ο Φερνάντο επειδή δεν πήρε στο Παγκόσμιο Κύπελλο (“τιμής ένεκεν” που έλεγε ο συχωρεμένος Σάββας) τον Αβραάμ. Σ’ ένα “ιδανικό κόσμο” σήμερα διευθυντής στην Εθνική θα ήταν ο Τοροσίδης με βοηθό τον Αβραάμ και οι προσκλήσεις θα ξεκινούσαν από Παπασταθόπουλο, Μανωλά, μη πω και Σιόβα.
Οι παρέες, πράγματι γράφουν τις καλές ιστορίες. Με τα παρεάκια πάλι, συνήθως τα ξεμπερδέματα δεν είναι καλά.
Πηγή: Sport DNA
