Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Σε κάθε εμφάνιση, από πριν ξέρεις πως ο ΠΑΟΚ (και το ξέρουν κι οι αντίπαλοι…και το ξέρει κι ο ίδιος…) θα εκτεθεί στην αμυντική μετάβαση. Επίσης θα εκτεθεί, σε όποια κομμάτια άπτονται της ταχύτητας. Της έκρηξης. Θα ‘λεγε κανείς πως ο ΠΑΟΚ έχει, προβλήματα-ΑΕΚ δίχως τις ευχέρειες-ΑΕΚ. Μείον δέκα προτού βγει ο Νοέμβριος, σημαίνει πως οι δυνατότητες νικήθηκαν από τις αδυναμίες.
Κατά την εκτίμησή μου, αυτό που τίθεται δεν είναι ζήτημα ηλικίας. Αλλά χαρακτηριστικών. Η ενδεκάδα του Αρη την Κυριακή, ήταν…τρία χρόνια γηραιότερη. Η ακριβής σούμα βγάζει, για όποιον έχει την όρεξη να αθροίσει τους 11+11, 313-316. Είχα για αρκετό καιρό μια αίσθηση ότι, με αυτό το δυσκίνητο ρόστερ, ο ΠΑΟΚ θα ήταν καταδικασμένος να βγάζει προσωπικότητα στα μεγάλα ματς και βαριεστημάρα στα μικρά. Σλόβαν και Αρης, τη διέψευσαν. Εκτός αν, για τους ήρωες του ’19, η Σλόβαν και ο Αρης είναι μικρά ματς…
Περισσότερο από ποιότητα κι από στρατηγούς, στον ΠΑΟΚ λείπουν οι συνειδητοποιημένοι ρολίστες στο πλευρό των στρατηγών. Σιώπηδες! Να πηγαίνουν στην κάθε μπάλα, σαν να κρέμεται η ζωή τους από το αν θα φτάσουν σε αυτή τη μπάλα πρώτοι ή δεύτεροι. Ραμπτσούκ! Οπως και να ‘χει, η έλλειψη συγκεκριμένων χαρακτηριστικών προηγείται. Το mental block, έπεται. Τα θέματα στο χορτάρι, αυτά είναι που βυθίζουν το μυαλό στον λαβύρινθο.
Με Σούντγκρεν και Φαμπιάνο πίσω, και με τον Λούκας Σάσα ξανά μέσα, ο Αρης επανήλθε στην ισορροπία της “ιδανικής ενδεκάδας”. Το βάθος στον πάγκο, είναι για τους πιο πλούσιους. Για τους λιγότερο ευκατάστατους, είναι καίριο να συντηρούνται σωστά οι κεντρικές δυνάμεις του στρατεύματος. Βλέπω τον ΠΑΣ, ας πούμε. Επαιξε Αρη και ΑΕΚ διαδοχικά, με τα 10/11 και με τα 9/11 της δικής του ιδανικής ενδεκάδας. Στο μεταξύ, week in week out, σιγά-σιγά έμαθε και να παίζει δίχως τον ένα που του λείπει (Πέδρο Κόντε).
Προ 0-5, ο Αρης ήταν η πιο κερδισμένη ομάδα στη Σούπερ Λιγκ. Ακόμη και σήμερα, μετά 0-5, μιλάμε για την τρίτη ομάδα της Σούπερ Λιγκ σε βαθμούς κερδισμένους στο γήπεδο. Ακουγαν εύλογα, ωραία σχόλια. Τα ωραία σχόλια όμως, ιδίως ωραία σχόλια μέσα και σε break στη ροή του πρωταθλήματος, πλαδαρεύουν. Η επίκριση, σκληραίνει. Με τον ΠΑΣ ο Αρης πήγε απροετοίμαστος, νοητικά. Δεν είχε ιδέα, τι τον βρήκε. Δεν είχε ιδέα πώς να διαχειριστεί επί τόπου, μέσα στις γραμμές, αυτό που τον βρήκε.
Και τον βρήκε εν τέλει, το 1/400. Μεταφράζοντας τη στοιχηματική γλώσσα στην ποδοσφαιρική, πράγματι τετρακόσιες φορές να παίξουν Αρης-ΠΑΣ, μία θα έρθει μηδέν-πέντε. Είναι απολύτως απίθανο, να υπάρξει και δεύτερη. Ο ΠΑΣ εκείνο το βράδι είχε έξι τελειώματα on-target, έγραψαν τα πέντε. Ο Αστέρας, ένα Σάββατο αργότερα, με τον Ατρόμητο είχε επτά τελειώματα on-target, έγραψαν τα έξι, τα δε 4/6 γκολ ήρθαν από αναπληρωματικούς!
Η μία φορά στις τόσες, παράγει εκκωφαντικό κρότο. Καν να μη ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο, καφέ να ψήνεις στην κουζίνα δίχως να βλέπεις, μόνο που ακους αντανακλαστικά γυρίζεις να κοιτάξεις. Η ουσία βέβαια, είναι οι υπόλοιπες (φορές). Οι 10/11 παίκτες του Ατρόμητου που νίκησαν τον ΠΑΟΚ, σε μία εβδομάδα πήγαν κι έφαγαν τα έξι στην Τρίπολη. Το κακό για τον Ατρόμητο εφέτος, είναι ότι ο ΠΑΟΚ ήταν η “μία φορά”. Η Τρίπολη ήταν “οι υπόλοιπες”.
Κάτι τώρα, για την “ουσία του Αρη”. Με την αγωνιστική συμπεριφορά του στο β’ ημίχρονο στην Τούμπα, έμοιαζε σαν να έτεινε στον ΠΑΟΚ χείρα φιλικής βοηθείας. Μία διέξοδο ισοπαλίας. Τόσο πίσω που έμεινε στο γήπεδο, δίχως καθόλου μυαλό στο να επιτεθεί ή έστω να αντεπιτεθεί, γαργαλιόταν να δεχθεί την ετήσια ισοφάριση στις καθυστερήσεις. Την περσινή του Βιεϊρίνια, την προπέρσινη του Μίσιτς. Η διαφορά τούτη τη χρονιά, ήταν ότι τις καθυστερήσεις τις ροκάνισαν για χάρη του Αρη οι μπαχαλάκηδες. Αυτογκολάρα!
Κάτι, και για τον Αστέρα. Τα έξι γκολ που μια φορά θα μπουν και δεν θα ξαναμπούν, είναι μια καλή αφορμή να σκεφτούν ότι ο Μπαράλες, τρόπον τινά, τους δεσμεύει. Και στον τρόπο του παιγνιδιού της ομάδας, αν θέλετε και στη στρατηγική του κλαμπ. Ανεκτίμητη η συνεισφορά του, ασυζητητί. Αλλά προκειμένου να υποστηρίξεις (και να νιώσεις, μέσα σου, πιο ασφαλής με) το αποτέλεσμα σήμερα, καταλήγεις να θυσιάζεις και να χάνεις τον όποιο Δουβίκα αύριο. Ο Δουβίκας που έχασαν, είναι 22 ετών. Ο Σόνι είναι 23 ετών.
Αστέρας, ΠΑΣ, Βόλος, ΟΦΗ είναι το εμφανές γκρουπ των καλών ομάδων για τη μία καλή, την έκτη, θέση στην κατάταξη της regular season. Αν νοείται κάτι που να λέγεται “βαθμολογία τελευταίων έξι αγωνιστικών”, μία βαθμολογία φόρμας, σε αυτήν (ο Ολυμπιακός είναι πρώτος με 6-0-0 και) ο ΟΦΗ είναι δεύτερος με 4-2-0. Αλλ’ ό,τι στήριξε τον ΟΦΗ για να έχει αναρριχηθεί τούτη τη στιγμή τέταρτος, η βάση της αναρρίχησης, είναι το αποτέλεσμα πριν. Το αποτέλεσμα, όταν “δεν ήταν καλά”.
Οταν δεν παίζεις καλά ή/και δεν μπορείς να κερδίσεις, τότε ο ΟΦΗ δεν έχανε. Για να φτάσει ο ποδοσφαιριστής να μάθει να κερδίζει, πρώτα έχει ανάγκη την ασφάλεια ότι δεν θα χάσει. Με τη Λαμία 0-0; Ναι, 0-0, όχι 0-1. Ο μεγάλος όταν δεν παίζει καλά, κερδίζει στο γκολ. Ο Ολυμπιακός, ξανά και ξανά. Ο φτωχός όταν δεν παίζει καλά, παίρνει ισοπαλία. Ο ΟΦΗ, ξανά και ξανά. Θα μου πεις, πολύ σωστά, το ρόστερ του ΟΦΗ είναι top-6. Θα σου πω, σωστά επίσης, πως top-6 είναι και το ρόστερ του Ατρόμητου.
Το προηγούμενο σημείωμα εδώ για τη Σούπερ Λιγκ ξεκίνησε, μια παράγραφος…να μετά συγχωρήσεως, με την αναλυτική καταγραφή τι έκανε η ΑΕΚ στο πρώτο λεπτό του αγώνα με τον Ολυμπιακό. Υστερα, ήρθε το πρώτο λεπτό της ΑΕΚ στα Γιάννενα. Δεν γράφω άλλο! Την Κυριακή, την περιμένει ένας Παναθηναϊκός πιο δύσκολος από τον Παναθηναϊκό που αντιμετώπισαν ο Αρης, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ. Διότι στο μεταξύ ο Παναθηναϊκός έκανε, αυτό που δεν γινόταν να μη γίνει.
Το τρίγωνο των χαφ (ανεξαρτήτως ποιοι είναι κάθε φορά οι χαφ και σε ποιες, ακριβώς, θέσεις) τακτοποίησε τα πράγματα, νοικοκύρεψε τον τρόπο, γέμισε τον άξονα, εξορθολόγισε τη λειτουργία. Ο συνολικός εξορθολογισμός, κάνει και τα άτομα καλύτερα. Αίφνης καμένα χαρτιά υποτίθεται, Βιγιαφάνιες, Κανταλαπιέδρα, Μαουρίσιο, Μακέντα, φάνηκαν…καλοί. Οι νίκες με Απόλλωνα, Βόλο, Ιωνικό ενθουσίασαν. Τα σκορ. Οι νίκες με Λαμία και Παναιτωλικό, στηρίχθηκαν σε πιο γερή βάση ποδοσφαίρου.
Τελευταίο, ο καημός μου με τους διαιτητές. Σιδηρόπουλος. Πέμπτη, Γιουρόπα Λιγκ, Λέβερκουζεν-Σέλτικ, 17 φάουλ, 3 κίτρινες. Σάββατο, Σούπερ Λιγκ, Απόλλωνας-Λαμία, 43 φάουλ, 8 κίτρινες. Για όνομα! Σφύριζε ασταμάτητα στη Ριζούπολη, για να τα βγάλει πέρα με την κούραση από το πήγαινε-έλα και το παιγνίδι στη Γερμανία; Και γιατί να τον βάλουν, Πέμπτη-Σάββατο; Ποδοσφαιριστής, απαγορεύεται να παίζει Πέμπτη-Σάββατο. Ας τον έβαζαν, Κυριακή. ‘Η, ακόμη καλύτερα, ας τον έβαζαν (Σάββατο ή Κυριακή) VAR…
Πηγή: sdna.gr
