Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ο Ματέου Λαόθ έκανε βόλτα στο Καραϊσκάκη, Ολυμπιακός-Φενέρμπαχτσε. Το έβγαλε, υποτίθεται ένα ματς υψηλής σημασίας και επιπλέον φορτισμένο με τα όποια politics, με 23 φάουλ και τρεις κίτρινες. Θέλω να πω στους Ελληνες διαιτητές με όλη την ειλικρίνεια, ότι συμπάσχω με τα ζητήματά τους… όσο δεν φαντάζονται. Κατανοώ, ότι (ο ένας μετά τον άλλον) τα παρατάνε και φεύγουν. Ούτε σε μένα θα άρεσε, στη δουλειά μου ο προϊστάμενος να έφερνε αλλοδαπό δημοσιογράφο την κάθε φορά που έχουμε να διαχειριστούμε μια high-profile υπόθεση. Θα μου δημιουργούσε, ένα αντίστοιχο κενό αυτοεκτίμησης.
Στη συντριπτική πλειονότητα, οι Ελληνες διαιτητές έχουν επαγγελματική προσέγγιση στο αντικείμενό τους. Δουλεύουν σκληρά, για να διατηρούν τη φυσική κατάστασή τους στο επίπεδο που αρμόζει. Μου αρέσει, ότι προσέχουν την εικόνα τους. Αρκετοί, πράγμα καθόλου μα καθόλου ήσσονος σημασίας, διακρίνονται και για τη μορφωτική κατάρτισή τους, τις παράλληλες σπουδές που επέλεξαν, την καριέρα τους (συγχρόνως και) μετά. Δεν είναι χοντροί, δεν είναι ξεκούμπωτοι ούτε αχτένιστοι, δεν είναι αγράμματοι. Πλέον, και με την καίρια βοήθεια του βίντεο, θα έπρεπε να διεκπεραιώνουν τη δουλειά τους άνετα. Ετσι κι αλλιώς, τα εγκλήματα τελείωσαν πια. Ολη η φασαρία είναι, τα σπόρια.
Θα μου πεις, ο Ματέου Λαόθ είναι κορυφή. Πράγματι, πριν έξι μήνες έπαιξε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν συγκρίνω. Συγκρίνω, με διαιτητές που μέσες-άκρες είναι στην κλάση των Ελλήνων. Ο Ολλανδός στο Σλόβαν-ΠΑΟΚ, επίσης ματς με σημαντικό βαθμολογικό διακύβευμα και σε διοργάνωση δίχως var, κι εκείνος βόλτα έκανε στη Μπρατισλάβα (24 φάουλ, καμία κίτρινη). Το περασμένο Σάββατο, φίλος που έβλεπε Αρης-ΠΑΣ μου τηλεφώνησε “ρε συ, τι διαιτητάρα είναι αυτός, να τον επαινέσεις αύριο στην εκπομπή, μη λες συνεχώς ότι σφυρίζουν πολύ”. Με τη μόνη διαφορά ότι ο διαιτητής Αρης-ΠΑΣ ήταν…Ισραηλινός, πράγμα που ο δικός μου ούτε το γνώριζε ούτε μπορούσε να το φανταστεί.
Οτι στην Ελλάδα ακόμη και για Αρης-ΠΑΣ, φέρνουμε ξένο. Οντως, ο Ισραηλινός τελείωσε τον αγώνα με 23 φάουλ. Οι φυσιολογικοί αριθμοί, ανεξαρτήτως κλάσεως, εκεί κυμαίνονται. Αλλά το ίδιο Σάββατο στο Βόλος-ΟΦΗ καταλογίστηκαν 40 φάουλ, και στο Ιωνικός-Αστέρας 39. Δεν νοείται, ποτέ και για κανένα λόγο. Ως κι ο Πορτογάλος στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός, ένας μετρίως μέτριος ρέφερι, διεκπεραίωσε ντέρμπι με δύο κίτρινες. Παναιτωλικός-Απόλλωνας, είχε οκτώ. Παλαιότερα, οι διαιτητές σφύριζαν πολύ…για να παίρνουν ανάσες οι ίδιοι. Από ανασφάλεια πως, άμα αφήσουν το παιγνίδι, θα σκάσουν! Σήμερα, αυτό δεν υπάρχει. Σήμερα αυτό που απέμεινε να υπάρχει, είναι φοβία.
Τα σφυρίζουν όλα, για την κακιά την ώρα που κάτι θ’ αφήσουν και απ’ αυτό το “κάτι” θα μπει γκολ…ή, και γκολ να μη μπει, θα επικριθούν ότι επέτρεψαν το σκληρό παιγνίδι. Στο όλο περιβάλλον, από τον αρχιδιαιτητή ως τα κλαμπ και από τον Τύπο ως το κοινό στην κερκίδα, δεν προκύπτει αυτό ή αυτός που θα τους προστατεύσει και θα βοηθήσει να καταπολεμήσουν τον φόβο. Μας ενδιαφέρει όλους, ποιον αδίκησαν/ευνόησαν. Οχι εάν αδικούν/ευνοούν το ίδιο το παιγνίδι. Οσοι διαιτητές έχουν αντοχές και συνεχίζουν να το παλεύουν, βαδίζουν σε μοναχικό δρόμο. Αυτός που θα τους βοηθήσει, είναι ο εαυτός τους. Ο εσωτερικός επεξεργαστής τους. Να το δουν, και να το πάρουν αλλιώς.
Ενας, άλλου τύπου, “εσωτερικός επεξεργαστής” βοήθησε και τον Ολυμπιακό (με τη Φενέρμπαχτσε) να το πάρει αλλιώς…και να σωθεί. Ο Ολυμπιακός που “αφήνει τη μπάλα” πήγαινε σούμπιτος για ήττα. Ο Ολυμπιακός που θέλει τη μπάλα, που κυριαρχεί και διαρκώς σπρώχνει τον αντίπαλο όλο και πιο βαθιά μέσα στην άμυνά του, νίκησε. Στο α’ ημίχρονο με 44-56 κατοχή, οι φάσεις ήταν 3-4. Στο β’ ημίχρονο με 62-38 κατοχή, οι φάσεις ήταν 13-2. Περιττεύει, περαιτέρω ανάλυση. Το 90′ δε, είναι λεπτό του παιγνιδιού. Η Αϊντραχτ έχει φέρει προς όφελός της τα 4/5 αποτελέσματά της στον όμιλο, από το 90′ και μετά. Μετράει, ποιο αρκουδάκι έχει μέσα του τη σωστή μπαταρία.
Στον ΠΑΟΚ, από Περιστέρι σε Μπρατισλάβα η χοντρική διαφορά ήταν ότι ο Κουλούρης έβαλε στο 45′ αυτό που δεν έβαλε ο Μεντβέντεφ στο 45′. Στον όποιο μονόλογο, εναντίον ομάδας που κλείνεται με την επίγνωση ότι είναι υποδεέστερη και μπορεί μονάχα να κλέψει, πάλι δυο-τρεις φάσεις θα τις φας. Το κεντρικό θέμα του ΠΑΟΚ ωστόσο, είναι στην απέναντι άκρη του τερέν. Ο συγχρονισμός του σέντερ-φορ. Μοιάζει, και ο Ακπομ αλλά πολλές φορές και ο Σβιντέρσκι, να ευρίσκονται “εκτός τόνου”. Ασυντόνιστοι, σε σχέση με ό,τι η ομάδα δουλεύει πίσω τους.
Ο Ολυμπιακός με τη Φενέρμπαχτσε, είχε 2/16 τελειώματα on-target. Ο ΠΑΟΚ στη Σλοβακία, 2/14. Φαινομενικά, πάνω-κάτω είναι το ίδιο. Αλλά…δεν είναι. Οι σέντερ-φορ του Ολυμπιακού “ήταν εκεί” που οι συμπαίκτες ήξεραν ότι θα τους βρουν, και εκτέλεσαν άμεσα. Τον Ακπομ σε άλλη συχνότητα επικοινωνίας, επί 70 λεπτά οι συμπαίκτες τον έψαχναν εναγωνίως. Η κατάληξη ήταν, δεύτερο σερί ματς του ΠΑΟΚ στο μηδέν μπροστά. Οι 5/12 πόντοι με Σλόβαν+Κοπεγχάγη, το τελικό αποτέλεσμα, είναι λίγο. Κακός δαίμονας στην Ευρώπη ένας Αγιαξ ή μία Μπενφίκα, πάει κι έρχεται. Κακός δαίμονας μία Σλόβαν, είναι σημείο. Των καιρών της έκπτωσης. Της διολίσθησης στο ranking.
Μιλώντας για Κύπελλα Ευρώπης. Μία χάρη που αναφανδόν θα πρότεινα να κάνουμε στον εαυτό μας, ενόσω έρχονται Γιορτές και θα έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο για τα πράγματα που μας ευχαριστούν και μας χαλαρώνουν, είναι το updated Ταξίδι Στ’ Αστέρια του Χρήστου Σωτηρακόπουλου (εκδόσεις Τόπος). Σε 600 σελίδες, είναι όλη η διαδρομή και δεν έχω υπ’ όψιν κανένα πλέον αρμόδιο για να μας καθοδηγήσει σε αυτήν. Από πού έρχεται και καταπού πηγαίνει, η ιστορία που λέγεται Πρωταθλητριών/Champions. Ανέκαθεν στα κοινά ταξίδια μας άλλωστε, αφηνόμουν. Γιατί εμπιστευόμουν τον Χρήστο, ότι θα τα ‘χει όλα κανονισμένα. Δεν με διέψευσε, ποτέ.
Πηγή: Sport DNA
