Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Η σχέση του Κοράντο Φερλαΐνο με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πέρασε από χίλια κύματα. Πρωτίστως, όμως, έμεινε στην ιστορία γιατί μεταξύ άλλων «έδωσε» στη Νάπολι δύο πρωταθλήματα, αλλάζοντας το status quo των φτωχών (χωρίς εισαγωγικά) του ιταλικού Νότου απέναντι στην… πλουτοκρατία του Βορρά (Γιουβέντους, Μίλαν, Ίντερ).
32 χρόνια μετά από το δεύτερο (και τελευταίο μέχρι σήμερα) Σκουντέτο των Παρτενοπέι, ο ιστορικός πρόεδρος του συλλόγου καμαρώνει, στα 90 του χρόνια, για τη Νάπολι του Λουτσιάνο Σπαλέτι, η οποία την Κυριακή (17/10) ισοφάρισε το καλύτερο ξεκίνημα της ιστορίας της, με οκτώ νίκες στις ισάριθμες πρώτες αγωνιστικές.
«Αυτή η Νάπολι θα άρεσε στον Μαραντόνα και, ναι, μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Φέτος μπορεί να είναι η καλή χρονιά για τη Νάπολι» αποφάνθηκε ο Φερλαΐνο για την ομάδα του Κώστα Μανωλά, η οποία παίζει υπό την ευλογία του Ντιεγκίτο, αφού το γήπεδο φέρει πλέον το όνομά του, ως ελάχιστο φόρο τιμής για όσα πρόσφερε ο Μαραντόνα στην ομάδα και στην πόλη, την δεκαετία του ’80.
Μπορεί, όμως, πράγματι η Νάπολι να επιστρέψει στον θρόνο του Calcio μετά από τρεις (και βάλε) δεκαετίες; Ναι, ξεκάθαρα μπορεί. Γιατί πρωτίστως διατήρησε τον καλό κορμό της και έχει έναν μπαρουτοκαπνισμένο προπονητή στην άκρη του πάγκου. Διατηρεί, συν τοις άλλοις, την κουλτούρα του παιχνιδιού που της εμφύσησε ο Μαουρίτσιο Σάρι, αλλά και τον τσαμπουκά που έβαλε στο DNA της ο (προπονητικά λίγος κατά τα άλλα) Τζενάρο Γκατούζο.
Διαθέτει δύο πολύ αξιόπιστους τερματοφύλακες (Μέρετ – Οσπίνα), κεντρικούς αμυντικούς πρώτης γραμμής (Κουλιμπαλί – Μανωλάς), μια μεσαία γραμμή που έχει δέσει ιδανικά (Φαμπιάν Ρουίθ – Ανγκισά – Ζιελίνσκι), την προσωπικότητα παικτών όπως ο Ινσίνιε και ο Μέρτενς (ο πολύτιμος Βέλγος μόλις επέστρεψε από μακρά απουσία), αλλά και έναν χαρισματικό επιθετικό που αρχίζει να ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο του (Οσίμεν).
Δείχνει πιο ώριμη από ποτέ, βρίσκει τρόπους να ξεπερνάει τις αναποδιές μέσα στα παιχνίδια (όπως το χαμένο πέναλτι του Ινσίνιε κόντρα στην Τορίνο) και, ταυτόχρονα, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τις άμεσες ανταγωνίστριες, αφού πλέον απουσιάζει η «παρταόλα» Γιουβέντους, η οποία έπαιρνε το Σκουντέτο για εννέα σερί σεζόν και έμοιαζε (επί της ουσίας ήταν) ανίκητη.
Παρά το άθλιο ξεκίνημά της, βεβαίως, η Γηραιά Κυρία θα επιστρέψει και θα είναι ψηλά, γιατί έχει τη νοοτροπία νικητή και έναν εξαιρετικό προπονητή (Μασιμιλιάνο Αλέγκρι), ακόμα και αν της λείπουν εμφανέστατα τα γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο.
Η πρωταθλήτρια Ίντερ ψάχνεται ακόμα χωρίς τον Ρομελού Λουκάκου αλλά διαθέτει ποιότητα για να διεκδικήσει το «ριπίτ» (έχω αμφιβολίες για την προπονητική επάρκεια του Σιμόνε Ιντσάγκι), η Μίλαν αρχίζει να θυμίζει επιτέλους ομάδα πρώτης γραμμής (πόσο μας έλειψε!) και η Αταλάντα μοιάζει πάντα έτοιμη να μπει «σφήνα» στους (πιο) μεγάλους.
Ανταγωνισμός, δηλαδή, υπάρχει. Δεν είναι, όμως, αυτός που μπορεί να τρομάξει τη Νάπολι, η οποία έχει βεβαίως και αδυναμίες, αφού της λείπουν καλές εναλλακτικές λύσεις στο βάθος του πάγκου και, σε περίπτωση απώλειας βασικού ποδοσφαιριστή, θα βρει (μεγάλα) ζόρια.
Και αυτή η απώλεια θα έρθει δεδομένα τον Ιανουάριο του 2022, όταν η κολόνα σε άμυνα (Κουλιμπαλί) και επίθεση (Οσίμεν), αλλά και ένα πολύτιμο στήριγμα στην μεσαία γραμμή (Ανγκισά) θα απουσιάσουν για περίπου έναν μήνα, λόγω της συμμετοχής τους στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής που θα διεξαχθεί στο Καμερούν.
Μέχρι τότε, η Νάπολι έχει τα φόντα για να συνεχίσει σε αυτή την δυναμική παιχνιδιού και αποτελεσμάτων, ώστε να διατηρηθεί στην κορυφή, ξεπερνώντας τα σημαντικά εμπόδια που έχει μπροστά της.
Μέχρι τώρα έχει αντιμετωπίσει επιτυχώς Γιουβέντους και Φιορεντίνα, αλλά τις επόμενες εβδομάδες και μέχρι τα Χριστούγεννα την περιμένουν Ρόμα, Ίντερ, Λάτσιο, Αταλάντα και Μίλαν.
Αν οι Παρτενοπέι φτάσουν στις γιορτές ευρισκόμενοι στο πρώτο σκαλοπάτι της Serie A, θα έχουν κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για να πείσουν οριστικά και τους τελευταίους δύσπιστους ότι αυτή η ομάδα είναι ικανή να σηκώσει το Σκουντέτο και να το αφιερώσει στον άνθρωπο που δεν θα την δει (;) να θριαμβεύει ξανά, αλλά της έμαθε τον τρόπο να το κάνει.
Πηγή: Gazzetta
