Το ποδόσφαιρο, στη χώρα που κλείνει τα σχολεία λόγω βροχής

Του Μιχάλη Τσόχου

Καιγόμαστε διαχρονικά και με κάθε κυβέρνηση. Πνιγόμαστε διαχρονικά και με κάθε κυβέρνηση. Απλώς όσο κυλούν τα χρόνια, γινόμαστε όλο και χειρότερα. Φέρνουμε Ρουμάνους και Σέρβους πυροσβέστες (καλά να είναι οι άνθρωποι) για να μην καούμε ζωντανοί και τους κοιτάζουμε με ανοικτό το στόμα και θαυμασμό για το πώς τα καταφέρνουν λες και είναι εξωγήινοι και ήρθαν από έναν άλλο κόσμο, με άλλη τεχνολογία και άλλη γνώση.

Πέφτει βροχή και κλείνουμε τα σχολεία για να μην πνιγούν τα παιδιά μας και απαγορεύουμε την κυκλοφορία στους δρόμους με ιδιότυπο λοκντάουν. Λοκντάουν και κλείσιμο των σχολείων για μία βροχή; Σοβαρά τώρα..

Ως δομημένη πολιτεία και κράτος δεν μπορούμε να ξεβουλώσουμε τα φρεάτια της πόλης, δεν μπορούμε να κάνουμε αντιπλημμυρικά έργα στα δάση και ως πολίτες δεν έχουμε αφήσει ρέμα για ρέμα που να μην το μπαζώσαμε. Συνεπώς την βροχή την αντιμετωπίζουμε σαν την πιο σκληρή φυσική καταστροφή που γνώρισε ο άνθρωπος…

Οι κόρες μου με ρωτούσαν, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό που προκλήθηκε από το τριήμερο που προέκυψε, πως είναι δυνατόν να κλείνει το σχολείο επειδή θα βρέξει. Δεν είχα απάντηση. Μετά ξύπνησαν το πρωί και είδαν λιακάδα και αργότερα κάτι ψιχάλες και συνέχισαν να αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να μην έχουν πάει στο σχολείο για αυτό. Είναι μικρές ακόμη, δεν ξέρουν σε ποια χώρα ζουν, είναι η προφανής απάντηση. Εμείς πάλι οι μεγάλοι ακούμε ότι επειδή θα βρέξει έκλεισαν τα σχολεία και απαγορεύεται να κυκλοφορείς και είτε σκάμε ένα μειδίαμα, είτε δεν το βρίσκουμε εξωφρενικό στη λογική «τόσα έχουν γίνει, αυτό σε πείραξε…». Δεν ξέρω ποιο είναι τελικά αυτό που θα μας πειράξει. Που θα μας κάνει να πούμε «ώπα ρε συ, ως εδώ…».

Και αφού δεν μας πειράζει αυτό, όπως δεν μας πείραξε και το προηγούμενο και το αμέσως προηγούμενο από το προηγούμενο και κυρίως αφού δεν θα μας πειράξει ούτε το επόμενο, τότε ναι, θα κλείσει το σχολείο επειδή μπορεί να βρέξει. Θα μας πείσουν και με την τρομολαγνεία, ότι η βροχή που θα έρθει, εμφανίζεται για πρώτη φορά στον πλανήτη γη και θα πάμε παρακάτω. Αν χρειαστεί θα προβληθεί και η ταινία «Νώε» το ίδιο βράδυ, κάτι που έγινε χθες, όπως διαπίστωσα τυχαία πάνω στο ζάπινγκ και μοιραία θα αναρωτηθούμε όλοι μαζί αν μας τρολάρουν ή αν αυτοσαρκαζόμαστε…

Και κάπως έτσι συνεχίζουμε την πορεία μας ως κοινωνία και κάπως έτσι ανεχόμαστε να βλέπουμε τα παιδιά μας να βγαίνουν από την τάξη – κοντέινερ, φτιάχνοντας σχεδίες και αυτοσχέδιες γέφυρες με τα θρανία τους, για να μην πνιγούν, χωρίς να μας νοιάζει, χωρίς να το θεωρούμε σοβαρό, χωρίς να απαιτούμε να σταματήσει. Και κυρίως ακόμη και όταν το εντοπίζεις και το αναφέρεις σε δείχνουν με το δάχτυλο ως «α αυτός είναι με τους άλλους…». Λες κι’ αν είσαι με αυτούς ή με τους άλλους, ή με κανέναν από όλους, δεν πρέπει να ενοχλείσαι με την εικόνα, δεν πρέπει να σε προσβάλει ως άνθρωπο και ως πολίτη αυτής της χώρας.

Με την ίδια λογική της ανυπαρξίας, αδιαφορίας, ανοργανωσιάς, προχειρότητας, κινούμαστε σε όλα τα επίπεδα και ακόμη περισσότερο στο ποδόσφαιρο. Φτάσαμε στα μέσα Οκτωβρίου και ως επαγγελματικό (που να συζητήσουμε για το ερασιτεχνικό δηλαδή) ποδόσφαιρο, δεν ξέρουμε πότε, πως κι’ αν θα ξεκινήσουν τα από κάτω από την βιτρίνα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Η Σούπερ Λιγκ 2 (τρομάρα μας) των 32 (ίσως) ομάδων και των δύο (μάλλον) περιφερειών, δεν έχει κάνει καν σέντρα και δεν ξέρει πότε θα κάνει και με ποιους θα κάνει. Μήπως όμως ξέρουν οι από κάτω από αυτήν κατηγορίες; Ασφαλώς και όχι. Η Αυγενάκια αναδιάρθρωση δεν είναι ένα φιάσκο, είναι ένα δημιούργημα ενός ανίκανου και ανίδεου, το οποίο δεν είχε εκ των πραγμάτων ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να πετύχει και ούτε μία στο δισεκατομμύριο πιθανότητα να προσφέρει κάτι στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αλλα προφανώς δεν είναι μόνο πρόβλημα του όποιου Υπουργού ή Υφυπουργού, είναι πρόβλημα του ίδιου του ποδοσφαίρου. Ποια θεσμικά όργανα και ποιοι παράγοντες εμπόδισαν τον Αυγενάκη από αυτό το τερατούργημα; Κανείς. Και πώς να τον σταματήσουν κιόλας και ποιοι; Η ακέφαλη ΕΠΟ; Και άντε ας μην ήταν και ακέφαλη, ποια είναι τα δείγματα γραφής της ομοσπονδίας εδώ και πάρα πολλά χρόνια που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο, για τους ποδοσφαιριστές, για τα παιδιά που θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές, για τα παιδιά που απλώς θέλουν να παίξουν μπάλα.

Επαγγελματίες των μικρότερων κατηγοριών, άνθρωποι που επί της ουσίας είναι μεροκαματιάρηδες και παίζουν για χίλια ευρώ το μήνα, αδυνατούν να επιβιώσουν, οδηγούνται στην εγκατάλειψη αυτού που αγαπούν, στην φτώχεια, στην ανέχεια, στην κατάθλιψη, ακόμη και στην αυτοκτονία.

Ναι στην αυτοκτονία. Και ούτε αυτό δεν μας ταρακουνάει. Διαβάζουμε για τον ποδοσφαιριστή που αυτοκτόνησε μέσα στο αυτοκίνητό του και κανείς δεν συγκινείται; Ακόμη και τα ΜΜΕ, πόσο επιφανειακά το αντιμετωπίζουν; Και βέβαια που να δείτε τι συμβαίνει πιο κάτω, με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, με τις εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις, με τις αλλοπρόσαλλές αποφάσεις, με την έλλειψη ενός σχεδίου για να γυμναστούν, ή να παίξουν τα παιδιά μας. Ποιος ερασιτεχνικός αθλητισμός; Πλέον και αυτός επαγγελματικός είναι. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμούς του κατοστάρικου, όσο περίπου χρειάζεσαι πλέον για να παίξει το παιδί σου, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, να κάνει κολύμπι.