Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η Εθνική Ελλάδος γνώρισε μια άδικη ήττα στην Σουηδία και θα γνωρίσει, εκτός ευχάριστου και μεγάλου απροόπτου, έναν δίκαιο αποκλεισμό από το Μουντιάλ του Κατάρ.
Παρά την εξαιρετική εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου στην Στοκχόλμη, συνολικά το συγκρότημα του Φαν’τ Σχιπ είχε σκαμπανεβάσματα και πολύ μέτριες βραδιές από τις οποίες πήρε ό,τι άξιζε και ίσως ακόμα περισσότερα (στην Τούμπα με την Γεωργία π.χ.).
Άρα ουδείς δικαιούται να μιλά για ατυχία. Δεν αξίζαμε να περάσουμε, δεν περνάμε.
Ταυτόχρονα όμως οι βάσεις για κάτι καλύτερο στο μέλλον και για προκρίσεις στις προσεχείς διοργανώσεις έχουν μπει. Η ομάδα έχει δεθεί ξανά, οι παίκτες παίζουν ο ένας για τον άλλο, υπάρχουν παιδιά με μεγάλη προοπτική που όταν αποκτήσουν και την ανάλογη εμπειρία θα μπορούν να αντεπεξέλθουν με επιτυχία σε αναμετρήσεις όπως αυτή της Τρίτης. Ο Ντίνος Μαυροπάνος π.χ., ο οποίος έκανε ένα σημαντικό λάθος στην φάση του πέναλτι, διαθέτει ταλέντο και προσωπικότητα να εξελιχθεί σε ηγέτη της άμυνας. Παίζει ήδη σε ένα τοπ-πρωτάθλημα, το μόνο που του λείπει είναι παραστάσεις. Φάνηκε, όχι μόνο στο μοιραίο μαρκάρισμά του πάνω στον -εξαιρετικό – Ισάκ, όσο κυρίως στο πώς δεν κατάφερε να συνέλθει μετά. Με το πέρασμα του χρόνου, θεωρώ ότι ο κεντρικός αμυντικός της Στουτγκάρδης θα μάθει να διαχειρίζεται καλύτερα τα συναισθήματά του.
Με το πέρασμα του χρόνου επίσης ο Δουβίκας και ο Τζόλης μπορούν να αποτελέσουν ποιοτικές σταθερές στην επίθεσή μας, ο Μασούρας να γίνει ο ηγέτης της Εθνικής, το δίδυμο Τσιμίκα – Γιαννούλη (τυχεροί όσο και άτυχοι που διαθέτουμε δυο τόσο καλούς παίκτες στην ίδια θέση) να αποκτήσει μεγαλύτερη λειτουργικότητα στην αριστερή πτέρυγα
Γενικώς, αν η βάση της συγκεκριμένης Εθνικής στηριχθεί σωστά και δεν αποφασίσει η ΕΠΟ να τα γκρεμίσει όλα και να αρχίσει να χτίζει πάλι από την αρχή, τότε το Euro του 2024 είναι ρεαλιστικός στόχος.
Ο Τζον Φαν’τ Σχιπ είχε δυο τουλάχιστον κακές βραδιές στην δουλειά, σε ετούτη την προκριματική φάση. Μέτριο στήσιμο και κοουτσάρισμα, τόσο στο Κόσοβο, όσο και με την Γεωργία στην Τούμπα (αλλά μάλλον και στην Γεωργία, ασχέτως αποτελέσματος).
Πιστώνεται όμως ότι δημιούργησε ξανά ένα δεμένο γκρουπ, που γουστάρει να παίζει με το εθνόσημο και δεν επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες. Τούτο είχαμε να το δούμε μάλλον από την εποχή Σάντος. Είναι κρίσιμο να διατηρηθεί.
Προφανώς, με αφορμή τον επικείμενο αποκλεισμό, πολλοί «καλοθελητές» θα προσπαθήσουν να διαταράξουν αυτό το καλό κλίμα. Το κάνουν ήδη.
Δεν θεωρώ υποχρέωση κανενός να αγαπάει την Εθνική Ελλάδος. Δεν μετριέται εκεί ο ουσιαστικός πατριωτισμός (μεγάλη κουβέντα, ας μην την ανοίξουμε τώρα). Και δημοσιογραφικά, είμαστε υποχρεωμένοι να λέμε και να γράφουμε πάντα ό,τι βλέπουμε.
Γενικώς η δημοσιογραφία της «φουστανέλας» και των «πειρατικών» με απωθεί – με απωθούσε και τότε που όλη η χώρα βρισκόταν στους δρόμους.
Άρα, αν η Εθνική ευνοήθηκε διαιτητικά στην Γεωργία, τότε ορθώς γράφτηκε. Πιστεύω ότι δεν ευνοήθηκε καθόλου βέβαια, πάντως δεν θα στερήσω από κάποιον το δικαίωμα να έχει την δική του άποψη και να την καταθέτει.
Με δυο προϋποθέσεις:
- να μην διαστρεβλώνει την πραγματικότητα για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένη και εξόχως διακριτή ατζέντα.
- να μην πουλάει fake εθνικοφροσύνη εκεί που τον συμφέρει.
Να το πούμε με ένα τυχαίο παράδειγμα: Αν η νίκη ενός συλλόγου, με ελάχιστους Έλληνες και πληθώρα ξένων στο ρόστερ, μέσα στην Κωνσταντινούπολη είναι αφορμή για «πατριωτικές» κορώνες και η νίκη της Εθνικής Ελλάδος είναι αφορμή για πικρόχολα και σαρκαστικά σχόλια, αμφότερες οι αντιδράσεις από το ίδιο «μπλοκ», τότε προφανώς δεν μιλάμε για πατριωτισμό μα για υποκρισία.
Αυτήν την υποκρισία και την τοξικότητα, ο Φαν’τ Σχιπ την έχει κλείσει έξω από τα αποδυτήρια της Εθνικής.
Εφόσον δεν βρει χαραμάδα να διεισδύσει, τότε το μέλλον θα φέρει ωραία πράγματα.
Πηγή: Sport DNA
