Του Γιάννη Φιλέρη
Υπάρχουν δυο Παναθηναϊκοί. Ο ένας είναι περισσότερο φαντασιακός, βρίσκεται στο μυαλό των οπαδών και των “προπονητών” του πληκτρολογίου. Εκείνος που είχε μέσα Μάικ Τζέιμς, Μάριο Χεζόνια και έναν πλέι-μέικερ τύπου Βέστερμαν, ενδεχομένως και κάποιον καλύτερο. Για τους μερακλήδες-σχεδιαστές, προς απόδειξη ότι όλοι χωράνε ανεξαρτήτως θέσης, μπάτζετ κλπ, κλπ, υπάρχουν ειδικές αναλύσεις θέση προς θέση και υπολογισμού των συμβολαίων, ώστε να μη φαίνονται και όλα ανεδαφικά και εκτός πραγματικότητας.
Ο άλλος είναι ο πραγματικός, τον έχει φτιάξει ο Δημήτρης Πρίφτης με βάση το μπάτζετ που είχε στα χέρια του. Αυτός θα παίξει, αυτός θα δώσει τη μάχη και αυτός θα κριθεί στο τέλος. Καμιά φορά ο ένας Παναθηναϊκός συγκρούεται με τον άλλον. Τελείωσε για παράδειγμα το “Παύλος Γιαννακόπουλος”, υπήρχε μια νίκη επί της Εφές, μισή-ξεμισή δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, όσο η εμφάνιση των “πρασίνων” και το πρώτο σχόλιο, που διαβάζεις είναι ότι ο “Πέρι είναι πολύ καλός για δεύτερος πλέι-μέικερ και ο Μέικον πρέπει να παίζει σούτινγκ γκαρντ και όχι άσος“.
Ο … φαντασιακός Παναθηναϊκός επανέρχεται στο προσκήνιο. Το πως θα χωρέσει ένας ακόμη καλός γκαρντ και θα μοιραστεί ο χρόνος, μαζί με αυτούς που ήδη υπάρχουν στο ρόστερ (με την υποσημείωση ότι εφόσον ο Νέντοβιτς αισθάνεται καλύτερα θα έχει και πολύ μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής) είναι μια λεπτομέρεια, που δεν πτοεί κανέναν.
Όπως “λεπτομέρεια” είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει ήδη καλύψει τις έξι θέσεις ξένων, άρα αν αποκτήσει κι άλλον, στο ελληνικό του ρόστερ θα του περισσεύει ένας. Δεν είναι άδικα όλα αυτά για τον … κανονικό Παναθηναϊκό; Για να δούμε λίγο την πραγματικότητα:
Οι “πράσινοι” ολοκλήρωσαν το δεύτερο τουρνουά της χρονιάς και σε σχέση με το πρώτο, η βελτίωσή τους ήταν σημαντική.
Ίσως να’ ταν η επιστροφή στο ΟΑΚΑ μπροστά στον κόσμο τους, ίσως η ιδιαιτερότητα του τουρνουά που φέρει την ονομασία “Παύλος Γιαννακόπουλος”, σίγουρα, πάντως, οι “πράσινοι” εμφανίστηκαν ένα κλικ πιο πάνω σε ενέργεια, αποφασιστικότητα και διάθεση. Η αλήθεια είναι ότι η μαχητικότητά τους έχει διαφανεί σχεδόν σε όλα τα φιλικά (εξαίρεση εκείνο με τον Ερυθρό Αστέρα) και είναι ένα στοιχείο που θα τους χαρακτηρίσει σαν ομάδα φέτος.
Κι αυτό θα πηγάζει, όπως γίνεται συνήθως, από την καλή του αμυντική επίδοση που ο Πρίφτης την ζητάει και στα σαράντα λεπτά του αγώνα. Δεν είναι εύκολο, ειδικά αυτή την εποχή, ωστόσο, όποτε οι παίκτες του ήταν συνεπείς στην άμυνά τους, ο Παναθηναϊκός γύριζε σκορ (όπως με την Παρτιζάν) ή ήταν σταθερά μπροστά (κόντρα στην Εφές, από ένα σημείο και μετά του δεύτερου αγώνα).
Θα χρειαστεί σίγουρα πολλή δουλειά στο συγκεκριμένο κομμάτι, για να γίνει ο Παναθηναϊκός συμπαγής και να αποφύγει συνεχόμενα ντράιβ και εύκολα καλάθια, όπως συνέβη κατά κόρον στο πρώτο ημίχρονο του ματς με την Παρτιζάν, ένα γεγονός που σίγουρα δεν άρεσε στον Έλληνα προπονητή.
Από την άλλη, αυτό το διήμερο ήταν η πρώτη φορά που είδαμε τον Παναθηναϊκό πλήρη η σχεδόν πλήρη, με δεδομένα ότι ο Νεμάνια Νέντοβιτς δεν είναι ακόμη έτοιμος για να παίξει σε φουλ ρυθμούς μετά από την εφτάμηνη (!) απουσία του, ενώ στο δεύτερο ματς έλειπε ο κατεξοχήν ηγέτης της ομάδας, Ιωάννης Παπαπέτρου.
Παρόλα αυτά η προσθήκη του Ντάριλ Μέικον, σε συνδυασμό με την προσαρμογή των υπόλοιπων ξένων, έφερε τον Παναθηναϊκό ένα βηματάκι πιο μπροστά, από ό,τι βρισκόταν μετά το τουρνουά της Μπάγερν.
Ένας άλλος natural
Τον Μάικ Τζέιμς, που τελικά μετά το χρυσό διαζύγιο του με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (του έδωσε 1 εκατομμύριο δολάριο) πήγε στον αφορολόγητο παράδεισο της Μονακό (θα εισπράξει άνετα 900 χιλιάρικα), τον μελέτησαν ουκ ολίγες φορές φέτος στον Παναθηναϊκό. Αν και δεν υπήρχε ποτέ θέμα, αφού το κασέ του Αμερικανού είναι απαγορευτικό για τα τωρινά οικονομικά δεδομένα της “πράσινης” ΚΑΕ, πολλοί ονειρεύονταν (στον … φαντασιακό ΠΑΟ, που λέγαμε) τον πυραυλοκίνητο γκαρντ, ξανά με τα “πράσινα”.
Η ειρωνία είναι ότι ο Παναθηναϊκός πήρε έναν τέτοιον παίκτη. Ο Ντάριλ Μέικον είναι ένας … Μάικ Τζέιμς των φτωχών. Μπορεί να μην διαθέτει τα υπερφυσικά αθλητικά προσόντα του συμπατριώτη του, μοιάζει ωστόσο έτοιμος να αναλάβει αντίστοιχα καθήκοντα, παίρνοντας παρακινδυνευμένα, πλην όμως εύστοχα σουτ της τελευταίας στιγμής, πηγαίνοντας στο ένας εναντίον ενός και ψάχνοντας τις δικές του ευκαιρίες, όπως έκανε ο Natural_05, όταν έπαιζε στο ΟΑΚΑ (σε ένα διαφορετικό, ωστόσο, σε πολλά επίπεδα Παναθηναϊκό). Κατά σύμπτωση (ή μήπως όχι) φοράνε και το ίδιο νούμερο στη φανέλα τους
Ο Μέικον θα έχει την μπάλα στα χέρια του για αρκετή ώρα, παίζοντας κατά συνθήκη πλέι-μέικερ, επί της ουσίας όμως, όσο βρίσκεται μέσα στο παρκέ θα καθορίζει αυτός τις επιθέσεις της ομάδας του, αποφασίζοντας είτε για τη δική του προσπάθεια, είτε για τη δημιουργία προς όφελος των συμπαικτών του, ένα τομέα πάντως που θα πρέπει να τελειοποιήσει στη διαδρομή της χρονιάς.
Ο κανονικός “άσος” της ομάδας είναι ο Κέντρικ Πέρι. Για τον “κοτσίδα”, γράφαμε τις προάλλες, ότι είναι άδικο να κρίνεται χωρίς να βλέπουμε τους υπόλοιπους γκαρντ δίπλα του. Καθώς αυτή τη φορά γύρισαν κυρίως ο Μέικον και λιγότερο ο Νέντοβιτς, ο ενθουσιώδης Αμερικανός δείχνει ότι είναι μια πολύ αξιόπιστη λύση, με πίεση στην μπάλα, καλό μακρινό σουτ, αλλά και εκρηκτικά τελειώματα όπως το τρομερό κάρφωμα μπροστά στον Πετρούσεφ, που ξεσήκωσε το ΟΑΚΑ.
Το πως θα “κρύψει” το μειονέκτημα στα ύψη των γκαρντ, εφόσον παίζουν Πέρι-Μέικον, ή Πέρι-Νέντοβιτς, είναι ένα θέμα που θα πρέπει να δουλέψει ο κόουτς Πρίφτης, που ποντάρει πάρα πολύ στην συμπλήρωση του πόιντ γκαρντ (ή των δυο κοντών, ανάλογα) από τον Χάουαρντ Σαντ Ρος. Ο Κουβανός επιστρέφει εκεί που παίζει καλύτερα (μεταξύ “2” και “3”) με αμυντικές αποστολές και ένα ρόλο στον οποίο μπορεί να προσφέρει περισσότερα στην ομάδα του…
Ιδού ο Έβανς (και ο Φλόιντ)
Ο Τζέρεμι Έβανς, εν τωμεταξύ, έλυσε τις απορίες της προηγούμενης εβδομάδας. Για το αν δηλαδή μπορεί να δώσει ουσιαστικές λύσεις στον Παναθηναϊκό από τη θέση “4”. Ο Αμερικανός ανέβασε στροφές, δείχνει ότι μπορεί να είναι το ίδιο επιδραστικός στην άμυνα (με τα μακριά του χέρια, την έφεση στα ριμπάουντ, μπορεί υπό συνθήκες να παίξει ακόμη και στο “5”) όσο και στην επίθεση (τον συνοδεύουν υψηλά ποσοστά στην καριέρα κυρίως από μέση απόσταση, χωρίς να είναι κακός από μακριά, πολύ σημαντικό να σκοράρει για τρεις).
Είδαμε και τον Τζεχάιβ Φλόιντ να παίρνει χρόνο, να παίζει σε σχήματα με αλλαγές στην άμυνα και να τελειώνει με δύναμη τα καλάθια. Κάθε ματς Ευρωλίγκας θα είναι ένα σχολείο για τον ακατέργαστο σέντερ, που μοιάζει να αρπάξει μια ευκαιρία και να δίνει άλλου είδους βοήθεια στο “5”, σε σχέση με τον Γιώργο Παπαγιάννη.
Ο Έλληνας ψηλός, ενδεχομένως να παίζει λιγότερο σε σχέση με πέρσι, μπορεί όμως να είναι πιο επιδραστικός στο διάστημα που θα βρίσκεται πάνω στο παρκέ.
Στον αντίποδα της βελτίωσης των Έβανς, Φλόιντ, περιμένουμε ακόμη να δούμε τον πραγματικό Οκάρο Γουάιτ, που δείχνει διάθεση, όχι όμως και τη δύναμη -μέχρι στιγμής- να έχει ουσιαστική συνεισφορά στο παιχνίδι της ομάδας του. Είναι ένας παίκτης που θα κρίνει πολλά, για το αν ο Παναθηναϊκός μπορεί, πράγματι, να έχει μια καλύτερη σεζόν από πέρσι στην απαιτητική Ευρωλίγκα.
Ο … κανονικός Παναθηναϊκός ε; Όχι ο άλλος, ο “φαντασιακός”…
Πηγή: Sport24
