Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Ολυμπιακός πήρε μια τεράστια πρόκριση στο Μπακού, χωρίς οκτώ βασικούς και έχοντας κόντρα τα πάντα. Για να καταλάβει κανείς τη δυσκολία πρέπει να σκεφτεί κάτι απλό: το περασμένο Σάββατο, μετά τη διενέργεια των τεστ που η ομάδα έκανε μετά το ματς με την Νέφσκι στο Καραϊσκάκη, υπήρχαν διαθέσιμοι για τη ρεβάνς 11 όλοι κι όλοι ποδοσφαιριστές, πλην των πιτσιρικάδων, και των δυο τερματοφυλάκων – του Τζολάκη και του Βάτσλικ. Οι άλλοι ή είχαν έρθει σε επαφή με παίκτες και προσωπικό του Ρέντη που είχαν προσβληθεί από τον ιό ή ήταν οι ίδιοι κρούσματα! Να προσθέσουμε σε αυτά ότι το παιγνίδι παραλίγο να αναβληθεί λίγες ώρες πριν αρχίσει εξαιτίας της επικινδυνότητας του γηπέδου, εξέλιξη που δεν ήθελαν επ ουδενί οι Ερυθρόλευκοι. Και γιατί να τη θέλουν; Ο Μαρτίνς όταν έλεγε πως η ομάδα ήταν έτοιμη να παίξει για να κερδίσει, αυτή τη φορά δεν κατέθεσε την αισιοδοξία του, αλλά, όπως αποδείχτηκε, την βεβαιότητα του.
Είναι περιττό να υπογραμμίσει κάποιος ότι η πρόκριση οφείλεται κυρίως στην ψύχραιμη διαχείριση του παιγνιδιού (και της γενικότερης δυσκολίας) από τον προπονητή του Ολυμπιακού: είναι ένα ματς στο οποίο μπορεί πραγματικά κάποιος να καταλάβει ότι η συνολικά εξαιρετική εμφάνιση οφείλεται στη σωστή του προετοιμασία – αυτό δηλαδή που είχε λείψει πριν το ματς στο Καραϊσκάκη. Το πώς σε συνθήκες διαρκούς συναγερμού ο Πέδρο Μαρτίνς κατάφερε να παρουσιάσει μια τόσο έτοιμη για τη δουλειά ομάδα αποτελεί σίγουρα ένα καταπληκτικό κεφάλαιο στην καριέρα του στον Ολυμπιακό – ένα μάθημα ποδοσφαίρου από τα σπάνια. Κανείς ίσως δεν θα καταφέρει να κάνει κατανοητό το είδος της δυσκολίας. Και γιατί το όνομα του αντιπάλου δύσκολα το επιτρέπει σε μια χώρα που η ικανότητα της κρίσης των πραγματικών δυσκολιών έχει χαθεί καιρό τώρα.
Πολλές φορές top
Πιο πολύ και από τον Ολυμπιακό (που ήταν παθιασμένος, συγκεντρωμένος αλλά πειραματικός) το ματς βοηθά να καταλάβει ο καθένας μερικές από τις αρετές του προπονητή του Ολυμπιακού, αρκεί βέβαια να το θέλει. Όπως σε κάθε ματς σημασία δεν έχουν τόσο οι απόντες όσο οι παρόντες και το πώς από αυτούς σε μια στιγμή δυσκολίας μπορεί να πάρεις το καλύτερο δυνατό. Ο Μαρτίνς για πρώτη φορά από τότε που είναι στην Ελλάδα απέδωσε την νίκη στην άριστη εφαρμογή της τακτικής – μιλώντας στο Mega μετά το τέλος του ματς επανέλαβε πολλές φορές τη λέξη «top» θέλοντας να δείξει πως καλύτερα δεν γινόταν. Αλλά η εφαρμογή της τακτικής προϋποθέτει κάποια πράγματα καθόλου απλά.
Το ματς στο Μπακού αποδεικνύει ότι μεταξύ άλλων ο Μαρτίνς είναι ένας εξαιρετικός εμψυχωτής και ένας ικανός διαχειριστής χαρακτήρων. Στο προηγούμενο ματς με τη Νέφσκι ρίχνει στο γήπεδο τον Σισέ που δεν έχει παίξει λεπτό στα φιλικά: ο παίκτης δείχνει ότι είναι σε καλή κατάσταση και επιβραβεύεται ξεκινώντας βασικός ως αριστερό μπακ – παίζοντας σε μια θέση που ο Μαρτίνς λέει ότι έχει αγωνιστεί δεκαπέντε λεπτά πέρυσι στον τελικό με την ΑΕΚ. Στο ματς του Μπακού επιστρέφει στην ενδεκάδα μετά από μια επέμβαση ο Μπα που επίσης ήταν για μήνες χωρίς επίσημο ματς στα πόδια του. Ο κόουτς διατηρεί το Τζολάκη και δίνει φανέλα βασικού στο Σουρλή. Και στηρίζει τον Βαλμπουενά, τον πιο πιστό του ακόλουθο τα δυο τελευταία χρόνια.
Ολοι αυτοί κάνουν εξαιρετική εμφάνιση παίζοντας γκαζωμένοι από τον κόουτς την εμπιστοσύνη του οποίου απολαμβάνουν. Το τι έχει προηγηθεί δεν έχει σημασία: μετρά η σχέση, η διάθεση, η βεβαιότητα του κόουτς ότι θα τον βγάλουν ασπροπρόσωπο. Τίποτα άλλο.
Tίποτα απλό και δεδομένο
Είναι δεδομένες αυτές οι επιλογές; Καθόλου! Ενας άλλος θα μπορούσε να μην χρησιμοποιήσει τον Μπα και να παίξει 4-3-3 – με τον Μάρκοβιτς δίπλα στο Σεμέδο, τον Βαλμπουενά στα χαφ και τον ανέτοιμο Ελ Αραμπί (ή τον Ρατζέλοβιτς) από την αρχή: ποιος θα του ζητούσε εξηγήσεις για τα ρίσκα σε τέτοιες συνθήκες; Κάποιος άλλος θα έβαζε αριστερά το Λαλά, ή θα χρησιμοποιούσε το Μάρκοβιτς αντί του Σουρλή στα χαφ, ή θα έστελνε στο γήπεδο τον Βάλτσικ λέγοντας ότι το απαιτεί η περίσταση. Ο Μαρτίνς όχι. Γιατί όταν ο κανόνας της εμπιστοσύνης είναι εργαλείο δουλειάς, το χρησιμοποιείς στα δύσκολα: σε αυτά φαίνεται η εμπιστοσύνη στους παίκτες σου. Και προκύπτει η ανταπόδοσή της.
Ακόμα πιο σημαντικό σε ό,τι έχει να κάνει με τη διαχείριση των χαρακτήρων είναι αυτό που συμβαίνει με παίκτες που δεν είναι ακριβώς «παιδιά του Μαρτίνς», όπως ο Μπα, ή ο Σεμέδο ή ο Μασούρας ή ο Βαλμπουενά που για τον κόουτς πέφτουν στη φωτιά. Ο Λαλά λογικά θα χει χίλια παράπονα: ζητά να παίξει πέντε ματς στη σειρά για να δείξει ποιος είναι και δεν τα έχει πάρει ποτέ. Ο Μάρκοβιτς ήρθε με περγαμηνές, δεν πήρε ευκαιρίες, βρέθηκε δανεικός στην ΑΕΛ, γύρισε και δεν ξέρει αν θα μείνει. Ο ίδιος ο Σισέ πήγε πέρυσι δανεικός στην Σεντ Ετιέν γιατί ο κόουτς δεν άντεχε την μουρμούρα του: ο Σισέ δεν πιστεύει ότι είναι υποδεέστερος κανενός και δεν θέλει να κάθεται στον πάγκο λεπτό. Ολοι αυτοί χθες βράδυ, σε μια στιγμή αληθινής δυσκολίας, αφήνουν κατά μέρους κάθε προηγούμενο παράπονο και κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Για το σύλλογο σίγουρα. Για τα συμβόλαια τους φυσικά. Αλλά και για τον προπονητή. Στον οποίο αναγνωρίζουν καλές προθέσεις όποιες κι αν είναι οι αποφάσεις του.
Με παίκτες έτοιμους να παίξουν για αυτόν, είτε γιατί είναι στρατιώτες του, είτε γιατί θέλουν να αποδείξουν στον προπονητή ότι αξίζουν να δουλέψουν μαζί του, η δουλειά ενός προπονητή (η τακτική εφαρμογή των θέλω του π.χ) γίνεται ευκολότερη. Και η νίκη έρχεται μετά από μια εμφάνιση ψυχωμένη που κάνουν παίκτες που θέλουν να μείνουν στην ομάδα γιατί τη θεωρούν ομάδα τους. Ολο αυτό σίγουρα δεν είναι δουλειά μόνο του προπονητή, αλλά κι όλου του διοικητικού μηχανισμού. Αλλά χωρίς τον προπονητή δεν θα μπορούσε να γίνει αποτελεσματικά σε καμία ομάδα.
Ιδιο αποτέλεσμα, άλλη εικόνα
Το ματς είχε το ίδιο αποτέλεσμα με το παιγνίδι στο Καραϊσκάκη (1-0), αλλά η εικόνα του πρωταθλητή στο Μπακού ήταν ολότελα διαφορετική: έχοντας υπόψιν τα μπερδέματα που υπήρξαν τις δέκα τελευταίες μέρες θα τη χαρακτήριζα καταπληκτική. Ο Ολυμπιακός μπήκε για να κερδίσει, σκόραρε στο 15΄ με τον πιο πιστό του στρατιώτη, το Γιώργο Μασούρα (μετά από ασίστ «πάρε βάλε» του Βαλμπουενά) κι αν για κάτι πρέπει να γκρινιάξει ο προπονητής είναι για τις ευκαιρίες που χάθηκαν για το δεύτερο γκολ. Όλα τα άλλα ήταν άψογα: πρώτα από όλα η δουλειά των δυο μοναδικών μέσων που ήταν διαθέσιμοι και που από την απόδοσή τους κρίθηκαν όλα. Ο Κουντε έκανε ένα εκπληκτικό εξηντάλεπτο ως παίκτης ορχήστρα στη μεσαία γραμμή κι ο Σουρλής έδειξε γιατί ο Μαρτίνς τον θεωρεί φέτος έτοιμο: αποχώρησε τραυματίας αφού πάτησε όχι όλο το γήπεδο, αλλά όλο το Αζερμπαϊτζάν!
Ο Μαρτίνς διάλεξε να παίξει κάτι σαν 3-4-3 – με το Σισέ σε θέση αριστερού μπακ. Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε κλειδί αφού από μια προώθηση του αλάνθαστου στην άμυνα Σισέ ήρθε το γκολ: όποιος βλέποντας τη σύνθεση φοβήθηκε πως ο ύψους 1.92 Σισέ θα δυσκολευτεί στο πλάι της άμυνας και θα είναι επιθετικά ακίνδυνος διαψεύστηκε – το κλέψιμο που κάνει πριν το γκολ από τον Ρέαπτσουκ π.χ δεν το έχω δει σε αυτό το σημείο του γηπέδου ποτέ. Ο υποψήφιος αδύναμός κρίκος της ενδεκάδας αποδείχτηκε MVP, αλλά υστερήσαντες έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξαν.
Εχει δρόμο μπροστά του
Τα προκριματικά πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε σαν μια διοργάνωση. Ο Ολυμπιακός δεν προκρίθηκε στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ ή του Γιουρόπα λιγκ: έχει ακόμα δρόμο. Αλλά από το Μπακού γυρίζει με παραπάνω παίκτες: ο Σουρλής, ο Τζολάκης, ο Μάρκοβιτς κι ο Κουντε πέρασαν ένα τεστ ετοιμότητας. Ο Βαλμπουενά έδειξε σε όσους τον αντιμετωπίζουν με δυσπιστία ότι έχει να δώσει ακόμα πολλά – ειδικά τη συγκεκριμένη στιγμή της περιόδου. Η διαχειριστική ικανότητα του Μαρτίνς είναι σπάνια. Αλλά ο πρωταθλητής χρειάζεται ξεκαθάρισμα του ρόστερ και ενισχύσεις. Κι ο συναγερμός εξαιτίας του ιού εξακολουθεί να ισχύει: και με την εξαιρετική και έμπειρη Λουντογκόρετς θα λείψουν πιθανότατα πολλοί. Η ευρωπαϊκή λίστα καλό είναι να διορθωθεί: δεν χρειάζονται σε αυτή έξι (!) στόπερ – χθες δεν υπήρχε στον πάγκο ένας μέσος να μπει να τρέξει δέκα λεπτά στο τέλος. Αλλά όσες απουσίες κι αν έχει ο Ολυμπιακός όταν έχει πάθος, δείχνει χαρακτήρα και πατάει με τα πόδια στο έδαφος θα είναι «top». Όπως λέει ο top προπονητής του…
Πηγή: Κάρπετ Show
