Του Zastro
Θεωρείται ένας από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο, μια πλήρης, έξυπνη και ασταμάτητη μηχανή παραγωγής γκολ, αντικείμενο του πόθου για τις πιο αναγνωρίσιμες και διάσημες ομάδες του κόσμου.
Είναι το πιο ακριβό κόσμημα της ομάδας που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε, περιβάλλεται με στοργή, δέος και εκτίμηση και εξακολουθεί να σκύβει ταπεινά το κεφάλι. Δεν ήταν πάντοτε έτσι, ωστόσο.
Πάλεψε για να φτάσει στην πρώτη ομάδα της Τότεναμ. Τα κατάφερε με δυσκολία, χωρίς γραμμικότητα, μετά από μια σειρά συνεχόμενων αποτυχημένων προσπαθειών στο κατώτερο επίπεδο.
Χρειάστηκε να περάσουν δέκα ολόκληρα χρόνια στο νεαρό αγόρι που πέρασε το κατώφλι του White Hart Lane το 2004, για να φορέσει προκειμένου να φορέσει για πρώτη φορά τη φανέλα των Spurs στις 7 Απριλίου του 2014.
Η Τότεναμ είχε αγοράσει τον Σολδάδο από την Ισπανία, είχε ξοδέψει 30 εκατομμύρια για έναν επιθετικό που δεν έβρισκε χώρο στη Ρεάλ Μαδρίτης και χρειάστηκε να βγάλει μάτια σε Χετάφε και Βαλένσια για να φτιάξει όνομα στην πατρίδα του.
“Soldado came from sunny Spain – to play at White Hart Lane!“, τραγουδούσαν οι οπαδοί, μέχρι που πάτησε χορτάρι εκείνο τον Απρίλιο το ψηλόλιγνο αγόρι από το Chingford. Το σύνθημα τότε των οπαδών έγινε: “Soldado came from sunny Spain – to train with Harry Kane!”.
Ο Χάρι Έντουαρντ Κέιν γεννήθηκε 20 χιλιόμετρα από το White Hart Lane. Οι γονείς Ιρλανδοί, από το Galway, την πόλη που πήρε τ’ όνομά της από τον ποταμό Gaillimh, το δυτικό όριο του αρχικού οικισμού τον καιρό των οχυρών και των Σκανδιναβικών επιδρομών.
Η ίδια η λέξη gaillimh, σημαίνει πέτρινος, γιατί ο θρύλος λέει ότι εκεί πνίγηκε η κόρη ενός αρχηγού και από το πένθος, τα νερά πέτρωσαν.
Αρέσουν στους Βρετανούς αυτές οι ιστορίες, είναι μύθοι που συνοδεύουν ουκ ολίγους ποδοσφαιριστές και διάσημα πρόσωπα στο νησί και χαρίζουν αυτή την αύρα μυστικισμού και μεγαλείου στους ήρωές τους.
Η οικογένεια Κέιν δεμένη και ενωμένη, η μητέρα για να περιγράψει τη σχέση του Χάρι με τον αδερφό του είχε πει κάποτε ότι «οι δυο τους είναι σαν μια ψυχή χωρισμένη στα δυο που κυλάει με τέσσερα πόδια».
Τρομερή αγάπη για την Τότεναμ και το ποδόσφαιρο και ο πατέρας και ο αδερφός και ο Χάρι. Αρντίλες, Χοντλ, Γουώντλ, Σέρινγχαμ. Τοπικοί ήρωες ανά τις δεκαετίες, ο Χάρι θαμπώθηκε από τον αγαπημένο “Teddy“, έναν θρύλο του αγγλικού ποδοσφαίρου που οι περισσότεροι θυμούνται από το γκολ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε «εκείνον» τον τελικό με την Μπάγερν, αλλά στο νησί είναι συνδεδεμένος με την Τότεναμ και την Εθνική Αγγλίας.
Το όνειρο του Χάρι ήταν να γίνει σαν τον “Teddy“, το είδωλό του από την Εθνική και την ομάδα που υποστήριζε η οικογένεια, η μοίρα τα έφερε έτσι και το 2018 τον ξεπέρασε, έσπασε το ρεκόρ των 98 γκολ με τη φανέλα των «πετεινών».
Οι Άγγλοι που τρελαίνονται γι’ αυτά το είχαν έτοιμο: “Harry Kane – Hurricane“. Χάρι Κέιν, ο Τυφώνας.
Άρχισαν να σκαλίζουν το παρελθόν του, ανακάλυψαν ότι φοίτησε στο ίδιο σχολείο με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, στο Chingford, στο βορειοανατολικό Λονδίνο, αργότερα κυκλοφόρησε και η φωτογραφία του Χάρι με τον Μπεκς, πίσω στο 2004, με τον Κέιν πιτσιρικά και ξυρισμένο κεφάλι κι εκείνο το ηλίθιο ύφος που έχουν όλα τα παιδιά όταν αντικρύζουν ένα από τα είδωλά τους.
Το πόσταρε και ο ίδιος ο Χάρι στα social media που διαχειρίζεται ο ίδιος. Από καιρού εις καιρόν ανεβάζει νοσταλγικές φωτογραφίες, δεν φοβάται ότι θα χαλάσει την εικόνα του ή θα αποτρέψει κάποιον σπόνσορα να συνεργαστεί μαζί του εκθέτοντας τη ζωή και τις ρίζες του.
Το 2014 που ήταν ήδη το αναδυόμενο αστέρι της Τότεναμ, είχε επιστρέψει στο Chingford χωρίς προειδοποίηση για να παρακολουθήσει ένα παιχνίδι της τοπικής ομάδας ως θεατής, είχε καθίσει παράμερα για ολόκληρο το παιχνίδι, μόνος του, χωρίς να τον πάρει είδηση κανένας. Δεν είναι ένας συνηθισμένος σταρ του ποδοσφαίρου ο Κέιν.
Γνώρισε τη γυναίκα και μητέρα των παιδιών του στο σχολείο, έκτοτε δεν χώρισαν ποτέ.
Τα (πολλά) χρήματα, η φήμη, η δόξα, δεν αλλοίωσαν το χαρακτήρα του. Ταπεινός, «ακαταλαβίστικος» για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, ένας Άγγλος άλλης εποχής.
«Την ημέρα που γεννήθηκα, 28 Ιουλίου του 1993, βασικός επιθετικός της Τότεναμ ήταν ο Τέντι Σέρινγχαμ. Ήταν 27 χρονών, είχε ήδη γράψει ιστορία με τη Μίλγουολ και βρισκόταν ήδη μια σεζόν στην ομάδα. Κι ο Τέντι ήταν χαμηλών τόνων, γεννήθηκε το ’66 στο ταπεινό Walthamstown, είχε κι αυτός έναν μεγαλύτερο αδερφό και ήταν δεμένος με τους γονείς του. Εγώ αυτά δεν τα θεωρώ τυχαία. Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν στους χρόνους που συμβαίνουν».
Ξεκίνησε στους Ridgeway Rovers, μια ομάδα νέων από το Chingford, την ίδια ομάδα που ξεκίνησε να κλωτσάει την μπάλα και ο Μπέκαμ. Με τον τρόπο του θέλει να μεταδώσει στα παιδιά από τις κατώτερες συνοικίες ότι υπάρχει τρόπος, υπάρχει διέξοδος.
Στους τοπικούς Rovers συρρέουν πια εκατοντάδες παιδιά από τις γύρω περιοχές, παίζουν και ευχαριστιούνται το ποδόσφαιρο και ανεβάζουν φωτογραφίες στο instagram με επωδό «Ο Χάρι Κέιν είναι ένας από εμάς».
Αυτή η δύναμη δεν πρέπει να υποτιμάται ποτέ. Ειδικά όταν δεν είναι επίπλαστη και είναι ειλικρινής.
Ο Χάρι ήταν ένα στρουμπουλό παιδί, με ταλέντο όχι τόσο ευδιάκριτο στα πρώτα του βήματα, γι’ αυτό άλλωστε και απορρίφθηκε από την Άρσεναλ όταν πρωτοέκανε την προσπάθεια να ενταχθεί σε μια ποδοσφαιρική ακαδημία.
Δοκίμασε εκτός από το Highbury και στην Γουότφορντ, στην Τότεναμ ντρεπόταν να πάει, θεωρούσε ότι δεν είναι τόσο καλός για να παίξει με την ομάδα του.
Τελικά (ευτυχώς), η Τότεναμ άλλαξε γνώμη και του έδωσε την ευκαιρία εντάσσοντάς τον στις ακαδημίες του συλλόγου. Έκτοτε κυκλοφορεί και μια ακόμα ιστορία απ’ εκείνες που αρέσουν στους Βρετανούς.
Όταν ο 11χρονος Χάρι δοκιμαζόταν στην Άρσεναλ το 2004, οι Gunners ήταν κραταιοί και πρωταθλητές στην Premier League.
Κυκλοφορεί μια φωτογραφία από τους πανηγυρισμούς εκείνου του πρωταθλήματος, ο Χάρι με βαμμένα κόκκινα μαλλιά όπως ο Φρέντι Λιούνμπεργκ, στους δρόμους του Λονδίνου, παρέα με έναν ακόμα πιτσιρικά. Αμφότεροι με τη φανέλα της Άρσεναλ και με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη.
«Η κατάρα του Χάρι Κέιν». Έκτοτε η Άρσεναλ δεν ξανακέρδισε το πρωτάθλημα, ο Αρσέν Βενγκέρ, ο μακροβιότερος μάνατζερ των Gunners δεν δουλεύει πια για την ομάδα και ο Χάρι όχι μόνο δεν ξαναφόρεσε τη φανέλα της, αλλά κατέληξε στη «μισητή» αντίπαλο Τότεναμ που έφτασε να παίξει μέχρι και σε τελικό Champions League.
Ο Χάρι από τα πρώτα του βήματα στις ομάδες των ακαδημιών της Τότεναμ θύμιζε Σέρινγχαμ. Ο σπουδαίος Λες Φέρντιναντ, προπονητής του στην U21, είχε εντοπίσει από νωρίς την ομοιότητα στις κινήσεις και το παρόμοιο στυλ παιχνιδιού. Όπως και ο Τέντι, ο Χάρι «γλιστρούσε» στο χώρο, έβρισκε αυτόματα τη σωστή θέση για να κάνει τη μια επαφή και να σκοράρει.
Όλοι του οι προπονητές αναγνώριζαν την έμφυτη αίσθηση του γκολ, ταυτόχρονα όμως δίσταζαν να πάρουν και το ρίσκο να εγγυηθούν για τη χρησιμοποίησή του ως βασικός στην αντρική ομάδα.
Ο Χάρι όμως είχε μια διαρκή επιθυμία να βελτιωθεί, του είχε γίνει σχεδόν εμμονή να κατορθώσει να τα κάνει όλα σωστά στο γήπεδο.
Μη βρίσκοντας χώρο στους υπερ-απαιτητικούς Spurs, μετακινήθηκε μεταξύ League One και Championship με σκοπό να πάρει παιχνίδια και βλετιωθεί ακόμη περισσότερο. Λέιτον Όριεντ, Μίλγουολ, Νόριτς, Λέστερ. Σε δυόμισι χρόνια τέσσερεις δανεισμοί, ένδειξη ότι κάτι μάλλον δεν πήγαινε καλά.
Απ’ όλους τους δανεισμούς, ξεχωρίζει εκείνος στη Μίλγουολ επειδή «είναι η ομάδα που ξεκίνησε το είδωλό μου», όπως είπε στη -φτωχή είναι η αλήθεια- παρουσίασή του. Περιβάλλον δύσκολο, πολύπλοκο, επικίνδυνο για αρχές καριέρας. Ο Χάρι όμως σκόραρε. Και σκόραρε πολύ εκείνο το εξάμηνο.
«Είναι άψογος», είπε η σημαία του συλλόγου Άλαν Νταν, ένας άνθρωπος που λατρεύεται από τον κόσμο των «Λιονταριών» όχι επειδή έβαζε γκολ ή μοίραζε ασίστ, αλλά επειδή έχει να επιδείξει 10 αποβολές και 79 κίτρινες κάρτες στην παρουσία του στη Μίλγουολ.
Είναι περίεργο γήπεδο η έδρα της Μίλγουολ. Λέγεται The Den και χτίστηκε στα συντρίμμια μιας εκκλησίας. Αποπνέει κάτι το μυσταγωγικό, σχεδόν παγανιστικό κι αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι οι οπαδοί της Μίλγουολ είναι συνώνυμο του χουλιγκανισμού στο νησί, γίνεται αντιληπτό για ποιο λόγο η Τότεναμ επέλεξε να σταματήσει πρόωρα το δανεισμό του Κέιν.
Τον έστειλαν στη Νόριτς, μετά στη Λέστερ, πιο «φυσιολογικό» περιβάλλον, πιο προσιτό για έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή.
Κλήθηκε με τη Λέστερ να αντιμετωπίσει τη Μίλγουολ, πήγε να δώσει το χέρι στον Νταν του άλλοτε «μέντορα» στα Λιοντάρια: «Ακούμπα την μπάλα και θα σου σπάσω το πόδι». Εκεί κατάλαβε ο Κέιν ότι δεν υπάρχουν ημίμετρα και συναισθηματισμοί στο υψηλό επίπεδο.
Έμεινε ατάραχος, δεν απάντησε τίποτα, δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Κράτησε μέσα του μόνο την εικόνα του Τέντι, πρόσφατα θυμήθηκε ότι όταν τον συνάντησε σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση, του αφηγήθηκε το περιστατικό (και άλλα πολλά στο εξάμηνο της Μίλγουολ) και ο προπονητής πια Σέρινγχαμ του αποκρίθηκε «Εσύ φρόντισε να βάζεις γκολ. Μόνο αυτό μετράει στο τέλος».
Το έκανε ο Χάρι, ακολούθησε τη συμβουλή του ειδώλου του, ο οποίος αποτυχημένος προπονητής πια, δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι ο Κέιν τον ξεπέρασε, γιατί δεν ακολούθησε πιστά τη συμβουλή του. «Έχει όσα είχα κι εγώ, αλλά έχει και πολλά άλλα που δεν φρόντισα να βελτιώσω εγώ».
Ήταν το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που θα μπορούσε να ακούσει ο Χάρι, η παραδοχή από το είδωλο ότι τον ξεπέρασε, ότι είναι πιο ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής από εκείνον.
Ξαναβρέθηκαν μαζί οι δυο τους, η Τότεναμ έκλεισε ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία της όταν μετά από 118 χρόνια κατεδαφίστηκε το White Hart Lane και μετακόμισε στην καινούρια της έδρα.
Ο Κέιν ξεπέρασε το ρεκόρ του Τέντι, πλέον έχει μπροστά του το ασύλληπτο ρεκόρ του Τζίμι Γκριβς, του πιο παραγωγικού ποδοσφαιριστή στην ιστορία της Τότεναμ και του αγγλικού ποδοσφαίρου, ο οποίος δεν κέρδισε ποτέ ένα πρωτάθλημα.
Στα επίπεδα που έχει φτάσει ο ανταγωνισμός στο αγγλικό ποδόσφαιρο, πιο εύκολο φαντάζει να ξεπεράσει ο Κέιν τον Γκριβς, παρά να κερδίσει με την Τότεναμ ένα πρωτάθλημα.
Είναι λυπηρό ως διαπίστωση, αλλά πλέον το ποδόσφαιρο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό ακόμα και σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία.
Ο Χάρι εξακολουθεί να σκοράρει, να αφήνει πίσω ιερά τέρατα όπως ο Άλαν Σίρερ, να κατακτά το ένα προσωπικό βραβείο μετά το άλλο. Σταθερό μέλος της Εθνικής Αγγλίας από το 2015 που τον καθιέρωσε ο Χόντσον, αρχηγός και πρώτος σκόρερ στο Μουντιάλ της Ρωσίας, εκείνο που για πολλοστή φορά οι Άγγλοι πίστευαν ότι θα σπάσει την κατάρα του 1966.
“It’s coming home“, τραγουδούσαν και περίμεναν να προσγειωθεί το αεροπλάνο στο Heathrow και να ξεπροβάλλει ο αρχηγός, ο πιο Άγγλος απ’ όλους και στην όψη και στη μενταλιτέ, με το Παγκόσμιο Κύπελλο στα χέρια. Αυτός είναι ο καημός του Κέιν, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και μετά ένα πρωτάθλημα με την Τότεναμ, την ομάδα του.
Και στην Τότεναμ, «ο Χάρι είναι ένας από μας». Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς γιατί πλέον είναι εξαιρετικά σπάνιο Άγγλος ποδοσφαιριστής να αγωνίζεται στην ομάδα που υποστήριζε από μικρός σε κορυφαίο επίπεδο.
Τέτοια ταυτοποίηση, τόση άτυπη λατρεία είχε να συμβεί από την εποχή του Στιβ Πέριμαν, από τα βάθη της δεκαετίας του ’70 και του ’80.
Δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στο Λονδίνο, οι οπαδοί της Τότεναμ δεν τον αφήνουν να κάνει βήμα και έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι μπορεί να έρθει πρόταση από τη Ρεάλ ή την Παρί, ασκούν διαρκώς ψυχολογική πίεση για να μείνει και να τελειώσει στην ομάδα του, να «σπάσει» το pattern του σύγχρονου ποδοσφαίρου με το χορό των εκατομμυρίων και τα αμέτρητα παράπλευρα συμφέροντα.
«Δεν πειράζει που με πιέζουν. Ήμουν κι εγώ οπαδός και καταλαβαίνω», είναι η απάντηση του Κέιν.
Κόντρα σε κάθε επιταγή των καιρών, ο Χάρι Κέιν είναι πιθανότατα ο τελευταίος ρομαντικός ποδοσφαιριστής στην Αγγλία, ο τελευταίος Άγγλος ήρωας.
Πηγή: Athletes’ Stories
