Του Βασίλη Σαμπράκου
Τα σχέδια για το “ΟΑΚΑ 2.0” project, τα οποία αποκαλύφθηκαν και απέκτησαν τον χαρακτήρα της δημόσιας εξαγγελίας μετά από την παρουσίασή τους από τον Πρωθυπουργό ηχούν ως γλυκιά μελωδία στα αφτιά οποιουδήποτε είχε την εμπειρία ενός περιπάτου στους χώρους του Ολυμπιακού Σταδίου κατά τη διάρκεια της τελευταίας 15ετίας. Ακριβώς όμως επειδή ζούσαμε και χθες εδώ, δεν είναι πολύ εύκολο σε αυτόν που ακούει τα “θα” να πιστέψει ότι όντως θα γίνουν πραγματικότητα. Ο Πρωθυπουργός μίλησε για μια αρχική επένδυση τάξης μεγέθους 43 εκατ. € για την ανακαίνιση και την μετεξέλιξη του συγκροτήματος σε έναν αθλητικό και πολιτιστικό χώρο που θα καλύπτει πολλές διαφορετικές κοινωνικές και αθλητικές ανάγκες και τελικά θα φέρνει χρήματα στο Κράτος. Ωραία, αλλά επειδή εδώ ζούμε όλοι θυμόμαστε ότι από το 2007 μέχρι σήμερα του κράτους του έχει κοστίσει περί τα 50 εκατ. € μόνο το κόστος κατασκευής του ολυμπιακού μουσείου, 22.290 τετραγωνικών μέτρων, για να αποκτήσει τελικά μόλις τώρα ένα μουσείο 1.800 τετραγωνικών μέτρων, το οποίο παραδόθηκε τον περασμένο Μάιο και βρίσκεται εντός ενός εμπορικού κέντρου, το οποίο πήρε τα τετραγωνικά του … κανονικού μουσείου. Με αυτό το “δηλητήριο” στο μυαλό, γιατί να μη φοβάμαι ότι μετά από 10 χρόνια και μια επένδυση 43 εκατ. € το μόνο που θα μπορώ να επισκέπτομαι θα είναι μια λωρίδα ολυμπιακών αναμνήσεων, η οποία θα βρίσκεται ανάμεσα σε ιδιωτικές εγκαταστάσεις;
Αν σου έτυχε να περπατήσεις στους χώρους του ολυμπιακού κέντρου κατά τη διάρκεια των καραντινών, δεν χρειάζεται να σου αναλύσω το μέγεθος της κοινωνικής προσφοράς του χώρου προς τους πολίτες. Ήταν ένας τόπος που σου έδινε έναν τρόπο για να αναπνεύσεις μακριά από συνωστισμό. Ακόμη και αν δεν πήγαινες για να αθληθείς επί πληρωμή, επειδή απαγορευόταν λόγω των μέτρων, πήγαινες για να περπατήσεις, να ποδηλατήσεις, να τρέξεις μόνος, να αναπνεύσεις. Αν είχες αυτή την εμπειρία, μπορείς να καταλάβεις πόσα έχει να κερδίσει η Αθήνα αν συμβεί αυτό που περιέγραψε ο Πρωθυπουργός, δηλαδή αν τυχόν αυτές οι εγκαταστάσεις βελτιωθούν και εκσυγχρονιστούν τόσο που να καταφέρνουν να προσελκύουν καθημερινά περί τους 40 χιλιάδες επισκέπτες.
Είναι ευχή για τους κατοίκους της Αθήνας να μετατραπεί το Ολυμπιακό Κέντρο σε Ολυμπιακό Πάρκο. Και είναι ευχή για τον τουρισμό της Αττικής και της Ελλάδας γενικότερα η αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών προκειμένου το Ολυμπιακό Κέντρο να εκμεταλλευτεί και την τουριστική του αξία. Μέχρι χθες, οι τουρίστες που ήθελαν να το δουν, δυσκολεύονταν πολύ να το επισκεφθούν, και όσοι τα κατάφερναν δεν έμεναν ικανοποιημένοι από την εμπειρία. Μέχρι χθες δεν υπήρχε καν μουσείο, ούτε καν αυτή η μινιατούρα που υπάρχει πλέον.
Μου έχει τύχει να συζητήσω για αυτό το θέμα με την πλειονότητα των ανθρώπων που πέρασαν από την θέση του υφυπουργού Αθλητισμού κατά την διάρκεια της τελευταίας περίπου 15ετίας. Ξέρω καλά ότι ορισμένοι προσπάθησαν, αλλά δεν μπορούσαν να νικήσουν το θηρίο. Τυχαίνει να μπορώ εύκολα να δω σημάδια αλλαγής κατά την διάρκεια της τελευταίας 2ετίας. Συνεπώς ναι, επειδή πιστεύω ότι “γίνεται” και ότι οι συνθήκες έχουν ωριμάσει περισσότερο από ποτέ, ελπίζω.
Τα βήματα που γίνονται κατά τη διάρκεια της τελευταίας 2ετίας πορεύονται στην πεπατημένη που δημιουργούσε το μυαλό οποιουδήποτε έμπαινε στον κόπο να σκεφτεί πάνω στο τι θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα με το Ολυμπιακό Κέντρο της. Τα αυτονόητα – αυτά που δεν έγιναν ποτέ παρ’ όλο που όλοι καταλάβαιναν πώς θα μπορούσε να αλλάξει η μοίρα του Κέντρου και μαζί η ζωή των πολιτών.
Μέχρι τώρα κάθε βόλτα στο Ολυμπιακό Στάδιο, σε έναν χώρο που μεγάλωσα, δεδομένου ότι το θυμάμαι από τον καιρό που ήταν χωράφι 1.000 στρεμμάτων με μαρμαράδικα και χαμόσπιτα, με ψυχοπλάκωνε. Ερειπωμένες δημόσιες εγκαταστάσεις, και ένα σωρό ιδιωτικά “μαγαζιά” που λειτουργούσαν, στο πρόσφατο παρελθόν, ανεξέλεγκτα και απρόσεκτα. Εδώ και κάποιο καιρό αυτό αλλάζει, και ακριβώς γι’ αυτό δίνω σημασία στα όσα άκουσα και διάβασα από τις εξαγγελίες για το “ΟΑΚΑ 2.0”. Δεν έχω υψηλές προσδοκίες. Θα μου αρκεί να μην μετατραπεί σε “ΟΑΚΑ 2 ημίχρονο, 1 τελικό”.
Πηγή: Gazzetta
