Επιλογή Σελίδας


Της Νίκης Μπάκουλη

Επί δεκαετίες το ‘Ένα παιδί μετράει τα άστρα’ του Μενέλαου Λουντέμη χρησιμοποιείτο ως ο πιο σύντομος τρόπος που υπήρχε για να μάθει ένα παιδί πως τίποτα δεν πρόκειται να του χαριστεί στη ζωή. Ότι κάθε τούνελ έχει φως στην άκρη, αλλά για να φτάσει εκεί θα πρέπει να το θέλει. Και να το δείξει με όποιο μέσο και τρόπο διαθέτει -πως το θέλει.

Εφεξής το έργο του Λουντέμη μπορεί να αναλάβει ο Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ή μήπως έχετε πρόχειρο κάποιο καλύτερο success story που ξεκίνησε από το τίποτα, από αυτό του νέου βασιλιά του ΝΒΑ;

Και στην περίπτωση του μυθιστορηματικού Μέλιου, όπως και σε αυτήν του πραγματικού Greek Freak, την εξέλιξη της ιστορίας βοιήθησαν κάποιοι άνθρωποι. Όπως και η τύχη. Ας δούμε όλους τους ανθρώπους που βοήθησαν στη διαμόρφωση του παραμυθιού που ζει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Θα ξεκινήσουμε με κάποιες χρήσιμες πληροφορίες. Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες είχε ενημερώνει στο τέλος του 2020 πως υπήρχαν 82.400.000 άνθρωποι, οι οποίοι είχαν εκτοπιστεί βίαια από τις πατρίδες τους. Ο αριθμός αυτός είναι κατά 64.2 εκατομμύρια ανθρώπους μεγαλύτερος από το 1993. Δηλαδή, τη χρονιά που ξεκίνησε η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, με την απόφαση των γονιών του να φύγουν από τη Νιγηρία.

Όταν ο Τσαρλς γνώρισε τη Βερόνικα

Ο Τσαρλς και η Βερόνικα ήταν εκπρόσωποι φυλών της Νιγηρίας, που βρίσκονταν τότε σε εμφύλιο. Είχαν αποφασίσει να πορευτούν μαζί στη ζωή και αυτό τους έκανε ανεπιθύμητους, ένθεν κι ένθεν. Υποχρεώθηκαν έτσι, να εγκαταλείψουν τη χώρα τους κατ’ αρχάς για να ζήσουν και μετά να διεκδικήσουν τα όποια ‘θέλω’ μπορεί να είχαν από την παρουσία τους στη γη. Ο Τσαρλς είχε χαράξει πορεία για να γίνει ποδοσφαιριστής. Ήταν παίκτης της Sunshine Stars F.C. -με έδρα στην πόλη Ακούρ. Σε μια προπόνηση διέλυσε το χιαστό του και το όνειρο διεκόπη. Συνεχίστηκε όταν έλαβε πρόσκληση να δοκιμαστεί από ομάδα της Γερμανίας. Ζήτησε από την αθλήτρια του άλματος εις ύψος -με χόμπι το τραγούδι- Βερόνικα να τον ακολουθήσει.

Σημείωση: Το ζευγάρι είχε ήδη αποκτήσει το πρώτο του παιδί. Ο Φράνσις έμεινε στο Λάγκος και μεγάλωσε με τους παππούδες του. Σε συνέντευξη του ο πρωτότοκος -πατέρας μιας κόρης- εξήγησε πως για καλλιτεχνικό του όνομα (ως Ofili έχει συμβόλαιο με την Def Jam Greece) επέλεξε αυτό του άνδρα που τον μεγάλωσε. “Ο παππούς μου ήταν ταπεινός και αξιοσέβαστος. Μου δίδασκε διαρκώς την αγάπη. Όλες οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι γεμάτες αγάπη. Οι παππούδες μου μου έμαθαν να είμαι ταπεινός και να παλεύω για ό,τι θέλω να πετύχω. Από παιδί έμαθα πως τίποτα δεν έρχεται εύκολα. Χρειάζεται να παλεύουμε και να πιστεύουμε στο Θεό”. Ο Φράνσις ασχολείτο πάντα με τη μουσική (“είναι μέρος του πολιτισμού μας”).

Επικέντρωσε σε αυτή, όταν αποφάσισε πως η ποδοσφαιρική του καριέρα δεν θα τον οδηγούσε εκεί όπου ήθελε. Στη συνέντευξη του, δεν είχε παραλείψει να διευκρινίσει ότι “η σχέση μου με την μητέρα μου είναι πάρα πολύ καλή. Είμαι ευγνώμων στον Θεό για την μητέρα που μας έδωσε”. Μπορεί να μην την είχε κοντά του, αλλά επικοινωνούσαν πολύ τακτικά. Ειρήσθω εν παρόδω, όταν οι γονείς του και τα αδέλφια του ζούσαν στην Ελλάδα, εκείνος ήταν στη Νιγηρία. Τώρα που εκείνος είναι στην Ελλάδα, όλοι οι άλλοι είναι στις ΗΠΑ.


Λίγο καιρό μετά την άφιξη των Τσαρλς και Βερόνικα στην Ευρώπη, ο Τσαρλς αντιμετώπισε εκ νέου πρόβλημα με τον προβληματικό χιαστό. Ανασφάλιστος γαρ (δεν είχε υπογράψει συμβόλαιο), δεν μπορούσε καν να υποβληθεί σε επέμβαση. Η ομάδα που του είχε κάνει την πρόσκληση δεν μπήκε στον κόπο να ασχοληθεί περαιτέρω μαζί του. Αυτό που έκανε ήταν να διακόψει κάθε σχέση μαζί του. Το ζευγάρι έκανε όποια δουλειά έβρισκε για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Σύντομα κατάλαβε ότι το προσφυγικό καθεστώς θα αποτελούσε για πάντα τροχοπέδη. Συμφώνησαν να φύγουν για αλλού. Διάλεξαν την Ελλάδα, όπου είχαν εγκατασταθεί άλλα μέλη των φυλών τους.

Η γειτόνισσα Μαρία

Το ζευγάρι ήξερε πως δεν έρχεται στη γη της επαγγελίας, αλλά σε μια χώρα που επίσης θα έπρεπε να παλεύει για να βρει το μεροκάματο. Όπως μεγάλωνε η οικογένεια τους, με την άφιξη άλλων τεσσάρων αγοριών, δούλευαν ως μικροπωλητές. Χωρίς άδεια. Με ό,τι συνεπάγεται αυτού. Στην προσαρμογή και την καθημερινότητα βοήθησε μια γειτόνισσα του υπογείου διαμερίσματος που είχαν βρει στην περιοχή των Αμπελοκήπων, κοντά στον Πύργο Αθηνών. Ήταν η Μαριέττα Σγουρδαίου, την οποία ο Θανάσης Αντετοκούνμπο αποκαλεί ‘νονά’. Έχει αποκαλύψει πως η ηθοποιός και φιλόλογος του Αρσακείου ήταν εκείνη που σύστησε εκείνον και τα αδέλφια του με τον ελληνικό πολιτισμό. Τους πήγαινε σε παραστάσεις και συναυλίες και τους έδινε βιβλία να διαβάσουν, που όπως τους έλεγε θα ‘άνοιγαν’ τα μάτια τους. Στον κόσμο.

Ο συνάδελφος Τσίκε Ουίλιαμς

Δίπλα στον πάγκο που έστηνε η Βερόνικα με την πραμάτεια της, έστηνε τον δικό του ο Τσίκε Ουίλιαμς. Άνθρωπος που είχε γνωρίσει το ζευγάρι το 1998 -όταν ο Γιάννης ήταν 6 χρόνων και ακολουθούσε τη μητέρα του στη δουλειά. Ο Τσίκε είχε πρωτοσυναντηθεί με τον Τσαρλς στο σπίτι ενός Τανζανού, όπου συγκεντρώνονταν οι Αφρικανοί μετανάστες των Σεπολίων, για να νιώθουν πως έχουν γυρίσει -νοητά- για λίγο στην πατρίδα τους. Ο Τσίκε ήταν από την ίδια φυλή με τη Βερόνικα. “Αυτή η πληροφορία ήταν αρκετή ώστε να με καλέσει στο σπίτι τους, να τη γνωρίσω” είχε πει. “Τότε δεν ήμουν παντρεμένος και φτάσαμε στο σημείο να ζούμε όλοι μαζί. Με τη Βερόνικα είχαμε το πόστο μας δίπλα από ένα περίπτερο. Πουλούσαμε, παιχνίδια, DVD, γυαλιά ηλίου, ραδιοφωνάκια και ρολόγια”. Θυμάται τον Γιάννη να κάθεται υπομονετικά δίπλα στη μητέρα του, έως ότου τελειώσει τη δουλειά της. “Ήταν ντροπαλός, καθόταν πάντα μαζεμένος δίπλα στους πάγκους. Ο κόσμος του άφηνε συχνά τρόφιμα, ρούχα και χρήματα”. Τα έδινε όλα στη μητέρα του. Εκείνη την εποχή, ο Κώστας ήταν μωρό, ο Αλέξανδρος δεν είχε ‘εμφανιστεί’ ακόμα και ο Θανάσης ήταν με την κυρία Μαριέττα. Ο αείμνηστος Τσαρλς (πέθανε το Σεπτέμβριο του 2017) έλειπε για δουλειές -έφερνε αυτοκίνητα από τη Γερμανία. Το 2000 είχε απελαθεί. Τότε ο Τσίκε έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τη Βερόνικα και τα παιδιά.

Σε ερώτηση για την πιο έντονη ανάμνηση που είχε από την οικογένεια Αντετοκούνμπο, ο Τσίκε απομόνωσε τις χειμωνιάτικες μέρες που “η Βερόνικα έβαζε τα παιδιά της στο λεβητοστάσιο, καθώς δεν υπήρχε θέρμανση στο διαμέρισμα και κάπως έπρεπε να τα ζεστάνει -πριν πάνε στο κατηχητικό γιατί είχε φαγητό και ζεστασιά, ενώ μπορούσαν να παίζουν με ασφάλεια” και μετά “τη μέρα που πλημμύρισε το υπόγειο, αφότου έσπασε σωλήνας της ΕΥΔΑΠ. Με τα χρήματα της αποζημίωσης μετακόμισαν στα Σεπόλια”. Αυτό έγινε το 2003. Για την ιστορία, ο Τσίκε έμεινε παράλυτος έπειτα από ατύχημα που είχε ενώ δούλευε σε οικοδομή. “Τα παιδιά είχαν έλθει να με δουν. Μου είχαν φέρει τρόφιμα”.

Η μετακόμιση στα Σεπόλια και ο Σπύρος Βελλινιάτης

Στην αρχή της αφήγησης διαβάσατε πόσοι πρόσφυγες υπήρχαν το 2020. Μέσα στους 82.400.000 ανθρώπους που ‘ξεριζώθηκαν’, προφανώς και υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι -σε διάφορους τομείς, ενδεχομένως όσο ήταν ο Γιάννης που έχει περιγραφεί -ως μια περίπτωση στο ένα εκατομμύριο’-, ικανοί και φωτισμένοι. Δεν θα τους μάθει ποτέ κανείς, αν δεν βοηθήσει αυτή η Θεά που βάζει το χεράκι της όταν και όπως ‘θέλει’. Στην προκειμένη περίπτωση, το έβαλε όταν ο Σπύρος -Βελλινιάτης- συνάντησε τους Αντετοκούνμπο. Τους λόγους που ο Βελλινιάτης έπαιρνε το ποδήλατο του και αλώνιζε τις πιο ‘σκληρές’ γειτονιές της Αθήνας για να βοηθήσει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε.

Εδώ θα εστιάσουμε στο γεγονός ότι όπως περνούσε από μια γειτονιά στα Σεπόλια, είδε κάποια -ψηλά- παιδιά να παίζουν κυνηγητό με τους φίλους τους “και όχι μπάσκετ”. Αναγνώρισε τον Θανάση, με τον οποίον είχε ασχοληθεί δυο χρόνια νωρίτερα (2005), όταν του σύστησε να ασχοληθεί με το μπάσκετ. “Τότε δεν είχα την ιδιότητα του προπονητή και δεν είχα ομάδα, οπότε δεν μπορούσα να τον βοηθήσω με κάποιο τρόπο”. Το 2007 που τον ξαναείδε και είχε δίπλα το μικρότερο αδελφό του, Γιάννη είχε ό,τι χρειαζόταν για να βάλει πλάτη. Επίσης, είχε συνεργασία με τον Φιλαθλητικό -βάσει της οποίας μπορούσε να πηγαίνει στο σωματείο τα ταλέντα που έβρισκε.

Σημείωση: ο Φιλαθλητικός ζούσε από προσφορές χορηγών και ιδιωτών. Δεν παίρνει δηλαδή, συνδρομές από τα παιδιά που ανήκουν στα τμήματα του.

Λίγες ημέρες πριν τους παρουσιάσει τους Αντετοκούνμπο, είχε δημιουργηθεί μια ένταση στο σύλλογο, μεταξύ μελών του (του Χρήστου Σερβέλα και του Λουκά Καρακούση) επί του πώς θα γίνει να αναπτυχθούν τα τμήματα υποδομής, τη στιγμή που κοντά στου Ζωγράφου υπάρχουν ομάδες όπως οι Παναθηναϊκός, Ηλυσιακός, Ζωγράφου «ακόμα και ο Αγιος Θωμάς, η δεύτερη πιο ιστορική ομάδα της περιοχής. Ενώ υπήρχε δυναμική, υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να προσφέρουν, δεν μπορούσαμε να βρούμε ταλέντα».

Στο πικ της έντασης, ο Σερβέλας ζήτησε από τον Βελλινιάτη -που ήταν παρών- να κάνει κάτι. “Είχα διαπιστώσει πως στην περιοχή που ζούσα παιδιά που θα μπορούσαν να είναι αθλητές, ‘χάνονταν’ και ένιωθα τύψεις για αυτό. Πολλά χρόνια νωρίτερα, πριν γίνω κόουτς, έλεγα πως αν ποτέ έβρισκα τον τρόπο να βοηθήσω, θα έκανα τα πάντα. Έχω δει και άλλα παιδιά με τη δυναμική του Θανάση και του Γιάννη, αλλά καταστράφηκαν. Είδα παιδιά να τρελαίνονται, να γίνονται ναρκομανείς και να πεθαίνουν.

Κάποιοι έφυγαν από την Ελλάδα, γιατί δεν άντεξαν το καθεστώς”. Ποιο είναι το καθεστώς; Της ανιθαγένειας. Θα βοηθήσει να δείτε το παρακάτω βίντεο.

Σύμφωνα με τη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ιθαγένεια. Στην Ελλάδα, ο νόμος εξακολουθεί να προβλέπει πως αυτό το δικαίωμα το έχουν όσοι είναι γεννημένοι στη χώρα και αποδεδειγμένα ανιθαγενείς. Πώς αποδεικνύεται αυτό; Καλή ερώτηση -που έχει πολύ περίπλοκη απάντηση. Σε κάθε περίπτωση, στην Ευρώπη υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν είναι πολίτες καμίας χώρας -αφού δεν υπάρχουν σε κάποιο δημοτολόγιο του πλανήτη. Ως εκ τούτου, δεν μπορούν να βγάλουν ταυτότητες ή διαβατήρια, να αποκτήσουν ΑΦΜ (να εργαστούν νόμιμα και να ασφαλιστούν), λογαριασμό σε τράπεζα ή έστω να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης. Προφανώς δεν έχουν πρόσβαση σε δημόσιες δομές υγείας. Και δεν μπορούν να βγουν από τη χώρα. Δηλαδή, μπορούν, αλλά μετά δεν μπορούν να ξαναμπούν.

“Για εμένα, το παιδί δεν έχει χρώμα” έλεγε από τότε ο Βελλινιάτης, “ο άνθρωπος δεν έχει χρώμα, αλλά κυρίως το παιδί που δεν έχει χώρα να γυρίσει. Και αυτή που γεννήθηκε δεν το δέχεται. Από την αρχή προτίμησα να είμαι σκληρός και ειλικρινής, από το να είμαι υποκριτής. Τους έλεγα πως δεν πρέπει να ελπίσουν σε τίποτα στην Ελλάδα. Έως τα 18 τους καλλιεργούν τη φιλοπατρία στο σχολείο και μετά δεν έχουν τίποτα”. Θέλησε να κάνει ό,τι μπορεί ώστε το τίποτα να γίνει κάτι.

Το τείχος προστασίας του Τάκη Ζήβα

Την ίδια περίοδο, ο Τσαρλς και η Βερόνικα δεν κατάφεραν να βρουν δουλειά και χρειάζονταν άμεσα χρήματα -αφού δεν είχαν αρκετά έστω να εξασφαλίσουν την τροφή των παιδιών τους. “Ο Λουκάς Καρακούσης που ήταν στον Φιλαθλητικό τότε, σκέφτηκε να προσθέσουμε ένα είδος οδοιπορικών, πράγμα πρωτότυπο για παιδιά αυτής της ηλικίας. Με τη βοήθεια του κόουτς Τάκη Ζήβα, πιέσαμε τον πρόεδρο Γιάννη Σμυρλή και όλα πήγαν καλά”.

Ο Βελλινιάτης ενοχλούσε διαρκώς τον Σμυρλή, έως ότου αποδεχθεί το αίτημα του να δοκιμαστούν τα αδέλφια στην ομάδα. Η εισήγηση ήταν θετική, αλλά για 2-3 χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που δεν πίστευαν στους Αντετοκούνμπο. Τους πίστευε ο Ζήβας και από ό,τι φάνηκε, ήταν υπεραρκετό. Σιγά σιγά άρχισαν να κυκλοφορούν τα νέα για ένα παιδί με απίστευτες αθλητικές ικανότητες (μια στο εκατομμύριο -που λέγαμε), να καταφθάνουν ‘κατάσκοποι’ από ευρωπαϊκές ομάδες μπάσκετ, μετά από το ΝΒΑ και κάπου εκεί να ενημερώνονται όλοι πως ο Greek Freak δεν είχε διαβατήριο. Η Ελλάδα αρνείτο πεισματικά να το δώσει, όπως και ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό αρνούνταν να του δώσουν μια θέση στο ρόστερ, ενώ ήξεραν πως δεδομένα θα πάρουν το NBA out (άρα είχαν μόνο να κερδίσουν). Γιατί; Δεν ήθελαν να θυσιάσουν θέση ξένου.

Λίγες ημέρες πριν το NBA Draft που άλλαξε για πάντα τη ζωή των Αντετοκούνμπο, η ελληνική κυβέρνηση καταδέχθηκε να αναγνωρίσει σε εκείνον και τον Θανάση την ελληνική υπηκοότητα. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας αναγνωρίστηκαν αργότερα. Εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που έχουν τα ίδια δικαιώματα (ως μετανάστες δεύτερης γενιάς), δεν έχουν αναγνωριστεί ακόμα.

Πηγή: News 24/7

Pin It on Pinterest

Shares
Share This