Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Επειδή μια εικόνα μετρά όσο χίλιες λέξεις η εικόνα του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο ματς που κατέκτησε την κορυφή του κόσμου είναι μια και μόνη: είναι αυτή στην οποία τον βλέπεις 19 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του παιγνιδιού να σηκώνει τα χέρια και να πανηγυρίζει παρακινώντας το πλήθος να χαρίσει στην ομάδα του μια τελική αποθέωση. Στα προηγούμενα 41 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα που έμεινε ο ίδιος στο παρκέ δεν έχει ούτε σε μια στιγμή πανηγυρίσει ή προσπαθήσει να ξεσηκώσει το γήπεδο με χειρονομίες: το κάνει μόνο παίζοντας και παίζει εκπληκτικά. Οποιος ξενύχτισε για να δει το ματς είδε σίγουρα το καλύτερο παιγνίδι του. Και θα το θυμάται για πάντα.
Όλα καλύτερα από ποτέ
Ολο αυτό το καταπληκτικό ματς είναι η μέχρι τώρα καριέρα του στους Μπακς και δεν αναφέρομαι στους έτσι κι αλλιώς εκπληκτικούς αριθμούς του που στην προκειμένη περίπτωση μιλάνε από μόνοι τους αλλά στα ίδια τα αισθήματα που προκαλεί το παιγνίδι του απίστευτου αυτού παίκτη. Ο Γιάννης είναι σοβαρός και ψύχραιμος. Στο δεύτερο δωδεκάλεπτο, όταν ανεξήγητα η ομάδα του καταρρέει μετά από ένα άψογο ξεκίνημα, παίζει μόνος εναντίον όλων στην επίθεση, σκοράροντας με τρεις και τέσσερις παίκτες των Σανς πάνω του. Παρά την απίστευτη ένταση του τελικού ο Γιάννης είναι και θεαματικός: δεν κάνει απλά μια κατάθεση ψυχής, αλλά και μια πραγματική επίδειξη των απίστευτων δυνατοτήτων του. Και είναι ηγέτης.
Στο δεύτερο ημίχρονο είναι αυτός που δίνει το σύνθημα της αντεπίθεσης με άμυνες για ανθολογία, ένα τρίποντο που εκτινάσσει την αδρεναλίνη του γηπέδου στα ουράνια και μια σειρά από προσωπικούς πόντους που μαρτυρούν ότι θα πάρει όλα τα δαχτυλίδια σπίτι του. Στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς η επιθετική του παραγωγή είναι όση όλων των συμπαικτών του: ο Γιάννης σκοράρει το 50% των πόντων των Μπακς, αλλά μήπως έτσι δεν γίνεται πάντα; Βλέπεις επίσης την πρόοδό του, την προσήλωσή του κυρίως το τεράστιο και επιβλητικό εγώ του. Βλέπεις, ή καλύτερα θυμάσαι, πως το παιδί από τα Σεπόλια, με ταχύτητα αξιοζήλευτη ακόμα και από τους Αμερικάνους θρύλους του σπορ, έγινε μέσα σε οκτώ μόλις χρόνια ο κατακτητής του κόσμου. Ο ηγέτης που γύρω του χτίστηκε μια ομάδα που κέρδισε τα δαχτυλίδια του ΝΒΑ μετά από 50 χρόνια. Τόσοι, 50 δηλαδή, ήταν και οι πόντοι του Αντετοκούνμπο στην μεγαλύτερη βραδιά της ζωής του. Η σκηνοθεσία της μοίρας μάλιστα θέλησε να χάσει την τελευταία βολή (σε μια βραδιά που και σε αυτό τον τομέα ήταν σχεδόν αλάνθαστος) έτσι ώστε οι πόντοι του να είναι όσα ακριβώς τα χρόνια της αναμονής των Ελαφιών. Για να μείνει όλο αυτό το γοητευτικό μυθιστόρημα και για αυτό το λόγο αξέχαστο.
Ταινία από μόνη της
Το εντυπωσιακό με το Γιάννη είναι ότι όλα όσα του συμβαίνουν είναι εκτός λογικής – πιθανότατα από την πρώτη μέρα της ζωής του κι όχι απλά της καριέρας του. Αν αφήσουμε στην άκρη όλα τα συναρπαστικά προηγούμενα μιας ζωής που ταινία είναι από μόνη της (κι απλά κάποιος σκηνοθέτης θα την μεταφέρει στην οθόνη σύντομα…) ακόμα και το τελευταίο του κατόρθωμα, δηλαδή τα όσα έγιναν στην σειρά των τελικών με τους Σάνς, έχει κάτι σεναριογραφικά μεγαλειώδες. Ο Γιάννης είναι MVP και απόλυτος θριαμβευτής σε μια σειρά αγώνων, που λίγες μόνο μέρες πριν κινδύνευε να χάσει εξαιτίας ενός τραυματισμού, που οποιονδήποτε άλλο θα τον άφηνε έξω για μήνες! Όταν η σειρά ξεκίνησε οι πιο αισιόδοξοι έλεγαν πως θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα του μετά το τρίτο παιγνίδι κι αυτό αν όλα πήγαιναν καλά – κι εκεί που οι αναλύσεις για το τι μπορεί να κάνουν οι Μπακς χωρίς αυτόν έδιναν κι έπαιρναν ο τύπος εμφανίστηκε στο γήπεδο κι άρχισε να μοιράζει σαραντάρες! Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι κανείς σχεδόν για αυτό δεν ένιωσε έκπληξη: ο Γιάννης από τότε που γεννήθηκε (κι όχι από τότε που πάτησε το παρκέ…) μοιάζει και τελικά είναι ικανός για τα πάντα: ακόμα και για το να γυρίσει από την κόλαση και να παίξει το μπάσκετ της ζωής του.
Όλα πάντα μόνος
Ο Γιάννης δεν είναι φιλημένος από τις μοίρες και δεν ξέρω αν έχει ένα τυχερό αστέρι που φωτίζει τον απίστευτο δρόμο του: είναι οδοστρωτήρας, νικητής ακαταμάχητός, σούπερ ήρωας που δεν κινδυνεύει από κανένα κρυπτονίτη γιατί το σενάριο της ζωής του έχει μάθει να το γράφει μόνος του. Βλέποντας τον να παλεύει μόνος για ένα μεγάλο μέρος του έκτου τελικού σκεφτόμουν ότι στην περίπτωση οποιουδήποτε άλλου αθλητή θα συνέβαιναν δυο τινά: ή θα λύγιζε εξαιτίας του πρόσφατου τραυματισμού αφήνοντάς μας την ανάμνηση μια ηρωϊκής προσπάθειας που δραματικά δεν ολοκληρώθηκε ή οι συμπαίκτες του κάποια στιγμή θα έμπαιναν αυτοί μπροστά και θα τα έδιναν όλα για χάρη του, απλά για να αποδείξουν στον ηγέτη τους ότι είναι αντάξιοι του. Δεν συνέβη τίποτα από τα δυο: ένα μεγάλο σουτ του Μίντλετον, δυο τρεις σπουδαίες άμυνες του Χολιντέϊ και κάποιες σποραδικές εμφανίσεις των υπόλοιπων δεν συγκρίνονται με όσα έκανε ο Αντετοκούνμπο. Ο Γιάννης ήταν πάλι αυτός που τράβηξε τους πάντες προς το θρίαμβο, αυτός που πήρε το ματς προσωπικά, αυτός που χρειάστηκε 41 λεπτά και 40 δευτερόλεπτά πριν σηκώσει τις γροθιές του για να πανηγυρίσει, αυτός που ακόμα κι αν βρίσκεται χρόνια τώρα σε ένα επίπεδο απλησίαστο έκανε την πιο κρίσιμη στιγμή μια νέα υπέρβαση.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν έχει όμοιό του γιατί κανενός τα κατορθώματα δεν μπορεί να συγκριθούν με τα δικά του: δεν μιλάμε για μπάσκετ, αλλά για τη ζωή την ίδια. Αυτή τη ζωή που ο Γιάννης ζει προτάσσοντας μια αίσθηση καθήκοντος που τον κατατάσσει στον κόσμο των ειδώλων – αυτών των ελάχιστων που μπορεί πραγματικά να είναι παραδείγματα ζωής.
Αστερόσκονη και χρυσόσκονη
Ο Νικ Χόρνμπι έγραφε χρόνια πριν στον αδικημένο από την ελληνική του μετάφραση «Πυρετό της δόξας» ότι το πλήθος των τηλεοπτικών εικόνων μειώνει την ικανότητα μας να εκτιμήσουμε πραγματικά τη σημαντικότητα των αθλητών: οι πολλές εικόνες, τα πολλά καλά λόγια, τα πολλά «κατορθώματα» μας οδηγούν απλά σε υπερβολές. Αυτό που ο Χόρνμπι εννοεί είναι ότι με ένα παράξενο τρόπο στην εποχή μας όλοι οι αθλητές των ομαδικών σπορ μπορεί να είναι «αστέρια για ένα βράδυ» κι αυτό τρόπο τινά θολώνει την κρίση μας – καταναλώνουμε πολλή «αστερόσκονη». Είμαστε πολύ συχνά έτοιμοι να δούμε το εξαιρετικό και το σπάνιο εκεί που στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο δουλειά, ταλέντο, σωστή νοοτροπία, πάθος αλλά και μια ομάδα ικανή, πλήρης, έτοιμη να αναδείξει την αξία όσων την αποτελούν χάρη στην οργάνωση της, την ιστορία της, την δύναμή της. Οι πιο πολλές ιστορίες σουπερ σταρ του καιρού μας είναι ιστορίες αθλητών που ήταν τυχεροί γιατί βρέθηκαν στην κατάλληλη ομάδα την κατάλληλη στιγμή – η λάμψη τους είναι η λάμψη της φανέλας που φορούν, οι νίκες τους είναι οι νίκες ομάδων συνηθισμένες να κερδίζουν. Δεν συμβαίνει αυτό με το Γιάννη.
Ο Γιάννης για να ανεβεί στην κορυφή του κόσμου χρειάστηκε να κουβαλήσει μια ομάδα μόνος του ακόμα και στο τελευταίο κρίσιμο ματς. Χρειάστηκε σε αυτό ειδικά το ματς να κάνει το δικό του καλύτερο παιγνίδι. Χρειάστηκε να αποδείξει ότι είναι ο MVP του ΝΒΑ πρώτα από όλα στον ίδιο τον απαιτητικό εαυτό του.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο μόνος αληθινός σταρ σε ένα κόσμο που μπερδεύει την αστερόσκονη, που είναι σπάνια, από τη χρυσόσκονη, που κυκλοφορεί σε αφθονία…
Πηγή: Κάρπετ Show
