Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες του 21ου αιώνα. Θα ήταν έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν έχανε το πρωτάθλημα.
Το γεγονός ότι το πήρε, με δυο σαραντάρες και μια πενηντάρα (!) στους τελικούς και πρωταγωνιστώντας σε φάσεις που θα μείνουν στην ιστορία του αθλήματος δίνει απλώς την πιο αποστομωτική απάντηση σε όσους κακοπροαίρετους είχαν απομείνει να τον αμφισβητούν. Δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Απλώς θα σιωπήσουν αναγκαστικά για λίγο. Κάτι είναι κι αυτό.
Ο Γιάννης λοιπόν, πρωταθλητής του NBA και αδιαμφισβήτητος MVP των τελικών. Ένα μυθικό κατόρθωμα με τόσες πολλές διαστάσεις που δεν ξέρεις από που να το πιάσεις,
Πρώτα από όλα, στα δικά μου μάτια, είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι ο Αντετοκούνμπο πήρε τον τίτλο με την ομάδα που τον επέλεξε στο ντραφτ και όχι με μια super team.
Σε μια εποχή που οι αστέρες του NBA, του Λεμπρόν προεξάρχοντος, μανιπιουλάρουν ομάδες και συμβόλαια, συχνά με απολύτως κυνικό τρόπο, για να βρεθούν όλοι μαζί στο ίδιο ρόστερ και να συντρίψουν τον ανταγωνισμό, ο Γιάννης επέλεξε να παραμείνει στο Μιλγουόκι, μια μικρή αγορά και να παλέψει για την δικαίωση εκεί, στην πόλη του. Το παράδειγμά του δείχνει ότι η πίστη και η αφοσίωση, ενίοτε επιβραβεύονται, ακόμα και στον σκληρό κόσμο του επαγγελματικού αθλητισμού. Ακούγεται απλό, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο , σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Δεύτερον, ο Αντετοκούνμπο είναι εκτός των άλλων υπόδειγμα αθλητή: σεμνός, δουλευταράς, προσγειωμένος, ομαδικός ο πιο αντιστάρ από τους σύγχρονους σταρ του παγκόσμιου αθλητισμού. Έχει βαθιές ρίζες στο έδαφος, απόρροια της εξαιρετικής οικογένειάς του και μια υπέροχη φιλοσοφία ζωής που χτίστηκε στο υπόγειο στα Σεπόλια, μέσα από δυσκολίες που θα λύγιζαν οποιονδήποτε άλλον, μα τον ίδιο τον έκαναν πιο δυνατό και χαμογελαστό: πίεση επειδή παίζει τελικούς ΝΒΑ; Για ένα παιδί που σχεδόν πριν από δέκα χρόνια ήταν στα φανάρια για να στηρίξει τους γονείς και τα αδέλφια του; Ελάτε τώρα, σοβαρευτείτε.
Επιπλέον ο Γιάννης αποτελεί ένα διαρκές, ηχηρό και εξαιρετικά και διαρκές χαστούκι στα μούτρα του εγχώριου ρατσισμού: Ο μετανάστης – πρόσφυγας που δεν ξεχνά την χώρα των προγόνων του αλλά τιμά όσο ελάχιστοι την χώρα που τον φιλοξένησε (κι ας μην του φέρθηκε πάντα καλά), θριαμβεύει στο υψηλότερο επίπεδο και μιλά ελληνικά!
Η ζωντανή απόδειξη ότι η αγάπη γεννάει αγάπη. Αν -κάποιοι όχι όλοι οι – Έλληνες στα Σεπόλια δεν αγκάλιαζαν τους Αντετοκούνμπο, αν κάποιοι στον Φιλαθλητικό δεν έδιναν σε αυτά τα παιδιά την ευκαιρία να αλλάξουν την ζωή τους, τα πράγματα πιθανότατα να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Και ο σεβασμός του Γιάννη για την Ελλάδα, δεν θα ήταν ο ίδιος.
Θα ήθελα πολύ να ισχυριστώ ότι το μήνυμα της απίστευτης προσωπικής ιστορίας του Αντετοκούνμπο είναι αισιόδοξο, ότι π.χ. η περίπτωσή του αποδεικνύει πως με την σκληρή δουλειά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Αλλά τούτο θα ήταν ψέμα.
Αμέτρητοι άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια ή παρόμοια αφετηρία με τον Γιάννη και δεν διαθέτουν το μπόι και το μπασκετικό του ταλέντο (ή και την τύχη να τους ανακαλύψουν), θα παραμείνουν αθέατοι όσο σκληρά κι αν δουλέψουν. Θύματα των φασιστών, τους μίσους και της ανθρώπινης βλακείας ή μπλεγμένοι σε δαιδαλώδεις γραφειοκρατικές (και στην ουσία τους ,επίσης φασιστικές ) διαδικασίες που τους κρατούν εγκλωβισμένους στο σκοτάδι της ανθρώπινης ασχήμιας . Φτωχοί, χωρίς στέγη, χωρίς αύριο, συχνά και χωρίς όνομα. Οι απόκληροι μιας ολοένα και πιο αφιλόξενης γης.
Ελάχιστοι θα καταφέρουν να ανατρέψουν το προδιαγεγραμμένο τους μέλλον. Και ακόμα λιγότεροι θα γνωρίσουν την επιτυχία και την καθολική καταξίωση.
Όλοι όμως μπορούν σήμερα να χαμογελάσουν για ένα δικό τους παιδί: για τον «απόκληρο» από την Νιγηρία και τα Σεπόλια που κατέκτησε τον κόσμο.
Και αυτό καθιστά τον Γιάννη παγκόσμιο σύμβολο.
Σύμβολο ελπίδας.
Μα και υπενθύμιση της αδικίας που κυριαρχεί στον κόσμο και πνίγει παιδιά στα κύματα της μισαλλοδοξίας.
Αυτή όμως είναι συζήτηση για άλλη στιγμή.
Προς το παρόν, ας χαρούμε κι ας πανηγυρίσουμε.
Ο νέος πρωταθλητής του NBA είναι πολύ καλός για να είναι αληθινός. Αλλά είναι. Και αληθινός και Έλληνας.
Πηγή: sdna.gr
