Του Γιώργου Καρανικόλα
Πήγα, χθες Σάββατο, στην εκκλησία της Κοίμησης Θεοτόκου στο Αιγίνιο, για την εξόδιο ακολουθία του παλιού άσσου του Αιγινιακού Σωτήρη Νιζαμόπουλου και είδα με συγκίνηση, έξω από την αυτήν, το μοναδικό στεφάνι συλλυπητηρίων να το έχει αποστείλει η ομάδα που υπηρέτησε πιστά, για πολλά χρόνια.
Μπράβο στην Διοίκηση του συλλόγου, που αποδεικνύει με τις ενέργειες της, ότι δεν ξεχνά τους ανθρώπους οι οποίοι “μάτωσαν” τη φανέλα του Αιγινιακού, γιατί τέτοιος παίκτης ήταν και ο αείμνηστος.
Μπορεί το σωματείο της βόρειας Πιερίας να αγωνίζεται στη Β’ Κατηγορία της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πιερίας, όμως αυτό δεν το εμποδίζει να λειτουργεί με σοβαρότητα και οργάνωση που θα ζήλευαν πολλές ομάδες.
Θυμάμαι την αγωνιστική παρουσία του Τίλυ (έτσι τον αποκαλούσαν) και με πιάνει δέος και ρίγος.
Ήταν ένα “τανκ” κυριολεκτικά μέσα στο γήπεδο, που τότε καλυπτόταν από ψηφίδα (ψιλό χαλίκι).
Έδινε τα πάντα, στην εποχή που ο Αιγινιακός, για πολλά χρόνια, είχε πανελλήνια καταξίωση (ιδίως τη τετραετία 1975 -79).
Χαλύβδινος μέσος (γεννήθηκε το 1951) που “έτρωγε” σίδερα για ενενήντα λεπτά.
Το νούμερο οκτώ της ομάδας ξεχώριζε για τη μαχητικότητα και το πάθος του, ήταν ένα “μηχανάκι” με μεγάλη προσφορά στο αιγινιώτικο ποδόσφαιρο, ενώ αξέχαστα έχουν μείνει στους παλαιότερους τα εύστοχα κτυπήματα πέναλτι, αφού ήταν σπεσιαλίστας του είδους.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά νομίζω ότι δε χρειάζεται, γιατί ο Νιζαμόπουλος έχει γράψει την δική του ιστορία στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Σωτήρη, σ’ ευχαριστούμε για όλα.
Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
