Του Μιχάλη Τσώχου
Αφήστε στην άκρη το Κριστιάνο vs Μέσι, το οποίο πολύ μας έχει ταλαιπωρήσει και εξίσου διασκεδάσει, σαγηνεύσει, όλα αυτά τα χρόνια. Αφήστε στην άκρη και τα ρεκόρ με τα εκατοντάδες γκολ, τα εκατοντάδες παιχνίδια, τους δεκάδες τίτλους, τις μπόλικες ατομικές διακρίσεις και τις κάμποσες «χρυσές μπάλες».
Σταθείτε στο ποδόσφαιρο, σε αυτό που έχουν δει τα μάτια σας από τον Μέσι τα τελευταία 15 χρόνια. Πράγματα μακριά από τους τίτλους και τα ρεκόρ, πράγματα με την μπάλα στα πόδια και μόνο με αυτήν. Πόσες φορές σηκωθήκατε από τον καναπέ σας, πόσες φορές είπατε «τι έκανε πάλι ο τσόγλανος…», πόσες φορές μείνατε με ανοικτό το στόμα, πόσες φορές αναρωτηθήκατε αν είναι δυνατόν, αν είναι γήινος, αν υπάρχει άλλος που μπορεί να το κάνει ή ακόμη και να το φανταστεί αυτό που έκανε ο Μέσι.
Για όλες αυτές τις στιγμές ο Μέσι είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών, ή απλά ο κορυφαίος όλων, ή απλά ένας από τους δύο τρεις κορυφαίους, ότι τέλος πάντων θέλει να πιστεύει ο καθένας για αυτόν.
Ένας τίτλος με την Εθνική ομάδα της χώρας του, όπως αυτός που επιτέλους ήρθε στο πρόσφατο Κόπα Αμέρικα, ήταν κάτι που έλειπε στον ίδιο και μόνο σε αυτόν. Ηταν κάτι που χρειάζονταν η ψυχή του, άντε και οι συμπατριώτες του για να έχουν να διηγούνται στα παιδιά μία ιστορία και με τη φανέλα της Αργεντινής που να καταλήγει σε τρόπαιο, γιατί ιστορίες είχαν έτσι κι’ αλλιώς να διηγούνται πολλές.
Αυτό το Κόπα Αμέρικα δεν έκανε τον Μέσι καλύτερο παίκτη, δεν τον έκανε καν μεγαλύτερο, ούτε ασφαλώς τον ολοκλήρωσε ως ποδοσφαιριστή. Αυτό δεν ήταν ένα κομμάτι του παζλ που έλειπε για να μεγαλώσει, να ψηλώσει ακόμη περισσότερο τον Μέσι. Αυτές ήταν οι κουβέντες του καφενείου, του ορίτζιναλ και του διαδικτυακού. «Αν είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών γιατί δεν έχει πάρει κάτι με την Αργεντινή;» ήταν το μόνιμο επιχείρημα. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα είναι η απάντηση και κανείς ποτέ δεν πήρε κάτι μόνος του.
Οσο για όλους αυτούς που υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι ο Μέσι για να γίνει Μαραντόνα πρέπει να πάρει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο μόνος του, τότε δεν ξέρουν ούτε τι είναι ο Μέσι, ούτε τι ήταν ο Μαραντόνα. Ο Μέσι και δύο Μουντιάλ να έπαιρνε μόνος του Μαραντόνα δεν θα γίνει ποτέ για τους Αργεντίνους. Ο Μαραντόνα δεν λατρεύτηκε και λατρεύεται ακόμη, για το ποδόσφαιρο του και τα ποδοσφαιρικά κατορθώματά του μόνο, αλλά για τον χαρακτήρα του. Ο Μαραντόνα ήταν για τους Αργεντινούς ένας επαναστάτης, ήταν Τσε Γκεβάρα και Εβίτα Περόν ταυτόχρονα, ο οποίος κλωτσούσε και υπέροχα το τόπι. Ο Μέσι όσο υπέροχα και να κλωτσά το τόπι, πιθανότατα καλύτερα και από τον τεράστιο Ντιέγκο, δεν έχει όλα τα υπόλοιπα. Και δεν έπρεπε και να τα έχει, δεν διεκδίκησε ποτέ τέτοιο ρόλο και δεν του αποδόθηκε και ποτέ τέτοιος ρόλος…
Τα media και ο κόσμος πάντα ήθελαν να κάνουν τέτοιες συγκρίσεις, πάντα ήθελαν να βρίσκουν πράγματα είτε για να αποθεώνουν, είτε για να μειώνουν έναν αθλητή – ποδοσφαιριστή, τέτοιου βεληνεκούς. Στην πραγματικότητα όμως ο Μέσι, δεν μπορεί να μπει σε αυτή την διαδικασία.
Είναι ένα είδος ξεχωριστό, μία κατηγορία μόνος του, “one of a kind” που λένε οι Αμερικανοί και καμία κατάκτηση Κόπα Αμέρικα δεν μπορεί να τον μεγαλώσει ή να τον μικρύνει. Ακόμη κι’ αν κατακτήσει το Μουντιάλ του Κατάρ βγάζοντας καπνούς από το στόμα και φωτιές από τον ποπό του, πάλι στα δικά μου μάτια ο Μέσι δεν θα αλλάξει μέγεθος. Όπως δεν αλλάζει μέγεθος στα δικά μου μάτια ο Κρόιφ, ο οποίος δεν κατέκτησε ποτέ του το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Ολλανδία…
Πηγή: Gazzetta
