Ο Τάταρος που λάτρεψαν οι Ουκρανοί

Του Ιωάννη Πέππα

Ο Σοβιετικός, ρωσικής και πιο συγκεκριμένα τατάρικης καταγωγής επιτελικός μέσος, Βίκτορ Κολοτόφ (Viktor Mikhailovich Kolotov), γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου του 1949, στο Γιούντινο του Ταταρστάν, κοντά στο Καζάν. Ένας Ρώσος που πέρασε το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος της ποδοσφαιρικής του καριέρας στην Ουκρανία, παίζοντας για τη Ντιναμό Κιέβου. Που λατρεύτηκε από τους Ουκρανούς, μιας και η μεταγραφή του στη Ντιναμό, το 1971, συνέπεσε με την άνοδο της ομάδας και την ευρωπαϊκή της καταξίωση, παίζοντας κομβικό ρόλο σε αυτή τη μεταμόρφωση. Ήταν ο επιτελικός μέσος της ομάδας και μαζί της γεύτηκε τα πάντα. Αναδείχθηκε 4 φορές πρωταθλητής της ΕΣΣΔ, καθώς και 2 φορές Κυπελλούχος, ενώ συμμετείχε βασικότατος στην αξέχαστη σεζόν 1974/75, όταν Ντιναμό Κιέβου κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Διεθνής 54 φορές με 22 γκολ για την εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης από το 1970 έως το 1978, ήταν φιναλίστ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1972.

Ξεκίνησε την καριέρα του στην τοπική Λοκομοτίβ του Γιούντινο. Στα 18 του αγωνιζόταν στη Τσάικα του Ζελενοντόλσκ και από την επόμενη χρονιά έπαιζε στην Καζάν, τη μετέπειτα Ρούμπιν του Καζάν. Το ταλέντο του νεαρού δεν πέρασε απαρατήρητο από τις μεγάλες ομάδες του σοβιετικού ποδοσφαίρου. Το κακό είναι ότι υπέγραψε σε 2 από αυτούς, τη Τορπέντο Μόσχας και τη Ντιναμό Κιέβου, το 1970. Τιμωρήθηκε για ένα χρόνο, μέχρι το 1971, όταν και έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα της Ντιναμό.

Με την Ντιναμό Κιέβου αναδείχθηκε 6 φορές πρωταθλητής Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και δύο φορές Κυπελλούχος. Συμμετείχε στην μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία της Ντιναμό στο Κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1974/75, όταν και στις 14 Μαΐου του 1975, στο Στάδιο Σεντ Γιάκομπ της Βασιλείας, κέρδισε με 3-0 την Φερεντσβάρος, χάρη σε 2 γκολ του Βλάντιμιρ Ονισένκο (Vladimir Onishchenko) και ένα του Όλεγκ Μπλαχίν (Oleh Blokhin) κατέκτησε το τρόπαιο στον 15ο τελικό της διοργάνωσης, καθώς επίσης και Ευρωπαϊκό Super Cup εκείνης της χρονιάς, νικώντας 2 φορές την Μπάγερν Μονάχου, στις 9 Σεπτεμβρίου με 1-0 στο Μόναχο και στις 6 Οκτωβρίου, 2-0 στο Κίεβο. Διετέλεσε αρχηγός της όλη αυτή την περίοδο, τελειώνοντας τη σταδιοδρομία του το 1981. Στα πρωταθλήματα της ΕΣΣΔ πραγματοποίησε 218 αγώνες και σκόραρε 62 γκολ.

Από το 1970 έως το 1978, εμφανίστηκε σε 54 αγώνες της σοβιετικής εθνικής ομάδας, σκοράροντας 22 γκολ. Το πρώτο του διεθνές παιχνίδι ήταν στις 28 Οκτωβρίου του 1970, σε ένα φιλικό με τη Γιουγκοσλαβία (4-0) στη Μόσχα. Δύο φορές κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1972 στο Μόναχο και το 1976 στο Μόντρεαλ.

Έπαιξε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1972, όταν η Σοβιετική ομάδα ήταν φιναλίστ στον τελικό με την Δυτική Γερμανία (0-3) και πήρε τη δεύτερη θέση. Το τελευταίο του ματς με τα σοβιετικά χρώματα έγινε στις 14 Μαΐου του 1978, σ’ ένα φιλικό με τη Ρουμανία (1-0) στο Βουκουρέστι. Είχε επίσης και 11 συμμετοχές στην Ολυμπιακή Ομάδα με 5 γκολ. Το 1979 έπαιξε δύο παιχνίδια για την Ουκρανία στη Σπαρτακιάδα των Λαών της ΕΣΣΔ.

Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, διετέλεσε βοηθός προπονητή στη Ντιναμό Κιέβου από το 1984 έως το 1992. Τις σεζόν 1995/96 και 1998/99 ήταν προπονητής της Ολυμπιακής ομάδας της Ουκρανίας.

Ο Βίκτορ Κολοτόφ πέθανε στο Κίεβο, από έμφραγμα, στις 3 Ιανουαρίου του 2000, στα 51 του χρόνια. Από το 2003, το στάδιο της Ζελενοντόλσκ φέρει το όνομά του.

PALMARES

Εφηβική καριέρα