Του Γιάννη Φιλέρη
Το βασικό ερωτηματικό σε αυτό το προολυμπιακό τουρνουά, που για την Ελλάδα ξεκίνησε με ήττα από τον Καναδά, προκύπτει από την κεντρική επιλογή του Ρικ Πιτίνο, για τον τρόπο με τον οποίο η Εθνική Ομάδα θα έπαιξε (και θα παίξει) στην μακρινή Βικτόρια. Αν δηλαδή η ομάδα είναι ικανή να ανταποκριθεί στη φιλοσοφία του Αμερικανού κόουτς, που θέλει να την ξεμπλοκάρει από τα ειωθότα και τα καθιερωμένα του ελληνικού μπάσκετ, απελευθερώνοντας τους παίκτες σε ένα ιδιότυπο στυλ, με διαρκή κίνηση, υψηλό ρυθμό για σαράντα λεπτά, πολλά σουτ τριών πόντων, σε συνδυασμό με κυνηγητό στην άμυνα, deflections και λοιπά…
Από το ξεκίνημα της προετοιμασίας ο Πιτίνο εξήγγειλε τις προθέσεις του, παρότι:
- Στη διάρκεια των προπονήσεων είδε βασικούς παίκτες να αποχωρούν. Και δεν είναι ό,τι οι απόντες (Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπαπέτρου) θα υποστήριζαν το παιχνίδι που ζητάει ο Αμερικανός κόουτς, ήταν όμως χαρακτηριστικές περιπτώσεις μεγάλων προσωπικοτήτων, που θα έβγαιναν μπροστά, για να πάρουν τα μεγάλα σουτ.
- Δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο στη διάθεσή του για να εμπεδώσει η ομάδα το συγκεκριμένο στυλ, ειδικά μετά τις σημαντικές απώλειες, τις προσθήκες παικτών που ο ίδιος ο Πιτίνο δεν ήξερε καν (και σίγουρα δεν υπολόγιζε για το προολυμπιακό). Μια τέτοια “αλλαγή φιλοσοφίας” από την ελληνική σχολή που απαιτεί έλεγχο του ματς, διάβασμα κάθε μις-ματς και πολλά πικ εν ρολ, σίγουρα προϋποθέτει επιμονή στην προπόνηση, πολλά φιλικά και δοκιμές, κάτι που λόγω του περιορισμένου χρόνου η ομάδα δεν μπορούσαν να γίνουν στην εντέλεια.
- Με δυο βαριά κορμιά στο “5” (Παπαγιάννης, Καββαδάς) μοιάζει λίγο δύσκολο να εξυπηρετηθεί το up tempo για σαράντα λεπτά
Προφανώς για να επιλέξει όλα αυτά ο Πιτίνο, κάτι έχει στο μυαλό του. Δεν είναι δα και χθεσινός, αντίθετα μιλάμε για μια φυσιογνωμία των πάγκων, που ενίοτε έχει πάρει καινοτόμες και ρηξικέλευθες αποφάσεις στην πολύχρονη καριέρα του. Ο αντίλογός του σε όλα αυτά, αν τελικά μπορεί η συγκεκριμένη ελληνική ομάδα να υπηρετήσει αυτό του είδους το μπάσκετ ήταν πολύ απλός: “Αν δεν παίξουμε έτσι και με δεδομένες τις απώλειες που έχουμε, πιστεύω ότι θα χάσουμε τριάντα πόντους από κάθε αντίπαλο” είχε πει στην εκπομπή της Cosmote TV, Pick and Roll με τον Βασίλη Σκουντή.
Τι είδαμε, λοιπόν, στην πρεμιέρα του τουρνουά, όπου η ελληνική ομάδα προσπάθησε να παίξει με το στυλ Πιτίνο, έκανε συνολικά καλή δουλειά, αλλά στο τέλος υποτάχτηκε στο ταλέντο των Καναδών ΝΒΑερ, που επικράτησαν 97-91; Αυτό, που ενδεχομένως περιμέναμε και με δεδομένο ότι ο αντίπαλος μας δεν είχε παίξει ούτε ένα φιλικό παιχνίδι προετοιμασίας.
Όσο οι Καναδοί “ψάχνονταν”, η ελληνική ομάδα λειτουργούσε όπως ήθελε ο προπονητής της. Με τρεξίματα, με 8/18 τρίποντα, με γρήγορες και συνήθως σωστές αποφάσεις που οφείλονταν και στον εκνευρισμό των αντιπάλων. Οι 50 πόντοι, που πέτυχε η Εθνική στο πρώτο ημίχρονο ήταν ενδεικτικοί της απόδοσής της και του αιφνιδιασμού του Καναδά, αφού όπως αργότερα παραδέχθηκε ο Νικ Νερς “αν και παίξαμε όσο μπορούσαμε καλύτερα οι Έλληνες έπαιξαν πολύ καλά, στο πρώτο ημίχρονο”.
Από την στιγμή, όμως, που ο Καναδάς -επαναλαμβάνουμε στο πρώτο του ματς μετά την εκκίνηση της προετοιμασίας- άρχισε να πατάει καλύτερα στο γήπεδο, σημάδεψε καλύτερα την ελληνική επίθεση και κυρίως έβγαλε στο παρκέ ό,τι του έδινε το ταλέντο παικτών όπως ο Άντριου Γουίγκινς και ο RJ Μπάρετ (23 και 22π αντίστοιχα) ή η φυσική δύναμη από τα αθλητικά προσόντα του θηριώδη Λου Ντορτ και του δυναμικού Ντουάιτ Πάουελ, η Ελλάδα άρχισε να υποχωρεί.
Τα τρίποντα δεν έμπαιναν, πλέον, όπως στο πρώτο μέρος (2/12) λόγω της καλής άμυνας των Καναδών, πριν από το σουτ έμπαιναν πολλές δεύτερες σκέψεις, ενώ μια εξόχως αμυντική πεντάδα που διάλεξε κάποια στιγμή ο Πιτίνο , δεν μπόρεσε να περιορίσει τον οίστρο της καναδικής ομάδας. Φαινόταν ότι σιγά-σιγά το ματς θα γυρνούσε στα χέρια των γηπεδούχων, που έβρισκαν ρυθμό και άρχισαν να τρέχουν περισσότερο από τους Έλληνες.
Ο Καναδάς το ξέρει καλύτερα
Ο Ρικ Πιτίνο δήλωσε περήφανος για την προσπάθεια της ομάδας, επειδή όλα τα παιδιά “πάλεψαν με όλες τις δυνάμεις του” δεν αρνήθηκε να εκφράσει σαν γνήσιος Νεοϋορκέζος τον θαυμασμό του για τον Μπάρετ των Νικς, το ερώτημα είναι αν απέναντι σε μια ομάδα που ήταν σίγουρο ότι θα υπηρετούσε καλύτερα το στυλ της Εθνικής, ίσως έπρεπε να έχουμε και ένα δεύτερο πλάνο.
Το μπασκετικό τους ένστικτο, αλλά και τα σωματικά τους προσόντα, τους οδηγούν σε αυτούς τους ρυθμούς, σε πολλά ένας εναντίον ενός και μεγάλα σουτ τριών πόντων. Με δύο σπουδαίους δημιουργούς στο παρκέ (Σλούκας και Καλάθης έδωσαν μαζί 17 ασίστ) η Ελλάδα θα μπορούσε να κρατήσει λίγο τα μπόσικα στην επίθεση, να περάσει την μπάλα μέσα στο καλάθι για να εκμεταλλευτεί Παπαγιάννη και Καββαδά, παίζοντας και τα πικ εν ρολ που όσο τα εφάρμοσαν οι γκαρντ με τους σέντερ, βρήκαν τον στόχο.
Φυσικά, το προολυμπιακό δεν τελείωσε από την πρώτη μέρα. Η Ελλάδα δεν έχει παρά να νικήσει την Κίνα και να πάρει το εισιτήριο για τους ημιτελικούς, όπου θα διασταυρωθεί (μάλλον με τον πρώτο) του άλλου γκρουπ. Η Τουρκία επικράτης της Ουρουγουάης με 95-86 με 27 πόντους του Τσετίν Οσμάν, αν και η πρωτιά του άλλου ομίλου, θα παιχθεί στο ματς των Τούρκων κόντρα στην Τσεχία των Σατοράνσκι και Βέσελι. Θεωρητικά, αν θέλουμε να πάμε στο Τόκιο, θα πρέπει να κερδίσουμε τους Καναδούς στον τελικό, καθώς οι διοργανωτές αγώνα με τον αγώνα θα αποκτούν ομοιογένεια και θα’ ναι καλύτεροι από την πρεμιέρα.
Έχουμε δρόμο, ακόμη μπροστά μας. Η φύση του προολυμπιακού τουρνουά, μιας διοργάνωσης εξπρές που πολλές φορές κρύβει εκπλήξεις, κρατάει την Εθνική σε τροχιά πρόκρισης. Θα ζούμε και θα πεθάνουμε μεν με το στυλ του Ρικ Πιτίνο, αλλά δεν θα παίζουμε διαρκώς με τον … Καναδά.
Πηγή: Contra
