Η επικράτησή του σε έναν ακόμα Olympus Marathon για πολλούς ήταν αναμενόμενη. Για άλλους πάλι, ίσως, όχι. Ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος, ο κορυφαίος δρομέας ορεινών αγώνων της χώρας επί σειρά ετών και ένας από τους καλύτερους μαραθωνοδρόμους τα τελευταία 15 χρόνια, παρέδωσε μαθήματα τακτικής και διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων το Σάββατο 26 Ιουνίου στα μονοπάτια του βουνού των θεών, στον Olympus Marathon!
Μίλησε για το χρονικό της προετοιμασίας του, αλλά και την μεγαλειώδη προσπάθειά του που τον οδήγησε στην 5η του νίκη στον εν λόγω αγώνα.
Ο λόγος του άμεσος, ειλικρινής και αυθεντικός, όπως ταιριάζει σε αθλητές με το ήθος και την ιστορία του Δημήτρη.
Απολαύστε τον!
«Ας ξεκινήσω λίγο διαφορετικά, με το χρονικό του Olympus Marathon ‘21:
Το μόνο δεδομένο ήταν ότι ήθελα τόσο πολύ να αγωνιστώ ακόμα μια φορά, τουλάχιστον.
Αν είχα λόγους να παρατήσω την προετοιμασία μου και βέβαια τον αγώνα;
Αμέτρητους!
Ο αθλητής, όμως, δεν είναι αυτό… Είναι το ακριβώς αντίθετο.
Αλλά, ας πω την ιστορία των δυόμιση τελευταίων μηνών έως τον τερματισμό:
Από τον Οκτώβρη του ’20, προσπαθώ να οργανώσω τη ζωή μου ώστε να έχω ένα εύλογο χρονικό διάστημα να επικεντρωθώ στην προπόνηση.
Με την υποστήριξη της υπηρεσίας μου στο ΓΕΕΘΑ/ΑΣΑΕΔ, υλοποιήθηκαν τα σχέδια που έκανα, δεδομένου ότι πλέον το σώμα δεν ακούει με την ευκολία που το έκανε παλαιότερα…
Όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν έως το αποκορύφωμα της προετοιμασίας, 3 εβδομάδες πριν τον Olympus Marathon. Ένα πρόβλημα στην άρθρωση του γόνατος με κράτησε εκτός τρεξίματος για μια εβδομάδα. Η αίσθηση που είχα ήταν τέτοια, ώστε πίστευα πως η ανάρρωση θα διαρκούσε τουλάχιστον 3-4 μήνες, ίσως και περισσότερο.
Το είχα παρακάνει στην προπόνηση; Ίσως…
Ήταν απλά αντισταθμιστικός τραυματισμός από κάτι άλλο που δεν λειτουργούσε σωστά; Πιθανόν…
Σε αυτές τις στιγμές, οι άνθρωποί μας, είναι δίπλα μας, όχι απέναντι…
Χωρίς την παραμικρή διάθεση να γίνω γραφικός, δεν μπορώ να μην τους αναφέρω!
Ο μέντορας – προπονητής – φίλος, Νίκος Πολιάς, όπως πάντα υποστηρικτικός και ήρεμος, με ησύχασε… Ο αδελφικός μου φίλος – κουμπάρος Βασίλης Τζουμάκας, με την αισιοδοξία του, επίσης με βοήθησε αρκετά, όχι μόνο τις ημέρες εκείνες, αλλά σε όλη την πορεία μέχρι εκεί.
Η Σοφία μου (Ρήγα), είχε ανάλογη στάση με τον Νίκο… Πάντα με αμέριστη κατανόηση.
Εγώ, βέβαια, είχα προβληματιστεί πάρα πολύ, ωστόσο κοιτούσα μπροστά, όχι απλά μπροστά μου, όπως μ’ έμαθε ο Νίκος!
Αναφορικά με το πρακτικό κομμάτι, σαφώς και δεν έμεινα άπραγος. Όποιος με γνωρίζει, αντιλαμβάνεται ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει.
Έτσι σε 5 ημέρες συμπλήρωσα περίπου 500 χλμ. στο ποδήλατο με 10.000μ. υψομετρικής διαφοράς και κοντά στις 19,5ώρες (συνήθως κάνω ποδήλατο 8 έως 10 φορές τον χρόνο, όχι παραπάνω).
Έπειτα δοκίμασα να τρέξω. Στην ανηφόρα όλα πήγαν σχετικά καλά. Για κατηφόρα ούτε λόγος… Το ίδιο συνεχίστηκε μέχρι τον αγώνα. Δεν είχα πλέον μυϊκές προσαρμογές για την κατηφόρα του Ολύμπου, η οποία είναι μεγάλη, και καθοριστική για την έκβαση του αγώνα, αλλά και το αγαπημένο μου κομμάτι.
Και φτάσαμε με τα πολλά στον αγώνα…
Οι προβλέψεις για τον καύσωνα με προβλημάτισαν, αλλά δεν με αποθάρρυναν. Προφανώς και τα ρεκόρ δεν είχαν πλέον ρόλο στα σχέδια κανενός. Τα σημεία αναφοράς έχασαν την αξία τους.
Τώρα έπρεπε με «αίσθηση» και αντίληψη να διαχειριστούμε τη διάρκεια, τις υψηλές θερμοκρασίες και την υγρασία.
Στο κομμάτι της ανάβασης, είχα πολύ άσχημη αίσθηση και δεν μπόρεσα σε κανένα σημείο να πιέσω. Σε κανένα. Κατάλαβα ότι βρίσκομαι σε κακή μέρα.
Όσο «μπακαλίστικο» και να ακούγεται, έτσι ένιωσα.
Περπάτησα στις έντονες κλίσεις όσο ποτέ στο παρελθόν (βασικά δεν περπατούσα ποτέ έως τότε). Όλα τα περάσματα ήταν τραγικά πιο αργά σε σχέση με προηγούμενες διοργανώσεις.
Τα παραπάνω για ένα αθλητή που έχει τρέξει όσες φορές έχω τρέξει και γνωρίζει ακριβώς σε τι χρόνο θα περάσει κάθε κομμάτι, μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει σε εγκατάλειψη, κακή ψυχολογία για συνέχεια κλπ.
Όμως, αν εγκαταλείψεις ένα αγώνα, γνωρίζω καλά ότι είναι κάτι τετελεσμένο και μη αναστρέψιμο. Αν δεν συντρέχει λόγος υγείας, πάντα το μετανιώνει ο αθλητής αν εγκαταλείψει.
Οπότε αυτό δεν υπήρχε ως επιλογή έτσι και αλλιώς, στο δικό μου σκεπτικό.
Στο σημείο εκείνο θυμήθηκα τα λόγια μιας μεγάλης αθλήτριας, χρυσής Ολυμπιονίκη στο τρίαθλο, η οποία έχει πει το εξής:
Feelings don’t dictate the outcome – Τα συναισθήματα δεν ορίζουν το αποτέλεσμα
Ταυτίζομαι απόλυτα μ’ αυτό, κάμποσες φορές. Σε προπόνηση και αγώνες.
Άλλωστε η νοοτροπία που είχα και εξελίχθηκε με τα όσα μου «δίδαξε» ο Νίκος, συντάσσεται με το παραπάνω στις στιγμές που μας δοκιμάζουν.
Σκέφτηκα ας συνεχίσω όπως νοιώθω και βλέπουμε μετά τις 3 ώρες αγώνα τι θα γίνει.
Το σίγουρο ήταν ότι είχα κάνει κάμποση προπόνηση, οπότε και είχα εμπιστοσύνη σ’ αυτό.
Σιγά σιγά ένιωθα καλύτερα, ποτέ καλά, αλλά όχι χειρότερα ή άσχημα. Στην κορυφή ήμουν 4ος με ελεγχόμενη διαφορά από τα παιδιά που προπορεύονταν. Λέγοντας ελεγχόμενη εννοώ ότι ήταν τέτοια που μπορούσε να ανατραπεί. Και ακόμα περισσότερο μου έδινε κίνητρο να πιέσω λίγο περισσότερο όσο η ώρα, η υψομετρική και τα χιλιόμετρα περνούσαν.
Μετά το καταφύγιο Σ. Αγαπητός στα 2.000μ., περίπου, υψόμετρο, η ζέστη ήταν αφόρητη. Συνέχισα ζωηρά, αλλά όχι γρήγορα ή δυνατά. Δεν μπορούσα…
Με μια κάποια προσπάθεια, έφτασα στην είσοδο του φαραγγιού. Λίγο πριν, στα Πριόνια στα 1.100μ. υψόμετρο, είδα τον φίλο μου Γιώργο, την Σοφία μου, τον Νίκο, τον Βασίλη, την Μάρα και τόσους ακόμα να μας ενθαρρύνουν…
Ακόμα και τότε δεν παρασύρθηκα από το momentum της στιγμής.
Είχα πλέον μικρή διαφορά από τον Θανάση (Παγουνάδη) που οδηγούσε με 90’’ διαφορά περίπου εκείνη την στιγμή. Έμεινα πιστός στο πλάνο υδροτροφοδοσίας μου, και ας ήταν το στομάχι σμπαράλια από το πολύ νερό, που ποτέ δεν ήταν αρκετό λόγω της αφόρητης ζέστης και βέβαια της εφίδρωσης, τις προηγούμενες 4 ώρες…
Ήξερα ότι το τελευταίο 1/3 του Ενιπέα είναι το δυσκολότερο κομμάτι του αγώνα, με έντονες ανηφοροκατηφόρες, ικανές να ανατρέψουν την κατάταξη. Εκεί όλοι κάποια στιγμή την έχουν «πατήσει» άσχημα.
Παρά τις ιδιαίτερες συνθήκες και την κακή μου μέρα, εκεί έφτασα όπως είχα σχεδιάσει σ’ ένα ιδανικό σενάριο.
Η Βίκη (Καρπούζα) και η Άντζελα (Τερζή) βρέθηκαν στην αρχή της τελευταίας ανηφόρας των 170μ. ανάβασης, η οποία, πιστέψτε με, είναι ψυχοβγάλτης σε εκείνο το σημείο.
Μου είπαν ότι είμαι κοντά στην νίκη και ότι τρέχω δυνατά και σταθερά.
Μόλις το άκουσα, ανέβασα περισσότερο ένταση και ρυθμό. Τα πόδια και τα πνευμόνια ανταποκρίθηκαν εξαιρετικά.
Στο τέλος αυτής της ανηφόρας, στο σημείο «Πόρτες», άκουσα πολύ κοντά τον Θανάση. Στην κατηφόρα που έμενε, πήγα αρκετά δυνατά και οδήγησα την κούρσα μετά από 2’-3’ σ’ αυτήν (την κατηφόρα). Δυστυχώς ο Θανάσης ήταν εντελώς «άδειος».
Ειλικρινά ήταν η πρώτη φορά που δεν είχα σταγόνα νερό ή λίγες θερμίδες να δώσω. Του φώναξα δυνατά μπας και καταφέρει να έρθει για λίγο μαζί να πάρει ρυθμό και να κρατήσει τη θέση του.
Δεν μπόρεσε, αλλά δεν τα παράτησε. Τερμάτισε απόλυτα εξουθενωμένος, αλλά ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ.
Όταν είχα μια διαφορά ασφαλείας, απλά έτρεξα αβίαστα προς το τέλος.
Άλλωστε οι επιδόσεις ήταν πολύ αργές σε σχέση με άλλες χρονιές.
Μεγάλη ευχάριστη έκπληξη ήταν η 2η θέση του Δημήτρη Ελευθερίου. Ενός παιδιού χαμηλών τόνων, αλλά όλο και πιο αποτελεσματικού αγωνιστικά.
Ο φίλος μου ο Πάνος Βλάχος, με «πειράζει» όταν περιγράφω τέτοιες στιγμές, γιατί γνωρίζει καλά από τις συζητήσεις μας, πόσο πολύ χαίρομαι να βλέπω παιδιά να προσπαθούν πέραν από τις δυνάμεις τις οποίες νομίζουν ότι έχουν και τελικά ξεπερνούν…
Τώρα θα μου πείτε, εντάξει ρε Δημήτρη, νίκησες μια ακόμα μια φορά στον Όλυμπο, δεν ήταν δα και έκπληξη…
Μπορεί για κάποιους να μην ήταν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι δεδομένο. Δεν θυμάμαι καμία απολύτως φορά να μην έχω «σκιστεί» στην προπόνηση για μήνες, όλον τον χρόνο δηλαδή, σκεπτόμενος ότι ΟΚ θα ξανακερδίσω.
Ένα παιδί από την διπλανή σου πόρτα είμαι που απλά δουλεύει με πάθος και αγάπη, πλέον 25χρόνια.
Γιατί όχι και εσύ ή το παιδί σου (ή το δικό μου);
Αν και δεν το συνηθίζω, για τον λόγο ότι παρεξηγείται από κάποιους, θέλω να ευχαριστήσω τους συνεργάτες και χορηγούς μου, όχι μόνο για την υλικοτεχνική υποστήριξη, αλλά κυρίως για την ηθική. Όλοι ανεξαιρέτως θα ήταν χαρούμενοι ασχέτως αποτελέσματος και αυτό δίνει μεγάλη αξία στην, έτσι και αλλιώς, μακρόχρονη σχέση μας.
Ώπα, που πας!!! Άφησα για το τέλος το καλύτερο…
Σ’ όλη αυτή την προετοιμασία είχα παρέα ένα μικρό φίλο.
Ένα παιδί ατίθασο, αλλά ταυτόχρονα υπάκουο. Αλαζόνα και παράλληλα ταπεινό. Δυνατό σε πολλές προπονήσεις και ιδιαίτερα ευάλωτο σε άλλες τόσες…
Πήρε εμπειρίες και εικόνες μονάκριβες για ένα παιδί της ηλικίας του, με τα δεδομένα της χώρας μας σήμερα.
Με διαχείριση στρεσογόνων καταστάσεων προς όφελός μας και μόνο, με την μάθηση εκ του παραδείγματος «του χειροπιαστού», με πολύ συζήτηση, και τόσα ακόμα, περάσαμε δύο περίπου μήνες όμορφους, με πολύ δουλειά, πολλούς καυγάδες, πολύ αγάπη. Το πρόσημο στο τέλος ήταν θετικό, γιατί το παιδί αυτό, αντιλαμβάνεται πολλά…
Απόστολε Τζουμάκα συγχαρητήρια για την εξαιρετική σου εμφάνιση και την αγωνιστικότητά σου. Κάτι έμαθες τελικά ρε μπαγάσα. Μου έβγαλες όμως την πίστη!
Είμαι πολύ περήφανος για εσένα!
Υ.Γ. 1) Η ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απόλυτα στοχευμένη.
Υ.Γ. 2) Ειδικές ευχαριστίες στην υπηρεσία μου ΓΕΕΘΑ/ΑΣΑΕΔ, στον κ. Ανδριόπουλο, στην Σοφία μου, στον Βασίλη, στον Νίκο, στον Γιώργο τον καλλιτέχνη, στον Μπέκεν, στην Μάρα, στην Σοφία, στην Τζένη και την οικογένειά της, στην αδερφή μου και βέβαια στην Μάνα μου στο Γύθειο. Όλοι με τον τρόπο τους, βοήθησαν αρκετά και είμαι απόλυτα ευγνώμων!
Πηγή: Runner Magazine
