Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης είναι ένας από τους σημαντικότερους τερματοφύλακες στην σύγχρονη ιστορία του ΠΑΟΚ. Δεν έτυχε απλώς να είναι βασικός σε όλες τις επιτυχίες των τελευταίων χρόνων: είχε καθοριστική συμβολή σε αυτές.
Ο Φερνάντο Βαρέλα και ο Άνχελ Κρέσπο ίσως είναι το κορυφαίο αμυντικό δίδυμο στην ιστορία του ΠΑΟΚ.
Για τον Αντρέ Βιεϊρίνια ο οποίος έφτασε ένα βήμα από το να φύγει το περασμένο καλοκαίρι δεν χρειάζεται να πούμε πολλά: έχει ήδη εξασφαλισμένη θέση στο πάνθεον των θρύλων του κλαμπ.
Και οι τέσσερις πέρασαν μια πολύ δύσκολη διετία. Μετά το ιστορικό νταμπλ του 2018-19: αμφισβητήθηκαν, δέχτηκαν σκληρή κριτική, αντιμετωπίστηκαν περίπου ως βάρος για τον σύλλογο. Όχι όλοι στον ίδιο βαθμό ίσως, πάντως ουδείς γλίτωσε την φθορά.
Δεν ήταν υποχρεωτικά άδικο όλο αυτό. Έδωσαν αφορμή με την απόδοσή τους. Άδικο θα ήταν ως επίγευση της καριέρας τους στον ΠΑΟΚ να έμενε η μιζέρια της περυσινής και μέχρι ενός σημείου της φετινής σεζόν.
Ο τελικός του ΟΑΚΑ υπήρξε μια τεράστια δικαίωση για πολλούς ανθρώπους στον οργανισμό του ΠΑΟΚ. Με πρώτο από όλους τον Πάμπλο Γκαρσία, ο οποίος κέρδισε τον Μάρτινς με τρείς τρόπους:
Πρώτον, επέδειξε ψυχραιμία και δεν ρίσκαρε την συμμετοχή του ανέτοιμου Καντουρί. Ο Μαρτίνς την πάτησε με τον ανέτοιμο Παπασταθόπουλο και του στοίχισε.
Δεύτερον, παρουσίασε ένα σύνολο πολύ καλά προετοιμασμένο και τακτικά και πνευματικά που δεν πανικοβλήθηκε ούτε στο ξεκίνημα του δευτέρου μέρους, με την αναμενόμενη αντίδραση του Ολυμπιακού. Ο Μαρτίνς όχι εξίσου. Η δική του ομάδα του βρήκε πατήματα για ένα εικοσάλεπτο όλο κι όλο – στο υπόλοιπο ματς έπαιζε στον ρυθμό του ΠΑΟΚ, χωρίς plan b.
Και τρίτον, αφού άντεξε στο καλό διάστημα του Ολυμπιακού, έκανε τις αλλαγές που πήραν το ματς – μέσα ο Τσιγγάρας, μέσα ο Κριμέντσικ, ο Ζίβκοβιτς ανέβηκε κοντά στον φορ. Μέχρι να καταλάβει ο Μαρτίνς το πρόβλημα δέχτηκε δυο τετ α τετ και ένα γκολ.
Ο Πάμπλο βγαίνει από τον τελικό πολύ δυνατός. Και μαζί του ο ΠΑΟΚ επιβεβαίωσε στην πιο δύσκολη πίστα, στο τέλος μιας κακής σεζόν, ότι έχει αλλάξει επίπεδο: έχει αποκτήσει νοοτροπία νικητή (τέσσερις κερδισμένοι τελικοί στα τελευταία πέντε χρόνια είναι πολύ δύσκολο πράγμα, ακόμα και στατιστικά να το δεις κάποιος και γίνεται ακόμα δυσκολότερο από το γεγονός ότι τους τρεις τους έπαιξε στην Αθήνα), μέταλλο και βαραίνει διαρκώς την φανέλα του. Η διεκδίκηση του πρωταθλήματος είναι και πάλι θέμα χρόνου και σωστών επιλογών.
Τούτα οφείλονται στον Ιβάν Σαββίδη πρωτίστως.
Και οφείλονται στους παίκτες αυτής της «χρυσής» γενιάς.
Της γενιάς που έφερε τον ΠΑΟΚ στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου με πέντε τίτλους τα τελευταία πέντε χρόνια – μεταξύ των οποίων και το αήττητο πρωτάθλημα.
Ο τίτλος του Σαββάτου λοιπόν, αποτέλεσε πράγματι δικαίωση για τον Πάμπλο, αλλά αποτέλεσε δικαίωση και για όλους αυτούς. Τους τέσσερις που ήταν στο γήπεδο, πέντε μαζί και με τον πολύτιμο Κάρολ Σβιντέρφσκι, αλλά και για όσους έχουν ήδη φύγει μα συνεισέφεραν ουσιαστικά στην μεταμόρφωση του ΠΑΟΚ από ομάδα του «παραλίγο» σε ομάδα που δεν χάνει τελικό με τίποτα!
Επειδή όμως ο χρόνος δεν σταματά ποτέ, η γενιά αυτή έκλεισε τον κύκλο της. Πιστεύω ότι στον ΠΑΟΚ έχουν διαβάσει σωστά τα δεδομένα και ξέρουν ότι χρειάζονται βασικό τερματοφύλακα το καλοκαίρι, δεν μπορούν να στηριχθούν στον Βαρέλα και στον Κρέσπο με την ίδια σιγουριά, ο Αντρέ απαιτεί έξυπνη διαχείριση για να συνεχίσει να προσφέρει.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν ο Αλέξανδρος, ο Φερνάντο, ο Άνχελ, ο Αντρέ άξιζαν την κριτική που τους ασκήθηκε, δεν άξιζαν την απαξίωση. Και μας το θύμισαν την πιο κατάλληλη στιγμή.
Υπό αυτήν την έννοια η κούπα του Σαββάτου ήταν το ιδανικό φινάλε για την γενιά των τίτλων ( συμβολικό ή και κανονικό , εφόσον κάποιοι ενδέχεται να αποχωρήσουν).
Και τα πανηγύρια με χιλιάδες οπαδούς στον Λευκό Πύργο το μόνο κατάλληλο «ευχαριστώ» για όσα έχουν προσφέρει.
Υ.Γ. Για όλους εκείνους που θεωρούσαν ότι ο Ολυμπιακός θα πατούσε τον «Δικέφαλο» εκτός αν συνέβαινε κάτι ακραίο, δεν χρειάζονται πολλά σχόλια, τους ξεμπρόστιασε η πραγματικότητα. Ο ΠΑΟΚ νίκησε τον Ολυμπιακό στα ίσια, χωρίς ηρωισμούς και γιούργια. Τίποτα ακραίο δεν συνέβη. Και ο Πασχαλάκης, πολύ καλός πραγματικά, δεν έκανε παπάδες, απλώς επενέβη όποτε χρειάστηκε. Ακραία ήταν μόνο η αστοχία του Κρμέντσικ σε δυο συνεχόμενα τετ α τετ (το δεύτερο το έβγαλε βέβαια ο Σα) αλλά κι αυτό διορθώθηκε στο 90ο.
Δεν το επισημαίνω με χαιρεκακία, όλοι έχουμε κάνει άστοχες εκτιμήσεις στην ζωή μας. Όμως εν προκειμένω, όποιος είχε δει όλα τα ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός της τελευταίας διετίας (διάστημα στο οποίο ο Ολυμπιακός είναι ανώτερος) ήξερε ότι ο ΠΑΟΚ θα παρουσιαστεί τουλάχιστον ανταγωνιστικός.
Και νομίζω ότι αν κάτι μάθαμε πλέον άπαντες, είναι αυτό: σε τελικό στον οποίο συμμετέχει ο ΠΑΟΚ, η ομάδα δηλαδή που έχει κερδίσει και τους τέσσερις τελικούς της από το 2017 κι έπειτα, ουδείς άλλος δικαιούται να χαρακτηρίζεται φαβορί.
Πηγή: Sport SNA
