Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Τέσσερα κύπελλα σε όλη την προτέρα ζωή του Πανθεσσαλονίκειου Αθλητικού Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών, τέσσερα κύπελλα στην τελευταία πενταετία. Το σχήμα, τα λέει όλα. Τι σημαίνει, Σαββίδης. Συνηγορίες, περιττεύουν. Αλλά…
Στα τελευταία τέσσερα, υπάρχει η εξής ειδοποιός διαφορά. Τα προηγούμενα τρία, κατακτήθηκαν όσο ο ΠΑΟΚ ερχόταν και κανείς/τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την τρέλα, μόνο να την καθυστερήσει το πολύ-πολύ. Αυτό εδώ, είναι το πρώτο after. Το πρώτο, όταν ο θρίαμβος πέρασε. Οταν ξεκίνησε η κάθοδος από την κορύφωση, το peak που λέμε.
Σε αυτή την αναπόφευκτα καθοδική διετία 2019-2021, στη δυσκολία ο ΠΑΟΚ κρατήθηκε με δύο δεύτερες θέσεις στο πρωτάθλημα. Στο κύπελλο, με ένα ημιτελικό και ένα τελικό. Ηταν κορυφαίας σημασίας ότι στο πρωτάθλημα δεν κατρακύλησε μονομιάς τεταρτοπέμπτος, ούτε στο κύπελλο κατέγραψε αποκλεισμούς από τη Λαμία ή τον ΠΑΣ Γιάννενα. Χρειαζόταν όμως, και το ένα τρόπαιο. Εκείνο το ένα εξτρά πειστήριο ότι τα top club παντού, κερδίζουν τρόπαια και στις όχι-και-τόσο-wow-χρονιές τους. Οπως ας πούμε, η Μπορούσια Ντόρτμουντ εφέτος στη Γερμανία. ‘Η η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία έχει πάρει Τσάμπιονς Λιγκ σε σεζόν που στο ισπανικό πρωτάθλημα βγήκε 5η.
Αυτό το τρόπαιο λοιπόν, ο ΠΑΟΚ το είχε ζωτική ανάγκη. Πιο πολύ απ’ όσο το αμέσως προηγούμενο, πρόπερσι. Το κατάφερε, δίχως τον καλύτερο αμυντικό του (Ινγκασον) που, κατά τη γνώμη μου, είναι ο καλύτερος σέντερ-μπακ σε ολόκληρη τη Σούπερ Λιγκ. Δίχως τον καλύτερο επιθετικό μέσο του (Ελ Καντουρί). Εναντίον της καλύτερης ομάδας στη Σούπερ Λιγκ, τον Ολυμπιακό που έχει γίνει ο πήχυς όλων των πραγμάτων. Και με τον Ιβάν, γιατί πολλή κουβέντα έχει σηκωθεί και γι’ αυτό, ακόμη εσώκλειστο στη Ρωσία…
Ανατρέχω στο “αμέσως προηγούμενο” πρόπερσι. Βλέπω Λέο Μάτος και Γιαννούλη, Πέλκα και Μπίζεσβαρ, Κάνιας και Σάχοφ, Λέο Ζαμπά και Ακπομ, αλλαγές Λημνιό και Σέρζιο Ολιβέιρα. Ο Ινγκασον στον τελικό του 2019, είχε μπει στο 90′. Ο Βιεϊρίνια, ήταν τραυματίας. Ο Πρίοβιτς είχε φύγει. Οι μόνοι ίδιοι στον τελικό τώρα, ήταν ο Πασχαλάκης και το δίδυμο Βαρέλα/Κρέσπο. Η μετάβαση, μπορείς να πεις, ολοκληρώθηκε. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να περάσει στον επόμενο κύκλο, με την επίγνωση ότι ευρίσκεται σε πιο προχωρημένη τάξη (σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον) στο να αντιμετωπίσει τον πήχυ-Ολυμπιακός.
Ο “επόμενος κύκλος” είναι μία ζύμωση που έχουμε μπροστά μας, πολλές εβδομάδες για να τη συζητήσουμε. Σήμερα, το θεωρώ ευκαιρία ν’ αναδείξω ότι για τον ΠΑΟΚ πάνω απ’ ο,τιδήποτε άλλο “Σαββίδης σημαίνει” διαπλάτυνση της οπαδικής βάσης. Ετσι όπως την επιβεβαίωσε προ καιρού, πέραν πάσης αμφιβολίας, η δημοσκόπηση του κυρίου Παναγόπουλου. Πατώντας στις δύο βάρκες, κάτοικος εκ γενετής στην Αττική και με καταγωγή από τη Μακεδονία, μπορώ από μικρό παιδί να ξέρω καλά πως κάποτε ΠΑΟΚτσάκι στην Αθήνα σήμαινε UFO. Μία σκληρή άσκηση μοναχισμού.
ΠΑΟΚτσάκι στην Αθήνα, αυτό δεν έχει πάψει να είναι μία άσκηση μοναχισμού. Αλλά δεν σε βλέπουν οι άλλοι σαν UFO, πλέον! Θέλω να δώσω ένα απτό παράδειγμα στους ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ, για ποιους παίζουν την κάθε φορά που βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο, είναι από ένα σπιτικό στη Βαρυμπόμπη. Ο φίλος μου Σπύρος Νικολούζος διδάσκει Βιολογία σε Λύκειο. Εχουν, με τη σύζυγό του, πέντε γιους. Το σπιτικό είναι βαμμένο ΠΑΟΚ. Η Τούμπα όμως, για όλους τους πρακτικούς λόγους, είναι περισσότερο όνειρο παρά ρουτίνα.
Πέρυσι λίγο πριν την καραντίνα, σαν να το ήξεραν ότι η επόμενη ευκαιρία θα αργούσε πολύ, καβάλησαν οι έξι, πατέρας και αγόρια, ένα βαν κι ανέβηκαν στη Θεσσαλονίκη να δουν για μια φορά ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός. Το μοναδικό για το οποίο μεσίτευσα, ήταν να βρουν όχι-τα-πιο-ακριβά εισιτήρια. Τα πιο ακριβά επί έξι, θα σήμαιναν μισό μηνιάτικο του καθηγητή. Ο ΠΑΟΚ ξεπέρασε τη μεσιτεία μου, κατά πολύ. Τους έδωσε, έξι προσκλήσεις δωρεάν. Ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε, σ’ εκείνο τον αγώνα. Μηδέν-ένα, με το αυτογκόλ του Γιαννούλη στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου.
Θέλω να πω στους ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ ότι οι 1+5…δεν σας έβρισαν για την ήττα. Και να πλήρωναν εισιτήρια, πάλι δεν θα σας έβριζαν. Την προηγούμενη χρονιά είχατε νικήσει εσείς τον Ολυμπιακό στον Πειραιά, μηδέν-ένα με αυτογκόλ. Μπαμπάς και παιδιά, ξέρουν ότι αυτά είναι μέσα στο ποδόσφαιρο. Ηταν (και επέστρεψαν σπίτι) ευγνώμονες ότι σας είδαν από την κερκίδα, ΠΑΟΚτσάκια δίπλα σε ΠΑΟΚτσήδες, να παίζετε. Αρκούσε, αυτό. Στο κάτω-κάτω κανείς δεν τους εγγυήθηκε, τη χαρά του αποτελέσματος. Ούτε τώρα ήξεραν (άλλωστε, ο Ολυμπιακός ήταν το φαβορί…) ότι οπωσδήποτε θα χαρούν με την έκβαση του τελικού. Αλλά το Σάββατο, δεν χρειάζονταν καμιά εγγύηση για ν’ αρχίσουν από το πρωί τη δική τους “προετοιμασία” με τη δημιουργία του πανό και την προμήθεια των βεγγαλικών.
Γι’ αυτούς παίζετε. Και στην Αθήνα…
Πηγή: Sport DNA
