Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τον ποδοσφαιριστή που ποτέ δεν έκανε τον θόρυβο που του αναλογούσε, αλλά τουλάχιστον είχε πάντα την ευγνωμοσύνη μας…
Ενας από τους διασημότερους Πέρσες ποιητές είχε πει πριν εκατοντάδες χρόνια την περίφημη φράση «Η ευγνωμοσύνη είναι το κρασί της ψυχής. Εμπρός μέθυσε…». Μέσα σε αυτή τη σπουδαία φράση του Αλ Ρουμί, μπορείς να βρεις όλη την ουσία του αποχαιρετισμού του Χαβιέρ Ούμπιντες στην ενεργό δράση. «Ηρθα ξένος και φεύγω Ούμπι…» μας είπε στο αντίο του ο σπουδαίος Αργεντίνος που δεν τον λατρέψαμε ενδεχομένως με τον τρόπο που του έπρεπε, ή ακόμη καλύτερα δεν του αποδώσαμε τις τιμές και την δόξα που του άρμοζε ως ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά τον βάλαμε μέσα στην καρδιά μας και μονίμως θα έχει την ευγνωμοσύνη του ελληνικού ποδοσφαίρου για όσα του προσέφερε και με το ταλέντο και την ποιότητα του ως παίκτης, αλλά και με τον χαρακτήρα του.
Με τον Ούμπι ταυτιστήκαμε πολλές φορές ως κοινό, για το καθαρό ποδόσφαιρό του, για την μαχητικότητά του, για το πείσμα του, για το «δίνω το 100% κάθε φορά», για την ακεραιότητά του, την ειλικρίνειά του, για όλα όσα μας προσέφερε απλόχερα από την πρώτη ημέρα που ήρθε στην Ελλάδα. Τον Ούμπι τον θαυμάσαμε για τα γκολ του για τις ασίστ του, για τις εκτελέσεις του στα φάουλ, για το πάθος με το οποίο αγωνίζονταν. Τον βλέπαμε να χορεύει το αγαπημένο τάνγκο της πατρίδας του, μέσα στο χορτάρι και ενθουσιαζόμασταν με την αρμονία στις κινήσεις του.
Τον λατρέψαμε γιατί δεν σταμάτησε να προσπαθεί για αυτό που αγαπούσε, δεν απογοητεύτηκε ποτέ επειδή δεν κατακτούσε ένα τρόπαιο στην Ελλάδα, ούτε καν τώρα που κρέμασε τα παπούτσια γιατί ο Ούμπι δεν σταματούσε ποτέ να ονειρεύεται. Άλλοτε έναν τίτλο με τον Ατρόμητο, άλλοτε να παίξει στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ατρόμητο. Ο Ούμπι πάντα είχε έναν μαγικό τρόπο να ονειρεύεται και κάθε φορά που μιλούσες μαζί του, ή τον άκουγες να μιλάει, να κάνει δηλώσεις, να δίνει μία συνέντευξη, καταλάβαινες πόσο σπουδαίο παιδί ήταν και πόσο περήφανο και με ψηλά το κεφάλι ήθελε πάντα να περπατάει.
Τα ανεκπλήρωτα όνειρα ποτέ δεν τον πείραζαν, ποτέ δεν τον απογοήτευαν, πάντα του έδιναν κίνητρο για να τα κυνηγάει μέχρι τέλους και τώρα που ξέρει ότι μερικά από αυτά δεν τα πέτυχε ποτέ και πάλι δεν απογοητεύεται. Ξέρει ότι τα κυνήγησε και αυτό του φτάνει, γιατί ο Ούμπιδες είναι από αυτές τις περιπτώσεις που περισσότερο και από τον προορισμό απολάμβανε το ταξίδι. Το ταξίδι λοιπόν το έζησε και αυτό του αρκεί…
Εκείνο που πρέπει να κάνουμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο, με πρωτοβουλία του Ατρομήτου ασφαλώς, είναι να φροντίσουμε εκτός από το να τον κρατήσουμε εδώ για το οποίο ήδη στο Περιστέρι έχουν προνοήσει, να βρούμε και ένα ωραίο απόγευμα μετά την εποχή του covid – 19 όπου θα γεμίσουμε το γήπεδο του Περιστερίου και θα διοργανώσουμε μία γιορτή και ένα φιλικό παιχνίδι για να τον αποχαιρετήσουμε ως ποδοσφαιριστή με τον τρόπο που του αρμόζει. Να είναι εκεί και τα τρία παιδιά του, όχι μόνο ως τατουάζ πάνω στο κορμί του που κάθε φορά που σκοράρει τα φιλάει, αλλά δίπλα του, για να νιώσουν και αυτά από πρώτο χέρι, το πόσο σπουδαίος ήταν ο μπαμπάς. Να έχουμε εκεί κάπου και μία φωτογραφία της αγαπημένης του αδερφής της Σολεδάδ, την οποία όταν έχασε από την επάρατη νόσο, τόσο πολύ μας συγκίνησε με τον τρόπο που την αποχαιρέτησε εντός και εκτός του γηπέδου.
Ένα απόγευμα που θα δείξουμε στον Ούμπι την ευγνωμοσύνη μας και στο ποδοσφαιρικό αντίο του, με τον ίδιο τρόπο που την είχε ζήσει ένα απόγευμα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» που όπως ο ίδιος έχει πει δεν θα το ξεχάσει ποτέ, με τον ίδιο τρόπο που την έχει ζήσει τόσα και τόσα απογεύματα σε αρκετά ελληνικά γήπεδα. Να είμαστε εκεί να του προσφέρουμε… το κρασί της ψυχής που έλεγε και ο Αλ Ρουμί και να του φωνάξουμε «Εμπρός Ούμπι, μέθυσε…»
Πηγή: Gazzetta
