Του Νίκου Παπαδογιάννη
Την παρακάτω φράση δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα τη γράψω σε αυτή τη ζωή ή στις δέκα επόμενες, οπότε λέω να την καρφιτσώσω πάνω πάνω στη σελίδα για σουβενίρ. Το Λαύριο έπιασε στασίδι πρώτο πρώτο στα ημιτελικά της Basket League.
Τι καιρό κάνει εκεί πάνω, κύριε Ψαρράκη με δύο «ρω»; Πόσο αραιό είναι το οξυγόνο που αναπνέετε;
Ναι, το Λαύριο είχε εύκολο αντίπαλο στα προημιτελικά, εξ ου και το ξερό 2-0. Δεν βγήκε όμως από κλήρωση ο Κολοσσός, αλλά από την κατάταξη του πρωταθλήματος. Ήταν το δώρο που κέρδισε η ομάδα του Χρήστου Σερέλη, επειδή τερμάτισε στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας.
Το Λαύριο. Στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας. Και στα ημιτελικά του πρωταθλήματος. Mε πέντε ήττες σε 22 αγώνες. Έξι σε εικοσιτέσσερις, εάν προσθέσουμε και το Κύπελλο.
Με νίκες επί του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του Προμηθέα και του Περιστερίου, σε έναν τρελό χορό για τολμηρούς. Πού είναι το κουτάκι με τις καρφίτσες;
Οι τρεις από αυτές τις έξι ήττες ήταν λίγο πολύ προϊόν συγκυρίας. Χτυπημένη άγρια από τον Covid-19, η ομάδα του Λαυρίου δεν μπορούσε να κάνει ούτε προπόνηση τον Νοέμβριο.
Όπως ήταν επόμενο, έχασε αμαχητί από όλους τους τυχερούς που τη βρήκαν στο δρόμο της: 77-62 από τον Κολοσσό στη Ρόδο, 83-65 από τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη, 81-91 από τον Ιωνικό στο Λαύριο. Μηδέν-τρία για ξεκίνημα, σαν τον δρομέα των 400 μέτρων, που ξεκινάει με χάντικαπ.
Και 20-2 στα υπόλοιπο της σεζόν. Μία κανονική ήττα, από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, και μία αυτοχειρία, από τον Προμηθέα στην Πάτρα με καλάθι του Λούντζη στο τελευταίο δευτερόλεπτο.
Στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου όλοι ξέρουν ποιος θα τερματίσει πρώτος μετά και την αποχώρηση του Ολυμπιακού, θα ήταν ωφέλιμο να θεσπιστεί ειδικό έπαθλο για αυτόν που κερδίζει το «πρωτάθλημα της δεύτερης θέσης».
Για τον τίτλο του Προπονητή της Χρονιάς δεν νομίζω ότι χωράει ιδιαίτερη συζήτηση. Μπορεί και να έχει δίκαιο ο «με δύο ρω», όταν γράφει στις αναρτήσεις του ότι ο Σερέλης είναι ο καλύτερος προπονητής στην Basket League.
Δεν ξέρω πού ακριβώς θα τερματίσει το Λαύριο όταν κατακαθίσει ο κουρνιαχτός, υποψιάζομαι όμως ότι ήρθε η ώρα να λάβει το βάπτισμα του ευρωπαϊκού πυρός σε σαλόνι μεγαλύτερο από τα FIBA-Europe-πώς-τα-λένε.
Ίσως μάλιστα να αποκτήσει και ένα διαφορετικού τύπου διεθνές εύσημο, τον ερχόμενο Ιούνιο. Πόσες ομάδες αυτού του βεληνεκούς μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν στείλει παίκτη στην Εθνική Ανδρών για ένα μεγάλο τουρνουά;
Ο Βασίλης Μουράτος διεκδικεί με το σπαθί του μια θέση στη 12άδα που θα παραταχθεί στη Βικτόρια του μακρινού Καναδά. Και δεν μιλάμε πια για την Εθνική των «παραθύρων».
Σταθείτε, μη φεύγετε, δεν θα μιλήσω μόνο για το «αντιτουριστικό» Λαύριο, που χρειάστηκε να φτάσω στα 54 μου για να γνωρίσω από κοντά τα θέλγητρά του πέρυσι το καλοκαίρι.
Άλλο ήθελα να γράψω, ξεκινώντας αυτό το σημείωμα. Για το Περιστέρι, που το ζω -ως γείτονας- εδώ και δεκαετίες, από τότε που αγωνιζόταν στις στρούγκες του Αιγάλεω και του Αγίου Ιεροθέου.
Θυμάστε τον κοντόχοντρο Κουτσουφλάκη; Ούτε κι εγώ, καλά καλά. Άλλοι ακούνε «Περιστέρι» και αναπολούν Κορωνιό, Τσαγκόπουλο, Μυλωνά, Νόρις και Τσερτς, αλλά εμένα το μυαλό μου πάει στον συγχωρεμένο Νίκο Φάσουρα, δεν ξέρω γιατί.
Ήταν ένας «Φασούλας» με ένα ρω, που έφυγε πολύ νωρίς. Ελπίζω ότι τον σκεπάζει ελαφρύ χώμα, όπως και τους άλλους αποδημήσαντες αυτού του αυστηρά μπασκετικού σωματείου.
Πάσχιζα να καταλάβω για ποιο λόγο μου αρέσουν τα φετινά πλέι-οφ και το συνειδητοποίησα μόλις τώρα, πληκτρολογώντας την προηγούμενη φράση.
Δεν είναι μόνο ότι παίζεται προπονητικά αξιόλογο και συνολικά ωραίο μπάσκετ, είναι ότι πέντε στους οχτώ σύλλογοι διακονούν την πορτοκαλί μπάλα, χωρίς να αποτελούν αποπαίδια κάποιου ποδοσφαιρικού μαγαζιού.
Το Περιστέρι. Το Λαύριο. Ο Κολοσσός. Ο Προμηθέας. Ο Ιωνικός, που από την εποχή του Παναγιώτη Γιαννάκη είναι πρώτα μπάσκετ και μετά ποδόσφαιρο.
Δεν πρόκειται φυσικά να μονοπωλήσουν αυτοί τους όποιους δείκτες της όποιας τηλεθέασης. Το προνόμιο αυτό ανήκει στον Παναθηναϊκό, που εύκολα ή ευκολούτσικα θα αναδειχθεί πρωταθλητής, καθώς και στην ομάδα που θα τον αντιμετωπίσει στα ημιτελικά.
Διότι, απλούστατα, αυτοί είναι που έχουν κόσμο. Ποδοσφαιρόκοσμο ως επί το πλείστον, βαριεστημένο από το απολύτως τίποτα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά κόσμο.
ΑΕΚ όμως ή ΠΑΟΚ;
Η φετινή ΑΕΚ δεν μου αρέσει καθόλου. Το έγραφα από την αρχή της σεζόν, με τρόπο τότε για να μη μου πουν ότι σαμποτάριζα την ευρωπαϊκή της προσπάθεια, και έκτοτε δεν βρήκα επιχειρήματα για να ανακαλέσω.
Όσο και αν ο Ηλίας Παπαθεοδώρου προσπαθούσε να πείσει για το αντίθετο, πρόκειται για μία ομάδα «μίας χρήσεως», γεμάτη 35άρηδες και 33άρηδες, με συμβόλαια που εκπνέουν, λίγο μουχλιασμένη, δίχως φρεσκάδα και δίχως οίστρο.
Η διπλή προσπάθεια για έναν νέο ευρωπαϊκό θρίαμβο έπεσε σε λακκούβα και οι ρόδες ξεκόλλησαν από το γέρικο αμάξι, με αναπόφευκτο επακόλουθο την απόλυση του προπονητή.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ενοχλεί το μάτι του πιουρίστα η επιμονή στο ηρωικό μπάσκετ, του Λάνγκφορντ που στην πορεία έγινε Μέικον όπως στον Παναθηναϊκό ο Νέντοβιτς έγινε Χέζονια.
Ο Βαγγέλης Αγγέλου προσπαθεί απεγνωσμένα να δημιουργήσει συσπείρωση με μοχλό πολύπειρους παίκτες όπως ο Ζήσης και ο Ματσιούλις, αλλά η αλήθεια του παρκέ δεν είναι ενθαρρυντική.
Η ΑΕΚ μπορεί να ξεφορτωθεί κουτσά στραβά τον έτερο «Δικέφαλο» έστω και χωρίς τον Κιθ Λάνγκφορντ, αλλά δεν φαίνεται να έχει τύχη απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Υποψιάζομαι ότι στα ενδότερα της ομάδας κυριαρχούν άλλου είδους αγωνίες, αφού οι οφειλές συσσωρεύονται, η αστάθεια πολλαπλασιάζεται και ο Μάκης Αγγελόπουλος μοιάζει αποστασιοποιημένος όσο ποτέ. Χωρίς αμφιβολία, το σταυροδρόμι για την ΑΕΚ είναι κρίσιμο.
Εάν ο Σερέλης χάσει ψήφους στο γκάλοπ για τον Προπονητή της Χρονιάς, θα τους χάσει από τον Άρη Λυκογιάννη.
Μετά το δύσκολο πρώτο τρίμηνο της περιόδου, ο ΠΑΟΚ νοικοκυρεύτηκε αισθητά, όχι μόνο στο παρκέ, όπου εμφανίζεται ασυνήθιστα αξιόπιστος παρά την υπερβολική έμφαση στον «αμερικανικό παράγοντα», αλλά και διοικητικά.
Δεν ξέρω πόσο μπορεί να ζεστάνει τον παροιμιωδώς αδιάφορο κόσμο της ομάδας μία καλή πορεία στα πλέι-οφ, ξέρω όμως ότι οι αφανείς εργάτες της διοίκησης (με πρώτο τον Νίκο Σταυρόπουλο) αξίζουν μερικές ξένοιαστες μέρες στη λιακάδα.
Η ήττα από τον Προμηθέα στον δραματικό ημιτελικό του Κυπέλλου άφησε την αίσθηση χαμένης ευκαιρίας, έστω και αν στο τέλος του δρόμου περίμενε ο ΠαναθηναΪκός.
Όποιος θυμάται τον προπέρσινο τελικό στο Ηράκλειο, όπου ο ΠΑΟΚ άγγιξε τη νίκη πριν παραδοθεί, θα συμφωνήσει ότι το carpe diem είναι τρόπος ζωής για τους μικρομεσαίους και μεγαλομεσαίους.
Ανυπομονώ για το αποψινό Περιστέρι-Προμηθέας, για να δω αν τα γειτονάκια μου αντέχουν να τελειώσουν τη δουλειά απέναντι στο καλοπληρωμένο άρμα μάχης του Βαγγέλη Λιόλιου.
Κάτι μου λέει, ότι αυτό το σουαρέ θα τελειώσει με πολλή διαιτητολαγνεία. Ή, ίσως, και με οικτρή διάψευση όσων σπεύδουν να συσχετίσουν τα πάντα με αόρατες δυνάμεις και μαριονέτες του παρασκηνίου.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά είναι κάπως άχαρο να πληρώνουν τις θεωρείς συνωμοσίες οι γυναίκες, που γίνονται θέμα μόνο όταν συνυπάρχουν στο παρκέ τους το κόκκινο και το πράσινο.
Η φίλη μου η Γέλενα Λεουτσάνκα απέκτησε χθες φρέσκο σπαρταριστό υλικό, για να διηγείται στις συγκρατούμενες εάν -ο μη γένοιτο- ξαναβρεθεί κλειδαμπαρωμένη στις φυλακές του απαίσιου Λουκασένκο.
Πηγή: Gazzetta
