Του Βασίλη Σαμπράκου
Το ποδόσφαιρο είναι αναμέτρηση μεταξύ δύο ομάδων. Γι’ αυτό και δεν έχει νόημα να το κοιτάζει κανείς μονόπλευρα όταν προσπαθεί να εξηγήσει πώς γίνεται μια ομάδα που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει σε διάρκεια 45’ λεπτών – στο α’ ημίχρονο – μια από τις 14 “επικίνδυνες” επιθέσεις που δημιούργησε, δηλαδή να φτάσει σε μια τελική προσπάθεια, να δημιουργεί 5 ευκαιρίες σε διάρκεια 15’ λεπτών στην αρχή του β’ ημιχρόνου. Με άλλα λόγια, για να κατανοήσεις τι και πώς συνέβη πρέπει να μελετήσεις τη συμπεριφορά και των δύο ομάδων.
Η εικόνα του β’ ημιχρόνου στην Λεωφόρο ήταν πολύ διδακτική. Η ΑΕΚ ήταν μια ομάδα που αποφάσισε να αλλάξει ρυθμό, να ανεβάσει τον ρυθμό, δηλαδή να αναπτύξει τις επιθέσεις της με λιγότερες επαφές ανά ποδοσφαιριστή, να παίξει “γρήγορα”. Και απέναντι σε αυτό το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα με πολύ αργές επιστροφές, με κακή αμυντική οργάνωση, μια ομάδα που βρισκόταν διαρκώς εκτεθειμένη στην φάση της άμυνας λόγω των κακών τοποθετήσεων των ποδοσφαιριστών της. Κοντά σε όλα αυτά ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να γίνει σκληρή, αποφασιστική, να ανακόψει με φάουλ τις επιθέσεις και να καταφέρει έστω με αυτόν τον τρόπο να ελέγξει τον ρυθμό.
Αυτό που έδειξε η ΑΕΚ στο β’ ημίχρονο ήταν μια υπενθύμιση ότι στη διάρκεια και των τελευταίων 4 μηνών δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αδικεί τον εαυτό της. Η εικόνα της ήταν μια απόδειξη ότι θα μπορούσε να έχει σταθεί καλύτερα στην Superleague και να μη λαχταράει μέχρι την τελευταία στιγμή για την εξασφάλιση ενός ευρωπαϊκού εισιτηρίου. Η εικόνα της φώναξε ότι έχει σοβαρή αδυναμία στην αγωνιστική νοοτροπία της.
Αυτό που έδειξε ο Παναθηναϊκός στην διάρκεια του β’ ημιχρόνου ήταν η εικόνα μιας ομάδας που είναι προβλέψιμη όταν έχει την μπάλα απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει μελετήσει τον τρόπο ανάπτυξης των επιθέσεων. Για την ΑΕΚ ήταν απλό: αμύνθηκε με βάθος και εξουδετέρωνε με άνεση όλες τις απόπειρες του Παναθηναϊκού να αναπτύξει επιθέσεις με τον άμεσο τρόπο της μεγάλης κάθετης ή διαγώνιας μεταβίβασης. Στην φάση της άμυνας, ο Παναθηναϊκός ήταν σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή μια ομάδα που υπέφερε στην αρνητική μετάβαση, δηλαδή μια ομάδα που είχε άρνηση να επιστρέψει άμεσα προκειμένου να οργανωθεί, μια ομάδα που δεν μπορούσε να αμυνθεί επιθετικά προκειμένου να ενοχλήσει τους αντιπάλους και να καθυστερήσει την ανάπτυξη των επιθέσεων. Αυτό που έδειξε ο Παναθηναϊκός απέναντι στην ΑΕΚ ήταν η εικόνα μιας ομάδας που δεν εμπνέεται από το αγωνιστικό σχέδιο, δηλαδή δεν εμπνέεται από τον προπονητή της.
Το τέλος της βραδιάς βρήκε την ΑΕΚ νικήτρια μόνο επειδή στάθηκε τυχερή κατά την εκτέλεση του πέναλτι από τον Μακέντα. Είχε πολλές ευκαιρίες να καθαρίσει το ματς με το δεύτερο γκολ, το οποίο όμως δεν κατάφερε να βρει επειδή έδειξε αδυναμία στην τελική απόφαση. Στο τέλος της βραδιάς όμως νικήτρια βγήκε η ομάδα με την μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και τον δυναμισμό για να επιβληθεί στον αντίπαλο.
Μπορεί να έχει συνέχεια η σημερινή ομάδα της ΑΕΚ; Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση. Το βέβαιο πάντως είναι ότι η ΑΕΚ βιάστηκε πολύ να κάψει ποδοσφαιριστές με την εικόνα που παρουσίασε στη διάρκεια των τελευταίων μηνών. Φυσικά χρειάζεται ενίσχυση, αλλά όχι, αυτό το ρόστερ δεν είναι καμένο. Η ΑΕΚ θέλει πολλά, δηλαδή πολλούς, αλλά δεν είναι μια ομάδα που δεν έχει τίποτα.
Πηγή: Gazzetta
