Επιλογή Σελίδας


Του Νίκου Παπαδογιάννη

Tο ωραιότερο, εκπληκτικότερο, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο δώρο που υπάρχει στο μπάσκετ, για να μη πω στον αθλητισμό ολόκληρο, είναι ένα ξεγυρισμένο Game 7. Ή Game 5, τέλος πάντων.

Με την αγωνία του, με τη γοητεία του, με τους χυμούς του, με το ειδικό του βάρος, με τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν την ψυχή και ανατινάζουν του μυαλό τον βυθό.

Το πιο ξενέρωτο πράγμα που υπάρχει στο μπάσκετ, για να μη πω στον αθλητισμό ολόκληρο, είναι ένα Game 7 (ή 5, τέλος πάντων) που τελειώνει με νίκη των γηπεδούχων -δηλαδή, του ντε φάκτο ισχυρότερου- και δη με διαφορά 20-30 πόντων.

Πώς λέμε, Μπαρτσελόνα-Ζενίτ 79-53; Αυτό. Ειδικά όταν συμβαίνει μπροστά σε άδειες εξέδρες

Τον παραπάνω πρόλογο τον φιλοτεχνούσα στο μυαλό μου όσο έβλεπα σε split-screen τους δύο χθεσινοβραδινούς αγώνες. Ο αφορισμός όμως δεν θα έπιανε μόνο το νερόβραστο ματς της Βαρκελώνης, αλλά και εκείνο του Μιλάνου.

Το νερό έβρασε πάνω που άνοιγα το Word για να αρχίσω γράψιμο. Τι κάζο ήταν αυτό που πήγε να πάθει ο μπαρμπα-Τζόρτζιο, μπροστά στα γέρικα μάτια του;

Θα ήταν κάποιου είδους Νέμεση, εάν δικαίωνε η Μπάγερν το ξενόφερτο δόγμα «στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί».

Όταν αντίκρυσα τον Κάιλ Χάινς να κατεβάζει αβοήθητος και αλλοπαρμένος τη μπάλα στο τελευταίο λεπτό αγώνα πλέι-οφ, με τη διαφορά σε μονοψήφιο νούμερο, έτριψα τα μάτια μου και την οθόνη για να βεβαιωθώ ότι ήταν στ’ αλήθεια ο Χάινς και όχι ξερωγώ ο Ντιλέινι.

Ο πρώτος που συνήλθε από την έκπληξη ήταν ο θαυμάσιος Ρέινολντς, που έτρεξε, έκλεψε εύκολα τη μπάλα και δρομολόγησε την ανατροπή, πυροδοτώντας τον πατροπαράδοτο πανικό των Ιταλών.

Ο Χάινς πλέι-μέικερ μωρέ; Στην ομάδα του Ντιλέινι, του Τσάτσο και του Σιλντς; Ξεμωραθήκατε, σινιόρε Έτορε; Ακόμα και αν οι Γερμανοί έσπευδαν να του κάνουν φάουλ για να σταματήσουν το χρονόμετρο, ο Χάινς, με φετινό 66% στις βολές, ήταν ο λάθος άνθρωπος στη λάθος θέση.

Ο ίδιος Χάινς ήταν ο σωστός άνθρωπος στη ολόσωστη θέση, στη φάση που ακολούθησε τις απανωτές γκάφες των συμπαικτών του. Εκεί δηλαδή που η Αρμάνι χρειαζόταν έναν ήρωα της άμυνας για να προστατευτεί από τον εαυτό της.


Ο Τρινκιέρι κατάλαβε ότι οι Ιταλοί θα σκόρπιζαν για να εμποδίσουν το τρίποντο και έδωσε εντολή στον αθλητικό Μπάλντγουιν για κατά μέτωπο επίθεση, με στόχο ακόμα και το «γκολ-φάουλ» απέναντι στον Χάινς – τον υποτίθεται κουρασμένο από τα 27 λεπτά μαχών.

Το σχέδιο αποδείχθηκε πιστολιά στα τυφλά, αφού ο Κάιλς Χάινς (των εννέα συνεχόμενων φάιναλ-φορ) σκέπασε τον ουρανό και κατάπιε τον Μπάλντγουιν, λες και είχε στο κορμί του έναν Αντετοκούνμπο.

Ο Χάινς είναι σέντερ και ο Μπόλντγουιν γκαρντ. Έχουν, όμως, σχεδόν το ίδιο μπόι. Και κάποτε φορούσαν την ίδια φανέλα στον Πειραιά, αλλά αυτό είναι άλλης ώρας συζήτηση.

Η αντεπίθεση της Μπάγερν δεν τελεσφόρησε, αφού ο Χάινς κέρδισε και το τζάμπολ. Μήπως ήταν προτιμότερο να πάει η μπάλα στους περιφερειακούς σουτέρ, Λούτσιτς, Tσίπσερ, Σίσκο, ακόμα και Ρέινολντς;

Όταν είσαι ο αδύναμος, ο φιλοξενούμενος επίσης, τέτοια ματς δεν τα πηγαίνεις στην παράταση. Ψάχνεις το τρίποντο της νίκης (βλ. Πέτζα), αφήνεις τους πάντες εμβρόντητους και φεύγεις τρέχοντας για τα αποδυτήρια.

Δυστυχώς, το ερώτημα θα μείνει για πάντα αναπάντητος αστερίσκος. Κρίμα που δεν έγινε, γιατί θα μιλούσαμε τώρα για την ανατροπή του αιώνα, ένα ξερό 0-13 σε 63 δευτερόλεπτα. Όπως Μαδρίτη 1986, αλλά …χειρότερο.

Μπορεί εμείς οι παλιοσειρές να έχουμε ένα «σοφτ σποτ» για την ομάδα του ΜακΑντού, του Μενεγκίν και του Ντ’ Αντόνι, αλλά χθες ήμουν αναφανδόν με τη Μπάγερν. Όχι με το χρήμα, αλλά με το πρόγραμμα. Όχι με τον ατσαλάκωτο, αλλά με τον τσαλακωμένο.

Ο Τρινκιέρι θα έχει πάντοτε να βλαστημάει για εκείνο το καλάθι του ΛεΝτέι που μετέτρεψε το 0-1 σε 1-0 και έγινε εφαλτήριο για να φτάσει η Αρμάνι στο ιστορικά ακατάβλητο 2-0.

Στενοχωρήθηκα και για τον αποκλεισμό της Ρεάλ χθες, μολονότι αποστρέφομαι με θέρμη όσα συμβολίζει ο συγκεκριμένος σύλλογος, από τον ματωμένο καιρό του Φράνκο.

Με όρους μπάσκετ, και όχι πολιτικής, ο Πάμπλο Λάσο και τα λευκοντυμένα παιδιά του άξιζαν την πρόκριση, αφού έφτασαν (και αυτοί) μισή ανάσα, ένα ή δύο σουτ, μακριά από το 2-3.

Δεν μπορεί, κάποιο βουντού υπάρχει εκεί έξω και προστατεύει τα 2-0 απέναντι στους σφετεριστές! Ειδάλλως δεν θα πήγαινε ασάλιωτη μέσα η τορπίλλη απελπισίας του Κρούνο Σίμον στα 38 δευτερόλεπτα, με το σκορ στο 80-80.

Το σουτ του Γιουλ που ακολούθησε δεν ήταν δα χειρότερο σε προϋποθέσεις, κάθε άλλο, αλλά σταμάτησε στο σίδερο και μαύρισε τις καρδιές των «blancos».

Η Εφές θα πάει στο φάιναλ-φορ, αλλά θα έχει τρύπες στα γιορτινά της ρούχα. Οι αντίπαλοί της γνωρίζουν πια ότι είναι θνητή και όχι υπερηχητική. Ότι ενίοτε χρειάζεται μαγικά του Σίμον και του 10ου παίκτη της (Πλάις) για να επιβιώσει.

Τους 26 πόντους του Σίνγκλετον, ο Λάσο -που έστησε άμυνα ζώνης ακριβώς επειδή δεν φοβόταν τον κρυόπλαστο Σίνγκλετον- θα τους φυσάει και δεν θα του κρυώνουν. Να που έχει μεγάλη καρδιά εκτός από παχύ πορτοφόλι, ο φίλος μας ο Κρις.

Όταν ανάψουν τα φώτα στην Κολωνία, πάντως, η Ρεάλ των 300 ποδοσφαιρόπληκτων εκδρομέων δεν θα λείψει σε κανέναν, ούτε καν τώρα με τα άδεια καθίσματα.

Η Εφές μπορεί να μοιάζει και αυτή κάπως «πλαστική» στα συστατικά της, αλλά τουλάχιστον είναι σύλλογος μπάσκετ (όπως και η Ολίμπια Μιλάνο). Οι οπαδοί της δεν κοιλοπονάνε για κανέναν Ζιντάν και για κανέναν Μόντριτς.

Για το ζευγάρι της Βαρκελώνης δεν έχω κάτι παραπάνω να γράψω, πέρα από όσα κατέθεσα τις προηγούμενες εβδομάδας. Το τρένο που πάει στην Κολωνία, οι Ρώσοι το έχασαν όχι χθες, αλ΄λα στο άστοχο σουτ του Πάνγκος, που θα έφερνε τη σειρά στο 0-2.

Στην προπονητική σκακιέρα των πέντε αγώνων, ο Σάρας έχασε πολλές παρτίδες από τον Πασκουάλ, αλλά διασώθηκε χάρη στην τακτική που δεν λαθεύει ποτέ, απέναντι σε ομάδες αυτής της μορφής και αυτού του βεληνεκούς.

Ξεκινάς σκυταλοδρομία πεινασμένων λύκων απέναντι στον μοναδικό δημιουργό των απέναντι και περιμένεις καρτερικά να αδειάσει το καντήλι του.

Η ελλιπής και αποκαμωμένη Ζενίτ θύμιζε κάδρο κρεμασμένο από μία και μοναδική πρόκα. Αυτό δεν κάνουν και οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού, με τον Κώστα Σλούκα;

Ο καημένος ο Πάνγκος δεν μπορούσε να περπατήσει χθες από την κούραση. Οι άλλοι πάλι έφερναν από την άκρη του πάγκου τον Πάου Γκασόλ.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, αναδρομικά, ένα final-8 θα ήταν η δικαιότερη λύση για τα φετινά πλέι-οφ των οχτώ νικητών.

Ναι, οχτώ. Ακόμα και η Φενέρμπαχτσε, που σκουπίστηκε, πάλεψε γενναία απέναντι στην ΤΣΣΚΑ και νικήθηκε πρωτίστως από τον κορονοϊό και τους τραυματισμούς. Δεν ήταν για 3-0.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This