Του Βασίλη Σαμπράκου
Στη γειτονιά που μεγάλωνα υπήρχε ένα παιδί, ο Μιχάλης, που έφερε την πρώτη καλή δερμάτινη μπάλα στην πλατεία για παιχνίδι. Ο Μιχάλης δεν ήταν πολύ καλός. Δεν είχε καλή τεχνική. Και φοβόταν το ξύλο. Όταν λοιπόν το παιχνίδι γινόταν άγριο, φυσικό, άρχιζε την γκρίνια. Όταν δεν έπαιρνε πολλές πάσες δυνάμωνε την γκρίνια. Κι όταν βρισκόταν στην ομάδα που έχανε, έφτανε στο “παίρνω την μπάλα μου και φεύγω”.
Στα μάτια μας. στην ηλικία των -10 ετών, η μπάλα του Μιχάλη γυάλιζε. Αφενός επειδή δεν κυκλοφορούσαν πολλές δερμάτινες μπάλες στη γειτονιά και αφετέρου επειδή ήταν η πρώτη Tango της γειτονιάς, δηλαδή η πρώτη μπάλα που ήταν όμοια με αυτή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982. Για χάρη της Tango λοιπόν τον ανεχτήκαμε δύο – τρεις φορές τον Μιχάλη και τις ιδιοτροπίες του. Η μπάλα όμως του δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να μας επιβάλει τους κανόνες – να διαλέγει αυτός τις ομάδες και να διακόπτει το παιχνίδι όταν αυτό δεν κυλούσε σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Μέχρι που μια μέρα αγανακτήσαμε, και τον διώξαμε τον Μιχάλη. Του είπαμε να πάρει την μπάλα του και να φύγει, και συνεχίσαμε το παιχνίδι με μια φθαρμένη, που είχε αρχίσει να σκίζεται και μάλιστα να βγάζει και “βυζί”, διότι ήταν με τις μπάλες που είχαν σαμπρέλα.
Μια χαρά περνάγαμε και με τη σκισμένη μπάλα. Ξαναβρήκαμε το κέφι μας, το παιχνίδι μας όπως μας άρεσε. Δεν ήταν η Tango το παιχνίδι μας· το παιχνίδι ήμασταν εμείς.
Στη στάση που τηρούν οι 12 της European Super League στις πρώτες ώρες από την “απόδρασή” τους από το Champions League δημιουργείται η αίσθηση ότι αυτοί, οι “δράστες” ήταν πιο έτοιμοι για όλο αυτό συγκριτικά με την UEFA, η οποία είχε “αποκοιμηθεί” από τις καθησυχαστικές επικοινωνίες που είχε μαζί τους στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Φαίνεται ότι είχαν χαράξει την στρατηγική τους στην διαχείριση αυτής της κρίσης και είχαν μελετήσει τα βήματά τους. Φαίνεται εκτός των άλλων ότι αντλούν αυτή την αποφασιστικότητα από το όραμα που τους τρέφει: αυτή η νέα συμφωνία με τα εγγυημένα 350 εκατ. € ανά ομάδα τους λύνει πολλά ταμειακά προβλήματα σε έναν καιρό ταμειακής ασφυξίας. Αυτό η UEFA δεν το είχε μετρήσει σωστά· πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι δεν τους έταξε περισσότερα χρήματα, περιορίζοντας το δικό της “κέρδος”, προκειμένου να τους κρατήσει;
Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει όμως είναι την επίδραση που έχει η απόφασή τους στην ψυχολογία των ποδοσφαιρόφιλων, και ειδικά των μεγαλύτερων, δηλαδή αυτών που γνώρισαν, αγάπησαν και δέθηκαν με το ποδόσφαιρο λόγω και των βασικών στοιχείων της φύσης που είχε μέχρι σήμερα ένα άθλημα στο οποίο δεν επικρατεί πάντα ο ισχυρός.
Το πρωτάθλημα που παρουσιάζουν μοιάζει με κύκλο αγώνων επίδειξης ανάμεσα στις ακριβότερες ομάδες. Μοιάζει να μην έχουν δώσει μεγάλη σημασία στο γεγονός ότι ένα τέτοιο πρωτάθλημα αφαιρεί από το ποδόσφαιρο το στοιχείο της έκπληξης. Αφαιρεί το “Δαβίδ εναντίον Γολιάθ” στοιχείο, που το κάνει απρόβλεπτο και ξεσηκώνει παντοιοτρόπως εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον πλανήτη, οι οποίοι ταυτίζονται και γι’ αυτό δένονται με τον “αδύνατο”, με το αουτσάιντερ. Η γυαλιστερή Super League που υπόσχονται δεν θα μπορεί να έχει Αταλάντα, ή Αγιαξ, ή Πόρτο ως διεκδικητές του τροπαίου. Όσο λαμπερό κι αν είναι το τρόπαιο που θα παρουσιάσουν, ο κλώνος που δημιουργούν διαφέρει ακόμη και από το σημερινό Champions League – πόσο μάλλον από το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων, το οποίο ζούσαμε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Συζητώντας σήμερα με παιδιά ηλικίας 16 ετών, δηλαδή με παιδιά του target group της European Super League διαπίστωσα ότι ούτε αυτά ψήνονται στην ιδέα. Μέχρι που τους φαίνεται βαρετό να βλέπουν κάθε χρόνο τις ίδιες ομάδες. “Τι, σαν την Euroleague στο μπάσκετ; Χωρίς εκπλήξεις; Βαρετό”, ήταν η πιο συνηθισμένη αντίδραση που εισέπραξα.
Ουδείς μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στο μεταβατικό στάδιο, και τι επίδραση θα έχει αυτό το στάδιο στην απήχηση του ποδοσφαίρου. Μοιάζει όμως πολύ πιθανό μεσοπρόθεσμα και κυρίως μακροπρόθεσμα να βγουν ευεργετημένοι όσοι μένουν και θα μείνουν έξω από την European Super League. Διότι το δικό τους προϊόν θα διατηρεί αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα: θα υπόσχεται εκπλήξεις, ή τουλάχιστον θα επιτρέπει στον θεατή να σκέφτεται ότι μπορεί να συμβούν εκπλήξεις.
Ουδείς μπορεί να προβλέψει αν και πόσα εμπόδια μπορούν να βάλουν οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων στις επιδιώξεις των μεγαλομετόχων των εταιρειών, οι οποίοι μοιάζουν αποφασισμένοι και φαίνεται ότι έχουν ήδη προεισπράξει χρήματα και έχουν αναλάβει δεσμεύσεις που δεν τους επιτρέπουν να κάνουν πίσω. Στο τέλος της ημέρας όμως οι οπαδοί θα νικήσουν, διότι θα βρουν ποδόσφαιρο που θα παραμένει απρόβλεπτο και θα επιτρέπει στον Δαβίδ να πιστεύει ότι μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ. Δεν είναι τόσο απλό να μπασκετοποιηθεί, ούτε να αμερικανοποιηθεί το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Και δεν είναι τόσο εύκολο τελικά να δημιουργήσεις τόσο εμπορικό περιεχόμενο όσο θέλουν οι ψηφιακές πλατφόρμες για να το στριμάρουν ανά τον πλανήτη. Δηλαδή πόσο πιο εμπορικό μπορεί να είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα στην Μίλαν και την Άρσεναλ, ή την Τότεναμ και την Ίντερ, από ένα παιχνίδι ανάμεσα στην Μπάγερν και τον Άγιαξ ή την Ντόρτμουντ και την Παρί Σεν Ζερμέν;
Όλο αυτό που συμβαίνει δεν είναι ευκαιρία για να αλλάξουν τα μυαλά των ιδιοκτητών των ομάδων, παρά μόνο για να αλλάξει η διοίκηση της UEFA. Αν την δουν την ευκαιρία, αυτοί που έχουν δύναμη και ενσυναίσθηση θα επικρατήσουν και θα ανασχηματίσουν τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις τόσο που να επικρατήσουν επί της Super League.
Πηγή: Gazzetta
