Του Θάνου Σαρρή
Χλευάστηκε από εκείνους που δεν ήξεραν την ιστορία του, παρεξηγήθηκε για το στιλ και το ροζάριο που κουβαλούσε στα χέρια του. Για τον Τούρκο Μοχάμεντ, όμως, οι χάντρες θα θυμίζουν για πάντα τον λόγο που θα παλεύει μέχρι το τέλος.
H Μοντερέι ήταν ο τελευταίος σταθμός μιας τεράστιας καριέρας στο Μεξικό, πριν κάνει το βήμα για την Ισπανία και τη Θέλτα. Εκεί, που στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος τρέλανε τους πάντες. Τόσο με την απόδοση της ομάδας του, που κατάφερε να νικήσει με το «καλημέρα» την Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγο Σιμεόνε, η οποία μετρούσε μέχρι εκείνη την αναμέτρηση πέντε νίκες σε έξι ματς στο Μπαλαΐδος, όσο και με το στιλ του. Τα social media γέμισαν με παρομοιώσεις. Τον είπαν Αμερικανό γκάνγκστερ και πορτιέρη σε καζίνο. Το άσπρο πουκάμισο με το γιλεκάκι, τα σκούρα γυαλιά ηλίου και τα ανοιχτά κουμπιά που αποκάλυπτα το ροζάριο, έχτιζαν την εικόνα για εκείνους που δεν τον ήξεραν καλά.
Παρά το καλό ξεκίνημα, ο Αντόνιο «Τούρκο» Μοχάμεντ δεν μακροημέρευσε στο Μπαλαΐδος. Αποχώρησε τον Νοέμβριο του 2018, με τη Θέλτα. Eπέστρεψε στην αγαπημένη του Ουρακάν για λίγα ματς και στη συνέχεια ακολούθησε ξανά τον δρόμο για το Μεξικό και τη Μοντερέι, από τον πάγκο της οποίας συστήθηκε και σε περισσότερο κόσμο, λόγω της αναμέτρησης που έδωσε στο Μουντιάλ συλλόγων με τη Λίβερπουλ. Η χλεύη επέστρεψε. Όσοι όμως έκαναν τον κόπο να ψάξουν ποιος είναι αυτός ο περίεργος τύπος και γιατί εκπέμπει μια σκληράδα, που μοιάζει λαξευμένη στις πιο κακόφημες γειτονιές της Λατινικής Αμερικής
Οι ρίζες και η παραδοχή του Σιμεόνε
Το παρατσούκλι «Τούρκο» δεν οφείλεται σε ρίζες από την Τουρκία, αλλά στο αραβόφωνο όνομά του. Ο Μοχάμεντ έχει αραβικές και αργεντίνικες ρίζες από την πλευρά του πατέρα, γιουγκοσλαβικές και χιλιανές από αυτή της μητέρας. Το Μοχάμεντ προοριζόταν ως το μικρό του όνομα, αλλά στο ληξιαρχείο της Αργεντινής μπερδεύτηκαν και του το χάρισαν ως επίθετο. Στο Βίγκο, βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα, καθώς «Turcos» αποκαλούν οι οπαδοί εκείνους της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, με την οποία έχουν αντιπαλότητα. «Καλύτερα να με αποκαλείται απλά Τόνι», προειδοποίησε τους δημοσιογράφους.
Η φήμη που τον συνόδευε ως ποδοσφαιριστή είναι ότι άφηνε και την ψυχή του στο γήπεδο, ότι ταυτιζόταν πλήρως με τον σκοπό της ομάδας και το έδειχνε σε κάθε ματς. Ο Ντιέγο Σιμεόνε, που τον γνωρίζει από μικρό, θυμήθηκε μια αναμέτρηση που είχαν όταν ακόμα έπαιζαν σε επίπεδο ακαδημιών. «Τεθήκαμε αντιμέτωποι σε ένα ματς που έκρινε τίτλο. Κέρδιζαν 1-0 και συνεχώς ερχόταν κοντά μου και τραγουδούσε στο αυτί μου: “Δεν θα γίνεις πρωταθλητής, δεν θα γίνεις πρωταθλητής. Ήθελα να τον σκοτώσω».
Πιστός στην Ουρακάν
Ο Μοχάμεντ είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που η λατρεία για έναν σύλλογο ξεπερνά την καριέρα. Ο δεσμός ήταν με την Ουρακάν, με την οποία ξεκίνησε την καριέρα του ως σέντερ φορ. Έκανε μεταγραφή για τη Φιορεντίνα το 1991, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να στεριώσει στην Ευρώπη. Έπαιξε δύο χρονιές δανεικός στην Μπόκα και την Ιντεπενδιέντε, πριν συνεχίσει μια μακρά καριέρα στο Μεξικό. Όντας παίκτης της Μπόκα κλήθηκε να αντιμετωπίσει την αγαπημένη του Ουρακάν και αστόχησε από τη μικρή περιοχή σε καθαρή θέση για γκολ, με τέτοιο τρόπο που φάνηκε να το κάνει επίτηδες. Μάλλον έτσι το ερμήνευσε και ο τότε προπονητής των Σενέισες, Όσκαρ Ταμπάρες, ο οποίος τον αντικατέστησε έξαλλος στο ημίχρονο. Στην Ουρακάν επέστρεψε δύο φορές ως προπονητής και μάλιστα για ένα διάστημα για να βοηθήσει χωρίς χρήματα. Ο ίδιος λέει ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, θα το κάνει και ως πρόεδρος, ενώ αφιέρωσε στους «κεμέρος» και τους όρκους του γάμου του και έγραψε ποίημα για την ομάδα, την πίστη και την αφοσίωση σε αυτήν. Πέραν του ταπεραμέντου του ωστόσο, ξεχώριζε και για κάτι άλλο. Το στιλ του. Προτού οι διάφοροι play boys του σύγχρονου ποδοσφαίρου εισάγουν τα κοτσιδάκια και τις ανταύγειες, εκείνος το είχε κάνει ήδη. Και μάλιστα φορώντας άσπρα εξάταπα!
Αυτή η εκρηκτική προσωπικότητα λοιπόν αποφάσισε να γίνει προπονητής και από το 2011, με εξαίρεση ένα διάλειμμα για την Ουρακάν, η καριέρα του εξελίχθηκε στο Μεξικό. Εκεί όπου έχτισε τη φήμη του ως ένας προπονητής κοντά στις ιδέες του Τσόλο Σιμεόνε. Λατρεύει την πίεση ψηλά και την προσαρμογή στους παίκτες που έχει και τον αντίπαλο, χωρίς να έχει στις προτεραιότητές του την κατοχή. Σκληράδα, πειθαρχία, τα πάντα για το αποτέλεσμα, κάθετο ποδόσφαιρο και ικανοποίηση για το πλάνο όταν αυτό εκτελείται με αυταπάρνηση και πάθος.
Το προσωπικό δράμα
Ως εδώ όλα καλά. Ένα τύπος που μοιάζει με κάγκουρα από την Αργεντινή, αγριεμένος, με ιδέες που μοιάζουν με αυτές του Σιμεόνε και του Μουρίνιο, αλλά αναγνωρίζει ως κορυφαίο τον Γκουαρδιόλα. Αυτό το αλλόκοτο πάθος όμως για τη δουλειά του και η αναγνώριση του ποδοσφαίρου ως του σημαντικότερου παράγοντα στη ζωή, πηγάζει από την προσωπική του ιστορία.
Ήταν το 2006 όταν αποφάσισε να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του εννιάχρονου γιου του και να τον πάει να δει από κοντά ένα Μουντιάλ. Στη Γερμανία, το όχημά τους χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο που είχε πιάσει τα 200 χιλιόμετρα στον αυτοκινητόδρομο που ενώνει τη Βρέμη με το Άιζεναχ. Ο μικρός δεν τα κατάφερε. Ο Μοχάμεντ πέρασε ένα μήνα στο νοσοκομείο, παλεύοντας να σώσει το πόδι του. Στην επιστροφή του στον πάγκο της Ουρακάν, ο αείμνηστος Ντιέγο Μαραντόνα πήγε στο γήπεδο για να τον συλλυπηθεί την ώρα που όλο το γήπεδο του φώναζε κουράγιο. Ο πόνος στο πόδι δεν συγκρινόταν φυσικά με αυτόν στην ψυχή. Και για να τον απαλύνει στο μέτρο του δυνατού, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στο ποδόσφαιρο, τονίζοντας πως «αυτό θα ήθελε ο γιος του». Ο ρεαλισμός, η σκληράδα και η μάχη χωρίς όρια δεν γινόταν να μην απορροφηθούν στο παιχνίδι, που πλέον είχε πάρει τη θέση της ίδιας της ζωής του
Το ροζάριο που κοσμεί τον λαιμό και το χέρι του άνηκε στον γιο του. Είναι κάτι παραπάνω από ένα μενταγιόν. Αποτελεί το προσωπικό του φυλακτό, την ζωογόνο πηγή του. Για εκείνον ο ρόλος του προπονητή δεν είναι απλά μια δουλειά. Είναι το χαμόγελο προς τον ουρανό, τα βράδια που επιστρέφει στο σπίτι, γνωρίζοντας πως έχει νικήσει ή έχει χάσει με τις αξίες του. O γιος του είχε μάθει να λατρεύει την Ουρακάν και την Μοντερέι. Του είχε υποσχεθεί, ότι κάποια μέρα θα ανεβάσει κατηγορία την πρώτη και θα πάρει πρωτάθλημα με τη δεύτερη. Αφού προπόνησε στη Liga Argentina, το 2019 κατέκτησε επεισοδιακά τον τίτλο στο Μεξικό. Οι τελικοί-θρίλερ με την Αμέρικα κρίθηκαν στα πέναλτι. Οι βοηθοί έπεσαν στην αγκαλιά του. Εκείνος δεν μιλούσε. Μόνο δάκρυα έσταζαν από τα μάτια του, βρέχοντας το ροζάριο. Η υπόσχεση είχε εκπληρωθεί.
Ο Μοχάμεντ αποτέλεσε παρελθόν τον Νοέμβριο του 2020 από την Μοντερέι, με τον Χαβιέρ Αγκίρε να παίρνει τη θέση του. Οι Ραγιάδος βρίσκονται σε τροχιά τίτλου και εκείνος αναζητά την επόμενη πρόκληση…
Πηγή: Fanatico
