Επιλογή Σελίδας

Του Παναγιώτη Παπαδημητρίου

Υπάρχουν χώρες που έχουν μάθει στην απουσία εθνικών επιτυχιών. Η Αργεντινή, δεν πρόκειται να τη συνηθίσει ποτέ. Κι όσο απίστευτο κι αν ακούγεται σε όσους δεν το έχουν αναλογιστεί, έχει να κατακτήσει κάποιον τίτλο σε επίπεδο ανδρών από το μακρινό 1993.

Οι επιτυχίες πριν τα «πέτρινα χρόνια»

Η «αλμπισελέστε» έχει να γευτεί την χαρά της κατάκτησης κάποιου τροπαίου από τον μακρινό Ιούλιο του 1993, όταν η ομάδα του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα και του Ντιέγκο Σιμεόνε, σάρωσε στα γήπεδα του Εκουαδόρ και επέστρεψε στο Μπουένος Άιρες με το τρόπαιο του Copa América στις αποσκευές της. Όταν γίνεται αναφορά για τις σπουδαίες ομάδες της Αργεντινής, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη πως πρόκειται για ένα από τα πιο ποδοσφαιρικά έθνη του πλανήτη. Η πρώτη χώρα στην οποία η «ασπρόμαυρη θεά» έριξε άγκυρα στη Λατινική Αμερική και μία από τις πρώτες που καθιέρωσε το ποδοσφαιρικό της στιλ, την περίφημη «la nuestra», ως κομμάτι της εθνικής ταυτότητας. Όπως το τάνγκο.

Η Αργεντινή, πέραν του ότι ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο, είχε και έχει την τύχη να παράγει μερικούς από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία, ενώ έχει κατακτήσει κατά το παρελθόν και ουκ ολίγους τίτλους. Δύο κατακτήσεις Μουντιάλ (1978, 1986), 14 κατακτήσεις Copa América (1921, 1925, 1927, 1929, 1937, 1941, 1945, 1946, 1947, 1955, 1957, 1959, 1991, 1993), καθώς και μια κατάκτηση του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών το 1992.

Τίποτα όμως από τις τελευταίες ομάδες της «αλμπιστελέστε», δεν θυμίζει τις εποχές εκείνες. Οι τότε ομάδες απαρτιζόταν με παίκτες με μέταλλο, υπερηφάνεια και πάθος για την φανέλα που φορούσαν. Μια φανέλα, που στο παρελθόν τίμησαν με επιτυχία «ιερά τέρατα» όπως οι Μάριο Κέμπες και Ντιέγο Μαραντόνα, οι οποίοι έφτασαν την Αργεντινή στο υψηλότερο σκαλοπάτι του ποδοσφαιρικού κόσμου: Στην κατάκτηση των δύο Μουντιάλ.

Η σημασία του ποδοσφαίρου στη χώρα του τάνγκο

Το ποδόσφαιρο στην Νότια Αμερική είναι κάτι εντελώς διαφορετικό στην αντίληψη των ανθρώπων, σε σχέση με το πως το αντιλαμβάνονται στην Ευρώπη. Για πολλούς, είναι η «γέφυρα» για να ξεφύγουν από την φτώχεια και μια ζωή καταδικασμένη στη φτώχεια, στα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα. Από την μικρή τους ηλικία, επομένως, κάνουν τα πάντα για να πραγματοποιήσουν το παραπάνω βήμα και να παίξουν επαγγελματικά. Για να εκπληρώσουν το όνειρο, να φορέσουν τη φανέλα της ομάδας της καρδιάς τους, ξεφεύγοντας από την ταραχώδη ζωή.

Τρανό παράδειγμα η πορεία του Ντιέγκο Μαραντόνα, ο οποίος μεγάλωσε σε μια «βίγια», μια κακόφημη περιοχή στις παρυφές του Μπουένος Άιρες και κατάφερε το 1986 να φτάσει στην κορυφή με την εθνική Αργεντινής στα γήπεδα του Μεξικού. Απέκτησε, έτσι, θεϊκό status στην πατρίδα του, με τον κόσμο να τον βάζει στο ίδιο κάδρο μαζί με άλλες σπουδαίες προσωπικότητες της ιστορίας της Αργεντινής.

Τι γίνεται όμως όταν ένας παίκτης της εθνικής Αργεντινής γίνεται για κακή του τύχη μια από τις αιτίες που η ομάδα του δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιον από τους τρεις μεγάλους τελικούς που έδωσε; Ας πάρουμε παράδειγμα τον Γκονσάλο Ιγκουαίν, ο οποίος με τα χαμένα του τετ-α-τετ στους τρεις τελευταίους τελικούς που έδωσε η «αλμπισελέστε» για πολλούς αργεντινούς θεωρείται ως ένας από τους πιο μισητούς ανθρώπους της χώρας, με τον ίδιο να μην μπορεί να «χωνέψει» την όλη κατάσταση και με την αγωνιστική κατρακύλα του να είναι προφανής τα τελευταία χρόνια.

Η αλλαγή εποχής στην Αλμπισελέστε

Μέσα σε αυτά τα 28 χρόνια αποτυχιών στις μεγάλες διοργανώσεις ή πορειών μέχρι την πηγή χωρίς να πιούν νερό, έχουν φορέσει τη φανέλα της Αργεντινής σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αγωνίζονταν στο υψηλότερο επίπεδο με τους συλλόγους τους. Όμως, αποδείχθηκε πως δεν ήταν ικανοί να σηκώσουν το βάρος των προσδοκιών του κόσμου, ακόμα κι αν μιλάμε για έναν παίκτη με ταλέντο πέρα από κάθε αμφισβήτηση, όπως ο Λιονέλ Μέσι. Σέρχιο Αγουέρο, Γκονσάλο Ιγκουαίν, Κάρλος Τέβες, Άνχελ Ντι Μαρία, Χαβιέρ Ζανέτι, Ντιέγκο Μιλίτο, Ερνάν Κρέσπο, Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, Αριέλ Ορτέγκα, αποτελούν μόνο μερικά από τα ονόματα που δεν έχουν γευτεί τη χαρά ενός τίτλου με την εθνική ανδρών. Ποδοσφαιριστές που αναμφίβολα είχαν το ταλέντο, αλλά δεν κατάφεραν να γίνουν ομάδα, φορώντας το εθνόσημο.

Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, βέβαια, το ποδόσφαιρο της Αργεντινής είχε να αντιμετωπίσει ενδημικά προβλήματα. Από τη διαφθορά στο επίπεδο της Ομοσπονδίας και τα παιχνίδια εξουσίας, μέχρι τη βία και τα οικονομικά ζητήματα. Οι «μικρές» ομάδες, που ανέκαθεν τροφοδοτούσαν την «αλμπισελέστε» (χαρακτηριστικό ότι ο Μαραντόνα στο Μουντιάλ του 1978 δεν πήγε στην ομάδα ανδρών, αλλά έμεινε στην Κ-21 για να την οδηγήσει), δεν έμειναν ανεπηρέαστες. Στο τελευταίο Μουντιάλ, αυτό της Ρωσίας, υπήρξαν μόλις τρεις εκπρόσωποι της Κ-20 που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια κόσμου το 2005. Ο Μέσι, ο Αγουέρο και ο Μπίλια.

Η αποσύνδεση από τις μικρές εθνικές

Mετά και την κατάκτηση του τίτλου στον Καναδά το 2007, διεξήχθησαν έξι Μουντιάλ Κ-20. Το 2009 στην Αίγυπτο και το 2013 στην Τουρκία, η Αργεντινή δεν προκρίθηκε καν. Στη Νέα Ζηλανδία το 2015 και στη Νότια Κορέα το 2017, δεν κατάφερε να περάσει τη φάση των ομίλων. Το 2019 στην Πολωνία έχασε από το Μάλι στους «16». Η μοναδική διοργάνωση που η μικρή «Αμπισελέστε» έκανε κάπως αισθητή την παρουσία της ήταν στην Κολομβία το 2011, όταν έχασε στους «8» από την Πορτογαλία στα πέναλτι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 ο ομοσπονδιακός τεχνικός Χούλιο Ολαρτικοετσέα είχε δηλώσει ότι η Ομοσπονδία δεν είχε χρήματα για να τους παρέχει τα βασικά και όλες οι μικρές εθνικές έτρωγαν μόνο μακαρόνια στο προπονητικό κέντρο. Ο Πέκερμαν ήταν ο τελευταίος, με τον οποίο η εθνική ομάδα είχε οργάνωση.

Η υποστελέχωση σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο συνδυάστηκε με ακατανόητες επιλογές προπονητών, απουσία χρημάτων, κλήσεις χωρίς νόημα και πλάνο.

Ένα από τα βασικά μελήματα του Όσκαρ Ταμπάρες, όταν ανέλαβε για δεύτερη φορά την Ουρουγουάη, ήταν η σύνδεση όλου του συστήματος των εθνικών ομάδων. Η «μέθοδος Ταμπάρες» περιγράφει την ομαλή μετάβαση από όλες τις μικρές ομάδες μέχρι την ετοιμότητα για την ένταξη σε αυτή των ανδρών, ανεξάρτητα από την πορεία σε συλλογικό επίπεδο, γύρω από τρεις άξονες. Το παιχνίδι, το αποτέλεσμα και τη συμπεριφορά. Την ίδια περίοδο, στη γειτονική Αργεντινή οι μικρές εθνικές ήταν παρατημένες στη μοίρα τους, δεν είχαν ούτε τα βασικά σε επίπεδο παροχών και στελεχών και κάποια εκατομμύρια που αναμενόταν να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση των εγκαταστάσεων σε τμήματα υποδομής αναζητούνταν σε παράκτιες εταιρίες.

Μέσι vs Μαραντόνα

Για την πλειοψηφία των Αργεντινών αυτή η σύγκριση δεν υπάρχει. Για όλους τους παραπάνω λόγους, ο Ντιέγκο Μαραντόνα έχει αφήσει πίσω του θεϊκό status, καθώς το 1986 έβγαλε ένα ολόκληρο έθνος από τη θλίψη. Είχαν προηγηθεί στην χώρα οικονομικές κρίσεις, η χούντα του Βιδέλα και ο πόλεμος εναντίον των Άγγλων για τα νησιά Φώκλαντς (Islas Malvinas όπως τα αποκαλούν οι Αργεντινοί).

Από την άλλη πλευρά, ο μάγος από το Ροσάριο έχει κατακτήσει έναν σωρό συλλογικούς τίτλους, έχει χαρίσει στον κόσμο μοναδικές παραστάσεις, όμως δεν έχει λάβει ποτέ τέτοια αγάπη από τον λαό της Αργεντινής, στην οποία άλλωστε δεν έχει παίξει ποτέ ποδόσφαιρο. Δεν θεωρείται «άνθρωπος του λαού», όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα και ο Κάρλος Τέβες. Ο Μέσι είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της «αλμπισελέστε» με 71 γκολ και κινητήριος μοχλός της στους τρεις τελευταίους τελικούς που έφτασε η ομάδα (το 2014 στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Βραζιλία εναντίον της Γερμανίας, το 2015 και το 2016 για το Copa América στην Χιλή και της Η.Π.Α. όπου έχασε και τους δύο τελικούς από την Χιλή). Παρόλα αυτά σε καμία από αυτές, τις περιπτώσεις δεν κατάφερε να σηκώσει τα πολυπόθητα τρόπαια. Κι αυτό θα του το χρεώνουν για πάντα.

Θα σπάσει η γκίνια;

Από τον τελευταίο τίτλο μέχρι και σήμερα κανείς δεν φανταζόταν ότι η κάποτε πανίσχυρη Εθνική Αργεντινής θα συμπλήρωνε κάτι παραπάνω από δύο δεκαετίες χωρίς να γευτεί την κατάκτηση ενός τροπαίου. Προφανώς, παραμένει μια τεράστια εθνική ομάδα και κάποια στιγμή θα σπάσει το ρόδι, όμως κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται να συμβαίνει σύντομα. Όπως είχε πει, άλλωστε, ο συγγραφέας του βιβλίου «Angels with Dirty Faces», Τζόναθαν Γουίλσον, «Νομίζω ότι η επόμενη γενιά δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο δυνατή»….

Πηγή: Fanatico

Pin It on Pinterest

Shares
Share This