Του Αντώνη Οικονομίδη
άνε πολλά χρόνια, 14 συμπληρωμένα πάνω κάτω τέτοια εποχή, από την πρώτη στιγμή που σε μια διαδικτυακή αναζήτηση των απανταχού ελληνόπαιδων που παίζουν ποδόσφαιρο στον πλανήτη, έπεσα πάνω του. Πρώτα, η αλήθεια είναι στον Παναγιώτη, τον μεγάλο του αδερφό του Οδυσσέα Βλαχοδήμου. Με αυτόν έγινε και η αρχική επικοινωνία, ύστερα από μια επαφή με το γραφείο Τύπου των ακαδημιών της Στουτγάρδης, στις οποίες τα δύο αδέρφια αγωνίζονταν.
Ο μεγάλος, εξτρέμ. Τάλαντο σοβαρό. Ο μικρός, τερματοφύλακας. Αναγκαστικά έγινε, αφού παίζοντας πάντα με συνομηλίκους του αδερφού, μοιραία κατέληγε στο τέρμα. Δεν τον χάλασε. Ίσα ίσα που γρήγορα γρήγορα το γούσταρε κιόλας. Και ολοένα και βελτιώνονταν. Διδάσκονταν άλλωστε στην κορυφαία σχολή τερματοφυλάκων του πλανήτη. Και ξεχώριζε. Αμέσως.
Δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβεις. Διαβάζοντας για κοτζάμ Γιουνάιτεντ που έκανε τα πάντα για να τον πάρει στο Μάντσεστερ. Για την μεταγενέστερη διεκδίκηση της Άρσεναλ, αμφότερες πριν φτάσει τα 16. Μαθαίνοντας για το εντονότατο φλερτ της Μπάγερν που ώθησε, άρον άρον, τους Σουηβούς να τον κάνουν επαγγελματία. Βλέποντας το ότι από την u15 ως και την u19 της “νασιοναλμάνσαφτ” ήταν αναντικατάστατος, συμμετέχοντας και κερδίζοντας μετάλλια σε Euro και σε Παγκόσμια, φορώντας μάλιστα και το περιβραχιόνιο σε αυτές τις φυτωριακές εθνικές ομάδες της Γερμανίας. Χρειάζονταν κάτι περισσότερο; Απτά πειστήρια, επαρκή δεδομένα.
Και παράλληλα προαναγγελτικά καριέρας ολόλαμπρης. Την ευκαιρία του στην Bundesliga την πήρε, ωστόσο η κατηφόρα που είχε πάρει η Στουτγάρδη, με σειρά χρόνιων λανθασμένων επιλογών, δεν βοήθησε. Ετσι, η διέξοδος προσφέρθηκε με τον ερχομό στην πατρίδα των πατεράδων και των παππούδων του. Ο Παναγιώτης άλλωστε, το είχε επιχειρήσει χρόνια νωρίτερα.
Και έτσι ήρθε στον Παναθηναϊκό. Ως ο μικρός αδερφός του Παναγιώτη. Για να – όπως γράφτηκε – βοηθήσει στην προσαρμογή του. Για τερματοφύλακας, μωρό ακόμη, ασυμπλήρωτα 22, θεωρήθηκε δεδομένο πως “πρέπει να περιμένει”. Και περίμενε. Την ευκαιρία, ουσιαστική ευκαιρία, την πήρε στο τελευταίο παιχνίδι του Αντρέα Στραματσιόνι. Το “ευχαριστώ” του Ιταλού προπονητή μετά το τέλος του, περισσότερο ξεστομίστηκε ως αναγνώριση της δυναμικής που ακολουθούσε.
Δέκα μήνες μετά από εκείνο το παιχνίδι με τον Πανιώνιο, ήρθε η μεταγραφή στην Μπενφίκα. Τρελό. Μα και συνάμα ενδεικτικό αυτής ακριβώς της δυναμικής. Μια ακόμη σεζόν στους “πράσινους” το προβλεπόμενο της συμφωνίας πριν τη μετακόμιση στη Λισαβόνα. Και πλέον, μετά από τρία χρόνια στο “Ντα Λουζ” μετράει αντίστροφα για το επόμενο level, την επόμενη, μεγαλύτερη, απαιτητικότερη ακόμη πίστα.
Καταλληλότερη στιγμή συνεπώς για την πρώτη του συνέντευξη από τότε που έφυγε από την Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος λοιπόν, για πρώτη φορά μετά την μετακόμισή του στη Λισαβώνα, εξιστορεί τα σημαντικότερα της περασμένης τριετίας, αποκαλύπτοντας παράλληλα πως είναι έτοιμος να συνεχίσει το δικό του ταξίδι.
Βελτίωση σε όλα
Θύμισε μας τι έγινε εκείνο το απόγευμα της 31ης Αυγούστου του 2017 και την πρόταση της Μπενφίκα.
Δεν είχα ιδέα. Όχι για πρόταση, ούτε καν για ενδιαφέρον, ούτε καν για το scouting που μου έκαναν. Δεν ήξερα τίποτα μέχρι και την τελευταία μέρα. Στις πέντε το απόγευμα, το έμαθα, μπαίνοντας στο προπονητικό κέντρο και ακούγοντας τους ανθρώπους της ομάδας να με ρωτάνε τι κάνω εκεί και να με στέλνουν στα γραφεία για να συζητήσω. Μέχρι και εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα τίποτα.
Γιατί δεν συμφώνησες τότε;
Αργήσαμε. Πολύ πιεστικά όλα. Ήμουν στα γραφεία ως και τις 2 τα ξημερώματα. Πανικός, τρέξιμο, να προλάβεις τα πάντα. Ηταν όμως πολύ δύσκολο, διαδικασίες χρονοβόρες, δεν γίνονται σε λίγες ώρες, ειδικά με τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί τότε. Εννοείται πως ήθελα να πάω, δεν είχα καμία αμφιβολία, χωρίς μάλιστα να έχω μιλήσει και με κανέναν από την Μπενφίκα. Ωστόσο δεν προλάβαμε τα deadlines, παρά την προσπάθεια που έγινε.
Το φθινόπωρο τι άλλαξε και ολοκληρώθηκε τότε το deal;
Ήταν τελείως διαφορετικές οι συνθήκες. Η Μπενφίκα επέμενε, δεν έμεινε στο ότι δεν έγινε η μεταγραφή το καλοκαίρι. Με ήθελαν πολύ, μου το έδειξαν, παρουσιάζοντας μου ένα ρεαλιστικό, ένα εξαιρετικό πλάνο και τρόπο που σε κερδίζει αμέσως. Είχαμε τον χρόνο να το συζητήσουμε χωρίς καμία πίεση, οι σύλλογοι να συνυπολογίσουν όλες τις παραμέτρους, ό,τι τέλος πάντων χρειάζονταν προκειμένου να γίνει η μεταγραφή και να είναι η συμφωνία σωστή για όλες τις πλευρές.
Ήταν σωστή η απόφαση που έμεινες στον Παναθηναϊκό για έναν χρόνο;
Ναι, ήταν το ιδανικό. Έπαιξα ακόμη μια σεζόν, πήρα περισσότερες εμπειρίες και πήγα πολύ πιο έτοιμος στην Μπενφίκα.
Έφυγες βασικός από τον Παναθηναϊκό. Στην Μπενφίκα όμως τέτοιες εγγυήσεις δεν είχες.
Όχι. Και δεν μπορούσαν να υπάρχουν. Το πλάνο της Μπενφίκα, έτσι όπως κύλησε τότε η σεζόν, ήταν να αξιοποιήσω την χρονιά που θα έμενα στον Παναθηναϊκό, ώστε πέραν του αγωνιστικού, να μην είχα καμία έννοια όταν έρχονταν η ώρα της μετακόμισης στη Λισαβόνα. Και έτσι και έγινε. Τα πάντα ήταν έτοιμα ουσιαστικά με το που έφτασα στην Πορτογαλία, εγώ είχα συνειδητοποιήσει τι με περίμενε και συνεπώς το μόνο που είχα να κάνω ήταν να εστιάσω στην προπόνηση, στη δουλειά, στην ομάδα.
Αγωνιστικά σε τρόμαξε κάτι;
Όχι, τίποτα. Το να παίξω στην Μπενφίκα εξ αρχής το θεώρησα ως το κατάλληλο επόμενο βήμα. Γνώριζα σε ποια ομάδα πηγαίνω, πόσο διαφορετικές θα είναι οι απαιτήσεις, αλλά ποτέ δεν αμφέβαλλα για τον εαυτό μου ούτε και με απασχόλησε κάτι εκ των προτέρων.
Ο τερματοφύλακας Βλαχοδήμος που έφυγε από την Αθήνα πόσο σχέση έχει με τον τερματοφύλακα Βλαχοδήμο της Μπενφίκα;
Πέραν της εμπειρίας που είναι αυτονόητη και επηρεάζει πάρα πολύ τη συμπεριφορά ενός γκολκίπερ, δεν νομίζω πως το παιχνίδι μου άλλαξε ριζικά. Σίγουρα όμως βελτιώθηκα στο κάθε τι γύρω από τα όσα επιτάσσει πλέον η θέση μου και ο ρόλος μου στο παιχνίδι. Στις σέντρες, στις μπάλες πίσω από την άμυνα, στις αντιδράσεις σε κάθε κατάσταση, στο build up, σε όλα.
Εσύ μεγάλωσες στην κορυφαία σχολή τερματοφυλάκων, τη γερμανική, συνέχισες στην Ελλάδα και πήγες σε μια ομάδα με παράδοση τα τελευταία χρόνια να βγάζει και να αναδεικνύει κορυφαίους τερματοφύλακες (Ομπλάκ, Εντερσον).
Στη Γερμανία μπήκαν οι βάσεις, ειδικά στην τεχνική που αποτελεί το βασικό κομμάτι αυτής της σχολής. Στην Ελλάδα το επόμενο μεγάλο βήμα, με εξαιρετικούς προπονητές τερματοφυλάκων, ήταν η προσαρμογή, η προετοιμασία και η καθημερινότητα σε συνθήκες πρώτης ομάδας. Και στην Μπενφίκα πλέον, όπου ο τρόπος δουλειάς, η μεθοδολογία και η βοήθεια που προσφέρονται είναι ασύγκριτα, μπαίνουν τα επιπλέον κομμάτια που χρειάζονται προκειμένου να ανταποκριθείς στο κορυφαίο επίπεδο.
Πέραν του επιπέδου και της δουλειάς, αυξήθηκε και η πίεση στην Μπενφίκα σε σχέση με όσα είχες ζήσει στον Παναθηναϊκό;
Δεν συγκρίνεται. Αλλά σε κάθε περίπτωση, η πίεση είναι το ωραίο. Η πίεση είναι αυτή που σε ωθεί να γίνεις καλύτερος, να προσπαθήσεις παραπάνω και στο τέλος να διαπιστώσεις από τι μέταλλο είσαι φτιαγμένος. Η πίεση είναι το μεγαλύτερο κριτήριο. Αν μπορείς να την διαχειριστείς, ειδικά σε μια ομάδα που θέλει πάντα να κερδίζει και όλοι περιμένουν από αυτήν, όπου και αν παίζει, όποτε και αν παίζει με όποιον και αν παίζει να κερδίζει, όπως είναι η Μπενφίκα, τότε δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα. Πρέπει να την καλοδέχεσαι, να την προσδοκάς, να την θέλεις. Αλλιώς, βαλτώνεις.
Λεωφόρος ή Ντα Λουζ; Σε επίπεδο ατμόσφαιρας πάντα…
Το Ντα Λουζ είναι φανταστικό. Ο κόσμος, η υποστήριξη, οι φωνές. Πραγματικά μοναδικά. Αλλά η Λεωφόρος, ειδικά σε ντέρμπι, προσφέρει ασύλληπτη αίσθηση και εμπειρία.
Όταν είχες φύγει από τον Παναθηναϊκό είχες πει ότι όταν επιστρέψεις για να δεις παιχνίδι του Παναθηναϊκού εκεί θα το κάνεις από την εξέδρα των οργανωμένων. Ισχύει;
Ναι, εννοείται. Θέλω να ζήσω από εκεί, από μέσα την ενέργεια που ένιωθα όταν ήμουν στο γήπεδο.
Όταν – χρονικοϋποθετικό – φύγεις από την Μπενφίκα και επιστρέψεις για να δεις ένα παιχνίδι της στο Ντα Λουζ, θα κάνεις το ίδιο;
Εκεί νομίζω πως θα το δω από τα box (γέλια).
Έτοιμος να προχωρήσω
Έχει να σου δώσει κάτι άλλο η Μπενφίκα; Η ήρθε ή ώρα να πας στο επόμενο επίπεδο;
Νομίζω πως είμαι έτοιμος να προχωρήσω, είναι κάτι που πλέον το θέλω. Έχω καθιερωθεί, έχω κερδίσει τίτλους, έχω ζήσει σημαντικές επιτυχίες, έχω παίξει σε Champions League και Europa League, η Μπενφίκα πραγματικά μου έδωσε πάρα πολλά, με βοήθησε πολύ να εξελιχθώ, όμως θεωρώ πως έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να κάνω το επόμενο βήμα.
Και πώς πλέον από την Μπενφίκα ξεχωρίζεις αυτό το επόμενο βήμα; Τι πρέπει να έχει η επόμενη ομάδα σου για να γίνει;
Δεν φεύγεις από μια ομάδα σαν την Μπενφίκα για κάτι λιγότερο. Θα πρέπει λοιπόν να βρίσκεται στην κορυφαία ταχύτητα των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, να είναι ομάδα που πάντα διεκδικεί τίτλους και να έχει σταθερή και πρωταγωνιστική παρουσία στις διεθνείς διοργανώσεις.
Υπάρχει προτίμηση στη Γερμανία λόγω της σχέσης σου με τη χώρα;
Όχι απαραίτητα. Δεν επηρεάζει την επιλογή και την όποια απόφαση κληθώ να πάρω το που μεγάλωσα.
Από την Μπενφίκα τι ανταπόκριση έχεις; Δεν έχουν συνηθίσει να… καθυστερούν τόσο σε πωλήσεις τερματοφυλάκων: ο Εντερσον είχε φύγει μετά από δύο σεζόν, ο Ομπλάκ ουσιαστικά μετά από μόλις μισή ως βασικός. Πλέον πιστεύεις πως αυτό που η πανδημία εμπόδισε το περασμένο καλοκαίρι θα το δεχτούν στο ερχόμενο;
Χωρίς να το ξέρω, απλώς εκτιμώντας το και μόνο, θεωρώ πως ναι, είναι και το club έτοιμο πλέον να συζητήσει όποιες προτάσεις γίνουν. Είναι και αυτό ένα κομμάτι των συνθηκών που έχουν, συνολικά, ωριμάσει.
Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΘΝΙΚΗΣ, ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡ
Κεφαλαίο Εθνική. Πως είναι τα πράγματα στην ομάδα, πως τα βλέπεις;
Το σημαντικότερο είναι πως υπάρχει φοβερό κλίμα. Και δεν είναι κλισέ. Φαίνεται νομίζω, πραγματικά είναι εξαιρετική η ατμόσφαιρα μεταξύ μας. Χαιρόμαστε να ερχόμαστε στην ομάδα, το κάνουμε με κέφι, με όρεξη, περνάμε εξαιρετικά μαζί, είμαστε όλοι μαζί, χωρίς μικρότερες παρέες και γκρουπ, εγωισμούς, χωρίς να μας απασχολούν άλλα από το ποδόσφαιρο και το πως θα πάει καλύτερα η ομάδα. Και το βλέπω και σε εμένα, αφού από τη μία στενοχωριέμαι που αφήνω την οικογένεια μου, από την άλλη όμως πραγματικά ενθουσιάζομαι που έρχομαι στην Εθνική, αφού δουλεύουμε σωστά, προσπαθούμε για να πετύχουμε τους στόχους που έχουμε θέσει.
Πόσο έχει συμβάλλει σε αυτό το κλίμα ο προπονητής;
Παρά πολύ, δεν γίνεται αλλιώς. Και όχι μόνο ο κόουτς, αλλά όλο το επιτελείο. Η προσέγγιση, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται στον κάθε έναν ξεχωριστά – και αυτό νομίζω πως είναι κάτι που όλοι μπορούν να επιβεβαιώσουν – σε κερδίζει και δεδομένα συμβάλλει στην εξαιρετική ατμόσφαιρα που υπάρχει στην ομάδα. Αλλά ακόμη και σε επίπεδο δουλειάς, πέραν του ψυχολογικού κομματιού, από την θεωρία, την τακτική, στο γήπεδο, όλα είναι προσεγμένα, όλα είναι όπως πρέπει, όπως χρειάζεται, όλα μας κάνουν να χαιρόμαστε που βρισκόμαστε και παλεύουμε για την Εθνική.
Θα πάμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο;
Το πιστεύω, ναι. Και το πιστεύουμε όλοι, παρά την ισοπαλία κόντρα στη Γεωργία. Έχουμε καλή ομάδα, έχουμε καλούς παίκτες, έχουμε δυνατότητες, έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτές και δεν νομίζω πως έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από κανέναν. Σίγουρα θα προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις, θα δώσουμε τα πάντα για να πάμε ξανά στο Παγκόσμιο Κύπελλο .
Εσύ έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα μπορούσες ήδη να είχες συμμετοχές και μετάλλια από Euro και Παγκόσμια Κύπελλα αν είχες επιλέξει τη Γερμανία ως ποδοσφαιρική σου εθνότητα;
Όχι καθόλου. Ούτε το σκέφτηκα ποτέ, ούτε και με απασχολεί. Ήθελα να φορέσω το εθνόσημο, έκανα ό,τι μπορούσα για να συμβεί, στο μυαλό μου δεν υπήρχε ποτέ αμφιβολία και τώρα που το έχω καταφέρει και είμαι μέλος αυτής της ομάδας δεν θα γίνονταν να σκεφτώ τίποτα διαφορετικό.
Εχεις συνειδητοποιήσει το πόσο άλλαξες απ’ όταν ήρθες στην Ελλάδα; Δεν ήξερες σε ποια Εθνική θα παίξεις, δεν είχες κερδίσει τίποτα σε επαγγελματικό επίπεδο, καλά καλά δεν είχες παραστάσεις, δεν είχες καθόλου διεθνή διασυλλογική εμπειρία. Πλέον, ετοιμάζεσαι για το επόμενο βήμα έχοντας γίνει το Νο1 στην Εθνική Ελλάδας, με φοβερά ρεκόρ και επιδόσεις στην Μπενφίκα, έχοντας κερδίσει τίτλους και έχοντας κάνει διεθνείς πορείες εκεί, όντας πλέον οικογενειάρχης και πατέρας.
Όχι, έτσι όπως το λες δεν το έχω σκεφτεί. Είναι όμως μια διαδικασία και στο γήπεδο και στη ζωή μου που τη βιώνω καθημερινά και μόνο έτσι, βλέποντας κάθε μέρα τις μικρές μικρές διαφορές, μπορώ να καταλάβω πόσο εξελίχτηκα, πόσο ωρίμασα. Και ως ποδοσφαιριστής και ως άνθρωπος. Σίγουρα, αυτή η διαδικασία δεν αφορά μόνο το γήπεδο, εννοείται, αλλά ναι, μπορείς να πεις ότι επειδή εκεί είναι και ο καθρέφτης των πάντων, σημαντικών στοιχείων του χαρακτήρα ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή, αποτυπώνεται και η δική μου πρόοδος.
Και η (νεογέννητη) κόρη την επηρεάζει αυτή την πρόοδο;
Ευτυχώς ούτε που την καταλαβαίνω! Μέχρι τώρα δεν μας έχει ξαγρυπνήσει, αλλά ούτε και ξυπνήσει ούτε μια φορά.
Πρέπει να έχει πάρει από τον πάτερά της. Τον πατέρα της που συνάντησα παιδί και πλέον μεγαλώνει το δικό του. Τον πατέρα της που έμαθα ταλέντο και πλέον είναι από τους πιο περιζήτητους τερματοφύλακες στην Ευρώπη. Τον πατέρα της που δεν σταματάει να κοιτάει όσο μακρύτερα μπορεί να φτάσει. Τα δεκατέσσερα χρόνια της καταγραφής της πορείας του Οδυσσέα Βλαχοδήμου, παρακολουθώντας τους διάφορους σταθμούς της καριέρας του, απλώς το επιβεβαιώνουν. Και όχι μόνο για τον δρόμο που έκανε, αλλά και αυτόν που απλώνεται μπροστά του…
