Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα: ο αγώνας που βρήκε τον Ολυμπιακό 13ο στην κατάταξη και εκτός στόχων, απέναντι σε αντίπαλο εξίσου ναυαγισμένο, Μάρτιο μήνα και με τα πλέι-οφ να απέχουν έτη φωτός, ήταν για τους Πειραιώτες «must win».
Ναι, ο Ολυμπιακός έπρεπε οπωσδήποτε να κερδίσει αυτό το ματς, για να απομακρύνει τα φαντάσματα, τους δαίμονες, τους κακοθελητές, καθώς και εκείνους που προσπαθούν να μετατρέψουν το μπασκετάκι σε ποδόσφαιρο.
Όλη μέρα χθες, έφταναν στα δημοσιογραφικά γραφεία θλιβερές φήμες για δυναμική παρέμβαση θυροφιλάθλων, για απόλυση του προπονητή, για απειλές, για πρόστιμα, για πάρκινγκ, για πυρηνικές βόμβες στο Στάδιο της χαμένης ειρήνης και της λυκοφιλίας.
Πιθανή ήττα από τους Σέρβους αδελφοποιτούς θα μπορούσε να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου, όσο και αν οι μεταξύ των ομόχρωμων αναμετρήσεις έχουν συχνά αύρα φιλικού – με την κυριολεκτική έννοια της λέξης.
Όταν ο Ερυθρός Αστέρας προσπέρασε γύρω στο 24ο λεπτό (58-59, 65-66), το επιφώνημα «ωχ» ανέβηκε σε πολλά χείλη. Ευτυχώς για όλους, και πρώτα για τον ίδιο, ο Βασίλης Σπανούλης έχει ισορροπήσει σε σχοινιά πολύ πιο τεντωμένα.
Ο αρχηγός ξόρκισε το πατατράκ και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας χρειάστηκε να τριπλοτσεκάρει το νικητήριο φύλλο αγώνα για να θυμηθεί το ροζ χρώμα του.
Ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου έπαιξε όμορφο μπάσκετ και ανέβηκε στους 53 πόντους με 14 ασίστ και μόλις 1 λάθος, αλλά δεν είχε πολλές ελπίδες νίκης.
Το αλλόκοτο «πρέπει» της βραδιάς έφερε γρήγορα τα φτηνά λάθη, ενώ οι αμυντικές αδυναμίες καθρεφτίστηκαν σε γρήγορα φάουλ και το παρκέ άρχισε να τρέμει.
Τα παραπάνω προβλήματα επικεντρώθηκαν στο πρόσωπο του Κώστα Σλούκα, ο οποίος αποσύρθηκε σχεδόν αναγκαστικά όταν υπέπεσε στο 3ο φάουλ του, προσφέροντας και δύο εύκολα καλάθια στους Σέρβους.
Τα «ωχ» πολλαπλασιάστηκαν όταν επανεμφανίστηκε στο παρκέ ο εσχάτως αποδιοπομπαίος Σπανούλης, αλλά η απαισιοδοξία των χθεσινών διαψεύστηκε στην πράξη.
Ο Σπανούλης αισθάνθηκε πιο σίγουρος για τα πατήματά του όταν επιστρατεύτηκε νωρίς δίπλα στον Σλούκα (σε σχήμα που έδωσε στον Ολυμπιακό σαφή κατεύθυνση και καλύτερη οργάνωση) και ενορχήστρωσε το παιχνίδι με αυτοπεποίθηση, μολονότι αβοήθητος στο δεύτερο μισό.
Δεν πέτυχε πόντο μετά το εναρκτήριο δεκάλεπτο, ωστόσο μοίρασε διαδοχικές ασίστ (7), απέφυγε τα λάθη (0) και σκόρπισε σιγουριά στους συμπαίκτες του, χωρίς να ενοχλείται από τους αθλητικούς γκαρντ που είχε απέναντί του.
Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, ο Ολυμπιακός θύμιζε ομάδα μπάσκετ.
Η αντεπίθεση ξεκίνησε βεβαίως από την άμυνα, όπου πρωταγωνίστησε ο Σάσα Βεζένκοφ, όχι πια στο «3», αλλά σε ρόλο δεύτερου ψηλού. Ο Αστέρας πέτυχε 48 πόντους στο πρώτο μέρος, αλλά ξεθώριασε στο δεύτερο και έμεινε στους 31, παρά τον οίστρο του Σιμόνοβιτς.
Το αποθέματα ενέργειας του ΜακΚίσικ παίζει πάντοτε κομβικό ρόλο στις καλές βραδιές του Ολυμπιακού, αλλά ο παραγκωνισμός του Χάρισον (07:47) δεν είναι καλός οιωνός για τον ίδιο.
Ο Κώστας Κουφός βοήθησε στα τελειώματα των φάσεων, αλλά χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να πείσει ότι δικαιούται ένα καλό συμβόλαιο σε ομάδα αυτού του επιπέδου.
Αλλά …ποιού επιπέδου ομάδα θα είναι ο Ολυμπιακός του 2021-22; Ποιοι παίκτες θα βρεθούν στις επάλξεις, τι είδους προπονητικό πρόγραμμα θα ακολουθηθεί, πόσο χρήμα θα έχει ο κουμπαράς και πώς ακριβώς θα διορθωθεί το ιστορικό λάθος του 2019;
Αν είναι να ξαναφτάσει ο Ολυμπιακός να παίζει «must win» αγώνες με αποκλειστικό κίνητρο το ονόρε τον Μάρτιο του 2022, και να φοράνε οι παίκτες καλοκαιρινές σαγιονάρες από το καταχείμωνο, δεν χρειάζεται να χαλάμε εμείς τη ζαχαρένια μας.
Το πρώτο που οφείλει να κάνει η διοίκηση είναι να ξαναπάρει στα χέρια της τα κλειδιά και να τα ακουμπήσει σε σημείο που να μη τα φτάνουν οι φανατικοί της τυφλής εξέδρας.
Πηγή: Gazzetta
