Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το περιτύλιγμα της βραδιάς δεν θύμιζε σε τίποτε τον ξένοιαστο κόσμο που μας περιέβαλλε πριν από έξι χρόνια, αλλά η παρουσία του Μάριο Χέζονια με έκανε να νιώθω ότι έχουμε ακόμη 2015 και ότι δεν πέρασε μία μέρα από τότε που η Εθνική μας τον συνάντησε στο Ζάγκρεμπ.
Ο Κροάτης μπορεί να έχει «γεμίσει» λίγο με γραμμάρια και να υστερεί σε σπιρτάδα λόγω της πολύμηνης απραξίας, αλλά στο ντεμπούτο του με τον Παναθηναϊκό έπαιξε το ίδιο μπάσκετ που έκανε τους Αμερικανούς να τον βάλουν στο αεροπλάνο για το Ορλάντο. Με εισιτήριο που τότε όλοι νομίζαμε ότι θα ήταν one-way.
Απέναντι στην ισχυρότερη ομάδα της Ευρώπης, μία Μπαρτσελόνα σαφώς καλύτερη από εκείνη που ο ίδιος άφησε πίσω, ο Μάριο Χέζονια ήταν, με δύο λέξεις, ο Μάριο Χέζονια. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Όποτε βρήκε χώρο για να πατήσει με το εκρηκτικό πρώτο βήμα του, πήρε φόρα και προσπάθησε να καρφώσει στα μούτρα των ανυποψίαστων. Οσάκις πάλι βρήκε τον διάδρομο κλειστό, κατέβασε το κεφάλι για να δημιουργήσει ρήγμα ή σούταρε εν στάσει.
Εν τέλει, έβαλε σχεδόν τα μισά από όσα επιχείρησε. Δεν το πιάνει συχνά το 50 τοις εκατό.
Έχασε πάμπολλες φάσεις στην άμυνα όπως αναμενόταν, αλλά βελτιώθηκε όταν άρχισε να διαβάζει τα χούγια των συμπαικτών του και να καταλαβαίνει το σύστημα που του δασκάλεψαν.
Προσπάθησε να κρατήσει το στόμα του κλειστό και να μείνει συγκεντρωμένος, αλλά δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό του trash talk όταν σταμάτησε με τάπα τον Σμιτς.
Δημιούργησε φθορά, προκάλεσε ρήγματα, κέρδισε πολλά φάουλ, αξιοποίησε τις ουκ ολίγες βολές που κέρδισε, έκανε την άμυνα να τον αισθανθεί.
Κέρδισε 2-3 κατοχές με deflections και με το διάβασμα των διαδρόμων και με κορ-α-κορ στην πίσω γραμμή, άσχετα αν τον αδικεί η επίσημη στατιστική που του δίνει 0 κλεψίματα.
Χάρισε στον αντίπαλο 1-2 φτηνούς πόντους με αχρείαστα φάουλ, υπέπεσε σε 5 λάθη, αλλά ξεχείλιζε από αυτοπεποίθηση και κοντολογίς έπαιζε σαν να μην έβλεπε καθόλου αντιπάλους μέσα στο γήπεδο.
Όπως έγραφα και τις προάλλες, ο πιο στριφνός εχθρός αυτού του παιδιού πάνω στο παρκέ είναι ο εαυτός του. Έτσι ήταν το 2015, έτσι ήταν στην Αμερική, έτσι θα είναι και αύριο.
Ο Μάριο Χέζονια θα κάνει και παιχνίδια χειρότερα από το αποψινό, με περισσότερα άστοχα σουτ και υψηλότερο δείκτη αδικαιολόγητου ατομισμού. Θα κάνει και πολύ καλύτερα, όχι απαραίτητα με γνώμονα το σκοράρισμα όσο τη δημιουργία και τα ριμπάουντ.
Θα είναι, σε κάθε περίπτωση, πρωταγωνιστής και σταρ, από αυτούς που σπανίζουν πλέον στο ελληνικό μπάσκετ.
Αμφιβάλλω αν θα τον επέλεγε ποτέ για τον δικό του Παναθηναϊκό ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά στο «τριφύλλι» του 2021, που αγκομαχάει, είναι μία δεύτερη αστραφτερή πολυτέλεια δίπλα στον Νέντοβιτς.
Ήταν φυσικά άδικος ο ρόλος που χρεώθηκε ο Χέζονια στο αποψινό ματς. Υποχρεώθηκε να γίνει λίγο από Νέντοβιτς και λίγο από Παπαπέτρου, παίζοντας ωστόσο στη φυσική του θέση, κάπου ανάμεσα στο «2» και στο «3».
Σε επόμενα ματς δεν θα βρει τόσο ζωτικό χώρο ούτε τόσες μπάλες για να βάλει 22 πόντους, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Πότε πότε, ο Μάριο θα καίει όχι σούπερ, αλλά απλή.
Ο Όντεντ Κάτας αντιμετώπισε το αποψινό ματς περισσότερο ως προπόνηση προσαρμογής για τον Χέζονια παρά ως ευκαιρία νίκης για την ελλιπή ομάδα του.
Η βασική πεντάδα, με τον Κροάτη στο πόστο του λαβωμένου Παπαπέτρου, δεν είχε την παραμικρή πιθανότητα να κρατήσει άσφαιρο το θωρηκτό της Βαρκελώνης.
Στο τέλος της πρώτης περιόδου, η Μπάρτσα μετρούσε ήδη 26 πόντους με 11/17 σουτ και 7 ασίστ και ξεμάκραινε στον ορίζοντα. «Στα πρώτα 14 λεπτά κάναμε μόνο 1 φάουλ και αυτό είναι απαράδεκτο», παραπονέθηκε ο Κάτας στην ανάπαυλα.
Ο Παναθηναϊκός βελτιώθηκε αμυντικά και έγινε ανταγωνιστικός όταν αξιοποίησε τα κορμιά του και άλλαξε τη μορφή του παιχνιδιού αμέσως μετά την ανάπαυλα, με τον ανέτοιμο για ανταρτοπόλεμο Χέζονια καθισμένο στον πάγκο.
Οι ρολίστες Μποχωρίδης (+2) και Μακ (+4) ήταν οι μοναδικοί «πράσινοι» με θετικό συντελεστή πόντων στο διάρκεια της συμμετοχής τους.
Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε ακόμα και να κερδίσει το παιχνίδι, εάν κέρδιζε 2-3 φάσεις από τους καυτούς Χίγκινς, Μίροτιτς στο τέλος. Μετά το πρώτο δεκάλεπτο, οι ασίστ ήταν 8-8, τα λάθη 16-16 και τα ριμπάουντ 20-21: απόλυτη ισορροπία.
Σε μία πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Live Sport, o συνάδελφος Γιάννης Ψαράκης απέδειξε με νούμερα ότι ο Παναθηναϊκός θα ήταν ομάδα της πρώτης εξάδας εάν με κάποιον τρόπο μετρούσαν μόνο τα …δεύτερα ημίχρονα.
Πόσο καλύτερη θα ήταν αυτή η ομάδα, αν έμπαινε στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια;
Για το αποψινό ματς, θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, αλλιώς θα χάσουμε τη μπάλα από τα μάτια μας.
Ο 12ος παίκτης της Μπαρτσελόνα (Βεστερμάν) θα έπαιζε 30 λεπτά στον φετινό Παναθηναϊκό, όπως και ο 11ος της (Κούρικ). Ο 9ος παίκτης της (Οριόλα) είναι συχνά πενταδάτος στην Εθνική Ισπανίας, όπως και ο 10ος (Κλαβέρ). Ο 8ος παίκτης της (Αμπρίνες) ήρθε από το ΝΒΑ, ενώ ο δεύτερος πόιντ-γκαρντ (Μπολμαρό) έχει βάλει πλώρη να γίνει Τζινόμπιλι.
Με τι θράσος θέλει να νικήσει αυτή την ταξιαρχία η ομάδα που συμπληρώνει τη δωδεκάδα της με τον Δίπλαρο, τον Καλαϊτζάκη, τον Όγκαστ;
Με όλη την αγάπη και την εκτίμηση στους προαναφερθέντες (και στον Κασελάκη, που έπαιξε 3,5 λεπτά), το χάσμα ανάμεσα στους δύο κόσμους είναι κραυγαλέο και πλέον αγεφύρωτο.
Το βίντεο με το οποίο η Euroleague TV προλόγισε τον αγώνα, εκείνο το τρίποντο του Διαμαντίδη στο «Παλάου Μπαουγκράνα», περισσότερο θλίψη και νοσταλγία για τα περασμένα μεγαλεία προκαλούσε, παρά υπερηφάνεια.
To ίδιο και η φιγούρα του ανεπανόρθωτα φευγάτου Νικ Καλάθη με ροζ φορεσιά. Αντάξιος διάδοχός του δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.
Πηγή: Gazzetta
