Το πρώτο πράγμα που εμπέδωσα σε αυτή τη σειρά Ολυμπιακός-PSV, είναι πως σφάλλουμε όσοι συμβαίνει να χάνουμε τα ίχνη ενός ποδοσφαιριστή (σε κάποια, πλούσια μεν άγονη δε, γραμμή) κι ύστερα το παίρνουμε για δεδομένο ότι πλέον ο ποδοσφαιριστής “δεν υπάρχει”. Να πω την αλήθεια, εάν δεν ήταν τα ματς της Εθνικής Ισραήλ, θα πίστευα πως ο Ζαχάβι έχει σταματήσει τη μπάλα. Δεν είχε σταματήσει, προφανώς. Απλώς, επί τέσσερα χρόνια, ώσπου να τον επαναφέρει εφέτος η PSV στην Ευρώπη, ο Ζαχάβι έπαιζε στην Κίνα. Ναι, εκτός mainstream. Αλλ’ έπαιζε στην Κίνα, δεν είχε χαθεί (επειδή εγώ δεν παρακολουθώ τα δρώμενα) στην Κίνα.
Το ελληνικό αντίστοιχο, μάλιστα γεννημένος το ίδιο έτος (1987) με τον Ζαχάβι, είναι ο Ελ Αραμπί. Κι εκείνος είχε…χαθεί, προτού τον πάρει ο Ολυμπιακός, τρία χρόνια στο Κατάρ. Σε τούτη τη σειρά, αν δεν ήταν μία επίθεση μονάχος (και δεν ήταν, διότι υπάρχει και ο πολύ καλός Μάλεν), πάντως ο Ζαχάβι πήγε να πάρει μία πρόκριση περίπου μονάχος. Και δεν θα έλεγε κανείς τότε, πως προκρίθηκε μία κακή ομάδα. Οπως δεν το λέει κανείς και τώρα, που προκρίθηκε ο Ολυμπιακός. Στην τελική ανάλυση, ποιος προκρίθηκε και ποιος αποκλείστηκε, αυτό παίχτηκε επάνω σ’ ένα σχοινί από το 85’35” (δοκάρι Μάλεν) ως το 87’30” (γκολ Χασάν). Σε ελάχιστους πόντους, και σε 120-παρά-κάτι δευτερόλεπτα.
Μιλώντας για τους Ζαχάβι και τους Ελ Αραμπί, το δεύτερο πράγμα που εμπέδωσα στη σειρά Ολυμπιακός-PSV, είναι πως η ικανότητα των καλών επιθετικών να εκτελέσουν, πάντοτε πηγαίνει ένα βήμα μπροστά από τη δυνατότητα των καλών αμυντικών να τους σταματήσουν. Το παγκόσμιο συνήθειο, είναι να υπεραναλύουμε στα γκολ τι παρέλειψαν να κάνουν οι αμυντικοί ή/και οι τερματοφύλακες. Ενώ τα γκολ μπαίνουν, πάντοτε ή σχεδόν, επειδή κάτι πρόλαβαν να κάνουν οι επιθετικοί. Στο 1-0 την Πέμπτη, ο πανέξυπνος Ζαχάβι διαβάζει τη μικτή άμυνα του Ολυμπιακού στο κόρνερ, τρεις μαν-του-μαν και οι υπόλοιποι ζώνη, το εκμεταλλεύεται και πηγαίνει στη μπάλα με (ίσαμε δέκα μέτρα) ανεμπόδιστη φόρα, στοχευμένα. Δεν είναι αφύσικο, ότι τρύπησε τον Ζοζέ Σα.
Χώθηκε ανάμεσα σε δύο συμπλέγματα μαν-του-μαν (που δεν μπορούσαν να τα παρατήσουν ο Μπουχαλάκης κι ο Ρούμπεν Σεμέντο), ο Μπα κατάλαβε τι πάει να γίνει αλλ’ άργησε να φτάσει, κεφαλιά-γκολ. Ως προς την ανεμπόδιστη φόρα, ήταν περίπου όπως το γκολ που έβαλε ο Μπα τον Ιανουάριο στην Τούμπα. Ενας εγγενές ρίσκο του συστήματος. Το 2-0 δε, ήταν η συνέχεια του δοκάρι-κι-έξω, το φάουλ του Ζαχάβι, στον Πειραιά. Ούτε εκείνο πιανόταν, ένα εκπληκτικό κτύπημα που δεν έγραψε. Ούτε αυτό εδώ, ένα επίσης εκπληκτικό κτύπημα που έγραψε. Σε αυτό εδώ επιπλέον, οι δύο της PSV που στήθηκαν μπάστακες μπροστά στο τείχος του Ολυμπιακού, έκαναν ακριβώς τη δουλειά για την οποία στήθηκαν. Απέσπασαν, για ένα κλάσμα δευτερολέπτου, το βλέμμα του Ζοζέ Σα.
Ο Ολυμπιακός είχε πολλούς παίκτες σε κακή μέρα, όσο για να είναι εύλογο ότι ο αγώνας στράβωσε. Και πάλι όμως, ιδίως αφού ο προπονητής το συμμάζεψε στο δεύτερο ημίχρονο με τις αλλαγές στα πρόσωπα και με την κλασική ακροβασία από τον ένα σχηματισμό στον άλλον κι από τον άλλον στον παράλλο, κάπως η ελληνική ομάδα “το έβγαζε” ότι θα το κάνει. Να αποκλειστεί ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη με αβαντάζ +2 γκολ από το πρώτο ματς, η ζώσα μνήμη έχει συγκρατήσει μόνον ένα περιστατικό, προ ετών στο Ολντ Τράφορντ, με το χατ-τρικ του Φαν Πέρσι. Ο,τι έβγαζε, ο Ολυμπιακός το έκανε πράγματι. Δεν έγινε με 4-3-3, δεν έγινε με 4-2-3-1, έγινε με 4-4-2. Οπου και να έστελνε ο Φορτούνης τη σέντρα, θα εύρισκε (συμ)παίκτη. Στο πρώτο δοκάρι, τον Μασούρα. Στο δεύτερο, τον Χασάν. Εκεί που την έστειλε, τον Ελ Αραμπί. Τα ρέστα είναι ιστορία.
Μία ιστορία που επανεπιβεβαίωσε, για πολλοστή φορά, την ευελιξία του κόουτς. Τη σαφήνεια των ιδεών, μες στο καθαρό κεφάλι του. Τη δυνατότητα να θεωρεί και, ενδεχομένως αιφνιδιασμένος από το σπάνιο 3-5-2 της PSV, ν’ αναθεωρεί. Καθόλου λιγότερο, η ιστορία επανεπιβεβαίωσε την αποφασιστικότητά του. Εξω, στην ανάπαυλα, ο Βαλμπουένα! Pourquoi pas? Την πρώτη χρονιά του Πέντρο Μαρτίνς, ήταν η Μίλαν στο Καραϊσκάκη. Τη δεύτερη, η Αρσεναλ στο Λονδίνο. Τώρα, αυτό στην Ολλανδία. Το πνεύμα, δεν αγοράζεται. Χτίζεται. Ματς-ματς. Χρονιά-χρονιά. Αν υπάρχει κάτι ν’ αποτρέψει άλλον ένα αποκλεισμό (τύπου Γουλβς, Μπεσίκτας, Μεταλίστ, ή Νιουκάσλ παλαιότερα) στους “16” του Γιουρόπα Λιγκ, η καλύτερη πιθανότητα είναι αυτό. Το πνεύμα.
Χτυπάει δυο φορές ο κεραυνός στο ίδιο σημείο, Αρσεναλ πέρυσι Αρσεναλ εφέτος, λοιπόν; Η φύση του Γιουρόπα Λιγκ, η πεμπτουσία του, είναι να μη απαγορεύει σε κανένα να σκέπτεται το ο,τιδήποτε. Εκπροσωπούνται, στις 16 ομάδες τώρα, 11 διαφορετικές χώρες. Τον περασμένο Αύγουστο στο final-8 της Γερμανίας, έφτασαν κλαμπ όπως η Βασιλεία και η Κοπεγχάγη. Τούτη τη χρονιά άλλωστε, δεν υπάρχει καν στο κάδρο…η Σεβίλλη που πάντοτε κερδίζει στο τέλος το τρόπαιο. Η Αρσεναλ, ασφαλώς θα έρθει εκατό-μηδέν υποψιασμένη μετά το περσινό κάζο. Και, θεωρητική εκτίμησή μου, τούτη τη σεζόν είναι καλύτερα δουλεμένη απ’ όσο πέρυσι.
Πράγμα που, όμως, δεν καθρεφτίζεται στα αποτελέσματα (οι ήττες της, στην Πρέμιερσιπ, είναι περισσότερες από τις νίκες της), δεν καθρεφτίζεται στη βαθμολογία (ψάχνεις να τη βρεις στο “πάνω μισό” του πίνακα…αλλά είναι 11η), σίγουρα δεν φαίνεται σε ό,τι νοκ-άουτ έχει παίξει. Με την εξαίρεση της Πέμπτης, εκεί που ο Ομπαμεγιάνγκ της έδωσε κάτι να ‘χει, για να σώσει το νόημα του υπόλοιπου της περιόδου της. Pourquoi pas, συνεπώς.
πηγή: Sdna
