Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι αυθεντικοί άνθρωποι του χώρου, αυτοί που στ’ αλήθεια αξίζει να υπάρχουν και να δουλεύουν στα γήπεδα, πορεύονται μ’ ένα ιδανικό ποδοσφαίρου. Ο,τι ο καθείς έχει μες στο κεφάλι, ως ιδανικό ποδοσφαίρου. Αλλά για να υπερασπίζει κανείς ένα ιδανικό, το όποιο ιδανικό, πρώτα πρέπει να επιβιώνει. Πεθαμένος, δεν μπορείς να υπερασπίσεις τίποτα. Ο Τραϊανός Δέλλας, πιθανότατα δεν ονειρεύεται η ομάδα του να παίζει όπως έπαιξε ο Παναιτωλικός τις προάλλες στη Θεσσαλονίκη με τον Αρη ή, τώρα, με τον Παναθηναϊκό. Είναι υποχρεωμένος όμως, εδώ-και-σήμερα να βάλει το ιδανικό στην άκρη. Να παλέψει για να το υποστηρίξει όταν, με το καλό, θα έχει εξασφαλίσει το ζην.
Πράγμα που μας φέρνει, εκεί που θέλω να πάω. Στον ΟΦΗ, δηλαδή. Γιατί για μένα, γεγονός του τριημέρου στη Σούπερ Λιγκ δεν είναι οι ισοπαλίες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, ούτε η ήττα του Παναθηναϊκού. Οριστική εξέλιξη μετά απ’ αυτή την αγωνιστική, θεωρώ το με πάσα επισημότητα εισόδιο του ΟΦΗ στη γη του πυρός. Η τελευταία νίκη του ΟΦΗ, κατεγράφη τ’ Αη Γιαννιού. Φυσικά, “δεν είναι κάθε μέρα τ’ Αη Γιαννιού”. Αλλά και, τόσον καιρό έκτοτε, καμία άλλη μέρα μετά τ’ Αη Γιαννιού δεν ήταν για τον ΟΦΗ “τ’ Αη Γιαννιού”. Εχει διαφορά. Ο ΟΦΗ μετράει επτά σερί ήττες. Επτά! Στατιστικά, από σπάνιο έως σχεδόν αδύνατον. Και να το θέλεις, δεν γίνεται να το καταφέρεις.
Για να καταλάβουμε, το αμέσως επόμενο (μετά του ΟΦΗ) τρέχον κακό σερί στη Σούπερ Λιγκ είναι οι δύο ήττες του Απόλλωνα με τη Λαμία και με τον Βόλο. Πού δύο, πού επτά. Κάμψη, συμβαίνει. Και τραυματισμοί, θα συμβούν. Συνέβη η κάμψη στον ΟΦΗ, για ένα διάστημα και πέρυσι που η σεζόν ήταν πολύ καλή. Είναι άλλο η κάμψη όμως, το να υποφέρεις από τη δυστοκία να φέρεις το αποτέλεσμα. Και άλλο να έχει χαθεί, που λένε, η μπάλα. Παραμερίζοντας τα αποτελέσματα, περισσότερο από τους βαθμούς ο ΟΦΗ μες στο 2021 έχασε την αγωνιστική ταυτότητά του. Το παιγνίδι που παρουσιάζει, δεν είναι το προφίλ-ΟΦΗ. Είναι κάτι το αγνώριστο. Απέμειναν να κρατιούνται, γαντζωμένοι απ’ ό,τι πρόλαβαν να κουτσοκάνουν προτού βγει το 2020. Υστερα, με τόσο στενό rotation στα πάρα πολλά ματς Ιανουάριο/Φεβρουάριο, γονάτισαν.
Είδηση είναι ό,τι εκπλήσσει. Ολα συνδέονται με την αρχική προσδοκία, ποια ήταν η προοπτική στην εκκίνηση, τι προκύπτει στον δρόμο. Και σωστά συνδέονται, όλα, έτσι. Η ΑΕΚ πηγαίνει με 13-5-5 (νίκες-ισοπαλίες-ήττες) και η εύλογη συζήτηση είναι για μια, αν όχι καταστροφική, σίγουρα όχι επιτυχημένη πορεία. Ο Αρης προς το παρόν πηγαίνει μ’ ένα πανομοιότυπο 13-5-5, και η εύλογη συζήτηση είναι για μία τρομερή πορεία. Ολόιδιοι αριθμοί, πολύ διαφορετική (ορθή) αξιολόγηση. Και αλλού. Ο Ατρόμητος έχει 26 πόντους, και η χρονιά είναι αποτυχία. Ο ΠΑΣ έχει δύο λιγότερους, 24, και δικαιούται τον έπαινο. Για την ωραία ταυτότητά του. Για το συνεπές προφίλ του.
Ο Απόλλωνας έχει ακόμη λιγότερους, 22 πόντους, και επίσης δικαιούται έπαινο για την προσπάθειά του με μια ολοκαίνουργια ομάδα που τον Σεπτέμβριο ικέτευε να πάρει μία-δύο εβδομάδες περιθώριο ώστε…να κάνει προετοιμασία. Τότε πρώτο φαβορί για φούντο, σήμερα ο Απόλλωνας είναι η τέταρτη-πέμπτη πιο αποτελεσματική ομάδα του πρωταθλήματος. Για τον Βόλο, δεν συζητώ καν, δεν είναι οι 30 πόντοι απλώς, ο Βόλος αξίζει παρασημοφόρηση για το αλέγρο, θετικό, συνδυαστικό ποδόσφαιρό του. Μόνον Ολυμπιακός/ΠΑΟΚ/ΑΕΚ έχουν περισσότερες ασίστ (που έγιναν γκολ) από τον Βόλο, μέχρι στιγμής. Και χαίρομαι δυο φορές, ότι αναπόσπαστο “μέρος του καλού” εκεί, είναι πια ο ενταγμένος Νίνης.
Οπότε είδηση, είναι ο ΟΦΗ που εκπλήσσει. Γιατί τραβάει ο ΟΦΗ ό,τι τραβάει, οι αυθεντικοί άνθρωποι του ποδοσφαίρου που εργάζονται στο κλαμπ είμαι περισσότερο από βέβαιος ότι ήδη εμβάθυναν και το έχουν υπεραναλύσει σε αμέτρητα νυχτερινά, ή και στο φως της ημέρας, brainstorming. Εμείς, μόνο στα επιφανειακά μπορούμε να σταθούμε. Στα προφανή. Ο Ζοάο Φιγκεϊρέντο ας πούμε, που τον πήραν για σαράντα χιλιάρικα από τη Λιθουανία και τον έδωσαν για ένα εκατομμύριο στα Εμιράτα, ένα απίθανο ντιλ που δεν υπάρχει άνθρωπος να μη το προσυπογράψει, οι τέσσερις που μπήκαν κι έπαιξαν στη θέση του μετά, Σαρδινέρο, Γιάννου, Καστανιός, Γκαργκαλατζίδης, αθροιστικά και οι τέσσερις μαζί ένα Ζοάο Φιγκεϊρέντο δεν έκαναν. Αντιλαμβανόμαστε συνεπώς, γιατί στην αποτελεσματικότητα ο ΟΦΗ είναι η 12η ομάδα στις 14.
Κανείς άλλος εταίρος της Σούπερ Λιγκ δεν έχει τις 14 ήττες του ΟΦΗ, στις 23 αγωνιστικές. Κανείς άλλος δεν έχει τα 37 γκολ του ΟΦΗ, το χειρότερο παθητικό. Η κατακρήμνιση από το περσινό top-6 δεν δικαιολογείται καν, να πεις, από κάποια αλλαγή πολιτικής στα οικονομοτεχνικά στάνταρντ. Ακόμη και αυτή τη στιγμή, μια ειρωνεία, ο ΟΦΗ διαθέτει το ρόστερ με την έκτη market value στην κατηγορία, δηλαδή στη θεωρία το καλύτερο κάτω από τους big-5. Να πεις ίσως, για το περιβάλλον του κλαμπ; Μα δεν υπάρχει, το δεύτερο πέφτει πολύ μακρυά, πιο ήρεμο εργασιακό περιβάλλον, το ολιγότερον πιεστικό αν θέλετε, για να λειτουργεί κανείς. Εν πάση περιπτώσει, η ανάλυση ας περιμένει. Τώρα, δεν είναι καιρός για άλλο εσωτερικό brainstorming. Τώρα, είναι ο καιρός να ματώσουν.
Διότι οι παίκτες του ΟΦΗ έχουν φτάσει στο οριακό σημείο όπου, σαν από συνήθεια πλέον, πηγαίνουν να παίξουν και (είναι σαν να) ξέρουν πως θα τους συμβεί για άλλη μία φορά αυτό που πρόκειται να τους συμβεί. Και πράγματι, αυτό κάθε φορά τους συμβαίνει! Στο εξής, 3+7 ματς ως τον τερματισμό μοιάζουν πολλά για να κυλήσουν άνετα κι άλλο! Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι ότι, σε σχέση με τους συναδέλφους τους που δίνουν τον αγώνα της επιβίωσης σε άλλες πόλεις, αυτοί στο Ηράκλειο ήταν οι πλέον απροετοίμαστοι, πνευματικά, για ένα τέτοιο σενάριο. Οι Απολλωνιστές το είχαν συνειδητοποιήσει απ’ τη day one, ότι αυτός θα ήταν ο αγώνας τους μες στη σεζόν. Οι Παναιτωλικοί, ή στη Λαμία, το ίδιο. Στην Κρήτη, τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι…
Πηγή: Sport DNA
