«Το ποδόσφαιρο είναι μία ικανότητα. Ένας ολόκληρος κόσμος. Ένα σύμπαν, μόνο του. Το αγαπώ γιατί πρέπει να είσαι ικανός για να παίξεις. Ελευθερία! Το ποδόσφαιρο είναι ελευθερία! Το ποδόσφαιρο είναι ένα κομμάτι μου, όταν παίζω ξυπνάει ο κόσμος γύρω μου».
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον θρύλο της μουσικής… Μπομπ Μάρλεϊ. Έκανε γνωστή τη ρέγκε, την Τζαμάικα σε όλο τον κόσμο. Συντροφιά του ήταν πάντα η κιθάρα του αλλά και η … μπάλα.
Ο Νέστα Ρόμπερτ Μάρλεϊ γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό το Νάιν Μάιλς, του Σεντ Αν Πάρις, στη Τζαμάικα, σαν σήμερα, στις 6 Φεβρουαρίου του 1945. Στην πατρίδα του, η σημερινή μέρα θεωρείται εθνική γιορτή. Συνθέτης, τραγουδιστής αρχικά με την μπάντα του, τους «Wailers» και μετέπειτα μόνος του, περνούσε και περνάει διάφορα μηνύματα μέσω της μουσικής του. Αγάπη, έρωτας, ελευθερία, πολιτική, φυλετικές διακρίσεις ήταν στα μηνύματα και τα κρυφά νοήματα των τραγουδιών του. Τον έχουν ονομάσει «Βασιλιά της ρέγκε». Έμεινε κοντά στις ρίζες του και στην κουλτούρα της Τζαμάικα αλλά μέσω της μουσικής του –χάρη σ’ αυτόν η ρέγκε αναδείχθηκε- κατάφερε να ξεπεράσει τα σύνορα του μικρού νησιού της Καραϊβικής και να γίνει ένα μουσικό είδωλο.
Κύριο μέσο έκφρασης του ήταν η μουσική, αλλά αυτό που λίγοι ξέρουν είναι ότι παράλληλα το πάθος του ήταν το ποδόσφαιρο. Δεν μπορούσε να ζήσει μακριά από τη μπάλα. Είτε όσο βρισκόταν στο σπίτι του, είτε σε περιοδεία, στα παρασκήνια, είτε στο στούντιο έπαιζε ποδόσφαιρο, είχε κοντά του μία μπάλα.
«Αγάπησα τη μουσική πριν αγαπήσω το ποδόσφαιρο. Αν αγαπούσα πρώτα το ποδόσφαιρο ίσως να ήταν επικίνδυνο , γιατί είναι λίγο βίαιο. Αν κάποιος σου κάνει σκληρό τάκλιν, σου γεννά αισθήματα πολέμου» είχε πει.
Πιστός οπαδός της βραζιλιάνικης Σάντος ενώ αγαπημένοι του παίκτες ήταν ο Πελέ και ο Οσβάλντο Αρντίλες. Ήταν κοντά στο ποδόσφαιρο πάντα και ένας από τους πιο γνωστούς παίκτες της Τζαμάικα στο ποδόσφαιρο, ο Άλαν «Σκιλ» Κόουλ έγινε αργότερα και ο μάνατζερ των περιοδειών του. Δεν έχανε ευκαιρία για μπάλα και μπάλα, ξανά. Του άρεσε να παίζει, να κάνει εξάσκηση μόνος του ή να παίζει με παρέα. Ήταν κάτι που τον χαλάρωνε και τον απελευθέρωνε. Στις περιοδείες ζητούσε να έχει τηλεόραση για να βλέπει αγώνες. Κάποια στιγμή είχε πει σε έναν δημοσιογράφο «αν θες να με γνωρίσεις , θα πρέπει να παίξεις ποδόσφαιρο κόντρα σε μένα και τους Wailers».
Όσοι τον έζησαν από κοντά λένε ότι είχε καλές ποδοσφαιρικές ικανότητες και θα μπορούσε αν εστίαζε σ’ αυτό να παίξει ακόμη κι επαγγελματικά. Ο καλλιτεχνικός του διευθυντής , Νέβιλ Γκάρικ, έχει πει ότι αν ήταν αρκετά καλός θα παρατούσε ακόμη και τη μουσική. «Ο Μπομπ δεν ήταν ένας μεγαλόσωμος άνδρας, με ύψος 1.63μ. αλλά ήταν αρκετά επιθετικός. Όταν έκανε τάκλιν , έκανε σκληρό τάκλιν . Όταν προσπαθούσε να σκοράρει και έκανε σουτ, σούταρε δυνατά. Χάσαμε αρκετές μπάλες επειδή είχε δυνατό σουτ». Έπαιζε σαν μέσος και επειδή έκανε σκληρά μαρκαρίσματα, συχνά χρεωνόταν με πέναλτι. Σε ανοιχτό γήπεδο ήταν αρκετά επιθετικός και κυνηγούσε κάθε ευκαιρία για να σκοράρει. Ήταν ανταγωνιστικός και έτρεχε… πολύ… Η «Hope road», εκεί όπου έμενε, στο Κίνγκστον μετατρεπόταν σε ένα μίνι γήπεδο.
«Στις περιοδείες δεν μπορούσαμε πάντα να είμαστε κοντά σε αθλητικές εγκαταστάσεις ή πάρκα , οπότε νοικιάζαμε πάντα και μια σουίτα. Δεν κοιμόταν εκεί ο Μπομπ αλλά τη χρησιμοποιούσαμε για να τρώμε όλοι και να παίζουμε εκεί μπάλα. Λέγαμε το παιχνίδι «moneyball» γιατί όποιος έσπαγε κάτι, έπρεπε να το πληρώσει» είχε δηλώσει ο Γκάρικ. Σε έναν αγώνα με δημοσιογράφους στο Παρίσι, το 1977, τραυματίστηκε στο πόδι, στο νύχι, Οι γιατροί ανακάλυψαν κακόηθες μελάνωμα στο δάχτυλο και αμέσως πρότειναν να του ακρωτηριάσουν το πόδι. Ο Μπομπ Μάρλεϊ , είχε ασπαστεί το ρασταφαριανισμό και σύμφωνα με τη θρησκεία του, πίστευε ότι έπρεπε να κρατήσει το σώμα , όπως είναι. Ο καρκίνος εξαπλώθηκε αρκετά γρήγορα και όταν αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθεια των γιατρών ήταν ήδη αργά.
Στις 11 Μαΐου του 1981, άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Μαϊάμι, μόλις στα 36 του χρόνια. Στην τελευταία του κατοικία στην Τζαμάικα, τον συντρόφευσε η αγαπημένη του κιθάρα, ένα μπουμπούκι μαριχουάνας και μία… μπάλα.
Πηγή: Sport DNA
