Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Ολυμπιακός δίνει απόψε στο Κάουνας για την Ευρωλίγκα ένα ματς με την Ζαλγκίρις που μοιάζει να είναι καθοριστικό για το τι θα κάνει στη συνέχεια στην διοργάνωση. Αν το κερδίσει, λογικά ο δρόμος προς την οκτάδα ανοίγει διάπλατα. Αν το χάσει, όλα θα δυσκολέψουν ακόμα πιο πολύ. Αλλά ο εφετινός Ολυμπιακός δεν σου επιτρέπει να έχεις βεβαιότητες: ό,τι ακολουθεί θα έχει σασπένς. Ηθελα καιρό τώρα να γράψω ένα κομμάτι για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα πριν από ένα παιγνίδι κι όχι μετά από ένα. Τα κομμάτια μετά τα ματς αφορούν αποτελέσματα και τα αποτελέσματα δημιουργούν, καλώς ή κακώς, πάντα και λίγο συναισθηματισμό, που είναι κακός σύμβουλος. Πριν από ένα ματς, οτιδήποτε αγορά μια ομάδα γράφεται και διαβάζεται με μεγαλύτερη ψυχραιμία.
Θα πρεπε να είναι στην τετράδα
Με επτά νίκες εκτός έδρας σε είκοσι παιχνίδια, ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να έχει εξασφαλίσει την οκτάδα και να συζητάμε για τις μεγάλες του πιθανότητες να βρεθεί στην τετράδα. Κι όμως ο Ολυμπιακός αν απόψε στο Κάουνας ηττηθεί, θα δει τις πιθανότητες του να μπει στην οκτάδα να μειώνονται διότι έχει καταφέρει εντός έδρας να χάσει ακόμα και από την Βιλερμπάν, που είχε ηττηθεί στην Ελλάδα κάθε φορά που την επισκέφτηκε. Πέρσι ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να την κερδίσει με πρωταγωνιστή το νεαρό Νικολαΐδη. Και φέτος κατάφερε να χάσει σε μια στιγμή πως ο Σλουκάς έχει εξελιχθεί σε σούπερ σταρ της διοργάνωσης.
Ζήτησα από διάφορους φίλους, γνώστες του αθλήματος, να μου εξηγήσουν πως δικαιολογούνται αυτές οι απίστευτες μεταπτώσεις του Ολυμπιακού εντός και εκτός έδρας. Η απάντηση που έδωσαν όλοι έχει να κάνει κυρίως με την έλλειψη του κόσμου. Είναι μία απάντηση που δεν με καλύπτει. Δεν μπορώ δηλαδή να καταλάβω γιατί μία ομάδα μπορεί να επηρεάζεται αρνητικά από το γεγονός ότι δεν έχει τους οπαδούς της στο γήπεδο και να μην επηρεάζεται όταν αγωνίζεται στις ίδιες αποστειρωμένες συνθήκες και εκτός έδρας και μάλιστα με τους ίδιους αντιπάλους. Ο Ολυμπιακός έπαιξε χωρίς κόσμο και στα δύο ματς με την Βιλερμπάν. Η επιθετική του απόδοση ήταν ολότελα διαφορετική. Το παράδοξο όμως είναι ότι ήταν επιθετικά παραγωγικότερος εκτός έδρας και όχι στο γήπεδο του όπως θα ήταν πιο λογικό και δεν ήταν φυσικά η παρουσία του τραυματία Χασάν Μάρτιν που αυτή την διαφοροποίησε. Κατέληξα σε μια άλλη εξήγηση, η οποία έχει να κάνει περισσότερο με το ρόστερ του Ολυμπιακού παρά με τις συνθήκες στο γήπεδο.
Μια ημιτελής ομάδα
Για μία ακόμα χρονιά, όπως ακριβώς ο Ολυμπιακός συνηθίζει, η ομάδα του δεν είναι ούτε σούπερ όπως δείχνουν τα αποτελέσματα της εκτός έδρας, ούτε προβληματική, όπως θα νόμιζε κανείς βλέποντας τα ματς στο ΣΕΦ. Είναι απλά μία ημιτελής ομάδα.
Ο Ολυμπιακός έχει (και) φέτος δύο χτυπητά κενά. Του λείπει ένας δυνατός ψηλός και αυτή η έλλειψη μοιάζει τεράστια, κυρίως γιατί στην εφετινή Ευρωλίγκα επέστρεψαν γιγαντόσωμοί δεινόσαυροι – παίκτες πάνω από 2.10μ – που είχαμε πιστέψει πως δεν ήταν πλέον απαραίτητοι στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ του Χάινς, του Ντάνστον και του Ρέινολντς. Φέτος ο Ταβάρεζ, ο Μιλουντίνοφ, αλλά και οι διάφοροι Φαλ και ο Γκουντάιτις κάνουν θραύση. Ο Ολυμπιακός δεν έχει στο ρόστερ του κανένα που να τα βάλει με τέτοιους παίκτες. Η κατάθεση ψυχής που κάνουν κάθε φορά ο Ελις, ο Μάρτιν αλλά και ο Σαν Σαρλ, απέναντι σε «θηρία», έχει συνήθως ως αποτέλεσμα οι συγκεκριμένοι παίκτες συχνά πυκνά (στο δεύτερο ημίχρονο ειδικά) να μένουν από δυνάμεις. Τότε ο Ολυμπιακός χάνει τα ριμπάουντ και συχνά χάνει και τα παιχνίδια.
Η δεύτερη σοβαρή έλλειψη είναι στα δικά μου τα μάτια αυτή ενός σούτινγκ γκαρντ που να μπορεί να παίξει δίπλα στο Σλουκά ή στο Σπανούλη δίνοντας εκτός από τις απαραίτητες άμυνες και λύσεις επιθετικά με προσωπικούς πόντους. Ο Ολυμπιακός έχει τον Τζενκινς, που βοηθάει στην άμυνα, αλλά δεν δίνει πόντους και τον Χάρισον, που μου δίνει την εντύπωση στη διάρκεια κάθε παιχνιδιού πως κάνει ή το ένα ή το άλλο – ή δηλαδή αναλαμβάνει να τελειώσει επιθέσεις ή μπορεί να παίξει ένα πεντάλεπτο υποδειγματικής άμυνας: σπανιότατα και τα δύο. Όταν τη δουλειά του την έκανε Λαρεντζάκης ο Ολυμπιακός πήγε καλύτερα. Αλλά ο Λαρεντζάκης φέτος μαθαίνει τη διοργάνωση.
Αναζητούνται πάντα υπερβάσεις
Ως ομάδα ο Ολυμπιακός την αρρώστια αυτή της ημιτέλειας την κουβαλάει χρόνια. Στα χρόνια του Γιάννη Σφαιρόπουλου δεν μπορούσε να βρει ένα τεσσάρι της προκοπής, ώστε να μην χρειάζεται να παίζει ο Πρίντεζης 35 λεπτά. Επειδή οι Αμερικανοί επιλέγονταν με βασικό κριτήριο την δυνατότητα αμυντικής προσφοράς, σπανίως υπήρχε ένα αληθινά αξιόπιστο «τριάρι» με καλό σουτ, παρότι το έψαχναν. Άλλες χρονιές δεν υπήρχε στην ομάδα κάνεις περιφερειακός σκόρερ για να μην στερεί λεπτά συμμετοχής και επιθέσεις από το Βασίλη Σπανούλη, πάνω στον οποίο η ομάδα στηριζόταν. Η ημιτέλεια υπήρξε ο βασικός λόγος που ο Ολυμπιακός έπρεπε να παίζει διαρκώς στα «κόκκινα» και οι παίκτες να κάνουν υπερβάσεις. Όποιος έκανε τις μεγαλύτερες (ο Χάινς, ο Ντάνστον, ο Μπιρτς κτλ) βρήκε έπειτα και τρομερά συμβόλαια. Αλλά από άλλους. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να πάρει πάλι κάποιον άγνωστο να τον χτίσει.
Ποια είναι η διαφορά σε σχέση με παλιότερα; Οτι παλιότερα υπερβάσεις για να καλύψουν τα κενά του ρόστερ έκαναν συνήθως ρολίστες, που χάρη στη δουλειά τους και την συνέπεια τους μεγάλωναν και τον χρόνο της συμμετοχής τους. Δίνοντας διαρκώς κάτι παραπάνω παίκτες χωρίς πείρα στην Ευρωλίγκα μεταμορφώθηκαν προς το καλύτερο. Ο Μιλουντίνοφ είναι το καλύτερο παράδειγμα, αλλά αυτό το κατάφεραν κατά καιρούς και παίκτες όπως ο Λο, ο Γκριν και ο Λοτζέσκι, που πρόσφεραν τελικά περισσότερα απ’ όσα αρχικά περιμέναμε. Φέτος όμως η πιθανότητα αυτή είναι μικρότερη, γιατί από τον πάγκο έρχονται συνήθως ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης, που είναι μεγάλα παιδιά και όχι νεούδια στην Ευρωλίγκα που παίζοντας στα «κόκκινα» θα εξελιχθούν.
Τον καιρό του Σπανούλη
Απαντάνε όλα αυτά στο γιατί ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερα εκτός έδρας; Μάλλον όχι. Εξηγούν όμως λίγο γιατί αγωνίζεται χειρότερα στην έδρα του. Αυτό συμβαίνει γιατί οι παίκτες πιστεύουν πως εντός έδρας δεν χρειάζεται να δώσουν πάντα και απαραίτητα αυτό το κάτι παραπάνω για να κερδίσουν, αρκεί να κάνουν σωστά τη δουλειά. Νομίζω αυτό το πιστεύει κι ο Μπαρτζώκας που στο ΣΕΦ δίνει συνήθως περισσότερο χρόνο συμμετοχής στο Χαραλαμπόπουλο π.χ. Κι αυτός όπως και οι παλιοί του παίκτες θυμούνται τις εποχές που το ΣΕΦ ήταν έδρα. Όμως η κάποτε δύναμη του ΣΕΦ δεν έχει να κάνει μόνο με τον κόσμο: είχε κυρίως να κάνει με το ότι ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης ήταν νεότεροι και ως εκ τούτου μπορούσαν να μετατρέπουν κάποια παιχνίδια (όχι όλα…) σε τυπική διαδικασία. Τώρα αυτά τα παιχνίδια δεν υπάρχουν, γιατί οι δύο αυτοί υπέροχοι παίκτες μεγάλωσαν. Τριάντα λεπτά στο παρκέ δεν μπορεί να μείνεις κανένας από τους δυο.
Ο επόμενος Ολυμπιακός που θα καταφέρει κάτι σημαντικό στην Ευρωλίγκα δεν θα είναι ένας Ολυμπιακός συγκινήσεων και υπερβάσεων, αλλά μια πλήρης ομάδα. Ο εφετινός δεν είναι. Ας χαρούμε τις κατάθεση ψυχής που κάνει, αλλά ας μην ξεχνάμε τα κενά του. Κι ας ελπίσουμε πως τα βλέπει κι ο προπονητής του. Που πέρυσι όταν ήρθε έκανε προσθήκες (ο ΜακΚίσικ έτσι προέκυψε), ενώ φέτος για λόγους που δεν κατανοώ δεν θέλει να κάνει. Δεν το κατανοώ γιατί χάρη σε αυτόν μάθαμε τον Γκόρντον, τον Ντάνστον, τον Γκιλ, τον Μίκι, τον Λοτζέσκι, τον Ντίπλερ κτλ. Τώρα αντί να βρει ένα τέτοιο, παλεύει με την ημιτέλεια, που είναι πάντα πρόβλημα. Εστω κι αν είναι ο βασικός λόγος που βλέπουμε συναρπαστικά ματς…
Πηγή: Κάρπετ Show
