Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι καλές μετακινήσεις, όταν πρόκειται για ελληνόπουλα που φεύγουν, κρίνονται σε ένα πολύ συγκεκριμένο και λεπτό μεταίχμιο. Να έχει ωριμάσει ο ποδοσφαιριστής, όσο χρειάζεται ώστε να μπορεί να υποστηρίξει τη μετάβαση στο “ποδόσφαιρο εξωτερικού”. Αλλά και να μη έχει ωριμάσει…τόσο πολύ, που να μη είναι πια ευπώλητος. Καμιά φορά στη ζωή, τα χρόνια περνάνε κι ούτε που καταλαβαίνεις πώς. Στα κλαμπ της Σούπερ Λιγκ ιδίως, η πολυετία συνεπάγεται αναπόφευκτη φθορά. Κουράζεται η σχέση.
Ο Δημήτρης Γιαννούλης, δεν υπήρχε λόγος να κάτσει και να υποστεί τη φθορά που υπέστησαν κάποια στιγμή, λόγω πολυετίας, ο Φορτούνης ή ο Μάνταλος, ή που είχε φανερά αρχίσει να την υφίσταται ο Πέλκας, ή που θα αρχίσει όπου να ‘ναι να την υφίσταται ο Κουρμπέλης. Διαισθάνεται κανείς πως σε αυτά τα δύο χρόνια, μετά την επιστροφή από τον Ατρόμητο, πλέον ο Γιαννούλης εξάντλησε ό,τι είχε να δώσει. Μεταναστεύει, και μεταναστεύει ακριβώς επάνω στο οικονομικό peak, προτού καταλήξει να φταίει για όλα αυτός!
Η μετακίνηση στη Νόριτς, προφανώς δεν έχει το γκλαμ του Τσιμίκα στη Λίβερπουλ. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι δεν έχει καν, το γκλαμ ενός Λυκογιάννη στην Κάλιαρι ή ενός Κυριακόπουλου στη Σασουόλο. Ούτε, εννοείται, του Σταφυλίδη όταν τον πήρε η Μπάγερ Λέβερκουζεν. Κανένα πρόβλημα! Η Νόριτς για τον Γιαννούλη είναι, κατά την εκτίμησή μου, ένα smart “πρώτο βήμα” ομαλής μετάβασης. Μία ασφαλής “ενδιάμεση γέφυρα” προς την Πρέμιερ Λιγκ.
Για μετακίνηση Ιανουαρίου, ένας λόγος παραπάνω, η πολυτέλεια της γέφυρας είναι ανεκτίμητη. Ο Γιαννούλης εντάσσεται σε ομάδα πρωταθλητισμού, στη σταθερή πρωτοπόρο για την ακρίβεια, στο πιο τραχύ και δύσκολο πρωτάθλημα στον κόσμο. Την Τσάμπιονσιπ. Και έχει αμέσως μπροστά, ένα (τον δεύτερο) γύρο. Που στην Τσάμπιονσιπ, ένας γύρος πρωταθλήματος είναι, σχεδόν, όσο μία ολόκληρη regular season στην Ελλάδα.
Οχι από προσωπική συμπάθεια, αυστηρά ποδοσφαιρικά και μόνον, θεωρώ ότι θα παίξει. Και θα παίξει, γρήγορα. Οπότε, όταν τον Αύγουστο το ασανσέρ-Νόριτς “καλώς εχόντων” παραταχθεί για άλλη μία σεζόν στην Πρέμιερσιπ, ο Γιαννούλης θα είναι έτοιμος για 25-30 παιγνίδια στην ηλικία των 26 ετών. Εάν κάτι δεν είναι για να τον αγχώνει από εκεί κι έπειτα, ούτε αυτόν ούτε τον ΠΑΟΚ, είναι…η μεταπώληση.
Ετσι όπως λειτουργεί το σύστημα της αγοράς στην Αγγλία, μονάχα την υγειά του να προσέχει, θα γίνει “με τον αυτόματο”. Και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, η κατηγορία. Υποβιβασμένη στην Τσάμπιονσιπ η Νόριτς, τον περασμένο Σεπτέμβριο πώλησε τον προηγούμενο αριστερό οπισθοφύλακά της, τον Τζαμάλ Λούις, στη Νιουκάσλ για 16,5 εκατομμύρια. Λίγο μετά, πώλησε και ένα σέντερ-μπακ στην Εβερτον, τον Μπεν Γκόντφρι, για 27,5 εκατομμύρια.
Μάλλον περιττεύει η υπενθύμιση ότι αυτά συμβαίνουν με ένα αγόρι που ο ΠΑΟΚ το πήρε 18 χρονώ από τον Βατανιακό για κάτι σαν είκοσι χιλιάρικα. Ο δρόμος, είναι ο προφανής. Ο ΠΑΟΚ έχει, πρώτον, άμεσα να αγοράσει ένα επόμενο Γιαννούλη και, δεύτερον και κυριότερο, να διαπλάσει τον μεθεπόμενο. Ο δρόμος θα γίνει ακόμη πιο προφανής, όταν έλθει “εκείνη η ώρα” του Τζόλη, ένα φαινόμενο που προβλέπω ότι θα σπάσει όλα τα ρεκόρ!
Ο Γιαννούλης ήταν ο τελευταίος ευπώλητος, της ομάδας του νταμπλ. Στις πωλήσεις, οι τεχνικοί διευθυντές κρίνονται από το ποιους φέρνουν μετά “αντ’ αυτών”. Οι προπονητές, από το τι κάνουν “κατόπιν αυτών”. Ρεαλιστικά μιλώντας, τόσο επιδραστικοί ποδοσφαιριστές δύσκολα αντικαθίστανται μονομιάς. Ιανουάριο, ακόμη πιο δύσκολα. Ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε, με τον Τσιμίκα. Και ήταν καλοκαίρι, όχι Ιανουάριος.
Αλλά και δεν έκλαψε, γι’ αυτό. Συνήθως, επειδή δεν είναι εφικτό να βρεις κλώνο, αντί να μεμψιμοιρείς για τα χαρακτηριστικά που έφυγαν, αλλάζεις τον τρόπο παιγνιδιού αξιολογώντας τα χαρακτηριστικά που διαθέτεις. Προσαρμόζεσαι, με ευελιξία. Παίζεις με ό,τι έχεις. Ο προπονητής του Ολυμπιακού έκανε μετά τον Τσιμίκα, αυτό που έχει να κάνει ο προπονητής του ΠΑΟΚ μετά τον Γιαννούλη.
Πηγή: Sport DNA
