Του Βασίλη Σαμπράκου
Ανάμεσα σε δύο ομάδες που είχαν, στην δεδομένη στιγμή, περίπου την ίδια αγωνιστική δυναμική μια στατική φάση ήταν που έκανε τη διαφορά και αποφάσισε τον νικητή στο ντέρμπι του “Κλεάνθης Βικελίδης”. Χάρη στην εκτέλεση του Λιβάι Γκαρσία και την κακή αντίδραση του Ζακαρί Μπουσέ (είχε σωστή τοποθέτηση αλλά δεν ενεργοποιήθηκε πριν από την εκτέλεση και άργησε να κάνει βήμα προς τη γωνία του) η ΑΕΚ βρήκε το γκολ και επένδυσε πάνω στη στιγμή που δημιούργησε στο 65’ για να λυγίσει τον Άρη σε αυτό το μπρα ντε φερ.
Η εικόνα και το αποτέλεσμα είναι καθαρά σημάδια μιας ομάδας που βρίσκει, δημιουργεί ξανά μια καθαρή αγωνιστική ταυτότητα. Ομάδας η οποία παρουσίασε βελτίωση, συγκριτικά με τον “φετινό” εαυτό της, τόσο στην φάση της άμυνας (κυρίως σε αυτή) όσο και στην φάση της επίθεσης.
Η ΑΕΚ είχε ένταση· ειδικά στο β’ ημίχρονο έπαιξε σε υψηλότερη ένταση από τον αντίπαλό της. Έβαζε μεγαλύτερη πίεση στον αντίπαλο κάτοχο της μπάλας, ήταν πιο πιεστική, πήγαινε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στις διεκδικήσεις της δεύτερης μπάλας. Και μετά το 0-1 έπαιξε επιθετική άμυνα πιέζοντας ψηλά στο τερέν προκειμένου να ενοχλεί τον Άρη και να μη του επιτρέψει να χτίσει επιθέσεις με καθαρό μυαλό.
Όλα αυτά βεβαίως τα έδειξε η ΑΕΚ επειδή η κόπωση των σερί αγώνων είχε προκαλέσει μεγαλύτερη φθορά στον Άρη. Η ομάδα του Άκη Μάντζιου συμπεριφερόταν σαν να είχε χάσει βασικά στοιχεία της αγωνιστικής ταυτότητάς της. Ο Άρης δεν ήταν πιεστικός, και είχε χάσει ένα από τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού του, την ένταση στις μονομαχίες και την διεκδίκηση της δεύτερης μπάλας. Στη λήξη του ματς ο Μάντζιος απέδωσε το φαινόμενο στην έλλειψη φρεσκάδας λόγω και της λασπομαχίας στα Γιάννινα απέναντι στον ΠΑΣ. Εκείνος ξέρει αν μπορούσε ή όχι να το προεκτιμήσει αυτό και να το προλάβει ή να το περιορίσει. Ίσως μάλιστα αυτός να ήταν και ο λόγος που τον οδήγησε στην επιλογή αυτής της στρατηγικής με το συντηρητικό παιχνίδι από την αρχή του αγώνα· επιλογή που δεν αποδείχθηκε “αρκετή”. Το γεγονός είναι ότι η ομάδα του ειδικά στο β’ ημίχρονο είχε αλλοιωμένα χαρακτηριστικά.
Πώς κατάφερε η ΑΕΚ, μια ομάδα που επί Καρέρα δεχόταν γκολ με όλους τους τρόπους, να κρατήσει το “0” για τρίτο σερί παιχνίδι; Ο Χιμένεθ απέδωσε την αλλαγή στη στάση της ομάδας του στην τόνωση της αυτοπεποίθησης των ποδοσφαιριστών, και σίγουρα αυτό είναι ένα μέρος της εξήγησης διότι η ψυχοπνευματική προετοιμασία των παικτών έχει πολύ μεγάλη επίδραση στην απόδοση μιας ομάδας. Δεν είναι όμως μόνο αυτό: στο “Βικελίδης” η ΑΕΚ έπαιξε συντηρητικά για 45’ λεπτά προκειμένου να παραμείνει ήρεμη και να μείνει “μέσα” στο ματς. Το πρώτο ημίχρονο την βρήκε να έχει φτιάξει λιγότερες επικίνδυνες επιθέσεις (12) από τον αντίπαλό της (25) παρόλο που η μοιρασμένη κατοχή έγερνε υπέρ της (49%-51%). Στο α’ ημίχρονο η ΑΕΚ συμπεριφέρθηκε σαν να την νοιάζει πρωτίστως, αν όχι μόνο, το να μη δεχθεί γκολ. Ειδικά μάλιστα μετά το 20’, όταν αναγκάστηκε να παίξει με τον Λάτσι πλάι στον Σβάρνα στο κέντρο της άμυνάς της λόγω του τραυματισμού του Νεντελτσιάρου.
Παρ’ όλα αυτά η ΑΕΚ έδειξε ενδιαφέροντα πράγματα και στην φάση κατοχής της μπάλας, και δημιούργησε την αίσθηση ότι ο Χιμένεθ το απολαμβάνει τώρα που έχει βρει ποδοσφαιριστές με τα χαρακτηριστικά του εξτρέμ στο ρόστερ της. Η ΑΕΚ προσπάθησε πολύ να παίξει από τις πτέρυγες και να δώσει την ευκαιρία στον Γκαρσία να βρεθεί σε καταστάσεις “1 εναντίον 1” με τον Σάκιτς. Ακόμη και αν ήταν μονότονη και επέμεινε πολύ σε αυτό το μοτίβο ανάπτυξης των επιθέσεων δίχως να δώσει και στον Μαχαίρα τις ευκαιρίες να πάει σε μονομαχία με τον Σούντγκρεν, η ΑΕΚ έδειξε κάτι· κάτι που δημιουργεί μια αίσθηση αισιοδοξίας στην κοινωνία των φίλων της ΑΕΚ για βελτίωση του θεάματος, με όρους ψυχαγωγικούς, στο εγγύς μέλλον.
Σε αυτά τα τρία παιχνίδια που ακολούθησαν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ο Χιμένεθ δημιουργεί την εντύπωση ότι σκοπεύει να εκμεταλλευτεί τις νίκες για να βελτιώσει και την επιθετική λειτουργία τώρα που τονώνει την αυτοπεποίθηση των ποδοσφαιριστών. Και σίγουρα αυτό είναι ένα μέρος του οράματος ενός προπονητή – να συνδυάσει την αποτελεσματικότητα με την βελτίωση της ποιότητας του θεάματος που προσφέρει η ομάδα του. Ακόμη πάντως και αν κάποιος μπορούσε να του το εγγυηθεί ότι θα συμβεί αυτό, δηλαδή ότι στις ημέρες του μέχρι τη λήξη τη σεζόν θα δει την ΑΕΚ να μαζεύει βαθμούς και να βελτιώνει σε ικανοποιητικό βαθμό την ποιότητα της επιθετικής ανάπτυξής της, ο Χιμένεθ δεν θα έπρεπε να αρκεστεί σε αυτό. Το στοίχημά του πρέπει να είναι η ανάδειξη νεαρών ποδοσφαιριστών. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία στην ΑΕΚ και να της “σώσει” μια σεζόν που έδειχνε ότι πηγαίνει ήδη “χαμένη”.
Ο Λάτσι, ο Μαχαίρας και τα άλλα παιδιά
Η εικόνα του Ζίγκα Λάτσι, ενός 18χρονου Σλοβένου αριστεροπόδαρου κεντρικού αμυντικού που έχει υπάρξει διεθνής με όλες τις “μικρές” εθνικές ομάδες της πατρίδας του και παρ’ όλα αυτά ο Καρέρα του είχε δώσει μόνο μια συμμετοχή πριν από έναν χρόνο και 10 μέρες, ήταν εικόνα ενός παιδιού που πρέπει να πάρει ευκαιρίες. “Κακώς δεν έπαιζα” φώναξε με την ηρεμία του, την ανθεκτικότητα του, τις έγκαιρες και καθαρές επεμβάσεις του και τις ασφαλείς μεταβιβάσεις. “Κακώς” είχε ξεχάσει τελευταία ο Καρέρα και τον 20χρονο Θεοδόση Μαχαίρα, τον οποίο “θυμήθηκε” ο Χιμένεθ. Καλώς θέλει να βάζει τον 18χρονο Μιτάι, καλώς βάζει στο γήπεδο τους 23χρονους Σβάρνα και Γαλανόπουλο. Αν κάτι έχει να κερδίσει η ΑΕΚ μέσα από αυτή τη σεζόν είναι ακριβώς αυτό – το να μάθει ποιοι από τους μικρότερους και U25 ποδοσφαιριστές που διαθέτει “της κάνουν”. Διότι ναι, με τέτοιους μπορεί να φτιάξει μια φιλόδοξη ομάδα, εφόσον τους πλαισιώνει με ποιοτικούς – Έλληνες και ξένους – ποδοσφαιριστές μεγαλύτερης ηλικίας και εμπειρίας. Η πρόοδος που θα κάνουν στο κομμάτι της επίγνωσης με τις παραστάσεις που θα πάρουν οι νεαροί ποδοσφαιριστές είναι το μεγαλύτερο ρεαλιστικό προσδοκόμενο όφελος σε μια σεζόν που την βρίσκει Γενάρη μήνα στο -9 από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό.
Αν λειτουργήσει με αυτή τη συνείδηση, ο Χιμένεθ μπορεί σε αυτή του τη θητεία να προσφέρει στην ΑΕΚ πολύ περισσότερα από αυτά που της έδωσε στην αμέσως προηγούμενη. Η ιστορία του λέει ότι στην Ελλάδα δεν έδωσε ποτέ μεγάλη σημασία σε ένα κομμάτι το οποίο κατείχε στα χρόνια του στη Σεβίλη, αυτό της εκπαίδευσης και της ωρίμανσης νεαρών ποδοσφαιριστών. Θα είναι ευχή για την ΑΕΚ τούτη τη φορά του, στα 57, ο Ισπανός προπονητής να έχει επιστρέψει αποφασισμένος να αφήσει κάτι μεγαλύτερο πίσω του την επόμενη φορά που θα γυρίσει στην πατρίδα του. Η ιστορία λέει ότι ξέρει πώς γίνεται. Καιρός να φτιάξει μια αξιόλογη στρατηγική.
Πηγή: Gazzetta
