Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Ξεκαθαρίζω από τις πρώτες αράδες του συγκεκριμένου blog ότι αηδιάζω με τα φαινόμενα ανθρωποφαγίας που κυριαρχούν όχι μόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, ως λαός, αδυνατούμε να κατανοήσουμε που σταματούν τα όρια της καλοπροαίρετης κριτικής και που ξεκινούν αυτά του… ξεσκίσματος οποιουδήποτε συνανθρώπου μας. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, θεωρώ ότι η απάνθρωπη – και στα όρια του εξευτελισμού – αντιμετώπιση που τυγχάνει από το βράδυ της Τετάρτης ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης, μου προκαλεί θλίψη και αναγούλα.
Προφανώς και ο τερματοφύλακας του ΠΑΟΚ βαδίζει σε έναν αγωνιστικό δρόμο αυτοκαταστροφής και αυτό που χρειάζεται είναι καλόπιστη κριτική, προκειμένου να επαναφέρει την ποδοσφαιρική του πυξίδα σε σωστή ρότα και όχι… δημόσιο λιθοβολισμό ή στήσιμο στον τοίχο για εκτέλεση.
Και επειδή πάντα θα βγάζω το καπέλο σε αθλητές που από την αφάνεια, κατάφεραν μέσα από τη σκληρή δουλειά να αναρριχηθούν στην επαγγελματική πυραμίδα του σπορ που υπηρετούν, το ίδιο πράττω και με τον Πασχαλάκη, έναν αθλητή που μέχρι τα 26 του χρόνια ουσιαστικά δεν υπήρχε στον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας, και μέσα σε μια πενταετία, κατάφερε να κερδίσει με το σπαθί του θέση βασικού τερματοφύλακα σε μια ομάδα του ειδικού βάρους του ΠΑΟΚ, αλλά και θέση στο ρόστερ της εθνικής μας ομάδας.
Για να παραφράσω, λοιπόν, και ένα τραγούδι της Άννας Βίσση που είναι στη μόδα, ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης κινδυνεύει να «πεθάνει» ποδοσφαιρικά από την υπερβολική του αγάπη… στην υπερβολή. Αυτό το διαχρονικό κουσούρι στο παιχνίδι του αποκτά χρόνο με το χρόνο ολοένα και πιο επικίνδυνες διαστάσεις, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τις εστίες των ομάδων που υπερασπίζεται.
Η ροπή του Πασχαλάκη προς το λάθος, οφείλεται στη διάθεσή του να εντυπωσιάζει ακόμη και στις πιο απλές φάσεις για έναν τερματοφύλακα. Στιγμές που αρκεί να κάνει ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση για να μπλοκάρει απλά την μπάλα, βλέπεις να τις διαχειρίζεται ως… ακροβάτης τσίρκου που θέλει να εντυπωσιάσει τα πλήθη με την ευλυγισία και τα εντυπωσιακά του άλματα.
Παρατηρήστε την επιλογή του στην πολυσυζητημένη, πλέον, φάση του γκολ του Μπα. Ξεχάστε την εντελώς λανθασμένη εκτίμησή του για την πορεία της μπάλας και επικεντρώστε το ενδιαφέρον σας στον τρόπο που επιλέγει να απομακρύνει την μπάλα. Ούτε κινείται με τα δύο χέρια προς το μέρος της για την μπλοκάρει με ένα δυνατό άλμα, ούτε επιλέγει να την απομακρύνει με γροθιές έχοντας μέτωπο προς την πλάγια γραμμή. Ξεκινάει μια κίνηση από χαμηλά με το ένα χέρι και για να δώσει εντυπωσιακό χρώμα στην έξοδό του, επιλέγει να τη διώξει με τη γροθιά του ενός χεριού θυμίζοντας… Σούπερμαν (με τον οποίο, μάλιστα, είχε ταυτιστεί στα επινίκια της κατάκτησης του προπέρσινου πρωταθλήματος με τον ΠΑΟΚ).
Είναι τόσο ριψοκίνδυνη η επιλογή του, (και μάλιστα σε ένα παιχνίδι όπου τα μποφόρ του ανέμου δυσκόλευαν ακόμη περισσότερο όλες τις φάσεις για τους ποδοσφαιριστές) που ακόμη κι αν πέρναγε η μπάλα από το κεφάλι του Μπα, ο Πασχαλάκης θα κινδύνευε είτε να τη στείλει μόνος του στα δίχτυα με «τσαφ», είτε να τη στρώσει σε οποιονδήποτε άλλον επιτιθέμενο του Ολυμπιακού.
Και επειδή, ακριβώς, δεν πρόκειται για μεμονωμένη φάση που ο Έλληνας πορτιέρο καταφεύγει στην υπερβολή, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που μπορεί να φέρει στην ίδια του την ομάδα η συγκεκριμένη επιλογή, αν δεν αποφασίσει ο Πασχαλάκης να αλλάξει συμπεριφορά κάτω από τα δοκάρια, φοβάμαι ότι ο δρόμος που έχει επιλέξει θα αποδειχτεί αυτοκαταστροφικός και αδιέξοδος.
ΥΓ. Για τη συνολική εικόνα του ντέρμπι δεν έχω να προσθέσω πολλά. Έχετε διαβάσει ουκ ολίγες αναφορές που σχεδόν όλες ταυτίζονται μεταξύ τους. Θα συμπληρώσω απλά ότι ασφαλές ταμείο όχι μόνο για το παιχνίδι της Τούμπας, αλλά για όλο το βαρύ πρόγραμμα του Ιανουαρίου και πως το διαχειρίστηκαν όλες οι ομάδες, θα γίνει στο τέλος του μήνα μετά τα ντέρμπι ΠΑΟΚ – ΑΕΚ και Ολυμπιακού – ΠΑΟΚ, αλλά και κάποια «ύπουλα» παιχνίδια στο πρόγραμμα όλων τους…
Πηγή: Over FM
