Της Νίκης Μπάκουλη
Ο νεαρότερος σε ηλικία παίκτης που ανήκει στο ρόστερ της Yokohama FC είναι γεννημένος στις 18/10 του 2002. Λέγεται Masanori Fukamiya και είναι τερματοφύλακας. Παρεμπιπτόντως, στη θέση του υπάρχει ο Yuta Minami, ετών 41 και αρχηγός. Δεν είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης της παρέας. Ούτε καν ο δεύτερος μεγαλύτερος (υπάρχει ο Shunsuke Nakamura των 42 Ιουνίων). Τους ‘τρώει’ όλους ο Kazuyoshi Miura, o οποίος θα ‘κλείσει’ τα 54 στις 26/2. Τη χρονιά που γεννήθηκε ο βενιαμίν, ο ‘King Kazu’ ήταν στην 16η σεζόν της καριέρας του, ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ο ‘King Kazu’ είναι ‘ο Μαραντόνα της Ιαπωνίας. Δυο γενιές ποδοσφαιριστών τον είχαν ως είδωλο όταν ήταν παιδιά’.
✍️ ?????? ?? ??? ???? ?
At 11:11 on January 11th, @yokohama_fc announced big news about their #11: The renewal of 53-year-old forward Kazuyoshi Miura’s contract for the 2021 season! https://t.co/tz6iu2WTs5
— J.LEAGUE Official EN (@J_League_En) January 11, 2021
Φέτος θα ασχοληθεί με την 35η συνεχόμενη αγωνιστική περίοδο της ζωής του και όπως εξηγεί, δεν έχει σκοπό να ολοκληρώσει κάπου εδώ κοντά. Δεν τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα όλα τα ρεκόρ που κάνει και σχετίζονται με την ηλικία του. Το ταξίδι είναι αυτό που τον νοιάζει. Και βλέπει τον προορισμό ως συνέπεια. Και δεν ξέρει πώς θα μπορούσε να είναι ακόμα ζωντανός, αν δεν έπαιζε ποδόσφαιρο. Είναι άλλωστε αυτό που κάνει, από όταν ήταν παιδί -και έμαθε να το αγαπά από τον πατέρα του που ήταν φαν του σπορ. “Είχε πάει στο Μεξικό το 1970, για να δει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είχε ‘καταγράψει’ τα ματς σε κάμερα 8mm. Μεγάλωσα βλέποντας τον Πελέ, στα βίντεο του μπαμπά μου. Ήμουν μόλις 3 χρόνων, αλλά θυμάμαι τα πάντα. Λάτρεψα τη Βραζιλία και το ποδόσφαιρο της”, είχε αποκαλύψει στο BBC.
Ο πατέρας του είχε γνωστούς στη Βραζιλία και του κανόνισε να πάει εκεί. Παράτησε το σχολείο και την πατρίδα το 1982, στα 15 για να ζήσει το όνειρο του. “Τότε δεν είχαμε επαγγελματική λίγκα στη χώρα μου. Δηλαδή, δεν υπήρχε τρόπος να γ’ινω επαγγελματίας εδώ“.
Έγινε μέλος ακαδημίας του Σάο Πάουλο (Clube Atletico Juventus) και έζησε στους κοιτώνες των νέων από 15 έως 20 χρόνων. Ήξερε κάτι λίγα πράγματα στα πορτογαλικά. “Δεν μπορούσα να καταλάβω τη γλώσσα, οι συνήθειες ήταν τελείως διαφορετικές, οπότε λογικά ένιωθα μόνος. Το πρώτο τρίμηνο ήταν πολύ δύσκολο”. Αφοσιώθηκε στις προπονήσεις και τα μαθήματα πορτογαλικών και σιγά σιγά άρχισε να κάνει φίλους. Εξηγεί πως δεν είχε εναλλακτικό πλάνο. Θα γινόταν ποδοσφαιριστής.
Το 1986 του έδωσε συμβόλαιο η Σάντος, όπου είχε μεγαλουργήσει το ίνδαλμα του. Μετά του έδωσε η Παλμέιρας και η Κοριτίμπα. Άλλαξε διάφορες ομάδες σε τέσσερα χρόνια. Δεν ‘ρίζωσε’ κάπου. Έτσι το 1990 επέστρεψε στη χώρα του, για το σύλλογο (Yomiuri SC που έγινε Verdy Kawasaki) που άνηκε στα ιδρυτικά στελέχη της J1 League (προέκυψε το 1993).
Πήρε τέσσερα σερί πρωταθλήματα, έγινε διεθνής, έγινε και ο πρώτος ‘πολυτιμότερος παίκτης’ στην ιστορία της λίγκας (νίκησε τον Γκάρι Λίνεκερ) και μετά έφυγε για την Ιταλία, για να αγωνιστεί ως δανεικός στη Τζένοα (1994-95).
Έγινε ο πρώτος Ιάπωνας ποδοσφαιριστής της SerieA. Στην πρεμιέρα χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του Φράνκο Μπαρέζι και χρειάστηκε επέμβαση. Σε 21 συμμετοχές έβαλε 1 γκολ -εναντίον της Σαμπντόρια. Στις 15/1 του 1994 έδωσε την ασίστ στο γκολ της νίκης επί της Πάντοβα. Όταν τελείωσε ο δανεισμός γύρισε εκεί όπου άνηκε και έμεινε έως το 1998. Προσπάθησε άλλη μια φορά να ‘στεριώσει’ στην Ευρώπη το 1999, όταν πήγε στη Ζάγκρεμπ. Απέτυχε. Η τρίτη και τελευταία ευκαιρία ήταν αυτήν της Μπόρνμουθ. Όταν την ‘έχασε’ κι αυτή γύρισε για πάντα στην Ιαπωνία. Ήταν 32. Για μια σεζόν αγωνίστηκε στην Kyoto Purpe Sanga, μετά πήγε για τέσσερις σεζόν στη Vissel Kobe και το 2005 αποδέχθηκε την πρόταση της Yokohama, που τότε αγωνιζόταν στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία.
Μεταξύ των ρεκόρ που ‘χει διαλύσει είναι αυτό του μεγαλύτερου σε ηλικία παίκτη του πλανήτη, σε επαγγελματικό παιχνίδι (ήταν 50 και 7 ημερών, όταν πέρασε τον Στάνλεϊ Μάθιους που ‘κρατούσε’ το ρεκόρ από το 1965 -τον νίκησε για δυο μέρες) και του μεγαλύτερου σε ηλικία σκόρερ ανταγωνιστικής λίγκας (επτά μέρες μετά, δηλαδή στις 12/3 του 2017). Η Yokohama του δίνει μονοετή συμβόλαιο από το 2015 μέχρι και σήμερα (κυριολεκτικά).
Τη Δευτέρα 11/1 η ομάδα ανακοίνωσε την επέκταση της συνεργασίας τους, για μια ακόμα σεζόν -για μία ακόμη φορά. Θα είναι η 17η στο club που δημιουργήθηκε το 1999, όταν οι φαν της Flügels αρνήθηκαν και να συζητήσουν το ενδεχόμενο συγχώνευσης με τους Marinos (την άλλη ομάδα της πόλης), μάζεψαν χρήματα, ζήτησαν τη βοήθεια της IMG και ίδρυσαν το Yokohama Fulie Sports Club. Έγιναν η πρώτη ομάδα της Ιαπωνίας που είχε για ιδιοκτήτες τους φιλάθλους. Αυτοί αποφάσισαν να προσληφθεί ο Πιέρ Λιτμπάρσκι (διεθνής με τη Γερμανία) για προπονητής, ενώ έχρισαν ως πρόεδρο τον πρώτο Ιάπωνα ποδοσφαιριστή που έπαιξε στην Ευρώπη (Γιασουχίκο Οκουντέρα). Έκαναν αίτηση να αγωνιστούν στην πρώτη τη τάξει κατηγορία. Η ομοσπονδία τους έστειλε στην τρίτη, ενημερώνοντας ότι στην παρθενική της σεζόν δεν θα είχε δικαίωμα ανόδου. Πήρε τον τίτλο της Japan Football League, αλλά έμεινε εκεί όπου ήταν. Στο repeat εμφανίστηκε στη J League Division 2, όπου πέρασε έξι σεζόν μέχρι το πρωτάθλημα του 2006 και την άνοδο στη J. League. Πέντε παιχνίδια πριν την ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου (2007-08) ‘καταδικάστηκε’ σε υποβιβασμό. Παρ’ όλα αυτά, στην τελευταία αγωνιστική στέρησε τον τίτλο από τους Urawa Red Diamonds! Το 2018 έχασε την επιστροφή στην πρώτη κατηγορία, λόγω διαφοράς τερμάτων που δεν την ευνοούσε. Το 2019 τερμάτισε 2η και πήρε ένα από τα δυο εισιτήρια της ανόδου.
Πριν δέκα μήνες, ο Αντρές Ινιέστα είχε εκφράσει την ελπίδα να γίνει Μιούρα. Δηλαδή, να παίζει ποδόσφαιρο και μετά τα 50. Είχε συναντήσει το είδωλο του, στη συνέντευξη Τύπου προ της εκκίνησης της τελευταίας σεζόν. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας επανέλαβε πως δεν τον νοιάζει η ηλικία του. Τον ενδιαφέρει να διατηρεί την καλή φυσική του κατάσταση, για να μπορεί να παίζει.
Σε όλη την καριέρα του είχε πολύ λίγους τραυματισμούς, ενώ πάντα πρόσεχε το σώμα του, τη διατροφή του, τον ύπνο του. Πάντα η ζωή του περιστρεφόταν γύρω από το ποδόσφαιρο. “Προφανώς και χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για την αποθεραπεία από ό,τι οι νέοι παίκτες. Μολονότι είναι δύσκολο, είναι το πάθος μου. Αυτό με οδηγεί”. Ο λαός τον αποθεώνει παντού και πάντα και γιατί είναι καλός άνθρωπος -παρ’ ότι είναι superstar-, με την αγάπη του κόσμου να αυξάνεται όταν έμεινε εκτός του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998. “Σε κάθε παιχνίδι που παίζει, εμφανίζονται 3 με 4000 άνθρωποι” γράφει το BBC, επισημαίνοντας τη σημασία που έχει η ιεραρχία και ο σεβασμός στην Ιαπωνία. Ο Μιούρα είναι το πρόσωπο του ‘σκληρά εργαζόμενου’ που αποτελεί πηγή έμπνευσης. Είναι η φωτογραφία του ‘όλα είναι πιθανά σε αυτήν τη ζωή’. Εκείνος επαναλαμβάνει πως ‘απλά κάνω αυτό που μου αρέσει. Απολαμβάνω ακόμα να παίζω ποδόσφαιρο, ενδεχομένως περισσότερο από όταν ήμουν στη Βραζιλία‘.
Πηγή: Contra
