Το Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ αποτέλεσε δίχως άλλο την αφετηρία της ανάπτυξης και της εξωστρέφειας του αμερικανικού ποδοσφαίρου προς την Ευρώπη. Άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούνται και αναπτύσσονται οι παίκτες από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Οι εγχώριοι ποδοσφαιριστές δεν είχαν προηγουμένως τη δυνατότητα να δείξουν το ταλέντο τους στο ευρύ κοινό, ενώ ο νόμος Μποσμάν απείχε ακόμη ενάμιση χρόνο από τη θέσπισή του και δεν τους περιλάμβανε καν στο κάδρο. Παίκτες-σημαίες όπως ο Μπραντ Φρίντελ, έβλεπαν τη βρετανική γραφειοκρατία να τους καθυστερεί τη μετακίνηση στην Premier League αρκετές φορές μέχρι τελικά να λάβουν το πράσινο φως. Χαρακτηριστικά, η εθνική ομάδα που αποκλείστηκε νωρίς στα γήπεδα της Πασαντίνα και των άλλων πόλεων, διέθετε στο ρόστερ μόλις 6 παίκτες που αγωνίζονταν στην Ευρώπη, οι μισοί εξ αυτών σε δεύτερη τη τάξει κατηγορία.
Από εκείνο το καλοκαίρι, όμως, τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα άρχισαν να γνωρίζουν σταδιακά το πρόσωπο της αμερικανικής σχολής. Οι 6 παίκτες έγιναν 12 στο Μουντιάλ του 2002, όπου η Team USA έφτασε ως τα προημιτελικά και 17 (!) στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Ο αριθμός δεν αποκλείεται να αυξηθεί κι άλλο ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ, στο οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα εξασφαλίσει την πρόκριση από τη ζώνη της CONCACAF. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν θα μιλάμε απλά για τη μεγαλύτερη εξαγωγή παικτών, μα για την κορυφαία γενιά στην ιστορία του εθνικού ποδοσφαίρου.
Οι νεαροί Αμερικανοί έχουν σκαρφαλώσει… επικίνδυνα στο προσκήνιο και πλέον, ανήκουν στους κορυφαίους συλλόγους. Αν ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Γκρεγκ Μπερχάλτερ, άλλοτε μέλος της αποστολής στα Μουντιάλ του 2002 και του 2006 καταφέρει να μοντάρει ανάλογα την ομάδα του, μπορεί να παρατάξει 11άδα αποκλειστικά βγαλμένη από τα Top-5 κορυφαία πρωταθλήματα και με ικανούς παίκτες στον πάγκο. Για να φτάσει, βέβαια, σε αυτό το σημείο, τόσο ο ίδιος όσο και η αμερικανική αγορά ταλέντων, έπρεπε να γίνει η αρχή με τον Κρίστιαν Πούλισικ στη Μπορούσια Ντόρτμουντ. Τον πρώτο από τη νέα φουρνιά που άφησε το αποτύπωμά του ως teenager στη Bundesliga κι ακολούθως έγινε η ακριβότερη μεταγραφή Αμερικανού ποδοσφαιριστή στην Τσέλσι (64 εκατ. ευρώ).
Με την πρώιμη πορεία του, ο νυν εξτρέμ των Μπλε στα 22 του χρόνια αποτελεί τον «έμπειρο» και τον πιθανότερο αρχηγό στις επόμενες μεγάλες διοργανώσεις, Πρωτίστως, στο Μουντιάλ που οι ΗΠΑ θα έχουν ρόλο συνδιοργανώτριας, μαζί με Μεξικό και Καναδά σε πεντέμισι χρόνια κι επομένως έχουν εξασφαλισμένη τη συμμετοχή τους. Ένα event το οποίο οι αυξανόμενοι φανατικοί του soccer στη χώρα, αλλά γιατί όχι και οι ουδέτεροι ποδοσφαιρόφιλοι ονειρεύονται με ανυπομονησία, για να δουν πόσο καλή μπορεί να παρουσιαστεί τελικά η εθνική των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι λόγοι; Έχουμε και λέμε:
Premier League
- Κρίστιαν Πούλισικ (22) – Τσέλσι
- Ζακ Στέφεν (25) – Μάντσεστερ Σίτι
- Αντονί Ρόμπινσον (23) – Φούλαμ
- Όουεν Οτασόγουι (20) – Γουλβς
La Liga
- Σερτζίνιο Ντεστ (20) – Μπαρτσελόνα
- Γιούνους Μούσα (18) – Βαλένθια
- Κόνραντ Ντε Λα Φουέντε (19) – Μπαρτσελόνα Β
Bundesliga
- Τζιοβάνι Ρέινα (18) – Ντόρτμουντ
- Τάιλερ Άνταμς (21) – Λειψία
- Τζος Σάρτζεντ (20) – Βέρντερ Βρέμης
- Κρις Ρίτσαρντς (20) – Μπάγερν Μονάχου
- Ματ Χοπ (19) – Σάλκε
Serie A
- Γουέστον ΜακΚένι (22) – Γιουβέντους
Ligue 1
- Τίμοθι Γουεά (20) – Λιλ
Μιλάμε για 14 παίκτες με ανώτατο όριο ηλικίας στα 23 χρόνια (μ.ο. ηλικίας 20,5), που με εξαίρεση τους Ρίτσαρντς, Χοπ και Οτασόγουι, αποτελούν βασικά μέλη στις ομάδες τους. Ο Ζακ Στέφεν στη Μάντσεστερ Σίτι σίγουρα είναι το Νο2 στην ιεραρχία, αλλά απόντος του Έντερσον το τελευταίο διάστημα, έχει πραγματοποιήσει συνολικά 8 συμμετοχές, καταθέτοντας ψήγματα ενός σταθερού και με υψηλή προοπτική γκολκίπερ.
Ο Ρέινα έχει καθιερωθεί στην επιθετική τριπλέτα των Βεστφαλών. Ο Τάιλερ Άνταμς συγκρατεί τη ραχοκοκαλιά της Λειψίας και σκόραρε, μάλιστα και το «χρυσό» γκολ των Ταύρων κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης στο Final-8 του Champions League. Είναι, δηλαδή, μυημένος στα κρίσιμα ραντεβού και τις απαιτήσεις των νοκ-άουτ στις κορυφαίες διοργανώσεις.
Ο Ματ Χοπ από την αφάνεια, συνδύασε το άνοιγμα του λογαριασμού του στη Σάλκε με χατ-τρικ, που χάρισε στους Βασιλικούς Μπλε νίκη μετά από σχεδόν έναν χρόνο, στο… παρά πέντε πριν από το χειρότερο ρεκόρ όλων των εποχών στη Bundesliga. Ο Σάρτζεντ είναι επίσης βασικός στη Βέρντερ, όπως και ο Τιμοθί Γουεά, γιος του μυθικού Ζορζ Γουεά, στη Γαλλία και τη Λιλ.
Στο Campionato, ο Γουέστον ΜακΚένι αποδείχθηκε από την αρχή λίρα εκατό, όσα σκαμπανεβάσματα κι αν παρουσίασε η Γιουβέντους του Αντρέα Πίρλο. Ο Σερτζίνο Ντεστ εξοικειώνεται όλο και περισσότερο με το βάρος του να παίζεις βασικός στη Μπαρτσελόνα στα 20 σου (αυτή κι αν βιώνει μεταβατική εποχή). Πριν από μερικές εβδομάδες, στο ματς των Μπλαουγκράνα κόντρα στη Βαλένθια, εκείνος με τον Γιουνούς Μούσα των Νυχτερίδων έγραψαν ιστορία, καθώς για πρώτη φορά δύο παίκτες από τις ΗΠΑ έπαιζαν ως αντίπαλοι σε αναμέτρηση της La Liga.
Τα ρεκόρ που έχουν σπάσει οι Αμερικανοί του κορυφαίου επιπέδου τη φετινή σεζόν είναι πολλά, με τη μεγάλη πλειονότητα να μετρούν πάνω από 10 συμμετοχές με την ομάδα τους σε όλες τις διοργανώσεις. Και δεν πρόκειται μόνο για τους παραπάνω. Υπάρχουν κι άλλοι, αντίστοιχα σημαντικοί για την Team USA του Μπερχάλτερ, που θα κληθούν να μπολιάσουν τον ενθουσιασμό του νέου αίματος με τη δική τους εμπειρία. Ο Τζον Μπρουκς (27), αναντικατάστατος στόπερ της Βόλσφμπουργκ, για παράδειγμα, ή ο ΝτεΆντρε Γιέντλιν (27), χαμηλότερα στο rotation της Νιούκαστλ στην Premier League, αλλά με πείρα και ποιότητα ικανή για να ταιριάξει ανάμεσα στα λαμπρά wonderkids, όταν αμφότεροι θα βρίσκονται σε ηλικία 32 ετών.
Ιδού μια πιθανή ενδεκάδα του μέλλοντος και του Μουντιάλ του 2026, με βάση το παρόν:
Μέχρι τότε, κανείς δεν αμφιβάλλει πως θα έχουν αναδειχθεί κι άλλα prospects σε τοπ ομάδες και πρωταθλήματα. Μία τέτοια περίπτωση πιθανόν να αποτελέσει και ο Μπρένταν Άαρονσον, 20χρονος επιθετικός χαφ, ο οποίος μετακόμισε μόλις την 1η Ιανουαρίου στο «εργοστάσιο» της Ζάλτσμπουργκ, έναντι 5,45 εκατ. ευρώ από τη Φιλαδέλφια, ή επίσης ο 21χρονος στόπερ της Union, Μαρκ Μακένζι, που πήρε μεταγραφή στη Γκενκ. Άλλωστε, είμαστε μόλις στο 2021 και οι πιο σπουδαίες περιστάσεις στην κορυφαία σκηνή για τις ΗΠΑ ακόμη απέχουν αρκετά. Ενδέχεται μέχρι το 2026 να έχει προηγηθεί μια άξια αναφοράς πορεία στα γήπεδα του Κατάρ ή ακόμη περισσότερο ένα τρόπαιο σε επίπεδο Βόρειας Αμερικής. Όσο, όμως, κρατάει το ταξίδι μέχρι τον τελικό προορισμό, ο κατοπινός ρυθμός των αμερικανικών «προϊόντων» στην Ευρώπη δείχνει ότι θα αυξάνονται κατακόρυφα οι προσδοκίες για την κορυφαία εθνική ΗΠΑ που θα έχει εμφανιστεί ποτέ. Αν φυσικά φανεί αντάξια για να αντέξει το βάρος του μεγαλόπνοου τίτλου που της αποδίδεται.
