Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η βραδιά στο ΟΑΚΑ τελείωσε με μία ανθυποψία υπερηφάνειας, αλλά η μίνι αντεπίθεση που συμμάζεψε μερικά από τα ασυμμάζευτα δεν αρκεί για να καμουφλάρει την εικόνα χρεοκοπίας.
Ο Παναθηναϊκός βρίσκει πότε πότε το κουράγιο για να ανατρέπει μεγάλες διαφορές, αλλά δεν είναι κάθε μέρα του αη-Γιαννιού. Ούτε καν στις 7 Ιανουαρίου.
Καλύτερα να μη πω, ποιανού «άη-» ήταν απόψε στο ΟΑΚΑ. Μπορεί οι παλαιοημερολογίτες Ρώσοι να γιόρταζαν κάποιου είδους Χριστούγεννα, αλλά ήταν ο Παναθηναϊκός αυτός που έμοιαζε από κάποιο μεσαιωνικό ημερολόγιο. Το καράβι ήταν εμφανώς ακυβέρνητο και οι παίκτες δεν είχαν καν το κίνητρο που είθισται να προσφέρει η παρουσία ενός νεοφερμένου προπονητή. Για ποιον προπονητή μιλάμε; Ο δύσμοιρος Κώστας Χαραλαμπίδης έπεσε από τον ουρανό για να κάνει ένα καταδικασμένο ντεμπούτο, ενώ οι προσπάθειες της διοίκησης επικεντρώθηκαν στην πρόσληψη ενός ανθρώπου που δεν έχει κοουτσάρει ποτέ στην Euroleague, έχει ισχνό παλμαρέ αν εξαιρεθεί ένα πυροτέχνημα προ δεκαετίας, δεν γνωρίζει καν τα ονόματα των παικτών που θα αναλάβει και προσγειώνεται σε άγνωστο πλανήτη. Την τελευταία φορά που ο Όντεντ Κάτας πέρασε την πόρτα του πράσινου αποδυτηρίου, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ζέσταινε τη μηχανή για την κατάκτηση τεσσάρων ευρωπαϊκών τροπαίων, ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ζούσαν και βασίλευαν, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης ήταν μπασκετμπολίστας στις δόξες του, ο Δημήτρης Διαμαντίδης έπαιζε αμούστακος στον Ηρακλή και ο Λευτέρης Μαντζούκας δεν είχε καν γεννηθεί. Παρά δύο χρόνια, ο Κάτας θα προλάβαινε στα ελληνικά γήπεδα τον πατέρα του Ιωάννη Παπαπέτρου.
Ο Χαραλαμπίδης επιστράτευσε τον αυτόματο πιλότο των προηγούμενων εβδομάδων με αδιόρατες παρεμβάσεις και εισέπραξε το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: αμυντική αδράνεια, βλέμματα αδιαφορίας, ανύπαρκτη επικοινωνία, σβησμένη φλόγα. Η κατάσταση απόψε επιδεινώθηκε, αφού δεν υπήρχε καν η ελπίδα της συσπείρωσης και η εσωτερική ανάγκη να προστατευτεί το αγωνιστικό «πρότζεκτ». Το σύνθημα μετά από κάθε καλάθι της Ζενίτ ήταν, όχι «γαμώτο», αλλά «δε βαριέσαι». Και αύριο μέρα είναι και άλλωστε τι 15ος , τι 17ος , τι 13ος. Όπως έγραφα και την προηγούμενη εβδομάδα (επί Βόβορα ακόμη), ο εθισμός στην ήττα είναι άγριο πράγμα.
Ο Τσάβι Πασκουάλ, που δεν είναι δα κανένας χτεσινός, σημάδεψε εξαρχής το μαλακό υπογάστριο της ελληνικής άμυνας. Η Ζενίτ άλλωστε έχει στο τιμόνι της έναν στρατηγό του παρκέ (Πάνγκος) ικανό να μετουσιώσει σε πράξη το σχέδιο του προπονητή, ενώ ο Παναθηναϊκός έχει στη θέση του πόιντ-γκαρντ μία τρύπα σε σχήμα Κούβας.
Όταν ο Παπαγιάννης έβγαινε στην περιφέρεια για να βοηθήσει στα μαρκαρίσματα, τα νώτα του έμεναν εκτεθειμένα στις διαθέσεις ενός σπουδαίου λόου-ποστ σκόρερ όπως ο Γκουντάιτις. Ειδικά στη φάση όπου η Ζενίτ έγραψε το έγινε 31-40 (διακόπτοντας μία μίνι-αντεπίθεση των «πρασίνων»), τον λυπήθηκε η ψυχή μου τον ψηλό του Παναθηναϊκό. Η τάπα του στο σουτ του Χόλινς από τα 7 μέτρα ήταν ένα σπουδαίο αμυντικό κατόρθωμα, το οποίο εκτοξεύτηκε στον κάλαθο των αχρήστων επειδή τέσσερις συμπαίκτες πίσω του κοιμήθηκαν και άφησαν τον Λιθουανό να πάει πρώτος στη μπάλα. Αυτό έγινε αμέτρητες φορές στο παιχνίδι και ο τελευταίος που έφταιγε ήταν ο Παπαγιάννης. Ο Γκουντάιτις έβαλε ένα τσουβάλι πόντους, με αντιπάλους που του έφταναν μέχρι το πηγούνι ή απλώς τον κοίταζαν.
Αν ο Παναθηναϊκός είχε ένα καλό αμυντικό τρίλεπτο στο πρώτο ημίχρονο, αυτό οφειλόταν στην απόφαση του Νέντοβιτς να σπρώξει 2-3 φορές τον Ρίβερς ενώ βρισκόταν σε μειονεκτική θέση. Αλλά ο Σέρβος δεν τα έχει καλά με την άμυνα και η καλή του διάθεση εξανεμίστηκε γρήγορα. Ο ίδιος μάλιστα πρωταγωνίστησε στη χειρότερη στιγμή της βραδιάς, όταν έκανε επίτηδες (τέταρτο) φάουλ για να φύγει από το παιχνίδι, προσφέροντας μάλιστα δύο βολές στη Ζενίτ, με το σκορ στο 41-64. Η συνέχεια απέδειξε ότι το ματς δεν είχε ακόμη τελειώσει.
Ο Κώστας Χαραλαμπίδης κατόρθωσε να μικρύνει κάπως το γήπεδο επιστρατεύοντας σχήμα-καμικάζι με τέσσερις ψηλούς και ημίψηλους (Παπαπέτρου, Κασελάκη, Μήτογλου, Παπαγιάννη), γνώριμο ασφαλώς στον Ιωάννη Παπαπέτρου από τη θητεία του στον Ολυμπιακό και στην Εθνική. Τότε και μόνο τότε παίχτηκε κάποιου είδους άμυνα από τον Παναθηναϊκό. Το νεύρο και το φιλότιμο το πρόσφεραν οι χαμάληδες: ο Κασελάκης, ο Μποχωρίδης, ο Μήτογλου της δ’ περιόδου. Αυτό το στοιχείο υπενθυμίζει σε όλους ότι από τον φετινό Παναθηναϊκό δεν λείπει το ταλέντο, αλλά το τσαγανό και η ψυχή. Η αντικατάσταση του Γιώργου Βόβορα ήταν υποτίθεται μία κίνηση διορθωτική, φοβάμαι ωστόσο ότι πρόκειται για σφάλμα. Ο Βόβορας δεν ήταν το πρόβλημα, αλλά η κόλλα που κρατούσε στη θέση τους τα προβληματικά εξαρτήματα, έστω κουτσά στραβά και με δυσκολία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός επιχειρεί βήμα στο κενό μέσα στο καταχείμωνο, είναι όμως η πρώτη φορά που δεν υπάρχει ορατό δίχτυ για να συγκρατήσει την πτώση του. Η προσγείωση δεν θα είναι καθόλου ομαλή.
Πηγή: Gazzetta
