Ανδρέας Μουράτης, ο «Μιζούρι» του Ολυμπιακού. Χτύπαγε το κεφάλι στις πόρτες για να «εξασκηθεί» στις κεφαλιές! Τον «έκοψαν» από την Εθνική επειδή ξεσήκωσε τους συμπαίκτες του να απαιτήσουν τα πριμ. Σαν αριστερός μπακ με σουτ-βολίδες και τρομερή δεινότητα στην εκτέλεση των πέναλτι, κέρδισε μια θέση στο πάνθεον των καλύτερων ελλήνων αμυντικών. Η ξεροκεφαλιά του και η αυτοθυσία του στους αγώνες με την ερυθρόλευκη ομάδα άφησε εποχή και με την αυταπάρνησή του κέρδισε επάξια παρατσούκλια όπως «Μιζούρι» και «Μουράτ Ασλάν».
Παιδί της εργατιάς από πρόσφυγες γονείς.
Ο Αντρέας «Αντρίκος» Μουράτης γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1926 στη Σούδα του Νέου Φαλήρου. Ο πατέρας του, Μάρκος και η μητέρα του, Αγγελική ήταν πρόσφυγες από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας. Εγκαταστάθηκαν στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, σε ένα σπίτι στην οδό Ιωνίας 22. Ο Μουράτης δεν ήταν καλός με τα γράμματα και σιχαινόταν το σχολείο. Ακόμα κι όταν έφτασε σε μεγάλη ηλικία συνήθιζε να υπογράφει απλά με ένα σταυρό. Με κάθε τρόπο προσπαθούσε να το αποφύγει και στην εφηβεία του βρήκε την ευκαιρία να το κάνει. Εργάστηκε σε εργοστάσιο οινοπνευμάτων ως σοφέρ. Μέχρι να υπογράψει συμβόλαιο στον Ολυμπιακό, ο Μουράτης ήταν πολύ ανήσυχο πνεύμα. Μην μπορώντας να διοχετεύει σωστά την ενέργεια του, πάντα έμπλεκε σε μικροκαβγάδες, ενώ όποτε έπαιζε ποδόσφαιρο δεν υπήρχε μέρα που να μη γύριζε χτυπημένος στο πατρικό του. Μια φορά μάλιστα είχε πέσει σε καζάνι Χρωματουργείων και μια άλλη τον είχε πατήσει φορτηγό! Στα 21 του πήγε στην πολεμική Αεροπορία με τον βαθμό του σμηνίτη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της μητέρας του, όταν ήταν παίχτης του Ολυμπιακού, ο Αντρέας ηρέμησε κάπως. Με τα λεφτά που κέρδιζε βοηθούσε οικονομικά την οικογένεια του, ενώ κατάφερε να αρραβωνιάσει τη μικρή του αδερφή, Ευαγγελία. Δεν κάπνιζε ούτε έπινε και σύχναζε στο καφενείο «Εθνικόν» στο Νέο Φάληρο μαζί με τον φίλο και συμπαίχτη του, Ηλία Ρωσίδη. Δεν έπαψε βέβαια να είναι μεγάλος γλεντζές με τη φράση «άτσα ούτσα» να έχει γίνει πια θρύλος.
Η Προοδευτική, οι κεφαλιές στην πόρτα και οι ψαρόσουπες
Ο Μουράτης είδε για πρώτη φορά ποδοσφαιρικό αγώνα όταν ήταν μόλις ενός έτους. Ο πατέρας του το 1925 ίδρυσε τον ανεξάρτητο ποδοσφαιρικό σύλλογο «Πολικός Αστέρας» με έδρα την Ευαγγελίστρια του Πειραιά. Η ομάδα ταξίδεψε μέχρι τα Αμπελάκια Σαλαμίνας για να δώσει ποδοσφαιρικό αγώνα. Ο Μουράτης ήταν εκεί και κατά την επιστροφή στο σπίτι του, ο μπόμπιρας δεν έπαψε να κλωτσά χαλίκια. Η ομάδα διαλύθηκε και το 1936 ο Μάρκος Μουράτης ίδρυσε την Ένωση Χρωματουργείων. Στην ομάδα έκανε και τα πρώτα του βήματα ο Ανδρέας. Το ταλέντο του προσέλκυσε αθλητικούς συλλόγους και το 1943 ο Μουράτης έπαιζε με την ομάδα της Προοδευτικής. Πέρα από τις προπονήσεις και τα παιχνίδια, ο Μουράτης σε κάθε ευκαιρία προπονούνταν μόνος του. Πολλές φορές χτύπαγε το κεφάλι στις …πόρτες του σπιτιού του για να «εξασκηθεί» και να διεκδικεί κεφαλιές χωρίς να τραυματίζεται εύκολα! Το 1945 ο Μουράτης έπαιξε στην ομάδα νέων του Ολυμπιακού. Ο Τάκης Κτενάς ήταν υπεύθυνος για τη μεταγραφή του Ανδρέα στην ερυθρόλευκη ομάδα. Η αμοιβή ήταν δυο πιάτα ψαρόσουπες που του κέρασε ο Κτενάς σε ταβέρνα στο Πέραμα!
Το παρατσούκλι «Μιζούρι» και η αυταπάρνηση του Μουράτη στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό και την Εθνική
Ο Μουράτης έπαιξε σε όλες τις θέσεις εκτός από αυτή του τερματοφύλακα. Η θέση του αριστερού οπισθοφύλακα όμως τον καθιέρωσε. Ήταν εξαιρετικά αλτικός, διεκδικούσε όλες τις φάσεις, εκτελούσε άρτια φάουλ και πέναλτι, ενώ το αριστερό του σουτ έβγαζε φωτιές. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε στις 22 Ιουνίου 1945 στο φιλικό παιχνίδι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ που έληξε 1-1. Ο ίδιος είχε βάλει αυτογκόλ. Το πρώτο επίσημο παιχνίδι ήταν εναντίον της ομάδας του Θησέα, όπου ο Πειραιώτικος Σύλλογος την κατατρόπωσε με σκορ 6-0.
Η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία ήταν σήμα κατατεθέν του Μουράτη σε όλους τους αγώνες. Δεν το έβαζε κάτω και «πάλευε» μέχρι τέλους. Το 1948, στον κρίσιμο αγώνα απέναντι στον Εθνικό, ο Μουράτης από νωρίς τραυματίστηκε στο κεφάλι. Οι επίδεσμοι δεν μπορούσαν να σταματήσουν το αίμα, αλλά ο πεισματάρης παίχτης αγωνίστηκε σε όλη τη διάρκεια του ματς. Από ΄κει του κόλλησε το παρατσούκλι «Μισούρι». Η δύναμη και η αντοχή που έβγαζε στο παιχνίδι θύμιζε το Θωρηκτό Μιζούρι, γιγαντιαίο αμερικανικό πολεμικό πλοίο που είχε αγκυροβολήσει στο λιμάνι του Πειραιά μετά την επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι εκείνη την χρονική περίοδο η Ελλάδα βρισκόταν στο μένος του Εμφυλίου Πολέμου. Το 1950 έπαιξε απέναντι στον Πανελευσινιακό. Και εκεί ο Μουράτης τραυματίστηκε βαριά. Τελείωσε τον αγώνα αιμόφυρτος και έμεινε σε κλινική όπου οι γιατροί του μετάγγισαν δύο μονάδες αίματος.
Με την Εθνική κέρδισε το παρατσούκλι «Μουράτ Ασλάν», δηλαδή «Μουράτης το Λιοντάρι»
Σε ένα αγώνα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, το εθνικό συγκρότημα επικράτησε 1-0 μέσα στην Κωνσταντινούπολη και οι Τούρκοι φίλαθλοι χαρακτήρισαν τον Μουράτη λιοντάρι για ήταν παλικαρίσια εμφάνισή του. Όσο ξεροκέφαλος κι αν ήταν ωστόσο, ο Μουράτης αναγνώριζε και τις αξίες άλλων ποδοσφαιριστών. Χαρακτηριστική είναι η στιγμή που σε ένα αγώνα με την ομάδα του Πανιωνίου, ο κυανέρυθρος τερματοφύλακας Νίκος Πεντζαρόπουλος απέκρουσε θεαματικά μια βολίδα του Μουράτη. Ο Ανδρέας αμέσως έτρεξε να σηκώσει τον πεσμένο Πεντζαρόπουλο, του έδωσε συγχαρητήρια και τον φίλησε!
Η ΕΠΟΝ και ο διωγμός του Μουράτη από την Εθνική επειδή ζήτησε τα δεδουλευμένα του.
Ο Ανδρέας Μουράτης κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν ενεργό μέρος στην αντίσταση. Σαν σαλταδόρος στις γερμανικές καναδέζες, άρπαζε τρόφιμα και διάφορα είδη πρώτης ανάγκης και τα έδινε στους Πειραιώτες. Αργότερα προσχώρησε στην ΕΠΟΝ, την Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων που ανήκε στον ΕΑΜ. Επιθυμούσε όσο τίποτε να απελευθερωθεί η πατρίδα του από τον γερμανικό ζυγό.
Με την ΕΠΟΝ συμμετείχε και σε ποδοσφαιρικούς αγώνες μαζί με τον Νίκο Γόδα, μέλος του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ, ο οποίος εκτελέστηκε το 1948 και τον Διονύση Γεωργάτο που πολέμησε το 1944 στη μάχη της Ηλεκτρικής στον Πειραιά. Όταν ο Μουράτης έπαιξε στον Ολυμπιακό ζήτησε σαν όρο να του διαγράψουν το φάκελο που είχε δημιουργήσει η Ασφάλεια εναντίον του.
Το 1953 ήταν η τελευταία χρονιά που ο Μουράτης έπαιξε με το εθνόσημο. Η ΕΠΟ τον έδιωξε ύστερα από την «ανταρσία» που δημιούργησε στα αποδυτήρια. Το 1953 η Ελλάδα θα έπαιζε εναντίον του Ισραήλ για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954 στην Ελβετία. Τα πολυδάπανα ταξίδια στα εξωτερικό με την αποστολή της Εθνικής είχαν γονατίσει πολλούς ποδοσφαιριστές που εργάζονταν παράλληλα για να επιβιώσουν. Ο Μουράτης δούλευε στην ΔΕΗ. Η ΕΠΟ λοιπόν έταξε στην εθνική ομάδα κάποια χρήματα ως πριμ αν αγωνίζονταν στα προκριματικά. Ο Μουράτης δεν πίστεψε στις υποσχέσεις της ΕΠΟ, αντέδρασε και μαζί ξεσήκωσε και την υπόλοιπη ομάδα. Οι παίχτες αγωνίστηκαν στα προκριματικά, αλλά τελικά τιμωρήθηκαν και ο Μουράτης αποκλείστηκε από τα παιχνίδια της Εθνικής!
Το τελευταίο παιχνίδι του Μουράτη στον Ολυμπιακό ήταν ενάντια στον Παναθηναϊκό στις 8 Μαΐου του 1955. Με τον Ολυμπιακό έπαιξε συνολικά σε 295 αγώνες, κερδίζοντας πέντε πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα, τρία νταμπλ και δέκα πρωταθλήματα Πειραιώς. Με την απόσυρση του έμεινε στην Πειραιώτικη Ομάδα είτε ως φροντιστής είτε ως στέλεχος. Με την Εθνική έπαιξε σε 16 παιχνίδια.
Η «ανταρσία» στην Εθνική, έγινε ταινία
Το 1956 βγήκε στον κινηματογράφο η ταινία «Άσσοι του Γηπέδου» του Βασίλη Γεωργιάδη σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Αργότερα στην επανέκδοση, η ταινία ονομάστηκε «Κυριακάτικοι Ήρωες». Με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές η ταινία εξιστορούσε το πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια των προκριματικών της Εθνικής Ομάδας. Οι ποδοσφαιριστές Μουράτης, Πούλης, Μανταλόζης Πετρόπουλος και Λινοξυλάκης κλήθηκαν σε απολογία από την ΕΠΟ μετά τη συμμετοχή τους στην ταινία.
Ο Ανδρέας Μουράτης πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 2000.
Σήμερα, κοντά στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης», ο Δήμος Πειραιά έχει δώσει το όνομα του Μουράτη στον δρόμο που έμενε τα τελευταία χρόνια ο ερυθρόλευκος οπισθοφύλακας.
Πηγή: Μηχανή του Χρόνου
