Του Βασίλη Σαμπράκου
Στον ποδοσφαιρόφιλο δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να πει για τον Μαραντόνα. Γι’ αυτό και όλοι μας, από τα media και τους πρωταγωνιστές – δηλαδή τους ποδοσφαιριστές, μέχρι τους ποδοσφαιρόφιλους που ήταν σύγχρονοι του ποδοσφαιριστή Μαραντόνα δεν χάνουμε χρόνο στην μεταξύ μας επικοινωνία. Δεν χάνουμε χρόνο στα αυτονόητα. Το να ρωτήσεις ποδοσφαιρόφιλο για το ποιος ήταν ο Μαραντόνα είναι σαν να ρωτάς άνθρωπο ηλικίας μεγαλύτερης των 5 ετών αν ξέρει να μετράει μέχρι το δέκα.
Ο Ντιέγκο όμως είναι μια άλλη ιστορία. Μια βαριά ιστορία, για την οποία πολλοί από εμάς δεν ήθελαν να ακούν. Σήμερα, πάνω στις έντονες στιγμές της συγκίνησης για την απώλειά του, είναι μια πολύ καλή στιγμή για συμφιλίωση. Κι αυτή την ευκαιρία την έχουμε, χάρη στην «Diego Maradona» ταινία που μας χάρισε ο Ασιφ Καπάντια. Εχω ξαναγράψει για αυτήν, και από χθες, που οι εικόνες της έχουν κατακλύσει το κεφάλι μου, σκέφτομαι ότι έχει νόημα να την μοιραστώ αυτή την υπενθύμιση με εσένα που είτε λάτρευες τον Μαραντόνα και δεν κατάλαβες πώς έγινε Ντιέγκο, αλλά και με εσένα που δεν ζούσες ή δεν θυμάσαι τον Μαραντόνα και θέλεις να εισχωρήσεις για λίγο στην εποχή που έκανε τα θαύματα να συμβαίνουν με την μπάλα.
Είμαι κάποιος που «σκότωνε» για το χαρτάκι του Μαραντόνα και ήθελε αυτό να είναι το πρώτο που θα κολλήσει στα άλμπουμ του Μουντιάλ – κι ας μην ήμουν υποστηρικτής της Αργεντινής. Κάποιος που είχε κατεβεί αρκετές φορές στο Μοναστηράκι για να πάρει μια ρέπλικα φανέλα της Αργεντινής ή της Νάπολι, για να παίζει μπάλα μ’ αυτή. Κάποιος που στα 33 του βρήκε νόημα να πληρώσει αρκετά λεφτά προκειμένου να εξασφαλίσει ένα συλλεκτικό αντικείμενο που έφερε την υπογραφή του. Σαν τώρα θυμάμαι ότι 14 χρόνια πίσω έχανα τον ύπνο μου στην αναμονή του πακέτου από την Αργεντινή, το οποίο θα μου έφερνε μια από τις μπάλες με την υπογραφή του, που έδινε ως δώρο ο Ντιέγκο το 2005 στους καλεσμένους του στην “La Noche del 10” τηλεοπτική εκπομπή του, η οποία «έγραψε» 12 επεισόδια, με καλεσμένους σαν τον Πελέ, τον «φαινόμενο» Ρονάλντο, τον Ζιντάν, τον Μάικ Τάισον αλλά και τον Φιντέλ Κάστρο. Ηθελα πολύ να έχω κάτι που θα μου θυμίζει τόσο έντονα τον αληθινό σούπερ ήρωα της παιδικής ηλικίας μου.
Στα μάτια μου, ο Ντιέγκο ήταν μια πολύ στενάχωρη φιγούρα. Εφτανε να μου δημιουργεί αποστροφή η εικόνα του. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019, που μου δόθηκε η ευκαιρία να δω αυτή την ταινία, που είναι φτιαγμένη με αυθεντικά υλικά της ζωής του Ντιέγκο και εμπλουτισμένη με πολλές ανέκδοτες ποδοσφαιρικές εικόνες του Μαραντόνα. Αυτή η ταινία μου άνοιξε τα μάτια, με έβαλε να κάνω πολλή δουλειά και να αντιληφθώ, να συνειδητοποιήσω – και γι’ αυτό να συμφιλιωθώ. Συνέχισα να στεναχωριέμαι σε κάθε αφορμή που μου έδινε η επικαιρότητα, δηλαδή κάθε φορά που διάβαζα για την επόμενη περιπέτεια του Ντιέγκο. Είχα όμως πάψει να θυμώνω, διότι είχα καταλάβει γιατί «έσπασε», και τον είχα «συγχωρήσει».
Κάθε ένας από εμάς θα «σκότωνε» για να ήταν Μαραντόνα για μια μέρα. Δεν ξέρω όμως πόσοι θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα. Ο Ντιέγκο ήταν το τίμημα που πλήρωσε ο Pibe de Oro για να ζήσει την εποχή Μαραντόνα. Δεν ξέρω αν θα σκότωνε ο Ντιέγκο για να γίνει Μαραντόνα. Τώρα πια όμως ξέρω ότι σκοτώθηκε. Ο Μαραντόνα σκότωσε τον Ντιέγκο. Χωρίς εισαγωγικά.
Η μαυρίλα της ζωής του Ντιέγκο είχε την ίδια ένταση με την λάμψη της ζωής του Μαραντόνα. Κι είναι πολύ στενάχωρο το τέλος. Σε κάθε επανάληψη της προβολής αυτής της ταινίας σκέφτομαι συνειρμικά πολλούς από τους μεγάλους πρώην ποδοσφαιριστές/αθλητές που γνώρισα, οι οποίοι είτε έζησαν με παρόμοια ζάλη στην εποχή της αθλητικής ακμής του, είτε ζουν σε παρόμοιο σκοτάδι με αυτό που έζησε ο Ντιέγκο όταν έβγαλε τα ποδοσφαιρικά παπούτσια.
Πάνε χρόνια από την ημέρα που άρχισε να με στεναχωρεί η εικόνα του Ντιέγκο. Πάει καιρός που το περιμέναμε αυτό που μάθαμε το απόγευμα της Τετάρτης. Ο Ντιέγκο ήταν «χαμένος» εδώ και καιρό. Ο Μαραντόνα όμως δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ· οι υπερήρωες είναι αθάνατοι. Αν αμφιβάλλεις, αρκούν δύο λεπτά παρακολούθησης του stream από αυτό που σήμερα συμβαίνει στην Αργεντινή.
Πηγή: Gazzetta
