Ο Μιχάλης Τσόχος εξηγεί γιατί η Ελλάδα εκτός των 32 πρώτων χωρών της Ευρώπης είναι μη αποδεκτή επίδοση, δεν συμφωνεί με την προσέγγιση “χάναμε από τα Φερόε, τώρα δεν χάνουμε από τη Σλοβενία, όλα καλά” και καταλήγει στο τι κρατάει και τι πετάει…
Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις σε μία ομάδα, είναι να της χαμηλώσεις τον πήχη, να την κάνεις να αρκεστεί στην προσπάθεια, ή να την συγκρίνεις με το χειρότερο σημείο της. Αδυνατώ λοιπόν να δεχτώ επιχειρήματα του τύπου “χάναμε από τα Νησιά Φερόε αυτού του κόσμου, καλά είναι τώρα που δεν χάνουμε από τις Σλοβενίες…”.
Είναι κόντρα στη λογική των ομαδικών σπορ όλο αυτό, είναι κόντρα στη λογική μιας ομάδας που προσπαθεί να μεγαλώσει, είναι κόντρα στο πως θα δημιουργήσεις κίνητρα και θα φέρεις επιτυχίες.
Αν λοιπόν δεν το κάνουμε, αν μείνουμε στην προσπάθεια, αν αρκεστούμε σε αυτό που είπε ο ομοσπονδιακός τεχνικός, ότι βελτιωθήκαμε δηλαδή, άρα όλα καλά, τότε δεν έχουμε καμία προοπτική. Και η προοπτική για αυτή την Εθνική ομάδα δεν μπορεί να είναι ασφαλώς να κατακτά το Euro, αλλά να πηγαίνει σε αυτό. Δεν είναι ούτε έξω από τα μέτρα της, ούτε έξω από τις δυνατότητες της, ούτε μακριά από την σημερινή πραγματικότητα του ποδοσφαίρου μας, μία θέση στους 32 της Ευρώπης.
Στη 16η θέση της Ευρώπης οι σύλλογοι, ούτε στους 32 της Ευρώπης η Εθνική!
Οι ελληνικοί σύλλογοι, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια τα έχουν κάνει μούσκεμα στην Ευρώπη στην πλειοψηφία τους, έχουν την Ελλάδα στη 16η θέση της Ευρώπης και τρώνε (και σωστά) κράξιμο για αυτό, ε δεν γίνεται η Εθνική ομάδα να μην είναι ούτε στις καλύτερες 32 χώρες της Ευρώπης και να λέμε “δεν πειράζει προσπαθήσαμε…”, επειδή κάποτε χάσαμε από τα Νησιά Φερόε.
Σε αυτό τον όμιλο λοιπόν με Σλοβενία, Κόσοβο και Μολδαβία, ότι δεν πήραμε την πρώτη θέση είναι αποτυχία και μάλιστα μεγάλη. Το ότι για μία ακόμη φορά μείναμε στην τρίτη κατηγορία της Ευρώπης, είναι αποτυχία τεράστια. Αν δεν το πούμε σε αυτά τα παιδιά και σε αυτόν τον προπονητή, μαζί με όλα τα υπόλοιπα θετικά και αρνητικά που πρέπει να τους πούμε ασφαλώς, τότε απλώς τους χαϊδεύουμε τα αυτιά.
Ξαναγράφω για να συνεννοηθούμε, οι σύλλογοι έχουν την Ελλάδα 16η στην Ευρώπη και τρώνε ανελέητο κράξιμο, δεν μπορεί η Εθνική να είναι στην τρίτη κατηγορία (κάτω από τις 32 πρώτες θέσεις) και να λέμε μπράβο, είναι ξεκάθαρο έλλειμμα σεβασμού προς την ίδια την ομάδα, τον προπονητή και τους παίκτες κατά την άποψη μου. Αν ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, ή η ΑΕΚ, ήταν σε όμιλο με την πρωταθλήτρια Σλοβενίας Μάριμπορ, την Ζίμπρου Τσιτσινάου από τη Μολδαβία και την Πρίστινα από το Κόσοβο και έχαναν την πρόκριση, θα τους είχαμε κρεμάσει, ο προπονητής θα είχε μπει στο πρώτο αεροπλάνο και κάμποσοι παίκτες θα έκαναν προπόνηση με τις μπουλντόζες…
Τα θετικά που πρέπει να κρατήσουμε και ο προπονητής…
Αφού λοιπόν, τοποθέτησα τα πράγματα, κατά την άποψη μου ασφαλώς, στην πραγματική τους διάσταση, μπορώ να προχωρήσω και στα υπόλοιπα, εξίσου σημαντικά. Η προσπάθεια έγινε και σε σχέση με την διάθεση και το πάθος που έδειξαν οι παίκτες, όντως δεν μπορείς να έχεις σοβαρά παράπονα. Δεν υπήρξε σε όλη τη διάρκεια διεξαγωγής των αγώνων του ομίλου, φαινόμενο ωχαδερφισμού, αδιαφορίας, βεντετισμού και ότι άλλο είχαμε συναντήσει στο πρόσφατο παρελθόν. Οι παίκτες το ήθελαν, το πάλεψαν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Είναι πολλές οι αιτίες. Προφανέστατη, το γκολ. Δεν μπορείς να κατακτήσεις την πρωτιά σε ένα όμιλο, χωρίς ούτε ένα γκολ από όλα τα σέντερ φορ σου, σε όλα τα ματς.
Ηταν το πιο χτυπητό πρόβλημα, αλλά δεν ήταν το μόνο. Δεν είναι θέμα ενός προσώπου, ή μιας θέσης ασφαλώς. Υπάρχει και έλλειμμα ποιότητας σε κάποιες θέσεις, όπως υπάρχει και ένα έλλειμμα προσωπικότητας. Αυτά όμως δεν στα χαρίζει κάποιος, τα αποκτάς. Η επόμενη γενιά των παικτών πρέπει να βγει μπροστά. Να αισθανθούν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί, όχι μόνο μέσα στον αγωνιστικό χώρο και έξω από αυτόν.
Από τον προπονητή, έχεις πράγματα στα οποία θα σταθείς με θετικό πρόσημο, αλλά και άλλα στα οποία μπορείς να μείνεις με τις απορίες. Δεν έχει νόημα, να το αναλύσουμε ξανά, παιχνίδι το παιχνίδι, μπορούμε να καταλήξουμε στο ότι πήρε μία παρατημένη ομάδα, την άλλαξε τελείως (με υπερβολές σε κάποιες περιπτώσεις), την έβαλε να παίξει ποδόσφαιρο, είχε σχέδιο και το έβλεπες να το εφαρμόζουν οι παίκτες στο γήπεδο. Από την άλλη πήρε μία μεγάλη ευκαιρία και την έχασε, απέτυχε στον… εύκολο στόχο. Ο Φαν΄τ Σχιπ μας έδειξε κάποια πράγματα που του δίνουν την πίστωση χρόνου που χρειάζεται, για να πάρει μία δεύτερη, αλλά τελευταία ευκαιρία, με τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου.
Τι ακριβώς χάσαμε με τη Σλοβενία…
Οταν επί Αγγελου χάσαμε ακόμη και τη 2η θέση στον όμιλο, στο προηγούμενο Nations League, με εντός έδρας ήττα από την Εσθονία στην τελευταία αγωνιστική, είχα γράψει ότι εκείνο το βράδυ χάσαμε τη μεγάλη ευκαιρία να πάμε στο Euro. Τελικά οι Ούγγροι που πήραν τη δεύτερη θέση, στην τελευταία αγωνιστική του ομίλου, θα πάνε στο Euro του ερχόμενου καλοκαιριού μέσω του Nations League ασφαλώς. Η Ουγγαρία νίκησε Βουλγαρία και Ισλανδία στα μπαράζ και θα είναι παρούσα στη γιορτή, στην οποία δεν θα βρεθούμε εμείς.
Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά με την κλήρωση που θα έχουμε για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ, το βλέπω δύσκολο να πάρουμε την πρόκριση. Αντίθετα βλέπω τους Σλοβένους να έχουν κάμποσες πιθανότητες να τα καταφέρουν μέσω Nations League. Το γράφω για να γίνει κατανοητό, τι ακριβώς χάσαμε στο ματς με τη Σλοβενία στη Ριζούπολη…
πηγή: gazzetta.gr
