Του Δημήτρη Ρούσσου
«Δεν είμαι εδώ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να τους ευχαριστώ όλους. Η δουλειά μου είναι άλλη». Ήταν τόσο σαφές και ευθύ, όσο οι τρόποι του μέσα στο γήπεδο. Οι αντίπαλοι μάλλον τον σιχαίνονταν, αφού ο αριβισμός και η φιλοδοξία του τον έκανε να μην ορρωδεί προ ουδενός σκληρού μαρκαρίσματος, οποιασδήποτε «βρώμικης» αγκωνιάς, ενός τσαμπουκά για οποιονδήποτε, ασήμαντο ή μη λόγο. Ήταν παίκτης με νεύρο, πολύ νεύρο.
Αυτό ήταν ευλογία και κατάρα για τη Γιουνάιτεντ. Δεν έπαιξε λίγες φορές με παίκτη λιγότερο, αλλά είχε Αρχηγό, με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα. Άλλωστε, καλοί ήταν οι σταρ (Μπέκαμ, Φέρντιναντ, Φαν Νίστελρόι, Ρονάλντο), χρησιμότατοι οι «ταπεινοί εργάτες» (Ο’ Σεϊ, Νέβιλ, Μπατ, Ίργουιν, Σόλσκιερ), πολύτιμοι οι «ήρεμες δυνάμεις» (Σκόουλς , Γκιγκς, Χάιντσε, Εβρά), αλλά κάποιος έπρεπε να φωνάξει. Δεν το έκανε μόνο ο Κιν. Το έκανε όμως κυρίως αυτό και η εικόνα του με τα μάτια ζαρωμένα, τις φλέβες στο λαιμό πρησμένες και το στόμα ανοιχτό να γκαρίζει είναι η πιο χαρακτηριστική της Γιουνάιτεντ απ’ τα τέλη των ’90s έως τα μέσα των ’00s.
Σχεδόν μια ζωή στο Ολντ Τράφορντ
Γεννημένος στη φτωχογειτονιά Μέιφιλντ του Κορκ στην Ιρλανδία, ο Κιν ασχολήθηκε από νωρίς με τον αθλητισμό. Κανείς δεν σοκάρεται μάλλον όταν μαθαίνει πως ξεκίνησε μποξ στα 9 του, όντας μάλιστα και καλός. Ακόμα καλύτερος πάντως ήταν με τη μπάλα στα πόδια, ξεκινώντας απ’ την τοπική Ροκμάουντ και παίζοντας στα 18 του επαγγεματικά στην Κομπχ Ράμπλερς. Παρότι πολλοί αμφέβαλαν για την ικανότητά του να ανταπεξέλθει σε υψηλότερο επίπεδο, λόγω του υποανάπτυκτου σώματός του, υπήρχε ένας, αυθεντία, που διέκρινε περισσότερα απ’ τους υπόλοιπους.
Νότιγχαμ και Κλαφ!
Το όνομά του, Μπράιαν Κλαφ, που δέχθηκε την εισήγηση του σκάουτ του, Νόελ ΜακΚέιμπ και τελικά γοητεύτηκε απ΄το παθιασμένο του παιχνίδι και την ικανότητά του να πασάρει με ακρίβεια. «Μου έλεγε συνέχεια “πάρε τη μπάλα και δώστην γρήγορα σε έναν άλλο με κόκκινη φανέλα”. Αυτό έκανα, τόσο στη Νότιγχαμ, όσο και στη Γιουνάιτεντ και τελικά έκανα καριέρα έτσι», έλεγε αργότερα ο ίδιος για την επιρροή του Κλάφι στην ποδοσφαιρική του παιδεία.
Ο Κλαφ δεν δίστασε μέχρι και να του ρίξει μπουνιά, όταν ο Κιν έκανε ένα τραγικό λάθος κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας για το Κύπελλο. Πάντως, ο Ιρλανδός δεν φαίνεται να του κράτησε κακία, αφού αργότερα παραδέχθηκε πως η πίεση του προπονητή είναι μεγάλη. Συνολικά σεβάστηκε τον Κλαφ, αφού συγκράτησε το σκληρό του παιχνίδι, μην αντικρίζοντας ούτε μια κόκκινη σε τρεις σεζόν στη Νότιγχαμ!
Η Μπλάκμπερν, η καθυστέρηση, το Σαββατοκύριακό και η Γιουνάιτεντ!
Ο Φέργκιουσον τον είχε δει από ένα παιχνίδι ως αντίπαλος, όταν είχε «σηκώσει» στον αέρα τον Μπράιαν Ρόμπσον με ένα πολύ δυνατό τάκλιν. «Τι διάολο κάνει; Πως τολμά να έρχεται στο Old Trafford και να κάνει τέτοιο τάκλιν στον Ρόμπο! Το σημείωσα στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή και μετά ότι έπρεπε να πάρουμε αυτό το παιδί στην ομάδα». Το 1993 ο Κέννι Νταλγκλις τον ήθελε σαν τρελός στη Μπλάκμπερν, όμως, ενώ όλα ήταν συμφωνημένα, δεν ήταν έτοιμα τα συμβόλαια. Συμφώνησαν προφορικά πως η μεταγραφή θα «έκλεινε» και τυπικά τη Δευτέρα. Όταν το έμαθε ο Φέργκι, του τηλεφώνησε και του πρότεινε συμβόλαιο με τους «κόκκινους διαβόλους». Εκείνος δέχθηκε και με ποσό ρεκόρ για την εποχή, 3.75 εκατομμύρια λίρες, πήρε μεταγραφή στη Γιουνάιτεντ.
Εκεί γνώρισε τις μεγαλύτερες δόξες στην καριέρα του. Παρότι στην αρχή βρήκε τον Ινς και τον Ρόμπσον μπροστά του, έδειξε την αξία του και δεν άργησε να «τρυπώσει» στην 11άδα. Ήδη απ’ τη δεύτερη σεζόν λογιζόταν ως βασικός, ζώντας τις μοναδικές στιγμές του πρώτου νταμπλ στην ιστορία της ομάδας. Μέχρι το 1997, με τρόπαια όπως το πρωτάθλημα (2), το Κομιούνιτι Σιλντ (3) και το Κύπελλο Αγγλίας (2), ο Κιν ήταν πια έτοιμος στα 27 του για τη μεγαλύτερη πρόκληση: το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Τσάμπιονς Λιγκ, κόκκινες κάρτες και βρωμοστομιές
Πλέον όλοι ήξεραν με ποιόν είχαν να κάνουν. Ήταν ο «σκληρός» της ομάδας, που θα έπαιρνε ανερυθρίαστα κάρτες κι επιπλήξεις (29 το σύνολο), θα κοντραριζόταν λεκτικά ή σωματικά με όποιον του «κόλλαγε», αλλά και θα οδηγούσε τους «ακριβοθώρητους» συμπαίκτες του όταν χρειαζόταν.
Στον δεύτερο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ απέναντι στη Γιουβέντους στο Τορίνο, ο Φέργκιουσον έσταζε «μέλι». Ο Κιν συνέφερε μια ολόκληρη ομάδα, που γύρισε το ματς απ’ το 2-0, νικώντας με 2-3, με σκόρερ τον Ιρλανδό. Δεν δίστασε μάλιστα να πάρει κίτρινη κάρτα σε μια φάση, γνωρίζοντας πως θα έχανε τον μεγάλο τελικό: «Ήταν η πιο εμφατική παράσταση ανιδιοτέλειας που έχω δει σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Χτυπιόταν σε κάθε γωνία του γκαζόν, έπαιζε σαν να επρόκειτο να ζήσει ή να πεθάνει, ενέπνευσε κάθε συμπαίκτη του. Ένιωσα τιμή να σχετίζομαι με έναν τέτοιο παίκτη», θα δήλωνε ο Σκωτσέζος στη συνέντευξη Τύπου. Όσον αφορά τον Κιν, θα χαρακτήριζε την παρουσία του με πολιτικά στο Καμπ Νόου, στην επική ανατροπή απέναντι στη Μπάγερν ως «την πιο οδυνηρή εμπειρία της καριέρας μου».
Συνολικά μέχρι το τέλος του στο Ολντ Τράφορντ, είχε φτάσει στο «θρόνο» του, από άποψη τίτλων κι εκτίμησης του κόσμου και των δημοσιογράφων. Με 17 τρόπαια στη συλλογή του και πολλές ατομικές διακρίσεις, συνέπεσε με την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας της Γιουνάιτεντ και ξεχώρισε και την κλάση του, εκτός της ψυχής που κατέθετε στο χορτάρι.
Το φινάλε του «μαχητή»
Η σχέση του με τον Φέργκιουσον πέρασε διάφορες φάσεις. Υπήρχε εκατέρωθεν σεβασμός και αναγνώριση, όμως ο κόουτς δεν δίστασε να του «ρίξει» πρόστιμο 150.000 λιρών για μια αγκωνιά στον Τζέισον ΜακΑτίρ της Σάντερλαντ, που του κόστισε εξάλλου την κόκκινη κάρτα και την τιμωρία του για πέντε αγωνιστικές απ΄την Ομοσπονδία.
Μαζί με το διάστημα που χρειάστηκε για να επανέλθει από ένα χειρουργείο, έλειψε για μεγάλο διάστημα της σεζόν 2002-03 κι επανήλθε πιο «ήρεμος». Πολλοί μίλησαν για έναν «νέο» Κιν, που όμως δεν εμπνέει το ίδιο την ομάδα όπως πριν. Οι κόντρες του με τον Βιεϊρά και το «ξύλο» που έπαιξαν σε αγώνα των δυο ομάδων στο Χάιμπουρι το 2005 έπεισαν άπαντες πως ουσιαστικά δεν… άλλαξε ποτέ.
Το τέλος του με τα «κόκκινα» της Γιουνάιτεντ ήρθε με άσχημο τρόπο. Το Νοέμβριο του 2005 το συμβόλαιό του λύθηκε κοινή συναινέσει, αφού ήδη ο Κιν απουσίαζε για καιρό απ’ τις προπονήσεις της ομάδας λόγω τραυματισμού, υπαρκτού ή μη. Στη συνέχεια ακολούθησε έντονη κριτική μέσα απ’ το επίσημο κανάλι.
Τον Δεκέμβριο υπέγραψε στη Σέλτικ, την ομάδα που υποστήριζε ως πιτσιρικάς. Εκεί πάντως έμεινε μόλις για 6 μήνες, αφού τα προβλήματα τραυματισμών, στα 35 του πλέον, δεν του επέτρεπαν να αγωνίζεται όπως ήξερε και ήθελε. Ήταν η ώρα να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο, με φόρμα ή και με… κοστούμι, στην άκρη του πάγκου, ως προπονητής.
Ρόλος που δεν φαίνεται να του πηγαίνει
Ο Φέργκιουσον είχε πει στο παρελθόν πως ήθελε να τον δει να τον διαδέχεται στον πάγκο της Γιουνάιτεντ. Με τα χρόνια να περνούν όμως και τις σχέσεις τους να «στρεσάρονται», όταν πια ο Ιρλανδός έφευγε άκομψα απ’ την ομάδα, θα δήλωνε για τον προπονητή Κιν: «Συνεχώς εμφανίζονται νέοι προπονητές σε ομάδες, για τους οποίους όλοι προβλέπουν πως θα μεγαλουργήσουν και τελικά θα αναλάβουν μέχρι και την Εθνική Ομάδα της Αγγλίας. Δεν είναι τόσο εύκολο όμως να έχεις διάρκεια, οπότε δεν θα προέβλεπα τίποτα για το μέλλον του».
Πρώτη ομάδα που του εμπιστεύτηκε τον πάγκο της ήταν η Σάντερλαντ στην Τσάμπιονσιπ, με την οποία υπέγραψε για τρία χρόνια. Ο Ρόι Κιν διατήρησε το στυλ που είχε ως παίκτης, μη διστάζοντας να αφήσει πίσω παίκτες που άργησαν να φτάσουν στο πούλμαν για εκτός έδρας παιχνίδι με τη Μπάρνσλεϊ, δίνοντας εντολή στο πούλμαν να φύγει.
Η παρουσία του όμως σαν ηγέτης της ομάδας δεν περιορίστηκε μόνο σε φανφάρες και αγριάδες με τους παίκτες. Κάνοντας καλή δουλειά, ανέβασε τις «μαυρόγατες» στην Πρέμιερ Λιγκ, ενώ τις διατήρησε εκεί στην πρώτη τους σεζόν. Η επόμενη, δυστυχώς για τον ίδιο και… ευτυχώς για τους παίκτες του, αποδείχθηκε καθοριστική.
Η κόντρα του με παίκτες, το αυστηρό του στυλ και η νοοτροπία του σε θέματα πειθαρχίας, στα οποία δεν σήκωνε κουβέντα, δημιούργησαν κακό κλίμα στο «Στάδιο του Φωτός». Τον Νοέμβριο του 2008 παραιτήθηκε, μετά από έξι συνεχόμενες ήττες και με τη Σάντερλαντ στη 18η θέση της κατηγορίας. Οι παίκτες, σύμφωνα με τους «Irish Times», στο άκουσμα της είδησης, πανηγύρισαν, ενώ η διοίκηση, με την οποία είχε ήδη έρθει πολλάκις σε κόντρα, μάλλον ξεφορτώθηκαν τον κακό τους μπελά.
Τον Απρίλιο του 2009 ανέλαβε την Ίπσουιτς, στην οποία έμεινε σχεδόν για δυο σεζόν, μέχρι να απολυθεί για τη μέτρια πορεία της ομάδας στην Τσάμπιονσιπ. Οι εμπειρίες του τον έφεραν στο πλευρό του Μάρτιν Ο’ Νιλ ως βοηθός του στην Εθνική Ιρλανδίας το Νοέμβριο του 2013. Για λίγους μήνες διατέλεσε βοηθός και του Πολ Λάμπερτ στην Άστον Βίλα, μέχρι να παραιτηθεί για να αφοσιωθεί στην Εθνική της χώρας του.
Μια ατάκα για όλους
«Οι παίκτες της Άρσεναλ ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τις selfies… Ό,τι κι αν είναι αυτό»!
«Επειδή πληρώνεσαι με 120.000 λίρες τη βδομάδα και κάνεις ένα καλό 20λεπτο εναντίον της Τότεναμ, νομίζεις πως είσαι σούπερ-σταρ; (στον Ρίο Φέρντιναντ)
«Ο τραυματίας Σβάινστάιγκερ είναι καλύτερος απ’ τον υγιή Φελαϊνί»!
«Δεν υπάρχουν ηγετικοί χαρακτήρες σ’ αυτή την ομάδα. Τελικά μάλλον πρέπει να παίζεις χάλια για να ανταμειφθείς. Αυτό θα πρέπει να κάνω κι εγώ νομίζω».
«Ερχόταν παιχνίδι με την Τότεναμ. Σκεφτόμουν μέσα μου στα αποδυτήρια “ωχ, ας μην αρχίσουμε τώρα να τους αναλύουμε. Ξέρουμε ποιά είναι η Τότεναμ. Είναι καλοί, τεχνίτες αλλά θα τους γαμήσουμε”! Μετά από λίγο μπαίνει μέσα ο Φέργκι και μας λέει “παιδιά, είναι απλώς η Τότεναμ. Αυτό έφτανε! Ήταν υπέροχο»!
«Ο Φέργκιουσον με είχε φωνάξει στο γραφείο του και μου ζήτησε να φορέσω το Νο.7. “Όχι, δεν με ενδιαφέρει”, του απάντησα. Τότε εκείνος μου είπε “Ξέρω ότι θα το ζητήσει ο Μπέκαμ και δεν θέλω να το πάρει εκείνος». (για τον Μπέκαμ και τη σχέση του με τον Σερ Άλεξ)
«Είναι όλοι μισθοφόροι φίλε. Αυτοί οι τύποι εκεί στην Τσέλσι είναι όλοι γαμημένοι μισθοφόροι». (για τους παίκτες των Λονδρέζων)
«Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα για τους οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι περισσότεροι είναι ανίδεοι πανηγυρτζήδες, που ψάχνουν μόνο επιτυχίες για να γεμίσουν τις ανούσιες ζωές τους». (για τους οπαδούς των «κόκκινων διαβόλων»)
«Εκτός έδρας, οι οπαδοί μας είναι εκπληκτικοί, θα τους αποκαλούσα σκληροπυρηνικούς. Στο Ολντ Τράφορντ όμως κοιτάνε να φάνε κάνα σάντουιτς, να πιούν κάνα ποτό παραπάνω και δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται στο γήπεδο. Οι περισσότεροι εκεί πιστεύω δεν μπορούν να συλλαβίσουν τη λέξη “ποδόσφαιρο”, όχι και να το καταλάβουν» (για τους οπαδούς των «κόκκινων διαβόλων»)
«Μετά από έναν αγώνα απ΄τη Λούτον στο Κύπελλο, ήρθε ένας απ’ την ομάδα και μου είπε ότι ο Κλάιβ Κλαρκ της Λέστερ έπαθε καρδιακή προσβολή. Τον ρώτησα “είναι εντάξει; Σοκάρομαι που βρέθηκε καρδιά, δεν θα το πίστευα απ’ τον τρόπο με τον οποίο έπαιζε»
Πηγή: Gazzetta
