Του Νίκου Μποζιονέλου
Άρης σημαίνει στον ελληνικό αθλητισμό, κακά τα ψέματα, μπάσκετ. Η δική μου γενιά πρόλαβε, στα τέλη των 80s, εκείνες τις αξέχαστες Πέμπτες που άπαντες οι Ελληνες φίλαθλοι μαζεύονταν για να δουν την παρέα του Γκάλη και του Γιαννάκη, την ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη με τα τρία συνεχόμενα Final 4. Οι «κιτρινόμαυροι» είχαν πάρει τον τίτλο στην Α1 μπάσκετ το ’83 μένοντας αήττητοι στο «Αλεξάνδρειο» και με κορυφαίο ματς το 72-70 επί του Παναθηναϊκού μπροστά σε 7.000 κόσμου, στο πιο κρίσιμο ματς της σεζόν, έχοντας (πλην του Νίκου Γκάλη) τους Παραμανίδη, Γεωργιάδη, Δοξάκη, Παπαγεωργίου, Ρωμανίδη, Στυλιανού και άλλους. Την επόμενη χρονιά, ο Αρης είναι και πάλι εντυπωσιακός και ολοκληρώνει τη σεζόν με 24-2, ισοβαθμώντας στην πρώτη θέση με τον Παναθηναϊκό και ο τίτλος κρίθηκε υπέρ των «πράσινων» στο ιστορικό μπαράζ της Κέρκυρας (80-76) ενώ χάνει και το Κύπελλο από τον ΠΑΟΚ (74-70), με peak της σεζόν, έστω και δίχως αντίκρισμα, την ιστορική νίκη στο «Γιαντ Ελιάου» επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ.
Το καλοκαίρι του 1984, ο Άρης αποκτά από τον Ιωνικό Νικαίας τον δεύτερο παίκτη – θρύλο του ελληνικού μπάσκετ, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, έναντι 40 εκατ. δραχμών. Και, λίγους μήνες μετά, φτάνει δια… περιπάτου στο πρώτο νταμπλ της ιστορίας του, τέτοιες ημέρες του ’85. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα; Όχι, ήταν η αρχή μιας ομάδας που εξελίχθηκε στην πρώτη αυτοκρατορία του ελληνικού μπάσκετ.
Ο Ιωαννίδης είχε καταφέρει να κάνει πράξη, μια πρωτοποριακή ιδέα που είχε στο μυαλό του: να έχει στην ίδια ομάδα τόσο τον Γκάλη, όσο και τον Γιαννάκη αν και αρκετοί αμφέβαλαν για το πώς θα μπορούσαν να συνυπάρξουν, επί της ουσίας, όμως, ο «ξανθός» ήξερε ότι είχε στα χέρια του το κορυφαίο δίδυμο γκαρντ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά όπως αποδείχθηκε και στην Ευρώπη.
Στο πρωτάθλημα, οι «κίτρινοι» του Ιωαννίδη τελειώνουν τη σεζόν με 25-1 χάνοντας μόνο από τον Πανιώνιο (84-82 και στη δεύτερη παράταση) και στο κρίσιμο ντέρμπι του πρωταθλήματος νίκησαν τον ΠΑΟΚ με 76-75 και με τρία ριμπάουντ του… Γιώργου Δοξάκη. Η επόμενη ήττα του Άρη στο πρωτάθλημα ήρθε… 44 μήνες μετά. 80 αγώνες στο απίστευτο σερί του «αυτοκράτορα» (!) τελείωσε το 1988 στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Ήταν η απαρχή της αυτοκρατορίας ενώ τις επόμενες χρονιές το πείσμα του Ιωαννίδη οδηγούσε σε… σκορ μαμούθ στην Α1, όπως το 153-62 επί της Νήαρ Ηστ ή 128-42 κόντρα στην Καλαμαριά.
Κάτι ανάλογο ίσχυσε και στο Κύπελλο Ελλάδας το ‘85, όπου ο Άρης συντρίβει στο πέρασμά του κάθε αντίπαλο και στο ΣΕΦ κατακτά το πρώτο του Κύπελλο, αλλά και το πρώτο νταμπλ της ιστορίας του, κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό με 86-70, σε μια μαγική βραδιά του Γιαννάκη (8/12 τρίποντα, 37 πόντοι) και του Γκάλη (33 π.), που πέτυχαν μόνοι τους όσους πόντους είχε όλος… ο Παναθηναϊκός.
Κυριαρχία εν Ελλάδι και τρία Final 4
Παράλληλα, η σεζόν 1984-85 αποτέλεσε και το εφαλτήριο για τις μεγάλες ευρωπαϊκές πορείες του συλλόγου, αφού οι «κίτρινοι» αποκλείουν στο Κύπελλο Κόρατς ομάδες με ευρωπαϊκή παράδοση, όπως η γιουγκοσλαβική Ζαντάρ, η γαλλική Λε Μαν και η ιταλική Λιβόρνο. Ωστόσο, την παραμονή του ημιτελικού με την πανίσχυρη Βαρέζε, ο Γκάλης σπάει το χέρι του και αναγκάζεται να παρακολουθήσει από τον πάγκο το πρώτο παιχνίδι. Παρά την απουσία του, ο Άρης επικρατεί με 80-77 μπροστά σε 6.500 οπαδούς του, με τρίποντο του Γιαννάκη στην εκπνοή, αλλά στη ρεβάνς υποκύπτει με 95-71.
Τα πάντα είχαν ξεκινήσει βέβαια το 1979, με την άφιξη του Νίκου Γκάλη από τις ΗΠΑ, «τον έκλεψε μέσα από τα χέρια του Παναθηναϊκού» έγραφε ο Τύπος της εποχής ωστόσο δεν ήταν όλα στρωμένα με τριαντάφυλλα. Το’ 80 ο Ιωαννίδης είχε αποχωρήσει με προορισμό τη Λάρισα της Β’ Εθνικής, μιας και τότε δεν υπήρχε Α2, πέρασαν αρκετοί από τον πάγκο προτού επιστρέψει, μεταξύ των οποίων και ο Ντούσαν Ιβκοβιτς που επί μια διετία (1980-82) δεν έκανε κάτι σπουδαίο, επένδυσε στους νέους όμως και αποχώρησε επειδή άλλαξε η διοίκηση και αυτή του Βαγγέλη Μελισσάρη διαδέχεται εκείνη του Μίμη Σουλιάδη, φέρνοντας πίσω τον Ιωαννίδη. Η δεύτερη κίνηση-ματ ήταν η προσθήκη του Γιαννάκη από τον Ιωνικό, μια μεταγραφή στην οποία έπαιξε ρόλο ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, τότε μέλος του συμβουλίου και έπεισε τους Νικαιώτες με 40 εκατ. δραχμές έναντι… 12 που ήταν η πρώτη προσφορά των Θεσσαλονικέων.
Το πρώτο νταμπλ έρχεται για τον Αρη το 1984-85 την επόμενη χρονιά και ξεκινάει ένα σερί επτά πρωταθλημάτων και έξι κυπέλλων, ενώ έναν χρόνο αργότερα στην παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Νίκου Φιλίππου έρχονται να προστεθούν ο Λευτέρης Σούμποτιτς και ο Μιχάλης Μισούνοφ.
Η αρχή της ευρωπαϊκής καθιέρωσης άργησε, ύστερα από τους αποκλεισμούς από Βαρέζε και Λιμόζ, και έλαβε χώρα το 1988 στη Γάνδη, όπου για πρώτη φορά ο Αρης περνάει στους τέσσερις μαζί με τη μεγάλη Παρτίζαν (των Ντίβατς, Πάσπαλι, Ομπράντοβιτς), την Τρέισερ Μιλάνο (των Μενεγκίν και Ντ’ Αντόνι) και τη Μακάμπι. Ο Άρης αλλά και οι Σέρβοι ήταν φαβορί για τον τελικό αλλά το τρόπαιο πήρε η Τρέισερ στον τελικό με τους Ισραηλινούς. Ακολούθησε, το ’89, το Μόναχο και πλην Άρη παρούσες ήταν η Γιουγκοπλάστικα (των Νίκολιτς και Μάλκοβιτς) και η Μπαρτσελόνα.
Το αξέχαστο επεισόδιο μεταξύ Γιαννάκη και Μπάρλοου ανακόπτει τον ρυθμό των «κίτρινων» στον ημιτελικό με τους Σέρβους, χάνει διαφορά 6 πόντων αλλά και το ματς… Και, η τρίτη και ουχί φαρμακερή, ήρθε το ’90 στο Final 4 της Σαραγόσα, έχοντας πια Βράνκοβιτς και Τζόουνς και ενάντια σε Λιμόζ, Μπαρτσελόνα και Γιουγκοπλάστικα. Ωστόσο η ομάδα του Ιωαννίδη διαλύθηκε από την Μπάρτσα στον ημιτελικό (104-83) και έκτοτε δεν έφτασε ποτέ ξανά στην τελική τετράδα. Η εποχή του Παναθηναϊκού των Γιαννακόπουλων και του Ολυμπιακού του Κόκκαλη, ακολούθησε τη μικρή κυριαρχία εν Ελλάδι του ΠΑΟΚ και ο Άρης, 30 χρόνια μετά, ζει με τις αναμνήσεις εκείνης της μαγικής, ρομαντικής εποχής.
Καμία ομάδα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο δίδυμο Γκάλη-Γιαννάκη, ιδίως μέχρι και το 1987-88, που δεν επιτρεπόταν η χρησιμοποίηση ξένων παικτών στις εγχώριες διοργανώσεις. Στο διάστημα αυτό ο Αρης γνώρισε μόνο μία ήττα, στον ημιτελικό του Κυπέλλου του 1985-86 από τον Παναθηναϊκό (87-84), ο οποίος κατέκτησε και το τρόπαιο. Συνολικά οι «κίτρινοι» έφτασαν άλλες τέσσερις χρονιές στο νταμπλ (1986-87, 1987-88, 1988-89, 1989-90) και διατήρησαν τα πρωτεία στο πρωτάθλημα και το 1990-91, παρότι στο μεταξύ είχε αποχωρήσει ο Ιωαννίδης.
Πότε άρχισε η πτώση του «αυτοκράτορα»; Όταν, το 1989-90 οι Ιωαννίδης και Γκάλης τα… έσπασαν, σε ματς με τη Λέφσκι ο «ξανθός» του έλεγε στα αποδυτήρια «Εγώ σε έκανα μάγκα…». Λίγους μήνες μετά κι ενώ ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο φέρνει τον Άρη αντιμέτωπο με τη Μακάμπι στο ουδέτερο Βέλγιο, κατόπιν στο κρίσιμο παιχνίδι με τη Σκαβολίνι στο Πέζαρο λυγίζει και χάνει το τέταρτο συνεχόμενο Final 4 στο Παρίσι. Η «ομάδα όλων των Ελλήνων» είναι πια στη δύση της και την περίοδο 1990-91 παίρνει το τελευταίο της πρωτάθλημα στον πέμπτο τελικό με τον ΠΑΟΚ και με το τρίποντο του Γιαννάκη στα τελευταία δευτερόλεπτα.
Πηγή: Fox Bet
