Έτσι έζησα τον τελευταίο χορό των Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν

Γνωρίζαμε τότε, ότι ένα συνεργείο κινηματογραφούσε τους Μπουλς καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν 1997-98, αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα περιμέναμε 22 χρόνια για να δούμε το αποτέλεσμα, με την προβολή του ντοκιμαντέρ “The Last Dance”. Μέχρι σήμερα είχα μείνει με την ανάμνηση ενός πλάνου του NBC, όπου έμπαινα στο Ντέλτα Σέντερ, παρέα με τον αγαπημένο μου παίκτη και αδερφό Σκότι Πίπεν, πριν το 6ο και τελευταίο ματς της σειράς των τελικών και της μοναδικής δυναστείας των Μπουλς. Από την άλλη, κανέναν αριστούργημα δεν έγινε σε μία μέρα, οπότε χαλάλι τα 22 χρόνια αναμονής. 

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε αυτούσιο στο αθλητικό περιοδικό Active by Nitro, στο τεύχος Αυγούστου 1998 (για την ιστορία στο εξώφυλλο του περιοδικού ήταν η εθνική ομάδα που θα συμμετείχε στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας).. Μαζί θα δείτε και μερικά εξώφυλλα αμερικανικών περιοδικών και πρωτοσέλιδα εφημερίδων του Σικάγο, τα οποία μαζί με τη διαπίστευση εκείνων των τελικών αποτελούν τον θησαυρό μου. Οι παλαιότεροι θα ξαναθυμηθείτε -αν και δεν ξεχνιέται- γιατί ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών και οι νεότεροι θα καταλάβετε γιατί GOAT μπορεί να είναι μόνο ο MJ.

OH GOD! Όσα δεν είδατε

Όσοι ξενύχτησαν το βράδυ της Κυριακής 14 Ιουνίου για να ζήσουν ζωντανά το έκτο θαύμα του “θεού”, ξέρουν. Ξέρουν ότι στα 87 εκείνα δευτερόλεπτα είδαν την ιστορία να γράφεται μπροστά στα μάτια τους. Ξέρουν ότι συμμετείχαν σε κάτι ανεπανάληπτο, που δεν μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε έχει προηγηθεί ή πρόκειται v’ ακολουθήσει. Ξέρουν ότι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες μιας μοναδικής στιγμής, που περνάει σαν θρύλος από γενιά σε γενιά. Το Active, για δεύτερη συνεχή χρονιά, ήταν εκεί, ακολουθώντας την αποστολή των Μπουλς (έχουμε γλείψιμο) στις προπονήσεις, τα αποδυτήρια, το ξενοδοχείο και τα πανηγύρια, και σας παρουσιάζει όλες εκείνες τις μαγικές λεπτομέρειες για όσους θέλουν να ξαναζήσουν το ταξίδι στον παράδεισο. Σαν να ήταν εκεί.

Διάολε, ο Λάρι Μπερντ είχε δίκιο όταν είπε: “Ο Θεός έχει μεταμφιεστεί σε Μάικλ Τζόρνταν και παίζει μπάσκετ”. Ο Air έκανε και πάλι το θαύμα του και με δικό του καλάθι χάρισε στους Μπουλς το έκτο πρωτάθλημα. Μήπως, όμως, δεν είναι πια θαύμα; Απλώς άλλη μια μέρα στο γραφείο.

Κι αν αυτή η παρέα διαλυθεί -ήδη ο Φιλ Τζάκσον αποτελεί παρελθόν και θα ξεκουραστεί για ένα χρόνο- ο Σκότι Πίπεν πάει στο Φίνιξ και ο Τζόρνταν σταματήσει, οι αναμνήσεις από τους Beatles του αθλητισμού θα είναι ριζωμένες μέσα μας. Τουλάχιστον αν ο Air αποχωρήσει, θα έχω ήσυχη τη συνείδησή μου, επειδή είδα από κοντά το τελευταίο του σουτ. Κι όμως, το thank you for the memories δεν είναι αρκετό για τη δυναστεία των Μπουλς και το Θεό.

Αν όντως αυτό ήταν το κλείσιμο της αυλαίας για τον Μάικλ Τζόρνταν, ας σηκωθούμε όλοι για να χειροκροτήσουμε. Ακόμα και τώρα, που άφησε το κτίριο ερημωμένο. Ακόμα κι αν τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές βρίσκεται σε μια βίλα στο Βανκούβερ και σκέφτεται το μέλλον του παίζοντας γκολφ. Ας χειροκροτήσουμε όσο πιο δυνατά γίνεται, για να μπορέσουμε να του δώσουμε πίσω μερικά απ’ αυτά που μας έδωσε στα 13 χρόνια της βασιλείας του.

Και μετά να τον παρακαλέσουμε, όπως κάνουν τα μικρά παιδιά ζητώντας το τελευταίο παγωτό του καλοκαιριού, αν θα μπορούσε να επαναλάβει τους σημερινούς του άθλους για άλλη μία φορά. Να ξανακάνει χαζό τον Ράσελ, να σηκωθεί στα 6,9 δευτερόλεπτα, να καρφώσει το  μαχαίρι στην καρδιά των Τζαζ και να κρατήσει επιδεικτικά στον αέρα το δεξί του χέρι. Το φονικό του όπλο.  

Το τρίποντο του Τζον Στόκτον, στην εκπνοή, βρίσκει σίδερο. Είμαι ήδη κάτω στον αγωνιστικό χώρο και παρακολουθώ εκστατικά τους παίκτες να πανηγυρίζουν. Ο Σκότι Πίπεν, που σφάδαζε από τους πόνους, αλλά έπαιξε σφίγγοντας τα δόντια, κλαίει, και σπεύδει αμέσως δίπλα του ο  Τζόρνταν. Μαζί με τον Φιλ Τζάκσον γίνονται ένα κουβάρι. Οι παίκτες φορούν τις μπλούζες και τα καπέλα των πρωταθλητών και ο Τζέρι Ρέινσντορφ μοιράζει τα Romeo Υ Julietta στους θριαμβευτές, αλλά κανείς δεν τον κοιτάζει στα μάτια.

Ο Air παραλαμβάνει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη των τελικών, το έκτο στην καριέρα του, παίρνει το μικρόφωνο και λέει: “Αυτή ήταν η δυσκολότερη διαδρομή, η σκληρότερη πρόκληση στα έξι πρωταθλήματα που έχουμε κατακτήσει. Κάποιοι δεν περίμεναν να ολοκληρώσουμε το έργο μας, κι αυτό ήταν μέρος της πρόκλησης. Στα πέντε προηγούμενα πρωταθλήματα, όλοι σχεδόν προέβλεπαν την επιτυχία μας, τώρα όμως έπρεπε να λάμψουμε σε μια εχθρική έδρα”.

Το πανηγύρι μεταφέρεται στ’ αποδυτήρια, όπου τρυπώνω με τη βοήθεια του σκάουτερ των Μπουλς, Ίβιτσα Ντούκαν. Στην αρχή δεν υπήρχαν σαμπάνιες, καθώς οι υπεύθυνοι του γηπέδου δεν άφησαν τον άνθρωπο των Μπουλς να τις περάσει μέσα. Τελικά, βρήκε τρόπο να μπει από την κουζίνα με τις κάσες και τ’ αποδυτήρια μετατράπηκαν σε συντριβάνι της Ομόνοιας. Ο Τζόρνταν, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, αρχιζει να λούζει τον Ρόντμαν, πιάνοντάς τον απροετοίμαστο. Ο τρελο-Ντένις αντιδρά με αντανακλαστικά αίλουρου, ενώ στο παιχνίδι μπαίνουν όλοι οι υπόλοιποι παίκτες, αλλά και ο Φιλ Τζάκσον.

Μετά από λίγο ο Τζόρνταν κατευθύνεται στην αίθουσα Τύπου για την καθιερωμένη συνέντευξη. Φυσικά τον ακολουθώ και οι πρώτες του ατάκες ηχούν στ’ αυτιά μου σαν soul κομμάτι της Ανίτα Μπέικερ (της αγαπημένης τραγουδίστριας του Μάικ). Άφησε παράθυρο στην ελπίδα: “Θα ήθελα πάρα πολύ να γίνει κάτι τέτοιο. Είναι κάτι που θα ξεκαθαρίσει το καλοκαίρι. Το τελευταίο καλάθι ήταν εύκολο, μόλις ξεμαρκαρίστηκα ήμουν σίγουρος ότι θα το πετύχω. Ακόμα κι αν δεν συνεχίσω, νομιζω ότι υπάρχουν αρκετές μνήμες από τον Μάικλ Τζόρνταν για τα νέα παιδιά”.

Ο Φιλ Τζάκσον έρχεται μετά από λίγο στο press room, μούσκεμα απ’ το σαμπανοπόλεμο κι αρχίζει να μιλά για τον Τζόρνταν: “Πέρσι, μετά το πέμπτο παιχνίδι, νόμιζα ότι δεν θα ξεπερνούσε πάλι τον εαυτό του. Όμως, με το σημερινό του κατόρθωμα ξεπέρασε το περσινό”.

Στο λόμπι του ξενοδοχείου στήνεται νέο γλέντι, και συνεχιζεται στη σουίτα του Τζόρνταν, όπου έπαιξε πιάνο για τους φίλους του (η αρχοντιά μου δεν έφτασε μέχρι εκεί). Μετά από μισή ώρα μπήκε μαζί με τους υπόλοιπους παίκτες στο πούλμαν και κατευθύνθηκε στο αεροδρόμιο. Σε τρεις ώρες έφτασε στην πόλη του. Στο Σικάγο που παραληρούσε. Ο Μάικ για άλλη μια φορά έσωσε την πόλη, σαν άλλος Σούπερμαν. Ή μάλλον, αυτός είναι ο Σούπερμαν.

Κι εγώ, να αισθάνομαι και να είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Για τρίτη χρονιά μπήκα στα άδυτα των Μπουλς κι έζησα κάθε στιγμή του θριάμβου τους και τη φιέστα στο Grant Park και τα φυλάκισα σ’ ένα ημερολόγιο.

ΤΡΙΤΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ: Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

“Τι έγινε, ρε παιδιά;” Αυτό δε ρωτούσε συνεχώς ο Σπύρος Παπαδόπουλος, κάθε φορά που του συνέβαινε κάτι κουφό στους Απαράδεκτους; Κάπως έτσι αισθάνθηκα όταν πάτησα τη γη των Μορμόνων (το Σολτ Λέικ Σίτι), το βραδάκι της Τρίτης. Ξαφνικά είχα την εντύπωση ότι στους τελικούς θα έπαιζε η Γιούτα, με αντίπαλο τους Μπουλς Δερβενακίων και όχι του Σικάγο. Μιλάμε για φοβερή έπαρση, τόσο από τα τοπικά ΜΜΕ όσο κι απ’ τους κατοίκους του Σολτ Λέικ.

Οι Μπουλς είναι το αουτσάιντερ

Ξαφνικά οι Μπουλς είχαν γίνει τα κουρασμένα παλικάρια του ΝΒΑ, που έφτυσαν αίμα για ν’ αποκλείσουν, με 4-3, την Ιντιάνα δύο μέρες πριν, και οι Τζαζ η νέα υπερδύναμη του ΝΒΑ, που αφού σφουγγάρισαν με 4-0 τους Λέικερς, περίμεναν με το ένα πόδι πάνω στο άλλο τον Μάικλ Τζόρνταν. Ο Καρλ Μαλόουν, που πέρσι στους τελικούς κόντρα στους Μπουλς είχε εξαφανιστεί, έβγαλε γλώσσα στην πρώτη συνέντευξη Τύπου των τελικών κι έσπευσε να φορέσει στους πρωταθλητές του ΝΒΑ την ετικέτα του “underdog”, όπως λένε και οι Αμερικάνοι: “Έτσι είναι. Οι Μπουλς είναι το αουτσάιντερ”.

Ο Μάικλ Τζόρνταν, από το ίδιο βήμα με διαφορά μερικών λεπτών, δεν τσίμπησε το δόλωμα και δεν χάλασε το χατίρι του Ταχυδρόμου, συμφωνώντας με το χαρακτηρισμό του underdog: “Φυσικά. Μας νίκησαν φέτος στα δύο ματς της σεζόν, είναι ξεκούραστοι κι έχουν το πλεονέκτημα της έδρας. Έχουν ό,τι είχαμε κι εμείς τα προηγούμενα χρόνια, όταν κατακτούσαμε τα πρωταθλήματα. Ο κόσμος τα βλέπει όλα  αυτά σαν μια καλή ευκαιρία για να πετύχουν το στόχο τους”. Ναι, Μάικ, μ’ έπεισες.

Στις πρωινές προπονήσεις των δύο ομάδων, ο Ντένις Ρόντμαν φρόντισε για άλλη μια φορά να κλέψει την παράσταση, προαναγγέλλοντας την επίσκεψή του στο Λας Βέγκας: “Κάποια στιγμή, ίσως την Πέμπτη, θα πάω στο Βέγκας να γεμίσω τις μπαταρίες μου. Πρέπει να αισθάνομαι ωραία. Δεν αισθάνομαι ωραία στη Γιούτα. Δεν είναι το σωστό σκηνικό για μένω”.

ΤΕΤΑΡΤΗ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ: PURPLE RAIN

Η ατμόσφαιρα έξω από το Delta Center κάνα δίωρο πριν το τζάμπολ του πρώτου αγώνα της σειράς των τελικών μου θυμίζει Ρίο. Παντού κυριαρχεί το μοβ και ξεχωρίζει ένα δύσμοιρο γουρούνι, που ο ιδιοκτήτης του έχει βάψει στα χρώματα των Τζαζ -μοβ, άσπρο και μπλε- γράφοντας επάνω του Feed the fever και Utah Jazz. Η ιδιοκτήτρια του χοίρου, Ντόλι Πιτς, περηφανεύεται για το κατόρθωμά της και λέει στους γύρω της  ότι το μυστικό της επιτυχίας της Γιούτα είναι αυτό το γουρούνι. Τα τελευταία δύο χρόνια το βάφει σαν καρνάβαλο στα play-offs και οι Τζαζ παίζουν στον τελικό. Πάνω στον τοίχο του Delta Center είναι απλωμένη μια τεράστια πινακίδα που γράφει 1998 NBA FINALS  από  κάτω κυριαρχεί η φιγούρα του Καρλ Μαλόουν και του Τζον Στόκτον με τη φράση Feed the fever,  που είναι το μότο της Γιούτα κατά τη διάρκεια των play-offs. 

Μια μπάντα, προσφορά του ραδιοφωνικού σταθμού KlSN, παίζει ροκ και κάντρι, ενώ λίγο πιο πέρα ένας τύπος βάφει πάνω στα νύχια των γυναικών τα πορτρέτα των παικτών της Γιούτα. Κράχτης σ’ αυτήν τη φάση είναι μια ξανθιά 25άρα, με κάτι τεράστια νύχια, όπου στο καθένα έχει ζωγραφίσει κι έναν παίκτη της Γιούτα. Μιλάμε για την αποθέωση του κιτς. Πάντως η κυρία Μπάρμπαρα Ουίνγκς έγινε πασίγνωστη για τα νύχια της, καθώς το βράδυ όλα τα κανάλια είχαν πλάνα από τα χέρια της. Το γεγονός ότι δεν είχε εισιτήριο δεν την εμπόδισε να έρθει στο γήπεδο και να παρακολουθήσει τον πρώτο τελικό από τη γιγαντοοθόνη που στήθηκε έξω από αυτό για τους άτυχους που δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν το μαγικό χαρτάκι.

Στις πρώτες θέσεις του γηπέδου ξεχωρίζω τον Τζακ Νίκολσον, που ήρθε από το L.A. για να δει τον Μάικλ Τζόρνταν, αλλά και τον πρωταγωνιστή του “White men can’t jump”, Γούντι Χάρελσον. Λίγο πιο πέρα βλέπω τον Πίτερ Σατίρα, τραγουδιστής του συγκροτήματος Chicago, που φυσικά είναι φαν των Μπουλς.

Η Γιούτα χρειάστηκε την παράταση και τα ηρωικά του Τζον Στόκτον για να κλέψει τη νίκη από τους Μπουλς με 88-85 και να πάρει προβάδισμα στη σειρά. Ο Στοκ ήταν όλα τα λεφτά και το παραδέχτηκε κι ο Φιλ Τζάκσον με το στωικό του ύφος: “Έπαιξε πολύ καλά και πέτυχε τα πιο κρίσιμα καλάθια. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, γιατί το κάνει σε όλη του την καριέρα”.

Ο Μάικλ Τζόρνταν, ντυμένος στην τρίχα μ’ ένα καφέ σκούρο λινό κοστούμι και τον τεράστιο κρίκο να γυαλίζει στ’ αυτί του, δεν έδειξε να πανικοβάλλεται, κάτι που κατάλαβα από το βλέμμα του: “Είχαμε τις ευκαιρίες για να νικήσουμε, αλλά κάναμε λάθη τις κρίσιμες στιγμές. Νομιζω ότι έχουμε ακόμα τον έλεγχο”. Μετά την ήττα αυτή, ακόμα και οι αριθμοί ήταν ενάντια στην επιθυμία των Μπουλς να πάρουν τον τίτλο. Η ιστορία λέει ότι στα play-offs η ομάδα που νικά στο πρώτο ματς έχει νικήσει τις 206 από τις 259 σειρές αγώνων, δηλαδή ποσοστό 79,5%.

Πάντως, ο Ντένις Ρόντμαν δεν πτοήθηκε κι έφυγε αμέσως μετά τον αγώνα για το Λας Βέγκας. Τον τράκαρα στην έξοδο του γηπέδου να έχει στην αγκαλιά του τη χυμώδη Κάρμεν Ηλέκτρα και στο στόμα του ένα γλειφιτζούρι.

ΠΕΜΠΤΗ 4 ΙΟΥΝΙΟΥ: Ο ΠΑΡΤΑΟΛΑΣ

Το Σολτ Λέικ Σίτι ακόμα χορεύει στους ρυθμούς και στο δρόμο για το γήπεδο αγοράζωτη SaltLake Tribune που έχει τίτλο στην πρώτη της σελίδα: “88-85- Just for Openers”. Πάνω ακριβώς υπάρχουν τέσσερις ταύροι (όσες και οι νίκες που χρειάζονται για να φτάσει η ομάδα στο στέμμα) και ο πρώτος είναι σβησμένος μ’ ένα Χ.

Με το που πατάω στο παρκέ, βλέπω τον Μάικλ Τζόρνταν να χαμογελά και να πειράζει τον Ρον Χάρπερ σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα. Μόλις τελείωσε η προπόνηση, φόρεσε το μαύρο του σκούφο και τ’ ακουστικά του και προκάλεσε τους συμπαίκτες του να κάνουν το “Haley Memorial”. Οι παίκτες μαζεύονται στη γραμματεία κι από κει σουτάρουν. Ο νικητής παίρνει από 100 δολάρια από τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Όλοι έριξαν τα τούβλα τους και τελευταίος έμεινε ο Air.

Θέλω τα λεφτά σε κατοσταδόλαρα

Κοίταξε τον Πίπεν και τον Χάρπερ και τους είπε: “Βάζω άλλα 500 δολάρια ότι θα το βάλω τώρα, και μάλιστα σουτάροντας ψηλοκρεμαστά”. “Νο way, MJ”, ακούω το τραύλισμα του Χάρπερ και την κραυγή του Πίπεν: “Είμαι μέσα”. Ο Τζόρνταν έσκασε την μπάλα μερικές φορές στο παρκέ και ξανακοίταξε τον Πίπεν και τον Χάρπερ, λέγοντάς τους: “Θέλω τα λεφτά σε κατοσταδόλαρα”. Σηκώθηκε, πέταξε την μπάλα, δίνοντάς της φοβερό ύψος και πριν καν δει την κατάληξή της, άπλωσε το χέρι του, ζητώντας τα χρήματα. Περιττό να σας πούμε ότι η μπάλα βρήκε μόνο το διχτάκι και ο Τζόρνταν έφυγε από το Delta Center κατά 2.000 δολάρια πλουσιότερος.

Αμέσως μετά ο Τζόρνταν μάς αποκάλυψε μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα το νέο του χόμπι, μετά τα χαρτιά και το γκολφ: “Έχω αρχίσει και παίρνω μαθήματα πιάνου και για να ηρεμήσω παιξω αρκετή ώρα στη σουίτα μου. Δεν το έχω τελειοποιήσει, αλλά προσπαθώ”.

“Βρίσκομαι στον από κάτω όροφο και δεn μου αρέσει καθόλου ν’ ακούω το καταραμένο πιάνο”, πετάγεται ο Φιλ Τζάκσον. 

Ο Ρόντμαν δεν εμφανίστηκε στην προπόνηση, καθώς βρισκόταν στο Λας Βέγκας με την αγαπημένη του Κάρμεν, με τις ευλογίες του Τζάκσον, που δεν τον είδα ν’ ανησυχεί: “Είναι καλύτερα να βρίσκεται στο Βέγκας παρά να κάθεται σ’ αυτή την πόλη και να εκνευριζει τους Μορμόνους”.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΑΠΟΣΤΟΜΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟ

Ο Μάικλ μετά το πρώτο ματς αλλά και χθες ήταν ήρεμος κι έλεγε ότι δεν μπορείς να παλέψεις το άγχος των τελικών με την απογοήτευση και το θυμό: “Πρέπει να το αντιμετωπιζεις με διαφορετική σκέψη. Νομιζω ότι αυτά έχουν να κάνουν με το Ζεν που μας λέει ο Φιλ. Ακολουθούμε μερικά από αυτά και χαμογελάμε όταν αισθανόμαστε μέσα μας απογοητευμένοι. Μ’ αυτόν τον τρόπο, απελευθερώνουμε λίγη από την ένταση που αισθανόμαστε και κάνουμε τη δουλειά μας καλύτερα”.

Η συνταγή πέτυχε και οι Μπουλς όχι μόνο έφυγαν νικητές από το Delta Center με 93-88 αλλά πήραν μαζί τους στο Σικάγο και το πλεονέκτημα της έδρας. Κι όλα αυτά χάρη σ’ ένα άστοχο τρίποντο του Στιβ Κερ: Έμενε κάτι λιγότερο από λεπτό  για τη λήξη του αγώνα και η Γιούτα ήταν μπροστά με 86-85. Ο Κερ σούταρε για τρεις, αλλά αστόχησε. Όμως ακολούθησε ενστικτωδώς την μπάλα, πήρε το επιθετικό ριμπάουντ μέσα από τα χέρια του Καρλ Μαλόουν, έδωσε την ασίστ στον Τζόρνταν και αυτός με τη σειρά του πέτυχε το καλάθι και πήρε το φάουλ. Το Σικάγο πήρε το προβάδισμα με 88-86 και το Delta Center ξαφνικά θύμιζε  περισσότερο ιγκλού παρά γήπεδο. Ο Μάικ στα μάτησε στους 37 πόντους, έκανε τσιχλόφουσκες και με τη βοήθεια του Κερ χάλασε το πάρτι των Μορμόνων.

Μετά το ματς ο Τζόρνταν μάς εξομολογήθηκε ότι  κίνητρό του για το ματς ήταν ένα άρθρο του Γκόρντον Μόνσον, στο χθεσινό φύλλο της Salt Lake Tribune, που έγραφε ότι οι Μπουλς ήταν τελειωμένοι. Ο Μάικ υποστηριζει ότι δεν διαβάζει εφημερίδες, αλλά είχε πληροφορηθεί για το σχετικό άρθρο, το απόκομμα του οποίου είχε κολλήσει στο ντουλάπι του, πριν τον αγώνα, ο Φιλ Τζάκσον. Ο Air χαμογελώντας για τη νίκη  έκανε ρόμπα τον Μόνσον: “Ακούμε αρνητικές κριτικές από εμψυχωτές των αντιπάλων και μετά βγαίνουμε και είμαστε πιο επιθετικοί. Γελάμε μ’ αυτά. Είναι απλώς ένας αρθρογράφος. Δεν φοράει αθλητικά  παπούτσια. Δεν τον έχω δει ακόμα  να προσπαθεί να μαρκάρει εμένα ή τον Σκότι”.

Η γλώσσα του Μάικ δεν έλεγε ν’ αφήσει στην ησυχία του τον Μόνσον: “Ό,τι λέει και γράφει είναι εικασίες κι έχουν να κάνουν μ’αυτό που θέλει η καρδιά του και όχι με τις γνώσεις του γύρω από το μπάσκετ. Χάνεις ένα παιχνίδι, αλλά δεν τρέχει τίποτα. Το  ’91 χάσαμε από τους Λέικερς στο γήπεδό μας, αλλά στη συνέχεια  πήραμε το πρωτάθλημα. Ένα παιχνίδι δεν μπορεί να προδικάσει την τελική έκβαση της σειράς”. 

Ο Πίπεν, μέσα στο μπλε κοστούμι του, έστειλε ένα μήνυμα στους  φίλους του Σικάγο ενόψει των τριών παιχνιδιών που θ’ ακολουθήσουν στην Πόλη των Ανέμων: “Απλώς χαλαρώστε και απολαύστε το σόου. Έχουμε μπόλικη αυτοπεποίθηση”.

Η νίκη των Μπουλς χαροποίησε ιδιαιτέρως τον Ντάνι Ντε Βίτο, που χοροπηδούσε σαν γιουβαρλάκι που μεταφέρεται από την κατσαρόλα στο βαθύ πιάτο, μόλις ο Τζόρνταν πέτυχε το γκολ-φάουλ. 

Ο Καρλ Μαλόουν εμφανίστηκε στη συνέντευξη Τύπου ντυμένος σαν νταλικιέρης, με άσπρο παντελόνι, μπορντό καουμπόικη μπότα, μοβ μπλουζάκι Caterpilar και ασορτί καπέλο. Το ντύσιμό του ήταν ανάλογο της εμφάνισής του στον αγώνα (16 πόντοι, με 5/16 δίποντα και 4 λάθη) και δύσκολα έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα του: “Δεν πρόκειται να πάρουμε το πρωτάθλημα αν δεν παίξουμε καλύτερα. Αποδέχομαι την ευθύνη και είμαι έτοιμος ν’ αντιμετωπίσω την ομάδα επίθεσης των ΜΜΕ”.

ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ: VIVA LAS VEGAS

Η Windy City έχει φορέσει τα γιορτινά της και οι κάτοικοί της ανυπομονούν να δουν το καμάρι τους να κατακτά το έκτο πρωτάθλημα και να κάνει το περίφημο “Repeat of the 3 Peat”. Μια ολόκληρη πόλη κάθεται πάνω στους ώμους του Μάικλ Τζόρνταν και της παρέας του. Όλα τα μαγαζιά στη Michigan Avenue, στο Magnificent Mile, δείχνουν εμπράκτως τη συμπαράστασή τους στους Μπουλς, έχοντας κρεμάσει πινακίδες ποικίλων μεγεθών που γράφουν: Go Bulls.

Έξω από το εστιατόριο του Τζόρνταν, στη La Salle, οι συνήθεις χαριτωμένοι Γιαπωνέζοι περιμένουν στην ουρά υπομονετικά, κραδαίνοντας τις φωτογραφικές μηχανές και τις βιντεοκάμερες, για να φάνε την αγαπημένη σαλάτα της Χουανίτας και να ψωνίσουν αναμνηστικά από την “Ακρόπολη” του Σικάγο.

Έφτασα στο United Center τη στιγμή που o Τζόρνταν μιλούσε για το χαρακτήρα της ομάδας του: “Πολύς κόσμος μιλάει για την ηλικία μας, πόσα λεπτά συμμετοχής έχω και όλα τα σχετικά. Όμως είμαστε εδώ και νικήσαμε μερικές πολύ καλές ομάδες για να φτάσουμε μέχρι τους τελικούς. Αν, λοιπόν, θεωρούν ότι είμαστε πεθαμένοι και τελειωμένοι, τότε δεν με πειράζει να είμαι πεθαμένος για λίγο ακόμα”.

Ο Ντένις Ρόντμαν, με τα πράσινα μαλλιά και το σκουλαρίκι στη μύτη και το κάτω χείλος, φούσκωνε σαν παγώνι από την υπερηφάνεια για την άμυνα που έπαιξε πάνω στον Μαλόουν: “Οι διαιτητές μάς άφησαν να παίξουμε. Δεν σφύριζαν για φάουλ τις απλές επαφές. Μπορώ να παίξω τον Μαλόουν όποτε γουστάρω, με τη σβελτάδα την ευκινησία μου και τη θέλησή μου να τον σταματήσω”.

Ο Μαλόουν, που ήταν αγνοούμενος στα πρώτα δύο ματς, δεν είχε και πάρα πολλά να πει και είχε πάρει το κακόμοιρο ύφος: “Αν ο Καρλ Μαλόουν δεν παίξει καλά, δεν θα νικήσουμε. Μακάρι να είχαμε δικαιολογίες για την κακή μας εμφάνιση, αλλά δεν υπάρχουν”.

Ο τρελο-Ντένις δεν μπορούσε να ξεχάσει την επίσκεψή του στο Λας Βέγκας και τα ευεργετικά της αποτελέσματα: “Κάποια στιγμή τη νύχτα έκανα βόλτες στα τραπέζια του μπλακ τζακ και όλοι άρχισαν να με χειροκροτούν. Με συγκίνησε το γεγονός ότι μπορώ να έχω τέτοια επίδραση στον κόσμο. Σταμάτησα κι έσφιξα τα χέρια όλων όσων ήθελαν να με γνωρίσουν”.

Το βράδυ ο Ρόντμαν φιλοξένησε ουκ ολίγο κόσμο στο πάρτι που έκανε στο μπαρ του, στην Ontario. Το lllusions άνοιξε εδώ και μερικούς μήνες στην καρδιά του Σικάγο και πρόκειται για ένα μπαρ που αντικατοπτρίζει τον ορισμό της διασκέδασης για τον Ρόντμαν. Οι θαμώνες, εκτός από τους περίεργους τουρίστες, είναι τραβεστί, gay, junkies, ροκάδες, χαρλεάδες και φανατικοί των πούρων. Όλα αυτά υπό τους ήχους της ζωντανής ροκ μουσικής στο ισόγειο και της σκληρής rave στον πρώτο. Έξω από το μαγαζί δεσπόζει η τεράστια πινακίδα με τον Ντένις Ρόντμαν πάνω στη Harley του, μ’ ένα πούρο στο στόμα.

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΤΖΟΡΝΤΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ο Δημήτρης Παπανικολάου δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ στη ζωή του αυτή τη μέρα. Είχαμε δώσει ραντεβού δύο ώρες πριν τον αγώνα έξω από το γήπεδο και ανέλαβα χρέη ξεναγού. Πρώτος σταθμός ήταν το άγαλμα του Τζόρνταν έξω από το United Center, Όλες οι φυλές του κόσμου προσπαθούσαν ν’ απαθανατιστούν μπροστά από τον αδριάντα του καλύτερου παίκτη όλων των εποχών, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά και με τον «Παπ». Πόζαρε και τον απαθανάτισα καθησυχάζοντάς τον ότι δεν θα φαίνεται άσχημο το λευκό παντελόνι που φορούσε (“Μη μας πάρουν με τα γιαούρτια, ρε”). Μετά υπέγραψε πάνω σ’ ένα φορτηγό του ραδιοφωνικού σταθμού των Μπουλς, όπου μάζευαν υπογραφές για να μη διαλυθούν οι Ταύροι.

Ηδη, όμως, ο Δημήτρης ήταν περίεργος για το τι γίνεται στ’ αποδυτήρια. Μπήκαμε στ’ αποδυτήρια των Μπουλς πριν τον αγώνα, αλλά όπως πάντα έλειπε ο Τζόρνταν, ο Πίπεν και ο Ρόντμαν, που είχαν αποσυρθεί στα άλλα δωμάτια. Ο «Παπ» περιεργάστηκε το ντουλάπι του Τζόρνταν, απ’ όπου κρεμόταν η στολή του αγώνα κι έκανε και τη σχετική πλάκα: “Μικρά είναι τ’ αποδυτήρια”.

Μετά κατευθυνθήκαμε στον αγωνιστικό χώρο, όπου πέσαμε πάνω σ’ ένα τηλεοπτικό συνεργείο του ΝΒΑ, που γύριζε ένα βίντεο αφιερωμένο στον Μάικλ Τζόρνταν. Ο σκηνοθέτης, χωρίς φυσικά να ξέρει ότι ο Παπανικολάου είναι μπασκετμπολίστας, μας σταμάτησε και του ζήτησε να μιλήσει για 10 δευτερόλεπτα, στα ελληνικά, για τον Μάικ. Ο σκηνοθέτης φώναξε “3, 2, 1 and action” και ο Παπανικολάου είπε: “Τα 10 δευτερόλεπτα είναι πολύ λίγα για να μιλήσω για τον Τζόρνταν. Απλά είναι απίστευτος’. 

Νόμιζα ότι δεχτήκαμε 196 πόντους

Απίστευτα ήταν κι αυτά που είδε ο Παπανικολάου. Παρακολούθησε για πρώτη φορά στη ζωή του αγώνα του ΝΒΑ, και μάλιστα τελικό με τον Μάικλ Τζόρνταν στη σκηνή. Και όχι μόνο αυτό: Ο Δημητράκης έγινε μάρτυρας της μεγαλύτερης νίκης και ταυτόχρονα της ταπεινωτικότερης ήττας στην ιστορία των τελικών του ΝΒΑ. Οι Μπουλς τσάκισαν τους Τζαζ με 96-54. Ο Καρλ Μαλόουν και οι συμπαίκτες του είδαν το Χριστό φαντάρο στο United Center και ο Μάικλ Τζόρνταν παρέα με τον Σκότι Πίπεν γελούσε με την ψυχή του στον πάγκο στο τέταρτο δωδεκάλεπτο βλέποντας τις ρεζέρβες των Μπουλς να διασύρουν τη Γιούτα.

Ο Τζέρι Σλόαν έμοιαζε σαν να είχε φάει κατραπακιά από τον Γκοτζίλα και κοιτώντας τη στατιστική χαμογέλασε πικρά: “Αυτό είναι το σκορ; Νόμιζα ότι δεχτήκαμε 196 πόντους. Έμοιαζε σαν να σημείωσαν 196 πόντους”.

Ο Σκότι Πίπεν ξεδίπλωσε τις αμυντικές του αρετές στο παρκέ και μετά, όπως μου είπε ο Ντούκαν, απολάμβανε το πούρο του: “Θέλω να παιζω σκληρή άμυνα. Πρέπει να σταματάω όποιον θέλει να έρθει στο καλάθι μας”.

Φεύγοντας από το γήπεδο, ο Δημητράκης μονολογούσε χαζεύοντας το άγαλμα του Τζόρνταν: “Φανταστική εμπειρία. Πώς να μη θέλουν όλοι να παίξουν στο ΝΒΑ;”

Όμως οι εκπλήξεις για τον Δημήτρη, αλλά κι εμένα δεν σταμάτησαν εδώ. Αφού φάγαμε σ’ ένα steak house στην καρδιά της πόλης, στη συνέχεια πήγαμε σ’ ένα μπαρ για ένα ποτό στα γρήγορα, γύρω στις 11 το βράδυ. Με το που μπαίνουμε, πρώτο τραπέζι πίστα, ποιος άλλος, ο Ντένις Ρόντμαν. Περιστοιχισμένος από δίμετρες γυναίκες, που φορούσαν απλώς τα απαραίτητα απολάμβανε την μπύρα του. Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να μείνουμε για πάνω από 15 λεπτά, μήπως και βλέπαμε σε live καμιά παλαβομάρα του, καθώς ο «Παπ» έφευγε το πρωί για Ελλάδα.

ΔΕΥΤΕΡΑ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ: Ο RODZILA ΣΤΟ ΝΤΙΤΡΟΪΤ 

Ρόντμαν και καραγκιοζιλίκια είναι δύο έννοιες αλληλένδετες, και πάνω  που είχα αρχίσει ν’ ανησυχώ για την πολύ καλή συμπεριφορά (σχεδόν φυσιολογική, για τα καθημερινά ανθρώπινα στάνταρντ) του «Σκουληκιού», αυτός φρόντισε να με απαλλάξει από τις σκέψεις. 

Το πρωί δεν εμφανίστηκε στο United Center, όπου οι Μπουλς θα παρακολουθούσαν βίντεο και στη συνέχεια θα μιλούσαν στους εκπροσώπους των ΜΜΕ. Ο Ντένις φαίνεται ότι το παραγλέντησε χθες στο μπαρ και δεν ξύπνησε το πρωί. Μέχρι εδώ όλα φυσιολογικά, καθώς δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που έχανε προπόνηση. Όμως το απόγευμα πήγε αεροπορικώς στο Ντιτρόιτ για να πάρει μέρος, μαζί με τον Χαλκ Χόγκαν, σε αγώνα πάλης. Ο Ροτζίλα (αυτό είναι τ’ όνομά του στο χώρο της πάλης) απόλαυσε κάθε λεπτό του σόου, καπνίζοντας πούρα κι έχοντας δίπλα του την Κάρμεν Ηλέκτρα.

“Υπάρχουν μερικά πράγματα για τα οποία αξιζει κανείς να χάνει μια προπόνηση, κι η πάλη, αδελφάκι μου, είναι ένα απ’ αυτά”, είπε ο Χόγκαν, και ο Ρόντμαν γέλαγε σαν βλάκας. Φυσικά, το πρωί οι παίκτες αλλά και ο Φιλ Τζάκσον δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι θα έβλεπαν το βράδυ στην τηλεόραση τον Ρόντμαν να σπάει μια καρέκλα στην πλάτη του Ντέιβ Δε Σνέικ. Ο Τζόρνταν ήταν ενοχλημένος από την απουσία του τρελο-Ντένις, αλλά προσπάθησε να το κρύψει: “O Ντένις θα κάνει τα πάντα για να τραβήξει την προσοχή. Αυτό το γνωριζουμε πολύ καλά. Αυτό που θέλουμε από τον Ντένις είναι να είναι συγκεντρωμένος όταν πατάμε στο παρκέ”.

Δεν θα υπήρχε κοινωνία αν όλοι ήταν όπως ο Ντένις

Το ΝΒΑ του έριξε πρόστιμο 10.000 δολάρια και οι Μπουλς, άλλα τόσα για την προπόνηση που έχασε. Ο Φιλ Τζάκσον αντιμετώπισε την κατάσταση με χαμόγελο, αφού ξέρει τον Ντένις όσο κανένας άλλος: “Δεν νομιζω ότι η τιμωρία είναι απαραίτητη. Το χρηματικό πρόστιμο είναι αρκετό. Το έχουμε συζητήσει και μου έχει πει ‘ΟΚ, δεν έχω δικαιολογία, ρίξε μου πρόστιμο’. Είναι εκνευριστικό αυτό που κάνει, αλλά έτσι έχει μάθει σ’ όλη του τη ζωή. Ακόμα όμως τον αγαπάω κι ενδιαφέρομαι γι ‘ αυτόν κι εκτιμώ τη δουλειά που κάνει στο παρκέ. Τον ρώτησα ‘Τι να πω στα ΜΜΕ;’ και μου έκλεισε το τηλέφωνο”.

Κι όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε, αν όλος ο κόσμος συμπεριφερόταν όπως o Ρόντμαν, θα είμαστε ακόμα στις σπηλιές με τα  ρόπαλα: “Θα ήμασταν χάος. Δεν θα υπήρχε κοινωνία αν ο κόσμος αντιδρούσε όπως ο Ντένις. Κανείς δεν θ’ ακολουθούσε τις λωρίδες κυκλοφορίας στους δρόμους. Ο Ντένις δεν είναι φυσιολογικός για την κοινωνία μας, όμως είναι σωστός για το τι κάνει στο γήπεδο”. 

Ο Καρλ Μαλόουν προτίμησε να ηρεμήσει, όχι παιζοντας πάλη, αλλά παρακολουθώντας τον αγώνα μπέιζμπολ στο Κομίσκι Παρκ ανάμεσα στους Σοξ και τους Κάρντιναλς. 

Την ώρα που μιλούσε ο Μαλόουν, λίγο πιο κάτω βλέπω ένα φωτογράφο να πλακώνεται στις σφαλιάρες μ’ ένα δημοσιογράφο. Προσπαθούσαν να πάρουν καλύτερη θέση μπροστά στον Ρον Χάρπερ και μετά τις σπρωξιές άρχισαν οι καρπαζιές. Ο Χάρπερ γελούσε με την ψυχή του: “Δεν μπορούμε να τα πάμε καλά μεταξύ μας; Ακόμα και τα ΜΜΕ πλακώνονται. Αυτό μου αρέσει να βλέπω. Θα μπορούσα να προμοτάρω ένα τέτοιο γεγονός”.

ΤΡΙΤΗ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΟΥ

Τι περίεργο, για δεύτερη συνεχόμενη μέρα όλο το Σικάγο ασχολείται με τον Ντένις Ρόντμαν. Τα κανάλια από το πρωί παίζουν στιγμιότυπα από το σόου της πάλης και κάνοντας ζάπινγκ πέφτω συνεχώς πάνω στη φάτσα του. Ο τρελο-Ντένις κατάφερε για άλλη μία φορά να είναι στο επίκεντρο. Η Chicago Tribune γράφει στην πρώτη σελίδα: “Είναι η συνήθης τακτική του Ρόντμαν” και οι Sun Times: “Κοιτάξτε, ο Ροτζίλα”.  

Ο Ρον Χάρπερ, το μεσημεράκι στην προπόνηση, δεν μπορούσε να κρατήσει τα γέλια για το νέο κατόρθωμα του συμπαίκτη του: “Κοιμόμουν και με ξύπνησε η κόρη μου. ‘Τι συμβαίνει’ τη ρώτησα και μου απάντησε ‘είναι ο Ντένις στην τηλεόραση’. Σηκώθηκα και το παρακολούθησα. Ήταν πολύ διασκεδαστικό, ειδικά όταν έσπασε την καρέκλα στην πλάτη του άλλου”. Μερικές στιγμές αργότερα, εμφανίστηκε ο Ρόντμαν, αλλά πήγε σχεδόν τρέχοντας στ’ αποδυτήρια και απλώς είπε: “Ήταν καλά. Έκανα μερικούς νέους φίλους κι έβγαλα πολλά χρήματα”.

Ο Στιβ Κερ ήταν παραστατικός: “Δεν είμαστε στο δημοτικό σχολείο. Δεν είμαστε εδώ για να του δώσουμε μαθήματα ζωής. Είναι 37 χρονών. Φαντάζομαι ότι θα είναι έτσι σ’ όλη του τη ζωή”.

Τα βάσανα για τον Ρόντμαν δεν σταμάτησαν εκεί, καθώς ένας γκρουπιέρης από το καζίνο του ξενοδοχείου Μιράζ, στο Λας Βέγκας, του έκανε μήνυση ζητώντας 10.000 δολάρια αποζημίωση, λόγω της προσβλητικής του συμπεριφοράς.

Όμως τα καραγκιοζιλίκια του Ρόντμαν δεν μπόρεσαν να επισκιάσουν τη μελαγχολική ατμόσφαιρα, που υπάρχει λόγω της επκείμενης και πολύ πιθανής διάλυσης των Μπουλς μέσα στο καλοκαίρι. Ο Τζόρνταν δεν ήθελε να το σχολιάσει, όμως η αλλαγή της φιλοσοφίας του σε ό,τι  αφορά το μπάσκετ, έλεγε πολλά: “Όταν το μπάσκετ είναι διασκέδαση, όλοι δείχνουν να παιζουν καλύτερα. Τα πράγματα πάνε καλύτερα. Στην αρχή οι πιθανότητες ήταν εις βάρος μας, όμως είχε πολλή πλάκα η προσπάθεια που κάναμε για ν’ ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Αποδείξαμε ότι είμαστε οι πρωταθλητές και αν κάποιοι θέλουν να μας πάρουν τον τίτλο, θα πρέπει να περάσουν από πάνω μας”. 

ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΟΥ ΝΤΕΝΙΣ

Ψυχίατροι όλου του κόσμου ενωθείτε, για να λύσετε το αίνιγμα του Ντένις Ρόντμαν. Ο άνθρωπος δεν έχει προηγούμενο. 48 ώρες μετά την  επίσκεψή του στο Ντιτρόιτ, την απουσία του από την  προπόνηση της Δευτέρας και όλη την αρνητική κριτική που δέχτηκε, έγινε ο ήρωας της νίκης των Μπουλς με 86-82, που τους έφερε μια νίκη πριν την κατάκτηση του έκτου πρωταθλήματος. Δύο επιθετικά ριμπάουντ και τέσσερις κρίσιμες βολές, με τη μία απ’ αυτές να αναπηδά στο στεφάνι τρεις φορές, ήταν αρκετά. Έσβησε για άλλη μια φορά τον Μαλόουν.

Στην έξοδο τον συνάντησα πάλι να κατευθύνεται στο τζιπ του, μαζί με την Κάρμεν Ηλέκτρα και τον Έλληνα σωματοφύλακά του, τον Γιώργο και άρχισε να λέει: “Έχω πολύ μεγαλύτερη καρδιά απ’ ό,τι ο Μαλόουν. Δεν νομιζω ότι έκανα λάθος πηγαίνοντας στο Ντιτρόιτ. Τα ΜΜΕ μεγαλοποίησαν το γεγονός. Δεν ήθελα να ντροπιάσω τους συμπαίκτες μου ή να έρθω στο επίκεντρο. Μπορώ να είμαι στο επίκεντρο κάθε βράδυ”.

Δίπλα του περνάει ο ηθοποιός Μπιλ Μάρεϊ, που είναι κολλητός με τον Τζόρνταν, τον χαιρετάει και πάει προς το κόκκινο Range Rover του Air, που έχει πινακίδες M-23-J.

Ο Μάικ ολοκλήρωσε τα σχόλιά του για τον αγώνα μιλώντας για τον Ρόντμαν: “Δεν πρόκειται να καταλάβω ποτέ αυτόν τον τύπο. Τη μία μέρα παλεύει και την άλλη παίζει. Ξέρω ότι τον περιμένατε στη γωνία για να τον κριτικάρετε ακόμα περισσότερο, αλλά ήρθε, πέτυχε τέσσερις κρίσιμες βολές και νικήσαμε. Τελικά, του αρέσει να παιζει υπό πίεση”.

ΠΕΜΠΤΗ 11 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΜΙΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Το άρωμα του τίτλου είναι πια πολύ έντονο. Άλλη μια νίκη και οι Μπουλς θα βρεθούν στους… έξι ουρανούς. Η Chicago Tribune γράφει “Κουνήστε τη σαμπάνια” και οι Sun Times στο πρωτοσέλιδο “Α 6th sense”. Ο έκτος τίτλος πλησιάζει και όλοι στο Σικάγο θα ήθελαν να βρεθούν αύριο στο United Center. Δεν είναι, όμως, καθόλου εύκολο, γιατί δεν υπάρχουν εισιτήρια ούτε για δείγμα. Στη μαύρη αγορά κυκλοφορούν μερικά και στοιχίζουν γύρω στις 3.000 δολάρια, αν και η κανονική τους τιμή είναι 100 δολάρια.

Με το που ανοίγω την τηλεόραση το πρωί, βλέπω μια διαφήμιση-προσφορά της πολιτείας του Ιλινόις, όπου ο Τζόρνταν, ο Ρόντμαν και ο Τζάκσον προτρέπουν τους κατοίκους του Σικάγο να πανη γυρίσουν κόσμια την κατάκτηση του τίτλου και να μην κάνουν ζημιές, όπως τις προηγούμενες χρονιές. Όλοι στην πόλη του Σικάγο είναι σίγουροι ότι η κούρσα του τίτλου θα τελειώσει αύριο. 

Ο Ρόντμαν μάς έλεγε μετά την πρωινή προπόνηση ότι θέλει να τελειώσει αύριο η σειρά, γιατί έχει κανονίσει να φύγει το Σάββατο: “Ελπιζω να νικήσουμε, γιατί το Σάββατο θα πάω στο πάρτι στο Μιλγουόκι για τα 95 χρόνια της Χάρλεϊ”. Τα πλάνα του Ρόντμαν είναι ίδια με τα δικά μου και ελπιζω να μη μας τα χαλάσει ο Μαλόουν. 

Πάντως ο Ρόντμαν παρουσιάστηκε λαλίστατος στην προπόνηση και για πρώτη φορά μιηησε χωρίς να περπατάει στους διαδρόμους και να τον κυνηγάμε σαν τρελοί. Για άλλη μία φορά αναφέρθηκε στην αγαπημένη του πολιτεία, τη Γιούτα: “Δεν θέλω να πάω στη Γιούτα. Δεν έχω καμία δουλειά εκεί. Αυτοί οι άνθρωποι είναι από διαφορετική ράτσα”.

Όταν ρωτήθηκε για το αν αξίζει τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη, έξυσε το κεφάλι, του ψέλλισε ένα “oh, man” και συνέχισε: “Αυτή είναι κουτή ερώτηση. Ο Μάικ και ο Σκότι είναι θεοί και ο Ντένις Ρόντμιαν είναι ο σατανάς. Δεν έχω καμία ελπίδα να κερδίσω οτιδήποτε. Δεν θα δώσουν βραβείο στον σατανά. Πάντως δεν έχω ν’ αποδειξω τίποτε σε κανένα σ’ αυτή τη χώρα ή σ’ αυτόν το χώρο και μιπορούν όλοι να μου φιλήσουν τον κώλο. Δεν δίνω δεκάρα για το τι νομιζουν για μένα”.

Όσο για το αν φοβόταν τον Καρλ Μαλόουν πριν τους τελικούς, ο Ρόντμαν έδωσε αφοπλιστική απάντηση: “Το μοναδικό πρόσωπο που με φοβιζει είναι η πρώην γυναίκα μου”.

Λιγο πριν φύγει από τον αγωνιστικό χώρο για να πάει να κάνει βάρη ακούγοντας PearL Jam, μίλησε για το μέλλον των Μπουλς: “Νομιζω ότι το κλειδί είναι ο Σκότι. Ολοι λένε για τον Μάικ, αλλά αν ο Σκότι γυρίσει, θα γυρίσουν όλοι”.

Ο Φιλ Τζάκσον και αυτός εξέφρασε την επιθυμία να τελειώσει η σειρά αύριο: “Θα ήθελα πολύ να κάνουμε τη δουλειά μας εδώ χωρίς να χρειαστεί να πάμε στη Γιούτα και να μας πρήξουν οι συμπαθείς Μορμόνοι, τους οποίους συμπαθώ ιδιαιτέρως”. Από την άλλη, ο Τζέρι Σλόαν αναρωτιόταν: “Δεν θα ήταν υπέροχο αν τους χαλάγαμε τα σχέδια για το πάρτι που ετοιμάζουν αύριο;”

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΧΑΛΑΣΕ

Η ώρα είναι 11.30 το βράδυ, περιμένω το λεωφορείο έξω από το United Center και κατεβάζω καντήλια. Οι Μπουλς έχασαν 83-81 και αύριο πρέπει να πάω στη Γιούτα, αντί για το Μιλγουόκι, για τα 95 χρόνια της Χάρλεϊ. Γκαντεμιά. Τα πάντα στο United Center ήταν γιορτινά και όλοι περίμεναν τη στιγμή που ο Ντέιβιντ Στερν θα απένειμε στον Μάικλ Τζόρνταν το τρόπαιο. Ο Καρλ Μαλόουν όμως είχε άλλα σχέδια και θυμήθηκε να ξυπνήσει σημειώνοντας 39 πόντους.

Οι Μπουλς δεν εκμεταλλεύτηκαν τον σούπερ Κούκοτς, που ήταν πρώτος σκόρερ, με 30 πόντους και 11/13 σουτ. Συνάντησα τον Κούκοτς μαζί με τη γυναίκα του τη Ρενάτα λίγο πριν μπει στο αυτοκίνητό του. Ο “Κούκι” μόνο που δεν έβγαζε καπνούς, και μου είπε με παράπονο: “Τι άλλο έπρεπε να κάνω, διάολε, για να μου δώσουν την μπάλα;” Ο Τζακ Νίκολσον πίσω από τα κλασικά του Ray Βan, θύμιζε τον ψυχασθενή τύπο που έπαιζε στη “Λάμψη”. Αλλιώς τα υπολόγιζε και αλλιώς του ήρθαν και δεν είχε καμιά όρεξη να πάει στη Γιούτα την Κυριακή για να φάει αποδοκιμασίες. 

“Θα ήθελα πάρα πολύ να πάρουμε το πρωτάθλημα στο γήπεδό μας. Θα ήταν το τέλειο σενάριο, αλλά δυστυχώς δεν έγινε έτσι”, ήταν τα πρώτα λόγια του Μάικ, που έπαιξε σαν ένας κοινός θνητός, ενώ ο Πίπεν ήταν πιο κρύος κι από τη σαμπάνια που περίμενε τους παίκτες στ’ αποδυτήρια. Ο Air αστόχησε στο τελευταίο τρίποντο που επιχείρησε με την εκπνοή. Εκείνο που θ’ απογείωνε αυτομάτως τους φελούς από τις σαμπάνιες και θ’ απελευθέρωνε τα κομφετί και τα μπαλόνια από το ταβάνι του United Center.

Κι όμως, το βλέμμα του Τζόρνταν, στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα, έδειχνε σίγουρο για την κατάκτηση του τίτλου. Μάλιστα έκανε και τη σχετική πλάκα: “Για 1,1 δευτερόλεπτο όλοι κρατούσαν την αναπνοή τους και το βρήκα πολύ χαριτωμένο”.

Από την άλλη, ο Μαλόουν βούλωσε τα στόματα των επικριτών του, που έλεγαν ότι ξαφνικά, μετά από 13 χρόνια καριέρας, δεν είχε καρδιά και φοβόταν την πρόκληση του τίτλου. Ο Ταχυδρόμος τούς έστειλε συστημένο γράμμα: “Δυστυχώς δεν μπορείς να παιζεις όπως θέλεις όλες τις φορές. Πρέπει να δέχεσαι τα καλά με τα άσχημα. Προσπαθείς ν’ ακούς όλα όσα λέγονται για σένα. Εγώ παιζω μπάσκετ. Ακόμα κι αν διάβαζα τις κριτικές, δεν θ’ ανησυχούσα. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Γι’ αυτό δεν θέλω να μιλήσω για μένα”.

Ο Αντουάν Καρ είχε ένα λόγο παραπάνω για να θέλει τη νίκη. Ο βετεράνος άσος που σημείωσε 12 πόντους σε 21 λεπτά είχε δεχτεί σειρά τηλεφωνημάτων από φαρσέρ, τα χαράματα στις 5.30. Έβριζαν τόσο αυτόν όσο και την οικογένειά του και ο Καρ τρελάθηκε: “Είπαν άσχημα λόγια για τημητέρα μου και εκνευρίστηκα αφάνταστα. Αν μπορούσα, θα τον πλάκωνα εκείνη τη στιγμή, όποιος κι αν ήταν”. 

Στο ημίχρονο του αγώνα ο ιδιοκτήτης των Μπουλς, Τζέρι Ρέινσντορφ, μίλησε στο NBC για το μέλλον των Μπουλς: “Ελπιζω ότι αν πάρουμε το πρωτάθλημα, δεν θα είναι και το τέλος αυτής της ομάδας. Δεν θα ήθελα να είμαι εγώ εκείνος που θα διαλύσει τους Μπουλς, ενώ κερδιζουν ακόμα πρωταθλήματα. Θέλουμε να κρατήσουμε τον Σκότι στην ομάδα”. 

Πάντως οι αστυνομικοί του Σικάγο μόνο που δεν έκαναν πάρτι, καθώς γλίτωσαν την περιπέτεια των πανηγυριών και το κυνηγητό των ταραξιών που συνηθίζουν να τα σπάνε στο κέντρο της πόλης. Όπως έλεγαν: “Η Γιούτα έσωσε την πόλη του Σικάγο από την καταστροφή”. 

ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ

Το Σικάγο ειναι ακόμα μουδιασμένο, αλλά το Σολτ Λέικ πανηγυρίζει γιατί πιστεύει ότι το όνειρο δεν είναι μακριά, και μάλιστα με δύο παιχνίδια στο Delta Center. Η Chicago Tribune, κατά παράφραση του τίτλου της ταινίας “Home Alone”, γράφει στον πρώτο της τίτλο: “Home Malone”, ενώ οι Sun Times συμπληρώνουν: “Party Crashers”.

Ο Τζεφ Χόρνασεκ δεν κρύβει την ανακούφισή του: “Η νίκη αυτή σημαίνει ότι είμαστε ζωντανοί. Είμαστε στο σπίτι μας, αλλά όχι για το καλοκαίρι, αλλά για να παίξουμε για το πρωτάθλημα”.

Από την άλλη, ο Τζόρνταν πήρε την ίδια σουίτα με το πιάνο για να συνεχίσει την εξάσκηση.

Όμως τα νέα για τους Μπουλς δεν είναι ευχάριστα, καθώς ο Πίπεν αισθάνεται φριχτούς πόνους στη μέση και χρειάστηκε να του κάνουν θεραπεία με κορτιζόνη, για να είναι έτοιμος αύριο. Ο Ντένις Ρόντμαν δεν είχε όρεξη για πολλά λόγια, δεν πήγε στο Λας Βέγκας και βρήκε ευκαιρία να παραπονεθεί για τη διαιτησία: “Η διαφορά σε σχέση με τα τρία ματς ήταν οι διαιτητές. Δεν με άφησαν να παίξω’.

ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ: Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

“Ποτέ δεν αμφέβαλα για τον εαυτό μου. Ποτέ δεν αμφέβαλα σ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα”, ήταν τα λόγια του σύγχρονου Μέγα Αλέξανδρου.

Ο Μάικλ Τζόρνταν μέσα σε 37,1 δευτερόλεπτα έκανε επίδειξη του πολυδιάστατου ταλέντου του και με δύο καλάθια κι ένα κλέψιμο φόρεσε το έκτο δαχτυλίδι, ρίχνοντας τη Γιούτα αναίσθητη στο καναβάτσο των τελικών με 87-86.

Ο Σκότι Πίπεν χώλαινε καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα και χρειάστηκε να πηγαίνει κάθε λίγο και λιγάκι στ’ αποδυτήρια για να κάνει θεραπεία στη μέση του, ο Ρον Χάρπερ δεν μπορούσε να σταθεί από τον πυρετό, ο Ρόντμαν ήταν ανύπαρκτος και οι Μπουλς, 41,9 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, έχαναν 86-83.

Ο Τζόρνταν είχε στους ώμους μία ολόκληρη πόλη. Πήρε το ζήτημα προσωπικά και γρήγορα γρήγορα μείωσε στο καλάθι. Μετά, η Γιούτα  κατέβασε την μπάλα και όλοι έψαχναν τον Μαλόουν. Ο Ταχυδρόμος πήρε την μπάλα, αλλά ο από μηχανής θεός είχε άλλα σχέδια και του την έκλεψε στα ίσα και καθαρά. Με το ματς  στον πόντο, πήρε την μπάλα, δεν την έδωσε σε κανέναν, “δούλεψε” στην κορυφή της ρακέτας και με μια προσποίηση απαλλάχτηκε από την παρουσία του Μπράιον Ράσελ, που γλίστρησε  και δεν κατάφερε να τον ακολουθήσει.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, καθώς η μπάλα που έφυγε απ’ το χέρι του βρήκε θαλπωρή και στοργή στο καλάθι της Γιούτα. Ο Ράσελ, όπως και πέρσι, στον πρώτο τελικό, το μόνο που κατάφερε ήταν ν’ αποκτήσει περίοπτη θέση στο πόστερ του Μάικλ Τζόρνταν που θα κοσμεί τα δωμάτιά μας. Όπως γινόταν παλιότερα με τον Κρεγκ Ίλο και το Κλίβελαντ. Το κοντέρ του MJ σταμάτησε στους 45 πόντους και το Delta Center βουβάθηκε. Ο Πικάσο του αθλητισμού, στα 35 του, μας άφησε κληρονομιά άλλο ένα υπέροχο έργο τέχνης. Ίσως το τελευταίο του, ρε γαμώτο.

Όπως και να ‘χει, ευχαριστώ, Μάικ, για τις υπέροχες στιγμές που μου χάρισες. Ελπιζω να σε δω και πάλι του χρόνου τον Ιούνιο, γιατί όπως έγραφε η μπλούζα που σου έδωσαν στο αεροδρόμιο: “Six is sweet but seven is Heaven”.

Πηγή: Sport 24