Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το τελευταίο ματς στη χώρα, ήταν Ολυμπιακός-Γουλβς στις 12 του μηνός. Δυόμισι εβδομάδες μετά, με το κενό ποδοσφαίρου στο μεταξύ, η αίσθηση είναι σαν να πέρασαν δυόμισι χρόνια. Οι μέρες μας έχουν γίνει, η μία μετά την άλλη, τρομακτικά ολόιδιες. Δεν τις ξεχωρίζει, τη μία από την άλλη, κάτι. Δεν ξέρεις αν είναι Πέμπτη ή Κυριακή, Τρίτη, Σάββατο, Τετάρτη. Ολόιδιες, και ατελείωτες. Ξαφνικά ο χρόνος, νομίζεις, έκοψε ταχύτητα. Την προηγούμενη του Ολυμπιακός-Γουλβς νύχτα, οι παίκτες της Παρί Σεν-Ζερμέν πανηγύρισαν την πρόκριση επί της Μπορούσια Ντόρτμουντ…με κόσμο, μερικές χιλιάδες κόσμο, έξω από το Παρκ ντε Πρενς. Υστερα, φόρεσαν όλοι μάσκες.
Το εμπεδώνουμε σιγά-σιγά λοιπόν, σε παγκόσμια κλίμακα, πως η μόνη ποδοσφαιρική βεβαιότητα είναι η ποδοσφαιρική αβεβαιότητα. Υγειονομική αβεβαιότητα, αγωνιστική αβεβαιότητα, οικονομική αβεβαιότητα. Απέξω-απέξω τα κλαμπ δείχνουν να συμβιβάζονται με την ιδέα ότι, αφού δεν υπάρχει κάτι καλύτερο ή κάτι πιο άμεσο τώρα για να κάνουν, δεν έχουν παρά να μπουν σε mood προγραμματισμού ενόψει της επόμενης σεζόν. Φυσικά, με τη γραμμή εκκίνησης του 2020-21 να μη διαφαίνεται καθαρή, πουθενά στο βάθος του ορίζοντα. Εδώ δεν διαφαίνονται καν, οι γραμμές επανεκκίνησης και τερματισμού του 2019-20.
Κάποτε, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, όλο αυτό θα είναι πίσω. Και τότε θα πάψουμε, απλώς να μετράμε τις τρομακτικά ολόιδιες ημέρες. Τότε, θα έχει σημασία να σκεφτούμε πώς μπορούμε να κάνουμε τις ημέρες μας, όσο γίνεται καλύτερες. Το μυστικό, λένε οι σοφοί, δεν είναι στο πόσο θα ζήσεις. Αλλά στο πώς θα ζήσεις, το όσο είναι για να ζήσεις. Θα τα καταφέρουν, όσοι σε τούτη την κρίση δουν την ευκαιρία να επιτευχθούν μετά, με λιγότερα χρήματα, περισσότερα και ωραιότερα πράγματα. Για την ελληνική “γραμμή εκκίνησης” του 2020-21, η Σούπερ Λιγκ 16 ομάδων και η Φούτμπολ Λιγκ 32 ομάδων (σε δύο ομίλους) δεν είναι μια καλή ιδέα. Είναι η μοναδική ρεαλιστική ιδέα.
Θα ήταν, ακόμη κι αν δεν είχε μεσολαβήσει το χάος με τον ιό. Το σχήμα Super League 2/Football League θα έβγαζε νόημα μόνον εάν είχε τηρηθεί το οικονομικό σχέδιο πάνω στο οποίο βασίστηκε, ευθύς εξαρχής, ο διαχωρισμός των κατηγοριών. Εδώ όμως, είπαν οι προηγούμενοι που ήταν στα πράγματα, ξείπαν οι επόμενοι που ήλθαν στα πράγματα, καλώς ή κακώς το ρευστό της TV έπεσε σε φράγμα, το σχήμα απέμεινε μετέωρο. Η κατάληξη ήταν, η υποδεέστερη Football League να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την υπέρτερη Super League 2.
Οχι παράξενο, ποδοσφαιρικά. Ο Απόλλωνας Λάρισας δεν είναι πιο ισχυρή ομάδα από τη Νίκη Βόλου. Ο Πλατανιάς, από την Ιεράπετρα. Η Παναχαϊκή, από την Καβάλα. Αυτές δεν είναι στ’ αλήθεια, είναι μονάχα κατ’ όνομα, ομάδες διαφορετικών κατηγοριών. Μόνον ο ΠΑΣ, πραγματικά ξεχώρισε. Τα καινούργια οικονομικά δεδομένα, θα επιφέρουν την περαιτέρω εξίσωση. Εξίσωση προς τα κάτω. Αλλ’ εξίσωση, όπως και να ‘χει. Αρα θα κάνουν τις ομάδες de facto, να είναι ομάδες “ιδίας κατηγορίας”. Αφού θα είναι ιδίας κατηγορίας, προς τι οι διαφορετικές κατηγορίες; Εκλείπουν οι λόγοι του διαχωρισμού.
Μία κατηγορία (σε δύο ομίλους) κάτω από τη Super League και πάνω από τη Γ’ Εθνική, μ’ ένα φάιναλ-κάτι στο τέλος της χρονιάς για προβιβασμό/υποβιβασμό, σημαίνει πιο πολλά brand, δυνητικά σημαίνει περισσότερα έσοδα, πρακτικά (μόνο την εκλογίκευση των μετακινήσεων να βάλουμε κάτω) σημαίνει λιγότερα έξοδα.
Μια Β’ Εθνική “του παλαιού καλού καιρού” όπου επάνω η Δόξα θα παίζει με τον Πανσερραϊκό, η Καβάλα με τη Βέροια, τα Τρίκαλα με τον Πιερικό και τις ομάδες του Βόλου. Και κάτω θα είναι οι ομάδες της Κρήτης, οι ομάδες της Ρόδου, η Παναχαϊκή, ο Ιωνικός, το Αιγάλεω, η Καλλιθέα, ο Λεβαδειακός, η Καλαμάτα. Ολοι, με απτή την (επιχειρηματικά αναζωογονητική) προοπτική πρόσβασης στη Super League.
Ο κόσμος μετά, είναι ένας κόσμος που θα μπορεί να λειτουργήσει μόνο με shared solutions. Ενα ενωμένο μέτωπο, που θα μοιράζεται ο,τιδήποτε διατίθεται για να μοιραστεί. Με αλληλεγγύη και συσπείρωση, πέρα από τα λόγια. Στο ποδόσφαιρο, με δίκαιη κατανομή (από την ομάδα νούμερο-1 ως και την ομάδα νούμερο-48 της καινούργιας πυραμίδας) ενός κοινού εσόδου από τηλεοράσεις/χορηγούς.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση, με το μόνιμο και αγεφύρωτο χάσμα, άλλη μία φορά αδυνατεί να δώσει το παράδειγμα. Αλλά το ποδόσφαιρο εδώ κι εκεί στην Ευρώπη, δίνει παραδείγματα. Των επάνω της πολυκατοικίας, που μεριμνούν και συνεισφέρουν για την επιβίωση των κάτω.
Πηγή: Sport DNA
