Μαυροβούνιο, Παρτιζάν, Εθνική, ΝΒΑ, «αιώνιοι» αντίπαλοι, Πανιώνιος, Άρης, μεγάλα καλάθια, τίτλοι, επιτυχίες… Η ζωή του Ζάρκο Πασπάλι ήταν γεμάτη σπουδαίες στιγμές και συναισθήματα, που πήγαζαν από ένα πραγματικά ατόφιο ταλέντο, μίας σχολής που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το μπάσκετ που βλέπουμε σήμερα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Ο Πάσπαλι γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου του 1966 στην Ποντγκόριτσα και δεν άργησε να δείξει πως η πορτοκαλί θεά ήταν το… στοιχείο του. Γιος ξυλοκόπου, το ύψος του έκανε από νωρίς την διαφορά και η Μπουντούτσνοστ δεν άργησε να αλιεύσει το ταλέντο του. Μετά από μία διετία εκεί (1984-1986), ήρθε η Παρτιζάν και ο πιτσιρικάς τότε Ζάρκο θα βρεθεί σε μία μεγάλη και σκληρή ομάδα, η οποία μάλιστα κατέκτησε και τον τίτλο κόντρα στον μισητό Ερυθρό Αστέρα.
Το άλμα για το ΝΒΑ
Αποκτώντας παράλληλα σταθερό ρόλο και στην Εθνική ομάδα, η οποία ήταν σταθερά στην ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ, ο Πάσπαλι βρήκε την ευκαιρία που σήμερα μοιάζει… δεδομένη, όμως το 1989 ήταν πέρα ως πέρα δύσκολη: Οι Σαν Αντόνιο Σπερς τον κάλεσαν στην ομάδα τους, παρά το γεγονός πως ο Ζάρκο δεν επιλέχθηκε ποτέ στο draft. Το μάτι του Γκρεγκ Πόποβιτς (τότε assistant) τον είχε διακρίνει στην Γερμανία και ο Γιουγκοσλάβος φόργουορντ πέρασε την άλλη άκρη του Ατλαντικού, όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε. Κάθε άλλο μάλιστα…
Κακές επιλογές στην άμυνα, αδυναμία στη πίτσα και στο τσιγάρο και γενικά η πεποίθηση πως οι Ευρωπαίοι εκείνης της εποχής δεν ήταν στο επίπεδο που έπρεπε «έκοψαν» τον Πάσπαλι λίγες ημέρες πριν την έναρξη των πλέι-οφ, με ον Πάσπαλι να επιστρέφει στα γνώριμα μέρη: Η Εθνική ομάδα τον αγκάλιασε ξανά, η Παριτζάν ήταν το καταφύγιο του και η σεζόν 1990-1991 κύλησε… ήρεμα. Το καλοκαίρι όμως, άλλαξαν όλα…
Ελλάδα και «αιώνιοι»
O Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε τον μπασκετικό Ολυμπιακό και ήθελε να κάνει… αίσθηση με τον Πάσπαλι, ο οποίος ντύθηκε στα «ερυθρόλευκα» το καλοκαίρι του 1991. O Σέρβος ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του restart και από την πρώτη του χρονιά είχε μεγάλη επιρροή, αφού μέτρησε 32 πόντους ανά ματς. Η συνέχεια είχε… απογείωση, με αποθέωση και μεγάλα ματς από τον Ζάρκο, αλλά και την φυσιολογική… προσγείωση, με κατρακύλα στα ποσοστά, άσχημα σουτ και την άστοχη βολή στον τελικό με την Μπανταλόνα. Ο Πάσπαλι λατρεύτηκε από τους φιλάθλους του Ολυμπιακού, όμως η ατμόσφαιρα είχε αλλάξει, η διοίκηση προτίμησε να τον αφήσει ελεύθερο το 1994. Και ο Γιουγκοσλάβος αποφάσισε να μετακομίσει στον «αιώνιο» αντίπαλο!
Ο Πάσπαλι θέλησε να δώσει απαντήσεις και συμφώνησε με τους αδερφούς Γιαννακόπουλους, έχοντας ως στόχο… τη κορυφή. Δεν τα κατάφερε βέβαια, καθώς οι εμφανίσεις του δεν ήταν καλές και η βοήθεια που έδωσε δεν έφτασε τα… αναμενόμενα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην κερδίσει τους οπαδούς του «Τριφυλλιού», ενώ το καλοκαίρι του 1995 άκουσε τους Έλληνες να φωνάζουν «Δεν θα πάρεις Κύπελλο ποτέ, Πασπαλιέ, Πασπαλιέ» στο Eurobasket. Βέβαια, η Σερβία έφτασε τότε μέχρι το τέλος του δρόμου, ενώ ο ίδιος έκλεισε την καριέρα του το 1999, μετά από πέρασμα σε Πανιώνιος, Ρασίνγκ Παρί, Άρη και Μπολόνια.
Τελικά, ο Ζάρκο έμεινε στη συνείδηση του φίλαθλου κόσμου ως ένα… αίνιγμα: Μεγάλο ταλέντο, στιγμές με τρόπαια και επιτυχίες και αρκετά ζητήματα, τα οποία δεν τον άφησαν να… εκτοξευτεί όσο θα έπρεπε. Όμως, αυτό δεν είναι που χαρακτηρίζει τους πραγματικά αυθεντικούς και μεγάλους παίκτες;
Πηγή: Sport DNA
