Johnny Carey: Ο πρώτος Ιρλανδός αρχηγός της Manchester United

Του Ιωάννη Πέππα

Ο Ιρλανδός κεντρικός αμυντικός Τζόνι Κάρεϊ (John James “Johnny” Carey), γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου του 1919, στο Δουβλίνο. Επίσης γνωστός ως Τζάκι Κάρεϊ (Jackie Carey), πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όντας ο αρχηγός της ομάδας από το 1946 μέχρι την αποχώρησή της ως παίκτης το 1953. Ήταν επίσης από τους λίγους ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί και με τις δύο εθνικές ομάδες της Ιρλανδίας. Το 1947 ήταν ο αρχηγός της Μικτής Ευρώπης που έπαιξε εναντίον των Επιλέκτων της Μεγάλης Βρετανίας στο Χάμπντεν Παρκ της Γλασκόβης. Το 1949 ψηφίστηκε ως Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς από την Ένωση των Αθλητικογράφων και την ίδια χρονιά ήταν ο αρχηγός της ομάδας της Ιρλανδίας που νίκησε την Αγγλία με 2-0 στο Γκούντισον Παρκ του Λίβερπουλ, η πρώτη ομάδα εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου που νίκησε την Αγγλία στην έδρα της. Ήταν επίσης ο πρώτος παίκτης εκτός Ηνωμένου Βασιλείου και ο πρώτος Ιρλανδός ποδοσφαιριστής, που ως αρχηγός κατέκτησε τίτλο Πρωταθλητή και Κυπελλούχου στην Αγγλία! Ήταν ένας εξαιρετικά ευέλικτος ποδοσφαιριστής και έπαιξε σε εννέα διαφορετικές θέσεις σε όλη του την καριέρα, ακόμη και τερματοφύλακας μια φορά για τη Γιουνάιτεντ. Διέθετε άψογη τεχνική κατάρτιση και ηγετικά προσόντα.

Ως μαθητής, έπαιξε ποδόσφαιρο για στην Χόουμ Φαρμ. Επαγγελματικά, ξεκίνησε την καριέρα του στην Σεντ Τζέϊμς Γκέϊτ, την περίοδο 1936/37. Μετά από μόλις δύο μήνες, εντοπίστηκε από τον Μπίλι Μπέχαν (Billy Behan), σκάουτερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τον Νοέμβριο του 1936, υπέγραψε για το ποσό-ρεκόρ των 250 λιρών. Έκανε το ντεμπούτο του, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1937 εναντίον του Σαουθάμπτον. Την πρώτη περίοδό του στο «Ολντ Τραφορντ», βοήθησε στην άνοδο στην Α’ Κατηγορία.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συνέχισε να παίζει για την Μάντσεστερ και μεταξύ του 1939 και 1943, έπαιξε σε 112 παιχνίδια, σκοράροντας 47 γκολ στα περιφερειακά πρωταθλήματα του πολέμου. Έπαιξε επίσης ως προσκεκλημένος και για αρκετούς άλλους αγγλικούς συλλόγους, συμπεριλαμβανομένων της Κάρντιφ, της Μάντσεστερ Σίτι, της Έβερτον, της Λίβερπουλ και της Μίντλεσμπρο. Συμμετείχε και σε παιχνίδια επιλέκτων στο Νησί. Έκανε, πάλι ως προσκεκλημένος, κάποιες εμφανίσεις με την Σάμροκ Ρόβερς, στην Ιρλανδία. Υπηρετώντας στην Μέση Ανατολή και στην Ιταλία, αγωνίστηκε και με ιταλικούς συλλόγους με το ψευδώνυμο «Cario». Όταν τελείωσε ο πόλεμος δέχτηκε πολλές προτάσεις να παραμείνει στην Ιταλία.

Επέστρεψε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αγωνιζόμενος ως μέσος και αμυντικός. Διορίστηκε αρχηγός της ομάδας από τον Ματ Μπάσμπι (Matt Busby). Ήταν ο αρχηγός της Γιουνάιτεντ στη νίκη στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1948, πριν τελικά κερδίσει τον τίτλο του πρωταθλητή, το 1952. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του με την Γιουνάιτεντ, έπαιξε 304 παιχνίδια πρωταθλήματος, σκοράροντας 17 γκολ. Έπαιξε επιπλέον 38 παιχνίδια για το Κύπελλο, σκοράροντας ένα ακόμη γκολ και 2 τελικούς Τσάριτι Σιλντ. Ήταν ο πρώτος Ιρλανδός που κέρδισε ένα σημαντικό τρόπαιο με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν αρχηγός της ομάδας από το 1946 μέχρι την αποχώρησή του ως παίκτης, το 1953. Το 1949 ψηφίστηκε ως Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς από την Ένωση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων.

Όταν ξεκίνησε τη διεθνή του καριέρα, το 1937 υπήρχαν, δύο ποδοσφαιρικές ενώσεις, της Βόρειας Ιρλανδίας (IFA) και της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας (Έιρε -FAI) που ισχυριζόντουσαν ότι είχαν δικαιοδοσία σε ολόκληρη την Ιρλανδία και επέλεγαν παίκτες από όλο το νησί! Ως αποτέλεσμα, αρκετοί σημαντικοί Ιρλανδοί παίκτες αυτής της εποχής, έπαιξαν για τις δύο ομάδες. Τον Σεπτέμβριο του 1946, ο Κάρεϊ έπαιξε για τις δύο ομάδες εντός τριών ημερών, δύο φορές εναντίον της Αγγλίας. Στις 28 Σεπτεμβρίου για την Βόρεια Ιρλανδία, στην ήττα με 2-7 ήττα και στη συνέχεια, στις 30 Σεπτεμβρίου, για το Έιρε, σε μια ήττα 1-0.

Μεταξύ του 1937 και του 1953, έκανε 29 συμμετοχές και σημείωσε 3 γκολ για το Έιρε, κάνοντας ντεμπούτο εναντίον της Νορβηγίας, στις 7 Νοεμβρίου του 1937, (3-3) για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1938. Σκόραρε το πρώτο του γκολ για το Έιρε, σε μια νίκη 3-2 εναντίον της Πολωνίας, στις 13 Νοεμβρίου του 1938. Ήταν αρχηγός της σε 19 παιχνίδια. Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1949, ήταν ο αρχηγός όταν το Έιρε νίκησε την Αγγλία με 2-0 στο Γκούντισον Παρκ του Λίβερπουλ, την πρώτη ομάδα εκτός Ηνωμένου Βασιλείου που κέρδισε την Αγγλία στην έδρα της! Έπαιξε το τελευταίο παιχνίδι του για το Έιρε στις 25 Μαρτίου του 1953, σε μια νίκη 4-0 επί της Αυστρίας.

Έκανε επίσης 9 συμμετοχές για την Βόρεια Ιρλανδία μεταξύ 1946 και 1949. Το 1946 έπαιξε σε Διεθνές Τουρνουά για τα επινίκια του Πολέμου εναντίον της Σκωτίας και της Ουαλίας. Στις 27 Νοεμβρίου του 1946 έπαιξε για την Βόρεια Ιρλανδία, σε μια ισοπαλία 0-0 με τη Σκωτία, μαζί με άλλους 7 ποδοσφαιριστές που γεννήθηκαν στο ελεύθερο Ιρλανδικό κράτος. Το 1947 ήταν ο αρχηγός της Μικτής Ευρώπης εναντίον της Μικτής Μεγάλης Βρετανίας, στο Χάμπντεν Παρκ της Γλασκόβης.

Όσο ακόμη διαρκούσε η επαγγελματική του καριέρα, ανέλαβε ως προπονητής του Έιρε, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948, στο Λονδίνο. Όταν αποσύρθηκε ως παίκτης, το 1953 σχεδόν αμέσως αποδέχθηκε τη θέση του προπονητή στη Μπλάκμπερν. Το 1958, τους οδήγησε στην Α’ Κατηγορία. Στη συνέχεια ανέλαβε την Έβερτον, αλλά, παρά το ότι την οδήγησε στην πέμπτη θέση τη σεζόν 1960/61, την υψηλότερη μεταπολεμικά τότε θέση τους, απολύθηκε ανήθικα, στο πίσω μέρος ενός ταξί, από τον ιδιοκτήτη Τζον Μουρς (John Moores)! Από τότε, σε όλα τα αγγλικά γήπεδα, για τους υπ’ ατμόν προπονητές, χρησιμοποιείται η προσβλητική έκφραση «Ταξί για τον πούλο»!

Το επόμενο καλοκαίρι, οδήγησε την Λέιτον Όριεντ, στην Α’ Κατηγορία, το 1962. Ωστόσο, η μεγαλύτερη επιτυχία του ως προπονητής ήρθε με την Νότιγχαμ Φόρεστ, όταν το 1967, έφτασε στους ημιτελικούς του Κυπέλλου και στην 2η θέση στο πρωτάθλημα, πίσω από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μεταξύ 1955 και 1967 υπηρέτησε επίσης ως εκλέκτορας της εθνικής ομάδας του Έιρε.